ราเชนต์ คราวน์

**************

มาเริ่มตามหาที่ล้างเจ้าจุกนมอันนีกันดีกว่า!...สถานที่เอาไว้ล้างจุกนมที่ๆเอาไว้ล้างจุกนม..บ้าจริงคฤหาสน์นี้มันใหญ่โตเกินไปแล้ว! การคลานไปทั่วคฤหาสน์ด้วยร่างกายเล็ก ๆ นี้ มันใช้เวลามากเกินไปยิ่งไปกว่านั้นจุกนมอันนี้มันเกาะติดปากของฉันได้ดีจริง ๆฉันคิดว่ามันมีผลทำให้อยู่เฉย ๆฉันไม่เคยคิดเลยว่า ตอนที่อายุเท่านี้ ฉันจะสบายขนาดไหนตอนทื่ได้ดูดจุกนม

จะดีกว่านี้ถ้าฉันเจอที่ล้างจุกนมของฉัน!ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้ได้จริง ๆเพราะมันสกปรก...! ฉันเจอทางออกแล้วที่ล้างจุกนม!! อา! ไม่เห็นมีใครบอกเลยนี่ว่าจะสูงขนาดนี้! ฮ๊าาา! ฉันมองไม่เห็นอะไรข้างในเลย!

ฉันควรกลับไปมั้ย?แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงกัน...ไม่!.มาลองดูกันสักตั้งดีกว่า!

"นั่นอะไรน่ะ"

"นั่นคือเด็กครับ ท่านดยุก"

"นายคิดว่าฉันถามเพราะไม่รู้จักเด็กงั้นหรอ? แล้วทำไมถึงมีเด็กมาอยู่ที่นี้ล่ะ"

*ผู้นำตระกูลคราวน์  เดชาร์ คราวน์

"ใครเขาดูแลลูกๆของตัวเองแบบนี้กันห๊ะ!"

"นั่นอาจจะ...เป็นบุตรสาวของคุณชายคนสุดท้องครับนายท่าน"

"หา?..วาเลี่ยนเธอเป็นแค่เด็กแรกเกิดหรอ?..แล้วตอนนี้เด็กนั่นกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?"

"ท่านพ่อ ท่านมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ"

"ชาเรนต์?"

ทายาทของตระกูลดยุกคราวน์  *ชาเรนต์ คราวน์

"นั่นใครหรอครับ"

"เด็กที่น้องชายของลูกทิ้งไว้ให้"

"อ่า..เพราะฉะนั้นก็ควรจะเรียกนั้นสิน่ะครับ" เด็กที่เกิดมาจากหญิงสาวที่ไร้ชื่อหลังไอ้หมอนั่นออกจากตระกูลไปเพราะไม่สามารถดูแลตัวเองได้จึงเสียชีวิตลง และมีเพียงแค่เด็กแรกเกิดที่ส่งกลับมายังคฤหาสน์  "การที่เด็กนั่นมาอยู่ที่นี่ก็หมายความว่า....พวกสาวใช้คงจะแอบอู้งานสินะ"

"ควบคุมอารมณ์ซะชาเรนต์"

"ข้าสงสัยว่าท่านอ่อนแอเกินไปหรือเปล่าท่านพ่อ"

"ลูกต่างหาก ที่แสดงความรู้สึกออกมาเกินความจำเป็นนะ"

เอื้อมไม่ถึง...เพราะไอ้แขนสั้นนี้แท้ๆต่อให้ฉันใช้เวลาเป็นร้อยวันจุกนมของฉันก็ไม่มีวันสะอาดหรอ!ไม่ต้องรอถึงร้อยวันหรอก...ถ้าฉันใช้เวทย์มนต์ฉันอาจจะล้างมันได้ 

"อาบูอาบู (เอาล่ะนะ)" พอยืนแบบนี้แล้วฉันไม่มีสมาธิในการใช้เวทย์มนต์เลยถ้าฉันไม่ได้อยู่ในท่าที่น่าอายแบบนั้นก็จะใช้เวทย์มนต์ไม่ได้เหรอเนี่ย!หา? ฉันต้องนอนลงไปบนพื้นงั้นเหรอ ในวันที่แดดจ้าชะขนาดนี้!แล้วถ้ามีใครมาเห็นล่ะ?!

อ๊าา!..นี้มันน่าหงุดหงิดเกินไปแล้วทำไมเสียงที่ดังออกมาถึงได้น่าอายแบบนี้เนี่ย!...ฉันเหนื่อยแล้ว....เอ๊ะ?ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?....!!นั่น.เดชาร์ คราวน์ แล้วก็ ชาเรนต์ คราวน์ ฉันคิดไม่ไม่ผิดว่าที่นี่ต้องเป็นตระกูล คราวน์ 

พอลองดูดีๆแล้วพวกเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากซักเท่าไหร่ดูเหมือนว่าเวลาจะไม่ได้ผ่านไปนานซักเท่าไหร่หลังจากที่ฉันตาย....ดีจริงเลยที่เมื่อกี้ยังไม่เผลอใช้เวทย์มนต์

ชาเรนต์ คราวน์ ค่อนข้างน่ารำคาญอยู่นิดหน่อย      ชาเรนต์ คราวน์ เป็นคนที่ฉลาดและมีความสามารถที่โดดเด่นยิ่งไปกว่านั้น เขายังรู้วิธีต่อกรกับเวทย์มนต์ฉันรู้จักคน ๆ นี้ตอนที่ฉันอายุสิบหกปีเขาไม่สนใจผู้คนที่อยู่ต่ำกว่ามาตรฐานของตน และมีส่วนร่วมกับชนชั้นสูงเท่านั้น

เดชาร์ คราวน์ ก็เป็นอีกหนึ่งคนที่รับมือยากพอๆกัน  มีอยู่หลายครั้ง ที่ฉันโดนตีกลับจดหมายจากเขาทำให้เวลาที่จะต้องส่งจดหมาย ฉันต้องเลือนการตอบกลับออกไปให้มากที่สุด จนกว่าจะถึงการประชุมทางการทูตครั้งถัดไป นั่นคือวิธีรับมือของฉันในช่วงที่ยังขาดประสบการณ์ และนั้นยังเป็นทางเดียวที่จะเผชิญหน้ากับเขา นั่นแหละวีธีการปกป้องประเทศที่มีค่าสำหรับฉัน....ฮุฮุ

ในครั้งนี้ฉันจะต้องชนะแน่!ไม่มีครอบครัวไหนที่จะรู้สึกดี หลังจากที่ความลับทางทหารและพลังทั้งหมดถูกยึดไปหรอก!

"ทําไมถึงไม่พาเด็กนั่นไปที่ห้องล่ะ นี่เธอทำบ้าอะไรอยู่?"

"คะ... ค่ะ!คุณหนูคะ!"

​​​​​​หืม?! อ-ไอ้... ไอ้พวกขี้ขลาดสารเลวเอ้ย!

"คุณหนู! ได้โปรดอยู่เนิ่ง ๆ ด้วยค่ะ!"

"อาบู!" ไม่! มันยังสกปรกอยู่เลยนะ!ฉันคิดว่าฉันต้องป่วยแน่ๆถ้าต้องดูดจุกนมสกปรกนี้ต่อไป

"ดูเหมือนแมลงสาบชะมัด"

"จิ๊!"

"ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะปล่อยเด็กนั่นไปสินะครับ..ท่านก็รู้ดีนี่ ว่าลูกนอกสมรสไม่สามารถใช้นามสกุล คราวน์ ได้..สําหรับผมแล้ว ความคิดของพวกสายเลือดบริสุทธิ์นั่นแหละครับที่น่ากลัวที่สุด"

"คุณหนูคะ!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!"

"ฉันเข้าใจดีอยู่แล้วแม้จะไม่มีลูกคอยจู้จี้ก็ตาม"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***