My hero academia : Bakudeku
ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของห้อง 1-A ณ ชายหาดของเกาะทางเหนือ
เป็นห้องพิเศษห้องเดียว ที่ได้รับการทัศนศึกษาในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน
โดย อาจารย์ ไอซาวะ มีเงื่อนไขว่าเพื่อเน้นการฝึกเอาตัวรอดภายในเกาะไร้คนนอกจากห้อง 1-A ภายใน 3 วัน
กลุ่มเด็กนักเรียนจึงต้องแยกออกเป็น 2 กลุ่มหลักๆคือ ชาย และ หญิง
กลุ่มชายก็จะเน้นไปทางด้านขนของและทางด้านที่ใช้กำลัง ส่วนกลุ่มหญิงนั้นจะหาวัตถุดิบในการทำอาหาร
เวลา 16:34 น.
ฝั่งกลุ่มชาย
มิโดริยะ : *ฮึ้บ*//ยกลังบางอย่างลงจากเรือส่ง
โทโดโรกิ : มิโดริยะ ลังนี้ฉันขอยกล่วงหน้าไปก่อนได้ไหม//ชี้ไปที่กล่องที่ตนต้องการ
มิโดริยะ : อื้ม กล่องนั้นของนายหนินะ
โทโดโรกิ : ใช่ มันมีของบางอย่างที่ให้ใครเห็นไม่ได้หนะ
บาคุโกว : อะไร ชุดชั้นในแกรึยังไงไอ้ครึ่งครึ่ง
โทโดโรกิ : นายอยากรู้เหรอ บาคุโกว
บาคุโกว : เหอะ!! ของที่อยู่ก้บแกมันก็คงเป็นของเห่ยๆเหมือนแกนั้นละมั้ง!!
มิโดริยะ : คัตจัง-💦
บาคุโกว : หุบปากแล้วมาช่วยขนของกันได้แล้วไอ้พวกงั่งเอ้ย!!!//พูดเสร็จก็ได้ถือลังอย่างหยิ่งยโส
มิโดริยะ : ข..ขอโทษด้วยนะ โทโดโรกิคุง
โทโดโรกิ : อื้มไม่เป็นไรหรอก
อิดะ : เฮ้ๆ!! พวกนาย2คนนั้น ยังมีกล่องอยู่อีกเยอะนะ รีบๆกันหน่อย เดี๋ยวกินข้าวเย็นไม่ทันนะ!!
มิโดริยะ : อะ อื้ม!!
ฝั่งกลุ่มหญิง
ทางด้านอูรารากะกับทสึยุที่กำลังเตรียมวัตถุในการใช้ทำมื้อเย็น
อูรารากะ : เนื้อไก่ น้ำจิ้ม ผัก และก็... โอเคครบแล้วละ ก็คงครบได้แค่วันแรกๆละมั้ง~…
ทสึยุ : งั้นกลับเลยไหม อ๊อบๆ
อูรารากะ : โอเค คุณโมโมะก็น่าจะเตรียมของเสร็จแล้วมั้ง
ทสึยุ : นั้นสินะ อ๊อบๆ
ระหว่างที่กำลังเดินกลับจุดแคมป์
อูรารากะ : สึยุจัง คิดว่าบาคุโกวชอบตะโกนใส่เดกุคุงบ่อยๆเพราะอะไรหรอ?
ทสึยุ : ทำไมถึงคิดอย่างนั้นละ อ๊อบๆ
อูรารากะ : ก็แบบว่า เวลาที่บาคุโกวอยู่กับเดกุคุง เขาจะเสียงดังตลอดเวลาเลย จนฉันไม่กล้าเข้าใกล้เขาเลยหนะ แต่ในทางกลับกัน เขาพูดปกติกับคนอื่นได้อย่างน่าเหลือเชื่อเลยละ
ทสึยุ : ฉันว่าก็คงเพราะสนิทแหละมั้งนะ เพราะบาคุโกวกับมิโดริยะก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กเหมือนกันนี่นะ อ๊อบๆ
อูรารากะ : อื้มมม... อย่างนั้นหรอ แต่ฉันว่าเขาน่าจะสนิทมากกว่าที่พวกเราเห็นกันน่าา....
เวลา 17:21 น.พระอาทิตย์กำลังตกดิน
บาคุโกว : เห้ย!!เดกุ!!! มันไม่ได้หั่นอย่างนั้นโว้ย!!... ฉันต้องหั่นหัวแกก่อนไหม แกถึงจะจำที่ฉันบอกได้เนี่ย!!//ใช้มีดขู่มิโดริยะ
มิโดริยะ : ใจเย็นก่อนนะคัตจัง ผมใช้มีดไม่เป็นนี่ ละ..แล้วก็เอามีดลงก่อนสิ...
บาคุโกว : หุบปากแกไปเลย!!! ฉันสอนแกได้ซ้ำซากมาก!!!! นี่!!! หั่นตรงนี่ก่อน!!!!//สอนการหั่นหัวหอม
มิโดริยะ : อ...อื้ม ละ...แล้วมันจะไม่แสบตาหรอ-
บาคุโกว : ก็แล้วแกจะก้มหน้าลึกไปหามันเกินทำพระแสงอะไรเล่า!!!! ไอ้งั่ง!!!!!
มิโดริยะ : อะอื้ม นั้นสิ-
บาคุโกว : เห้ย!! พวกแกก็หั่นกันดีๆด้วย ไอพวกมีดีแค่ร่างกาย!!!//ชี้มีดวนไปทางกลุ่มชายรวม
คามินาริ : ก็อย่างกับว่างนายก็ไม่ใช้กำลังอย่างนั้นแหละน่าา~//แกะผัดกาดพร้อมน้ำเสียงกวน
บาคุโกว : แกว่าไงนะ!!! ฉันจะฆ่าแก!!//เดินไปหาคามินาริพร้อมมีดที่อยู่ในมือ
คามินาริ : ฉันล้อเล่นเฉยๆเองน่าาา-
คิริชิม่า : ใจเย็นก่อนสิบาคุโกว-//ล็อคแขนบาคุโกว
บาคุโกว : ปล่อยฉันนะเว้ย!! ไอ้หัวแหลม!!!//เอาข้อศอกทิ่มหน้าคิริชิม่า
คิริชิม่า : นายก็หัวแหลมเหมือนกันไม่ใช่รึไงเล่า...
โทโดโรกิ : มิโดริยะ แบบนี้ใช้ได้ไหม//ยื่นส่วนที่ตนหั่นผักชี(ไม่ขาด)ให้ดู
มิโดริยะ : เอ่อ.... (ถ้าให้คัตจังเห็นคงอะลาวาดอีกแน่นอน)
โทโดโรกิ : ว่าไงละ..
มิโดริยะ : เอ่อ..โทโดโรกิคุง วางไว้แถวนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมหั่นให้มันละเอียดกว่านี้อีกนิด
โทโดโรกิ : อื้ม เข้าใจแล้ว//วางส่วนของตนไว้และเดินไปทำอย่างอื่นต่อ
มิโดริยะ : เอาละ..รีบหั่นก่อนที่คัตจังจะกลับมา-
บาคุโกว : อะไร ก่อนที่ฉันอะไร
มิโดริยะ : ก..กลับมาแล้ว!!-
บาคุโกว : ทำไม แกมีปัญหาอะไร
มิโดริยะ : ป ป่าว ผ..ผมแค่-
บาคุโกว : พูดให้มันดังๆเด้!! ไอ้เนิร์ท!!!
มิโดริยะ : ผมแค่จะหั่นผักชีให้มันละเอียดขึ้นเฉยๆ
บาคุโกว : ..... หน้าที่แกมันหั่นหัวหอมไม่ใช่เรอะ
มิโดริยะ : (ชิบหายแล้ว!!)
บาคุโกว : หน้าที่หั่นผักชีมันของไอ้ครึ่งครึ่งไม่ใช่รึไง ไอ้ครึ่งครึ่งมันอยู่ไหนแล้ว!!!!
มิโดริยะ : ผ..ผมอยากช่วยโทโดโรกิคุงเอง โทโดโรกิคุงเขามีงานต้องทำอีก ผมเลยอาสาทำเองหนะ เขาไม่ผิดนะ!!...//พยายามมองหน้าบาคุโกวด้วยความหวาดกลัว
บาคุโกว : ..... ชิ!! เอาไอขยะผักชีเน่าๆนั้นมาเด้!!
มิโดริยะ : เอ๋??
บาคุโกว : ฉันบอกให้เอาพวกขยะผักชีนั้นมาเซ้!!! จะให้ฉันพูดซ้ำกี่รอบกัน!!!!
มิโดริยะ : อะอื้ม//ยื่นส่วนของโทโดโรกิให้บาคุโกวแบบงงๆ
บาคุโกว : เหอะ แค่นี้ก็หั่นไม่ขาด //หั่นส่วนที่เหลือของโทโดโรกิ
มิโดริยะ : ละ..แล้วส่วนของคัตจังล่ะ
บาคุโกว : ส่วนของฉันเสร็จไปตั้งนานแล้ว
...มิโดริยะ : ง..งั้นหรอ...(เขาดูสงบขึ้น..รึยังนะ?...)//เหล่ตามอง...
บาคุโกว : ...... หะ....//เห็นมิโดริยะมอง
มิโดริยะ : *สะดุ้ง*
บาคุโกว : หน้าฉันมันเหมือนพ่อแกมากรึไงห้ะ!!! หั่นหัวหอมของแกไปสิโว้ยยยยย!!!!!!!
มิโดริยะ : ค..ครับ!!!-
เวลา 18:56 น. มื้อเย็น
มิโดริยะ : อ่าาาห์ อิ่มแล้วครับ~
คามินาริ : เห็นด้วย~ *เอิ่ก*//เลอนิดหน่อย
คิริชิม่า : คามินาริ มารยาทนิดนึงนะ
มิโดริยะ : //ดูโทรศัพท์
บาคุโกว : กี่โมงแล้ว//พูดเสร็จดื่มน้ำตาม
มิโดริยะ : 6โมงจะทุ่มนึงแล้วหนะ... ไวเหมือนกันแหะ
บาคุโกว : ถ้าแกไม่มัวแต่บ่นเรื่องแสบตาเพราะหั่นหัวหอมก็ได้กินเสร็จไวกว่านี้แล้ว
มิโดริยะ : ก็ผมหั่นไม่เป็นนี่หน่าา~
บาคุโกว : ....... ชิ..... น่าลำคาญชะมัด//ยกแก้วขึ้นมาดื่มต่อ
โมโมะ : ทุกคนค่ะ หนึ่งทุ่มนี่นอนรึยังค่ะ?
มิโดริยะ : ก็ยังนะทำไมหรอ
คิริชิม่า : ฉันก็ยังนะ ปกติฉันนอนดึกกว่านี้อีก
คามินาริ : ฉันด้วย
โมโมะ : จะมีการประชุมว่าพรุ่งนี้จะอยู่ที่นี้ต่อหรือจะตั้งแคมป์ที่อื่นหนะค่ะ
มิโดริยะ : ที่นี้ก็ปกติดีนะ ทำไมต้องย้ายกันนะ
โมโมะ : เรื่องทรัพยากรรมละม้้งค่ะ เป็นคุณอาชิโดะพูดอยู่พลางๆหนะค่ะ
บาคุโกว : .....//ฟังอยู่แต่ไม่ค่อยสนใจ
โมโมะ : คุณบาคุโกวมีความคิดเห็นยังไงบ้างค่ะ?
บาคุโกว : ไม่มี ฉันง่วงแล้ว จะไปนอน... พรุ่งนี้ได้ผลสรุปยังไงก็บอกด้วยแล้วกัน//รุกออกจากจุดที่สนทนาและเดินเลาะออกไปตามชายหาด
มิโดริยะ : คัตจัง..
โมโมะ : ปกติเขาเป็นแบบนี้หรอค่ะ?
คิริชิม่า : มันนอนไวอยู่แล้วหนะ ชั่งมันเทอะ ยังไงเดียว 1 ทุ่มพวกเราก็ไป
โมโมะ : รับทราบแล้วค่ะ//เดินออกจากวงสนทนา
มิโดริยะ : ...//ครุ่นคิด
คามินาริ : มีอะไรหรอมิโดริยะ
มิโดริยะ : ป่าวหรอก แค่คิดว่า 1 ทุ่มผมจะได้ไปประชุมไหมนี่แหละ
คามินาริ : ห๋า??
คิริชิม่า : ทำไม อะไร ยังไง
มิโดริยะ : พึ่งนึกขึ้นได้ว่าติดธุระ ขอตัวก่อนนะทเ้งสองคน2//เมื่อพูดจบก็รีบลุกปละเลาะไปตามทางชายหาด
คามินาริ : ห๋าาาา??
คิริชิม่า : อะอื้ม เดี๋ยวฉันบอกโมโมะให้แล้วกัน
คามินาริ : นายเข้าใจด้วยหรอ?
คิริชิม่า : ไม่อะ ไม่เลย
คามินาริ : ห๋าาาาา???
เวลา 19:05 น. เวลาที่ดวงดาวต่างๆพาต่างกันส่องแสงสว่าง
บาคุโกว : ......//ยืนนิ่งมองทะเลที่สะท้อนดวงดาว
มิโดริยะ : คัตจัง!!//วิ่งตามรอยเท้าบาคุโกว
บาคุโกว : โคตรช้า
มิโดริยะ : ข..ขอโทษที พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเส้นทางที่คัตจังเดินมามันคนละทิศกับที่พักเลย
บาคุโกว : ทั้งทำตัวช้า ทั้งสมองช้าอีก แกนี่มันโคตรน่าลำคาญเลยวะ
มิโดริยะ : ครับๆ ขอโทษครับ
บาคุโกว : ....//นั่งลงบนพื้นทราย
มิโดริยะ : ?//ยืนมองด้วยความมึนงง
บาคุโกว : มาเน้
มิโดริยะ : หืม?
บาคุโกว : ฉันบอกให้มาเน้ ก็มาเน้เส้!!!!//ดึงแขนมิโดริยะลงมานั่งตักตน
มิโดริยะ : *เหว๋ออ*//ทรงตัวไม่อยู่เลยต้องยอมน้่งตะกแต่โดยดี
บาคุโกว : .....//เขาคางวางบนหัวมิโดริยะ
มิโดริยะ : คัตจัง.. ขี้เหงาจังเลยน้าา
บาคุโกว : หุบปากไป!!! เป็นที่วางคางฉันเฉยๆก็พอ
มิโดริยะ : ไม่อยากเป็นที่วางคางอะ ผมอยากเป็นอย่างอื่น
บาคุโกว : แล้วแกอยากเป็นอะไร
มิโดริยะ : เอ่อ..../////// //หน้าแดงพร้อมกับอาการลุกลี้ลุกลน
บาคุโกว : ขั้นนี้แล้วแกยังจะเขินอายอีกรึไง//บีบแก้มทั้ง2ข้างของมิโดริยะและจับให้หันมาหาตน
มิโดริยะ : จ..เจ็บๆๆ บอกก็ได้-
บาคุโกว : ....//ปล่อยมือ
มิโดริยะ : อยาก... ผมอยากเป็น...
บาคุโกว : .....
มิโดริยะ : ปะ...ปะ....เป็น...เอ่อ.....//////
บาคุโกว : พูดออกมาดังสิโว้ยยยย!!!!!!
มิโดริยะ : *สะดุ้ง*///// ย..อยากเป็นคนในใ-
บาคุโกว : //ก้มลงจูบ
มิโดริยะ :*ช็อค*!!!!/////////
บาคุโกว : รู้อยู่แล้ว ว่าแกจะพูดอะไรออกมา
มิโดริยะ : *เลิ่กลั่ก*/////////// //หน้าแดงกล่ำ
บาคุโกว : เหอะ ทำเป็นอาย เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ได้เลย อีก 2 วัน
มิโดริยะ : ท..ทำไม??
บาคุโกว : ฉันจะบริการแกให้อย่างดีเลย หึหึ //แผร่ออร่าน่ากลัว
มิโดริยะ : *สั่นกลัวเหมือนกระต่ายน้อย*
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments
YT Ice
ชอบ
2022-08-08
0
YT Ice
เอร์น
2022-08-08
0