ซูเชี่ยว นางร้ายกลับตัวเป็นคนไหม่

ตอนที่1

บนเตียงไม้ไม่เก่าไม่ไหม่ขนาดประมาณ 5 ฟุต มีหญิงสาวนอนหลับอย่างสงบ ด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ เวลาผ่านไปไม่เกิน 2 เค่อ มีเสียงบรรเลงกู่เจิงดังมาแต่ไกล ตามสายลมท่วงทำนองไพเราะชวนให้อยากนอนต่อเป็นไหนๆ ในเวลาช่วงยามเหม่า ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงไม้ที่หลับอยู่ รู้สึกตัวและค่อยๆ ลืมตาขึ้น และลุกขึ้นจากเตียงจัดการทำธุระส่วนตัวของตัวเอง เสียงบรรเลงกู่เจิงที่ได้ยิน เป็นเสียงที่ใช่กันในสำนักเพื่อบอกว่าอีกประมาณครึ่งชั่วยาม ทุกคนต้องมาร่วมตัวกันเพื่อทานอาหารเช้า ในกระจกทองเเดงสะท้อนรูปร่างหญิงสาวใบหน้ารูปไข่เรียวสวย เรือนผมดำงามยาวถึงกลางหลัง ครึ่งบนถูกรวบขึ้นเป็นทรงสวย มีเครื่องประดับรูปดอกไม้เล็กๆ ตกแต่งไม่มากจนเกินงาม และมีปิ่นปักผมรูปผีเสื้อเล็กๆ สีครามปักที่เรือนผม คิ้วหนาดำเรียงตัวจัดทรงสวยโดยไม่ต้องขีดเขียนคิ้วเพื่อความสวยงาม ดวงตาสีฟ้าครามอมเขียวขนตางอนยาวเพิ่มให้ดวงตาดูน่ารักน่าเอ็นดู และน่าทะนุถนอม จมูงโด่งรันเล็กน้อยเข้ากับใบหน้า ปากบางกระจับได้รูปสีเเดงรื้นดูมีน้ำมีนวล ผิวขาวอมชมพูดูสุขภาพดี สวมชุดสีฟ้าครามสลับสีฟ้าอ่อนที่เป็นสีของสำนัก ยิ่งทำให้ดูสง่างามและหวานไปพร้อมกัน

เฮ้อออ หญิงสาวในกระจกถอนหายใจอย่างหนักหน่วง นี่ก็ผ่านไป 7 วันแล้ว ที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างของซูเชียว แค่ชื่อก็สามารถบอกถึงภาพลักษณ์ของหญิงสาวได้ดี ซูเชียว ที่แปลว่า สรวงสวรรค์อันงดงาม แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับร่างนี้ โลกใบนี้ที่เธอมาอยู่เลยสักนิด ความทรงจำต่างๆ ในร่างนี้ก็ไม่มีเหลืออยู่ และที่เธอเข้ามาอยู่ได้อย่างไรเป็นสิ่งที่เธอพยายามหาคำตอบมาโดยตลอด 7 วันที่ผ่านมา หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ไม้ที่อยู่หน้ากระจกที่เธอนั่งเมื่อกี้ และเตรียมตัวเพื่อเดินไปทางอาหารเช้า ที่นี่คือดินแดนที่คนที่นี่เรียกว่าดินแดน 5 มหาธาตุ ซึ่งประกอบไปด้วย 5 สำนักได้แก่ 1.สำนักวารีหยก พลังภายในคือน้ำ 2.สำนักเพลิงอัคคี พลังภายในคือไฟ 3.สำนักวายุทะลายสวรรค์ พลังภายในคือลม 4.สำนักพฤกษชาติ พลังภายในคือไม้ 5.สำนักกาลพิภพพลังภายในคือดิน และทั้ง5 สำนักถูกปกครองโดยกษัตริย์แผ่นดิน และสำนักที่เธอกำลังอยู่เรียกว่าสำนักวารีหยก ในดินแดนแห่งนี้ผู้คนที่นี่มีพลังภายในเป็นของตัวเองซึ่งจะถูกปลุกขึ้นเมื่อมีอายุ 7 ขวบขึ้นไป พลังภายในเกิดจากการส่งต่อจากพ่อและแม่ที่มีพลังอยู่ก่อน หากพลังของพ่อและแม่คนใดคนหนึ่งที่แข็งแกร่งกว่าก็มีโอกาสกว่า 80%ที่จะส่งต่อพลังนั้นมาที่ลูก หลังจากถูกปลุกขึ้นแล้วทางครอบครัวก็มักจะส่งลูกหลานมาที่สำนักต่างๆ เพื่อรำเรียนในทางที่ตัวเองถนัด แต่ก็มีแค่40% ในแผนดินนี้ที่เกิดขึ้นเพียงเท่านั้นที่ทุกคนสามารถมีพลังภายในได้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีพลังได้ ในการปลุกพลังภายในตอนอายุ7 ควบ คนที่สามารถฝึกต่อไปได้ต้องมีพลังระดับปานกลางขึ้นไปเท่านั้นถึงเรียกว่ามีพลังภายใน ที่เหมาะสำหรับฝึกฝนขั้นต่อไป พลังแบ่งออกเป็น ไม่มีพลัง พลังระดับต่ำ พลังระดับปานกลาง พลังระดับสูง และพลังระดับสูงสุด

ซูเชียว เดินมาทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารรวมของสำหนัก โดยคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ราวๆ 170คน ที่นี่มีศิษย์ร่วมสำหนักประมาณ 80 คน คนอื่นๆ นอกจากเจ้าสำนักและอาจารย์ที่ช่วยสอนแล้วก็มี บ่าวรับใช้ที่ค่อยดูแลเรื่องต่างๆ แบ่งออกตามหน้าที่ของตัวเอง ห้องอาหารเป็นห้องโถงกว้างใหญ่ดูหรูหรางดงาม ด้านหน้าสุดและบนสุดเป็นเจ้าสำนักที่นั่งอยู่ไล่ลงมาตามลำดับอำนาจต่างๆ ในที่นี่ แต่จัดเรียงเป็นชั้นปี แบ่งเป็น 5 ปี ก็สามารถจบการศึกษาได้ ชูเชียวอยู่ปีที่ 4 แล้วถึงทำให้เธอได้นั่งใกล้ด้านหน้า ทันทีที่เธอเดินเข้ามาก็ได้ยินเสียงดังออกมา

“ยังกล้ามาอีกเหรอ เป็นข้านะเรื่องหน้าอายขนาดนั้น ป่านี้ข้าไม่มีหน้าอยู่ต่อแล้วล่ะ หนีกลับบ้านไปแล้วล่ะ”

ได้ยินเสียงเเหลมเล็กแต่ไม่ดังมาดังมาจากกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง

“นั้นนะสิ นั้นสิ ไช่ ไช่ “เสียงสนับสนุนดังออกมาจากแล้วคนแล้วคนเล่าช่วยเสริมว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

เสียงฝีเท้าดังออกมาจากด้านหน้าของห้องโถ่ง ทำให้เสียงทุกเสียงพลั่นเงียบลง และทุกคนถอนกลับประจำที่ของตัวเอง ที่นี่ทุกคนจะทานอาหารพร้อมกันทุกเช้า แต่ช่วงเที่ยงและเย็นทุกคนสามารถเลือทานได้เอง

“คาราวะเจ้าสำนัก” เสียงของทุกคนกล่าวขึ้นมาพร้อมกัน พร้อมทำท่าโดยเอามือประสานกันยกขึ้นด้านหน้าพร้อมโค้งคำนับ

“ทุกคนเริ่มทานได้” เสียงทุ่มเรียบดังออกมาอย่าหนักแน่น

“ขอบคุณเจ้าสำนัก” ทุกคนกล่าวขอบคุณและนั่งทานอาหาร โดนไม่มีใครพูดคุย

ซูเชียวนั่งทานอย่างไม่สนใจบรรยากาศโดนรอบ เรื่องน่าอายที่ทุกคนพูดเมื่อสักครู่ เป็นเรื่องที่เจ้าของร่างเดิมก่อไว้เมื่อ7วันก่อน ก่อนที่เทอจะมาอยู่ร่างนี้ เจ้าตัวชอบลี่หยาง เจ้าสำนักวารีหยกแห่งนี้ เธอตามรังควานผู้หญิงและศิษย์ผู้หญิงทุกคนที่พยามเข้าใกล้หรืออยู่ข้างกายลี่หยาง ด้วยความที่เธอเป็นลูกสาวของท่านแม่ทัพ ซึ่งทำให้ทุกคนต้องเกรงใจเธอ แถมเธอยังมีพี่ชายที่เป็นเพื่อนสนิทกับลี่หยางเจ้าสำนัก ทั้งที่เธอมีพลังภายในอยู่ในระดับที่ต่ำ แต่กลับสามารถเข้ามาเรียนในที่แห่งนี้ได้ ก็เพราะงานเลี้ยงราชสำนักที่เธอได้พบกับลี่หยาง ก็ทำให้หญิงสาวปักใจรัก ถึงขนาดขอบิดามาเรียนที่นี่ให้ได้ และด้วยความที่พ่อเธอมีอำนาจจึงทำให้เข้ามาเรียนได้และทำให้เธอได้ใจใหญ่ ครั้งล่าสุดพอเธอรู้ว่า แม่นางฮุ่ยซิ่วลูกสาวของสำนักพฤกษชาติ เข้ามาพบลี่หยางด้วยเรื่องยาสมุนไพรที่ให้นำมามอบให้ เพราะสำนักพฤกษชาติเชี่ยวชาญด้านการรักษาและยาสมุนไพรต่างๆ แต่ซูเชี่ยวกลับคิดว่านางพยายามมาอ่อยลี่หยางชายในดวงใจของนาง จึงว่างแผนเพื่อทำให้แม่นางฮุ่ยซิ่วผลัดตกน้ำ โดยการแสร้งทำเป็นว่าเดินหกล้มเข้าไปชน ถึงทำให้แม่นางฮุ่ยซิ่วตกน้ำ ก่อนที่จะได้เข้าไปพบเจ้าสำนักวารีหยกซึ่งบริเวณที่นางเลือกและได้วางแผนคือสะพานข้ามสระบัวที่ลึกที่เป็นทางที่จะเดินข้ามไปจวนเจ้าสำนัก และเธอได้ใช้น้ำมันที่เธอหาได้ใกล้ตัว มาแอบเทไว้อยู่แล้วแต่ต้น แต่ใครจะคิดว่าอุบัติเหตุที่เธอตั้งใจเตรียมไว้อย่างรอบครอบ ในจังหวะที่แม่นางฮุ่ยซิ่วจะตกและหงายหลังมือไปเกี่ยวกับสร้อยคอที่เธอใส่ ทำให้เธอพลัดลื่นตกไปด้วยอีกคน แม่นางฮุ่ยซิ่วไหว้น้ำเป็นจึงทำให้รอดมาได้และไม่เป็นอะไรมาก แม่ซูเขี่ยวในร่างเก่านี่สิกลับว่ายน้ำไม่เป็น ทั้งที่เป็นศิษย์ของสำนักวารีหยก ที่มีพลังภายในคือน้ำ แต่เหตุผลนี้ทุกคนรวมถึงเธอรู้ดีเพราะเธอมีพลังภายในระดับต่ำมาก จนไม่สามารถที่จะฝึกฝนในการใช้พลังได้เลย ทำให้ซูเชี่ยวในร่างเก่าสลบไปถึง 3 วันเต็มๆ และเหตุการณ์ทำให้เธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้

เวลาผ่านไปประมาณ 4 เค่อทุกคนก็ทานอาหารจนเสร็จ และเริ่มที่จะทยอยลุกออกไป

“ทุกคนที่ทานอาหารเสร็จแล้วให้แยกย้ายไปฝึกและเรียนตามปกติ ส่วนซูเชียวไปพบข้าที่ห้องผดุงคุณธรรม” เสียงเข้มกล่าวออกมา และมองมาทางซูเชี่ยว เป็นเสียงของรองเจ้าสำนักเฟยซิ่น หนุ่มวัยกลางคนอายุ 36 ปี หน้าตาดูสุขุมนิสัยเจ้าระเบียบและใจดี มีเมตตาที่ทำหน้าที่เป็นทั้งมือขวาลี่หยางและรองเจ้าสำนัก

“เจ้าค่ะท่านรองเจ้าสำนัก” ฉันตอบออกไปเสียงเรียบและย่อกายเล็กน้อย จากนั้นเดินไปรอที่ห้องผดุงคุณธรรม

——————————

เวลาในภาษาจีน

เค่อ 1 เค่อ คือ15 นาที

1 ชั่วยาม เท่ากับ 2 ชั่วโมง

1 ชั่วยามมี 8 เค่อ

1วันมี 100 เค่อ

ยามจื่อ คือ 23.00 - 24.59 น.

ยามโฉ่ว คือ 01.00 - 02.59 น.

ยามอิ๋น คือ 03.00 - 04.59 น.

ยามเหม่า คือ 05.00 - 06.59 น.

ยามเฉิน คือ 07.00 - 08.59 น.