“อย่านะ อย่ามาแตะต้องฉัน ออกไป”
เสียงของแม่ลูกอ่อนคนนั้นดังขึ้น เธอกำลังปัดมือชายฉกรรจ์ในชุดสีเทา
ออก ทว่าชายฉกรรจ์พวกนั้นมีกำลังมากกว่า พวกเขารีบแย่งเด็กในอ้อมแขน ของเธอไปแหวกผ้าที่ห่อหุ้มเด็กออกดู
"เด็กถูกกัด"
“เอาลูกฉันคืนมานะ!” แม่ของเด็กร้องโวยวาย เธอกำลังสติแตก
“เธอก็ถูกกัดด้วยไม่ใช่เหรอ?”
"เขาคืนมา! เอาลูกฉันคืนมา” ด้วยหน้าที่ของเขา เขาย่อมไม่ฟังคำร้องขอนี้อยู่แล้ว เขาหันไปพูดกับ
พวกของเขา
นำผู้ติดเชื้อไปยังสถานกักกัน”
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉัน! เอาลูกฉันคืนมา ปล่อยยย!" แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงหนุ่มใหญ่ได้ ในที่สุดแม่ลูกอ่อนก็ถูกจับตัว เข้าไปในรถซึ่งมีชายฉกรรจ์สองสามคนคุมอยู่ ส่วนเด็กถูกอุ้มน่าตัวลง วางกับพื้นแล้ว...
ปัง!
เลือดจากสมองของเด็กไหลอาบผ้าลายการ์ตูนจนกลายเป็น ชายหนุ่มมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ กำมือแน่น เขาแทบทนไม่ได้ กับความป่าเถื่อนนี้ พวกเขาโหดร้ายเกินไป
สีแดงจาน
ร่างของเด็กชายที่ถูกกระสุนเจาะสมองกำลังถูกเคลื่อนย้ายเจ้าของบ้าน หลังที่เกิดเหตุเปิดประตูออกมาดูเหตุการณ์หลังจากเสียงปืนนัดสุดท้ายดัง แต่ทันทีที่ประตูแง้มจนเห็นเศษซากของเด็กผู้โชคร้ายนอนทับอยู่กับซากเน่าๆ ของอีกคน คนเป็นแม่ก็ชักบานประตูกลับ พร้อมปิดตาลูกสาวของตนไม่ให้ มองเห็น
ทั้งๆ ที่รู้ว่าผลมันโหดร้าย แต่ก็ไม่คิดจะช่วยเหลือแต่แรก
ตุบ!
ร่างของเด็กชายคนนั้นถูกโยนขึ้นรถไป พร้อมๆ กับบ้านหลังนั้น ที่ปิดประตูเงียบไม่ออกมารับรู้อะไรอีกเลย
ชายหนุ่มทั้งผมที่ยุ่งเหยิงของตนเองพลางเดินชวนเซถอยหลังไปยัง กำแพงเก่าหลุดลอกที่มีตะไคร่จับกำแพงที่ดูเหมือนยังสร้างไม่เสร็จ บางจุดยังมี เหล็กแหลมยื่นออกมาชายหนุ่มไม่ทันได้ระวัง แขนของเขาเกี่ยวเอาเหล็กที่เป็น สนิมจนเลือดซิบ
"โอ๊ย!"
เขามองดูแผลที่ถูกเหล็กเกี่ยว ก่อนเงยหน้ามามองดูรอบข้างอีกครั้ง แม้ความชุลมุนจะยุติลง แต่ยังคงทิ้งร่องรอยของความหวาดกลัวเอาไว้
ทว่าความสงสัยกลับมีมากกว่านี่มันเมืองอะไรกันแน่ทำไมถึงมีแต่ความน่ากลัว และป่าเถื่อนแล้งน้ำใจ ศพที่กระตุกไหว เหล่าคนไร้สติพวกนั้นที่จู่โจมเข้ามา ทำร้ายเขา และความโหดร้ายของชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบ
ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้?
“นี่นาย”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกของชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบสองคน พวกเขามีสายรัดแขนสีเทาอ่อนที่ถูกปักว่า “UL มีหมายเลข 407 กำกับอยู่ ด้านล่างตัวอักษร คนผอมสูงเป็นชายวัยประมาณยี่สิบกลางๆ ที่ป้ายติดอก บอกว่าเขาชื่อ “รมิตร ม. อีกคนตัวโตวัยพอๆ กัน ชื่อของเขาคือ “พิทักษ์ จ. ท่าทางของพวกเขาทั้งสองดูขึงขังจนน่ากลัว
“นี่” ชายร่างผอมส่งเสียงคำรามเรียกอีกครั้ง หลังจากชายหนุ่มไม่ได้ พูดอะไรตอบพวกเขา นอกจากจ้องมองชายฉกรรจ์ทั้งสองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไม่รู้อะไร
แน่ล่ะ...พอถูกเรียกอย่างไม่ตั้งตัวแบบนั้นเข้าไป ใครๆ ก็งง
“ นายถูกพวกนั้นกัดหรือเปล่า?”
ชายทั้งสองเดินเข้ามาใกล้
“พวกนั้น?" ชายหนุ่มอยากรู้ว่าพวกนั้นคือตัวอะไร แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มถาม
อย่างไร
"เราไม่ทำอะไรนายหรอกน่า บอกมาเถอะว่าถูกกัดตรงไหนหรือเปล่า” ชายร่างผอมกล่าวเสียงเข้มพลางกวาดสายตาสำรวจชายหนุ่มทั่วร่างกาย
"เลือดนี่"
ชายร่างผอมกล่าวกับชายตัวโต ก่อนเดินเข้าไปประชิดตัว
“เดี๋ยวสิ จะทำอะไร”
ชายหนุ่มคิดว่าก็แค่เลือด ทำไมต้องสนใจขนาดนั้นด้วย เขาพยายาม ขัดขืนแต่ก็ถูกชายร่างโคล็อกตัวเอาไว้ “มันเป็นหน้าที่นะ “ชายคนเดิมเอ่ยมันคล้ายกำลังปลอบใจแต่เปล่าเลย
มันไม่มีความรู้สึกอ่อนโยนแบบนั้นในน้ำเสียง
ชายร่างผอมเพ่งมองก่อนจะใช้ปืนเขียแขนเพื่อจะได้ดูแผลให้ถนัด แผลที่ถูกเกี่ยวกับเหล็กเพียงเล็กน้อย ตอนนี้เลือดได้หยุดไหลและกลายเป็น ลิ่มเลือดแทน
“เป็นไงบ้าง” ชายร่างโตตาม
"ไม่ใช่แผลถูกกัด" ชายร่างผอมตอบ
“งั้นก็คงไม่เป็นอันเดดหรอก”
ชายร่างโตปล่อยมือจากชายหนุ่ม
อันเดด!?!
ชายหนุ่มผู้ไร้นามไม่เข้าใจ อะไรคือ อันเดด อย่างนั้นหรือ เขาอยากจะ ถามแต่หาจังหวะไม่ได้ ในเมื่อชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบกำลังสนทนากันอยู่ "แล้วจะเอาไงดี “คงต้องปล่อยไป
ชายร่างผอมกล่าวกับชายร่างโตแบบนั้น ชายหนุ่มถูกปล่อยตัวไป แต่กลับยืนนิ่ง เขากำลังคิดว่าจะถามถึงสิ่งที่เขา
...มี เหล็กแหลมยื่นออกมาชายหนุ่มไม่ทันได้ระวัง แขนของเขาเกี่ยวเอาเหล็กที่เป็น สนิมจนเลือดซิบ...
..."โอ๊ย!"...
...เขามองดูแผลที่ถูกเหล็กเกี่ยว ก่อนเงยหน้ามามองดูรอบข้างอีกครั้ง แม้ความชุลมุนจะยุติลง แต่ยังคงทิ้งร่องรอยของความหวาดกลัวเอาไว้...
...ทว่าความสงสัยกลับมีมากกว่านี่มันเมืองอะไรกันแน่ทำไมถึงมีแต่ความน่ากลัว และป่าเถื่อนแล้งน้ำใจ ศพที่กระตุกไหว เหล่าคนไร้สติพวกนั้นที่จู่โจมเข้ามา ทำร้ายเขา และความโหดร้ายของชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบ...
...ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้?...
...“นี่นาย”...
...ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกของชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบสองคน พวกเขามีสายรัดแขนสีเทาอ่อนที่ถูกปักว่า “UL มีหมายเลข 407 กำกับอยู่ ด้านล่างตัวอักษร คนผอมสูงเป็นชายวัยประมาณยี่สิบกลางๆ ที่ป้ายติดอก บอกว่าเขาชื่อ “รมิตร ม. อีกคนตัวโตวัยพอๆ กัน ชื่อของเขาคือ “พิทักษ์ จ. ท่าทางของพวกเขาทั้งสองดูขึงขังจนน่ากลัว...
...“นี่” ชายร่างผอมส่งเสียงคำรามเรียกอีกครั้ง หลังจากชายหนุ่มไม่ได้ พูดอะไรตอบพวกเขา นอกจากจ้องมองชายฉกรรจ์ทั้งสองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไม่รู้อะไร...
...แน่ล่ะ...พอถูกเรียกอย่างไม่ตั้งตัวแบบนั้นเข้าไป ใครๆ ก็งง...
...“ นายถูกพวกนั้นกัดหรือเปล่า?”...
...ชายทั้งสองเดินเข้ามาใกล้...
...“พวกนั้น?" ชายหนุ่มอยากรู้ว่าพวกนั้นคือตัวอะไร แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มถาม...
...อย่างไร...
..."เราไม่ทำอะไรนายหรอกน่า บอกมาเถอะว่าถูกกัดตรงไหนหรือเปล่า” ชายร่างผอมกล่าวเสียงเข้มพลางกวาดสายตาสำรวจชายหนุ่มทั่วร่างกาย...
..."เลือดนี่"...
...ชายร่างผอมกล่าวกับชายตัวโต ก่อนเดินเข้าไปประชิดตัว...
...“เดี๋ยวสิ จะทำอะไร”...
...ชายหนุ่มคิดว่าก็แค่เลือด ทำไมต้องสนใจขนาดนั้นด้วย เขาพยายาม ขัดขืนแต่ก็ถูกชายร่างโคล็อกตัวเอาไว้ “มันเป็นหน้าที่นะ “ชายคนเดิมเอ่ยมันคล้ายกำลังปลอบใจแต่เปล่าเลย...
...มันไม่มีความรู้สึกอ่อนโยนแบบนั้นในน้ำเสียง...
...ชายร่างผอมเพ่งมองก่อนจะใช้ปืนเขียแขนเพื่อจะได้ดูแผลให้ถนัด แผลที่ถูกเกี่ยวกับเหล็กเพียงเล็กน้อย ตอนนี้เลือดได้หยุดไหลและกลายเป็น ลิ่มเลือดแทน...
...“เป็นไงบ้าง” ชายร่างโตตาม...
..."ไม่ใช่แผลถูกกัด" ชายร่างผอมตอบ...
...“งั้นก็คงไม่เป็นอันเดดหรอก”...
...ชายร่างโตปล่อยมือจากชายหนุ่ม...
...อันเดด!?!...
...ชายหนุ่มผู้ไร้นามไม่เข้าใจ อะไรคือ อันเดด อย่างนั้นหรือ เขาอยากจะ ถามแต่หาจังหวะไม่ได้ ในเมื่อชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบกำลังสนทนากันอยู่ "แล้วจะเอาไงดี “คงต้องปล่อยไป...
...ชายร่างผอมกล่าวกับชายร่างโตแบบนั้น ชายหนุ่มถูกปล่อยตัวไป แต่กลับยืนนิ่ง เขากำลังคิดว่าจะถามถึงสิ่งที่เขา...
...สงสัยทั้งหมด ที่นี่มีทุ่งหญ้าเขียวขจีไหม....เมืองนี้คือเมืองอะไร...แล้วสิ่งที่ เรียกว่าอันแดดมันเป็นแบบไหน แต่สุดท้ายสิ่งที่เขาเอ่ยปากถามกลับเป็นอีกแบบ...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments