ตอนที่4

ภายในห้อง 4 เหลี่ยมไม่เล็กและใหญ่จนเกินไป ซูเชี่ยวนั่งเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด 1 เดือนมานี่เธอพยายามหาคำตอบทุกทางว่าเเท้จริงเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันแน่ วิญญาณเจ้าของร่างนี่ล่ะไปอยู่ที่ไหน ทำไมเธอถึงได้เข้ามาอยู่ได้ แล้วตัวเธอเองในโลกเก่าจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ หญิงสาวพยายามคิดถึงสาเหตุหรือเหตุผลที่เป็นไปได้ แต่คิดเท่าไหร่ก็ยังคิดไม่ออก จึงลุกเพื่อจะไปตำหนักเมี่ยยเปาเพื่อทานข้าวในตอนเย็น ขณะที่ลุกขึ้นกำลังจะก้าวเท้าแต่กลับรู้สึกที่ปลายเท้าว่าเหยียบอะไรเข้าให้ ซูเชี่ยวหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัย แสงอาทิตย์สีทองอารามช่วงยามเหม่าก่อนที่จะตกดิน ส่องผ่านบานประตูหน้าต่างที่หญิงสาวเปิดทิ้งไว้ กระทบเข้ากับจี้หยกสีเขียวมิ้นเข้ายามที่หญิงสาวจับขึ้นมาพลิกดู เป็นหยกทรงกลม ด้านในเป็นรูปดอกไม้ที่มีผีเสื้อเกาะอยู่ตัวหนึ่ง

“หยกนี้สวยจัง มาตกอยู่ตรงนี่ได้ยังไง”

หญิงสาวพลิกดูไปมาอย่าละเอียด และพูดกับตัวเอง รู้สึกคุ้นตากับหยกชิ้นนี้เป็นอย่างมาก พยายามว่าเจอที่ไหนถ้าในโลกแห่งนี้เธอพึ่งได้เห็นเป็นครั้งแรกแน่ๆ แต่ถ้าในโลกก่อนของเธอคงไม่มีหยกแบบนี้แน่นอน แต่แล้วอยู่ๆความทรงจำในหัวของเธอก็ปรากฏ ภาพที่หญิงสาวกำลังเดินอยู่บนถนนคนเดินในโลกที่แล้ว กำลังเลือกซื้อของและหันไปเห็นลุงคุณหนึ่งแต่งตัวโทรมๆ กำลังนั่งขายของเก่าโดยการใช้ผ้าขนาด 3.5 ฟุตกางกับพื้น และนำสิ่งของว่างขาย ด้วยความที่เธอเป็นคนขี้สงสารจึงเดินเข้าไปหวังจะช่วยอุดหนุน เธอจับเเจกันไม้ที่แกะสลักเป็นรู้ผีเสื้อขึ้นมาดูอย่างสนใจ เพราะเธอก็ชอบสะสมของเก่าเช่นกัน

“แม่นางหนูชอบแจกันชิ้นนั้นเหรอถามลุงได้” ชายคนขายพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หญิงสาวเพียงยิ้มกลับไป และเลือกดูเเจกันต่อ

“ฉันเอาชิ้นนี้จ๊ะลุง” เธอยืนแจกันตรงหน้าให้ลุงคนขายเพื่อใส่ถุง

“20 หยวนจ๊ะแม่หนู ลุงเเถมหยกชิ้นนี้ให้แล้วกัน” ลุงคนขายพูดพลางหยิบใส่ถุงให้ไปพลาง

“ไม่เป็นไรจ๊ะลุง ไม่ต้องแถมฉันหรอกเอาไว้ขาย เผื่อมีคนสนใจ” ฉันรีบปฏิเสธ

“หยกชิ้นนี้อยู่กับฉันมานานแล้ว ขายไม่ได้สักทีลุงแถมให้แล้วกัน”ลุงคนขายพูดแล้วยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวออกมาและยืนเงินให้ทั้งหมด30 หยวนและเดินออกมาโดยไม่ฟังคำทักท้วงของลุงคนขาย

ปัง!!

เสียงหน้าต่างปิดดังเพราะลมข้างนอกพัดแรง ทำให้หญิงสาวที่ยืนถือหยกกำลังนึกเรื่องในโลกใบเก่าสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิด

“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" หญิงสาวกล่าวออกมากับตัวเอง และใช้ความคิดว่าอาจจะเป็นหยกชิ้นนี้ก็ได้ที่นำพาเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอนำหยกชิ้นนั้นห้อยเอาไว้ที่เอวและปิดหน้าต่างเตรียมตัวออกไปทานอาหารมื้อเย็น เพราะคนที่นี่ทานข้าวเป็นเวลาหากเลยเวลาแล้วอาหารอาจถูกเก็บจนหมด

ทางด้านตำหนักหยกขาว

“เจ้าว่าอะไรนะ? คนของเราได้รับบาดเจ็บหรือไม่” เสียงทุมกล่าวออกมาอย่างอารมณ์เสีย เสียงที่พูดออกมาคือเจ้าสำนักลี่หยาง ที่นั่งอยู่ด้านหน้าห้องโถ่งบริเวณโต๊ะหนังสือ ขณะที่พูดก็วางหนังสือลงและเงยหน้ามองผู้ที่มารายงานนั้นก็คือรองเจ้าสำนักเฟยซิ่นและผู้ติดตามเขา1คน ที่ยืนอยู่กลางห้องโถง

“ไม่ขอรับ คนของเราได้รับบาดเจ็บเพียงเบ็กน้อยเท่านั้น” เฟยซิ่นกล่าวออกมา ช่วยลดสีหน้าผ่อนคลายของลี่หยางได้บ้าง

“แล้วพวกมันล่ะ รู้หรือไม่ว่าเป็นใคร” เสียงเข้มถามต่อ

“ยังไม่ทราบขอรับ แต่เราจับตัวได้1 คนก่อนที่มันจะกัดยาพิษฆ่าตัวตาย ตอนนี้ถูกขังไว้รอการสอบสวนขอรับ” เฟยซิ่นรายงานแกผู้เป็นนายของเขา

“กัดยาพิษฆ่าตัวตายอย่างงั้นหรือ” ลี่หยางพูดพึมพำกับตัวเองและทำท่าอย่างใช้ความคิด และพูดขึ้นว่า

“ข้าจะไปดูหน่อย” จากนั้นเดินนำหน้าคนทั้ง2ที่กำลังยืนรายงานอยู่ออกจากห้องโถง ไปยังคุกใต้ดินทันที

ซูเชียวที่กำลังเดินไปทานอาหารเย็นที่ตำหนักเมี่ยนเปา เป็นที่ทานอาหารเที่ยงและเย็นของคนที่นี่ ระหว่างเห็นศิษย์น้อยใหญ่ต่างวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกัน

“คาราวะเจ้าสำนัก รองเจ้าสำนัก”

ศิษย์ที่วิ่งไปเมื่อสักครู่ต่างพูดพร้อมเพียงกันและทำท่าคาราวะ เมื่อลี่หยางเจ้าสำนักและเฟยซิ่นรองเจ้าสำนักเดินผ่าน ซูเชี่ยวที่เดินตามมาทีหลังก็มองมาอย่าสงสัย และสบตาเข้ากับสายตาน้ำตาลแดงของลี่หยางจนเผลอชะงักนี่เหรอหน้าตาของลี่หยางเจ้าสำนักวารีหยก เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงได้หลงจนหัวปักหัวปัมขนาดนี้ หล่ออย่างกับดาราแถวหน้าที่เธอเคยเห็นบนหน้าจอ TV ในโลกเก่า เพราะเวลาทานอาหารเช้าส่วนใหญ่เธอก็แค่ตั้งใจกิน เอาแต่มองอาหารตรงหน้าไม่ได้หันไปมองอะไรทั้งนั้น กินเสร็จก็รีบกลับออกมาเลยไม่ได้ยืนซุงซิงหรือพูดคุยกับใครอีก ลี่หยางเดินผ่านไปไกลแล้วแต่ซูเขี่ยวยังยืนอยู่ที่เดิมอย่าตกตะลึง

“ซูเชี่ยว” เจียอี่ที่เดินมาสะกิดซูเชี่ยวด้านหลังให้ตื่นจากภวังค์ และพูดต่อว่า

“ยืนเหม่ออะไรของเจ้า ไปทานอาหารเย็นได้แล้ว”

“เปล่าไปกันเถอะ” ซูเชี่ยวพูดและเดินไปข้างหน้าแต่กลับหันหน้ามามองด้านหลังตามแผ่นหลังกว้างหนาของสายตาสีน้ำตาลแดงเมื่อสักครู่

ทางด้านลี่หยาง 1 เดือนมานี้เขาไม่ค่อยได้เจอหน้าของซูเชี่ยวอีกเลย หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ปกติเจ้าตัวจะพยายามเข้ามาเอาใจโดยการทำหน้าที่แทนบ่าวรับใช้บ้าง เอาขนมน้ำชามาเสิร์ฟบ้าง ค่อยอาสามาช่วยปัดกวาดเช็ดถูในตำหนักเขาบ้าง พยายามหาเรื่องชวนเขาคุย ถึงขั้นคอยรังควานผู้หญิงทุกคนที่เขาใกล้เขา ทำให้เขารู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก เขาเคยบอกเจ้าตัวไปแล้วว่าไม่ชอบแต่ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นางยังคงพยายามเข้าใกล้เขาเหมือนเดิม 1 เดือนที่ผ่านมาทำให้เรารู้สึกสงบจนลืมว่านางยังอยู่ที่นี่สำนักแห่งนี้ แต่เมื่อสักครู่นี่ที่เขาได้เผลอสบตาเขากับนางในสายตานางกลับมองเขาด้วยความว่างเปล่า และนางเพียงยืนมองจากไกลๆ ไม่ได้วิ่งมาหาเหมือนเมื่อก่อนทำให้เขารู้สึกสงสัย ว่านางอาจกลับตัวกลับใจหรือนี่อาจเป็นแผนการอะไรสักอย่างของนางอีกก็ได้ แต่เขาก็ต้องหยุดคิดเรื่องนี้เพียงเท่านี้ เพราะตอนนี้เขากำลังเร่งเดินทางไปที่คุกใต้ดินเพื่อสืบหาข้อมูลของคนร้ายที่พยายามลักลอบเข้ามาที่สำนักวารีหยกเพราะต้องการสิ่งใด

ณ คุกใต้ดิน ด้านในมีกรงขังไม้ประมาณ10กว่าห้อง และมีผู้คุ้มกันหนาแน่น ตรงหน้าของลี่หยางเป็นร่างของคนร้ายวัย 20 กว่าๆ มือกางออกแล้วมัดไว้ที่เสาเหมือนไม้กางเขน มีสภาพซ้ำตามใบหน้า เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคน

“สารภาพหรือยัง” ลี่หยางถามผู้คุ้มที่ยืนอยู่ๆ ตอนที่เข้ามาถึง

“ยังครับ” ชายผู้คุ้มตอบออกมาอย่างจนปัญญา

“เฟยซิ่น” ลี่หยางเรียกให้เฟยซิ่นพูด

“นายเจียง แช่ลู่ มีภรรยา ลูกชาย1 คน และลูกสาว1คน” เฟยซิ่นยังพูดไม่จบคนร้ายที่อยู่ตรงหน้าหน้าซีดและขัดขึ้นมาก่อน

“ข้ายอมพูดแล้ว ข้ายอมพูดแล้ว เป็น เป็น สำนักเพลิงอัคคี ข้ายอมพูดแล้วเจ้าปล่อยครอบครัวของข้าไปเถอะ” ทันทีที่พูดจบคนร้ายได้กัดพิษฆ่าตัวตายทันที

“ตายแล้วครับท่านเจ้าสำนัก” ผู้คุ้มกันที่อยู่ตกใจรีบเข้าไปดู และพูดออกมา

“ไหนว่าเอายาพิษออกมาแล้วไง ไฉนยังกัดได้อีก” เขาถามอย่างหัวเสีย

“ตอนข้าตรวจดูเห็นมีข้างเดียวจริงๆ ขอรับ” ผู้คุ้มกล่าวออกมาอย่างลนลาน

“จัดการให้เรียบร้อย” ลี่หยางพูดออกมาแล้วจึงสะบัดเสื้อคลุมและเดินหนีออกไป ตรงกลับตำหนักหยกขาว

—————-

เค่อ 1 เค่อ คือ15 นาที

1 ชั่วยาม เท่ากับ 2 ชั่วโมง