EP3. ไอ้มาเฟียโรคจิต

(อีวาน talk)

ดวงตาคมเข้มประดุจดังดวงตาของนกอินทรีกำลังจดจ้องอยู่กับภาพในโทรศัพท์มือถืออย่างไม่วางตา

มันเป็นภาพของใครบางคนที่ถูกส่งมาทางไลน์ ในรูปที่ส่งมาเป็นซ๊อตๆนั้นก็คือคนที่ผมสั่งคนให้ตามสืบเรื่องราวทั้งหมดของเขา

ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเพราะด้วยอำนาจอิทธิพลที่มีแค่กระดิกนิ้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ต้องการแล้ว

ผมนั่งเลื่อนดูรูปทั้งหมดย้อนไปย้อนมาอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายบนเก้าอี้ไม้แกะสลักลายมังกรที่ถูกจัดคู่ไว้กับโต๊ะไม้สักตัวยาวที่ถูกลงแล็คจนเงาวับตั้งอยู่ตรงกลางห้องโถงสีขาวที่มีระเบียงด้านหน้าเปิดโล่งมีเพียงราวกั้นเป็นแสตนเลสกลมอย่างหนา

มีบันไดสำหรับขึ้นลงได้ทั้งสองทางที่อยู่ด้านข้างทั้งสองข้างของชั้นลอย ราวบันไดถูกทำขึ้นจากแสตนเลสกลมหนาเช่นเดียวกันกลับราวกั้นระเบียง ขั้นบันไดถูกปูด้วยพรมสีแดง

ตรงที่ผมนั่งอยู่ในตอนนี้มันคือโชนชั้นวีไอพีที่เป็นชั้นลอยกั้นระหว่างชั้นบนกับชั้นล่าง

ถ้ามองจากตรงนี้ไปยังโชนด้านทางเข้าจะเห็นโชนด้านหน้าได้อย่างชัดเจน

โชนวีไอพีนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรองรับแขกคนสำคัญของคาสิโนรวมไปถึงเพื่อลองรับการท้าประลองของเหล่าบรรดาโคตรเซียนทั้งหลายที่มักจะเห็นกันบ่อย ๆ ตามหนังภาพยนต์หลายๆเรื่อง

รูปที่ผมกำลังดูอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับก็เป็นรูปของผู้ชายที่ผมเจอในกล้องวงจรปิดนั่นแหละครับ

หลังจากที่เขาออกไปจากบ่อนคาสิโนผมก็ได้ให้คนตามสืบเรื่องราวของเขาทั้งหมดจนได้รู้ในทุก ๆ เรื่องที่เกี่ยวกับเขา ไม่ว่าจะเป็นชื่อที่อยู่อาชีพหรือแม้กระทั้งสมาชิกในครอบครัวนั้นมีกี่คน และกำลังคบอยู่กับใคร

ผมเป็นพวกที่ถ้าอยากได้อะไรแล้วก็จะต้องเอามาให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม มันเป็นนิสัยแย่ๆที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เด็กแล้วละครับพยายามแก้ยังไงก็แก้ไม่ได้ซักที

และในตอนนี้เขาก็คงจะเป็นคนที่โชคร้ายแบบสุดๆที่ดันมาต้องตาต้องใจพญาราชสีห์อย่างผมเข้าแล้วและผมก็จะหาวิธีเอาเขามาอยู่ภายใต้อาณัติของผมให้ได้

"นายครับ" แดเนี่ยลส์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของผมโน้มตัวลงมากระชิบเรียกผมเบา ๆ หลังจากที่เป้าหมายที่ผมต้องการเจอได้ก้าวย่างเข้าสู่เขตของบ่อนคาสิโน

"อืม"ผมตอบรับในลำคอหลังจากที่มองลงมายังโชนเคาน์เตอร์แลกเปลี่ยนเงินแล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายร่างสูงที่กำลังยืนต่อแถวรอแลกชิปอยู่

เมื่อเห็นดังนั้นผมก็ได้สั่งให้แดเนี่ยลส์รอผมอยู่ที่ชั้นวีไอพีนี้ก่อน ส่วนตัวผมเมื่อนึกอะไรสนุกๆได้ก็เดินลงจากบันไดด้านหนึ่งตรงไปยังเคาเตอร์แลกชิป

เมื่อผมเดินมาถึงจุดแลกเปลี่ยนเงินผมก็ทำทีเป็นเข้าไปต่อแถวรอแลกชิปเหมือนกับคนอื่นๆ ซึ่งมันก็เป็นโอกาสที่เหมาะเหม็งเลยทีเดียวที่ผมได้ต่อท้ายอยู่ติดกับเขายิ่งอยู่ใกล้ผมก็ยิ่งรู้สึกต้องการมากยิ่งขึ้น และแล้วผมก็เผลอเอามือตีไปที่ก้นของเขาเบาๆทีหนึ่ง

"เฮ้ยอะไรวะ" เขาสะดุ้งโหยงแล้วก็หันซ้ายหันขวามองคนโน่นทีคนนี้ที

ผมก็ทำเฉยหันมองไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พอหาต้นตอไม่เจอก็หันกลับไปคลอเคลียอยู่กับผู้หญิงต่อเห็นแล้วมันก็หน้ามั่นไส้

ผมจึงบีบก้นแน่นๆนั้นไปอีกทีหนึ่งคราวนี้ได้ผลทันตาเห็น กำปั้นหนักๆ ลอยหวืดมาปะทะเข้ากับใบหน้าซีกซ้ายของผมจนหน้าหันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจนหน้าชาไปทั้งแถบ

กลิ่นสนิมแหล็กคละคลุ้งไปทั่วช่องปาก ที่มุมปากมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ผมเอามือปาดเช็ดเลือดนั้นอย่างหยาบๆ

ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างพึงพอใจราวกับพวกโรคจิตที่ถูกต่อยแท้ ๆ แต่ก็ยังจะมีหน้ามายิ้มอยู่ได้ผิดกับอีกฝ่ายที่จ้องเขม็งราวกับจะฆ่ากันด้วยสายตา

กำหมัดเอาไว้แน่นแล้วก็สาดหมัดตรงเข้าใส่ผมอีกระลอกแต่คราวนี้ผมหลบทัน

"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ" กราดสามสี่คนวิ่งกรูกันเข้ามาจับเราแยกออกจากกัน

หนึ่งในสี่พอเห็นหน้าผมก็ถึงกับสะดุ้งเกือบหลุดเรียกชื่อผมออกมาซะแล้วแต่ดีที่ผมไหวตัวทันเลยส่งซิคทางสายตาให้เขาเงียบเอาไว้เขาก็เลยทำเป็นนิ่งไว้ไม่พูดอะไรส่วนคนที่เหลือคงจะไม่รู้จักผมจริงๆพวกเขาก็เลยไม่มีปฏิกริยาใดๆต่อผมนอกจากความสงสัยกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เพราะส่วนใหญ่จะไม่มีใครรู้จักผมในฐานะของอีวาน เคอร์ซาคอฟเจ้าของบ่อนคาสิโนชื่อดังแถมยังเป็นเจ้าพ่อมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกและยังเป็นนักธุระกิจที่เป็นเจ้าของธุระกิจการค้าอาวุธสงครามอย่างถูกกฏหมายอีกด้วย

ที่ไม่มีใครรู้จักผมก็เพราะส่วนใหญ่ผมจะใช้นามของ อีวาน เคอร์ซาคอฟ เฉพาะเวลาที่จะต้องติดต่องานทางธุระกิจหรือไม่ก็เวลาที่คอยตรวจดูงานในแต่ละสถานที่ที่เกี่ยวกับธุระกิจของผมกับพวกเหล่าหัวหน้า/ผู้จัดการที่จะต้องติดต่องานกับผมโดยตรงเท่านั้น

"ก็ไอ้โรคจิตนี่สิครับมันมาบีบก้นผม" เขากล่าวขึ้นอย่างคนหัวเสีย

"อะไรของคุณผมก็ยืนของผมอยู่ดีๆจะไปบีบก้นคุณตอนไหนเอาอะไรมาพูดมีหลักฐานหรือเปล่า" ผมเถียงกลับด้วยท่าทางกวนๆแต่คงจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ขึ้นอย่างแรงจนต้องกระโจนเข้าหมายจะรัวหมัดหนัก ๆ นั่นใส่ผมอีกรอบ

แต่คราวนี้กราดได้เข้ามาขวางและล็อคตัวเขาเอาไว้ได้เสียก่อนผมเลยโชคดีไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามดิ้นขัดขืนสุดฤทธิ์จนกร์าดทั้งหมดแทบจะคุมเอาไว้ไม่อยู่

"พี่คิมอย่าค่ะใจเย็นๆ" หญิงสาวที่ยืนนิ่งดูสถานะการณ์อยู่นานแล้วจึงได้เข้ามาช่วยห้ามจึงทำให้เขาสงบลงได้ ทุกคนจึงได้ปล่อยตัวเขาเป็นอิสระ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาอาฆาตแค้นจ้องเข็มงราวกับอยากจะฆ่าผมให้ตายมายังผมจนผมรู้สึกขนลุกกราวไปทั้งตัว

พอเหตุการณ์ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติกร์าดต่างก็พากันแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ต่อ ส่วนผมก็รอแลกชิปต่อโดยที่ไม่ได้ทำอะไรอีก

ตัวเขาเองก็คอยระแวงผมตลอดคอยเหลียวหลังหันกลับมาจ้องมองผมตลอดอย่างคนอาฆาตแค้นจนถึงคิวแลกชิป เสร็จแล้วก็ยังหันมามองผมด้วยสายตาอาฆาตอย่างไม่วางตา

ผมก็ตีหน้ามึนใส่เฉมองไปทางอื่นผิวปากอย่างสบายอารมณ์นาน ๆ จะได้แกล้งใครทีมันก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ

หลังจากที่แลกชิปเสร็จเขาก็นั่งเล่นการพนันโดยไม่ได้สนใจอะไรผมอีก

ส่วนผมมันพวกชอบหาเรื่องใส่ตัวเขาไปนั่งตรงใหนผมก็ตามไปกวน บางทีก็แกล้งทำเป็นไปแอบดูไพ่ บางทีก็ทำเป็นเดินผ่านไปผ่านมากวนประสาทเขาอยู่อย่างนั้นจนเจ้าตัวทนไม่ไหว

"อะไรของมึงวะไอ้ฝรั่งหน้าม้อมึงหาเรื่องกูใช่ใหม" เขาสบถออกมาด้วยความโมโหแล้วก็พุ้งตัวเข้ามาจับคอเสื้อผมหมายจะทำร้ายผมอีกครั้งแต่ผมก็ไม่ได้ตอบโต้แค่ชูมือขึ้นทั้งสองข้างทำท่ายอมแพ้แล้วพูดออกไปด้วยนำ้เสียงที่โคตรจะเป็นมิตร

"เปล่าผมไม่ได้จะมาหาเรื่องแค่อยากจะมาเล่นด้วยเท่านั้นที่อื่นมันเต็มหมดแล้ว" ผมแถรไปเรื่อยทั้งๆที่มันก็มีที่ว่างตั้งเยอะโดยไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง

"ได้มึงอยากเล่นกับกูใช่ใหมถ้าอยากเล่นก็มาซิ" เขาเอ่ยชวนผมด้วยท่าทีที่โคตรจะเป็นมิตรย้ำอีกทีที่โคตรจะเป็นมิตร

รอยยิ้มที่แอบแฝงไปด้วยเล่เหลี่ยมบวกกับการเย้ยหยันไปในทีนั้นมันทำให้เขาดูน่าฝัดอย่างบอกไม่ถูกจนผมคิดจินตนาการไปไกลระลิ่วอยากจับมากระแทกจนต้องครางร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว

"ครับขอบคุณที่ชวนไม่เกรงใจละนะ" ผมก็ถือโอกาสตีหน้ามึนเดินออ้มไปนั้งฝั่งตรงข้ามกับเขา ฉีกยิ้มกว้างส่งให้คนนั้นทีคนนี้ทีที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันประมาณสามสี่คน "เอ่อเรามาเริ่มเล่นกันเลยนะครับ แจกไพ่ได้เลยครับ" หลังจากที่ผมพูดจบพนักงานแจกไพ่ก็ได้เข้ามาทำการจ่ายไพ่ตามปกติ

เราเริ่มเล่นไพ่กันต่ออย่างออกรสชาติแบบไม่มีใครยอมใคร

"เป็นไงหมดตัวแล้วสิมึง" เขาพูดเย้ยหยันผมพร้อมกับยิ้มเหยาะผมด้วยความสะใจหลังจากที่เล่นเกมส์พนันชนะเพื่อนร่วมโต๊ะแทบจะทุกตาจนคนอื่นๆหงอยไปตามๆกัน

"หึหึ" ผมหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างคนเจ้าเล่ที่ผมแพ้ก็แค่แกล้งออ่นข้อให้เท่านั่นแหละถ้าจะอยากชะนะผมก็ทำได้แต่ก็แค่แกล้งทำให้ตายใจเท่านั้นเพราะผมมีแผนการบางอย่างในใจ

เราเล่นไพ่กันมาได้สักพักคนอื่น ๆ ก็ทยอยหยุดเล่นกันไปจนหมดคงเป็นเพราะมีแต่เสียอยู่อย่างเดียวไม่มีได้เลยทุนที่เตรียมมาคงจะเริ่มหมดกันแล้วเลยหมดสนุกกันไปตาม ๆ กัน มีเหลือก็แต่ผมกับเขาที่ยังเล่นกันต่อ

"สนุกดีนะครับคุณว่าใหม" ผมเปิดประเด็นเพื่อหาเรื่องคุยแล้วก็ส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดไปให้เขา

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งรอยยิ้มเจ้าเล่มาให้ผม เขาคงคิดว่าผมเล่นพนันได้โคตรห่วยเลยละมั่ง

และก็คงจะหาทางทำให้ผมหมดตัวจนเลิกเล่นไปเองละมั้ง แต่คนอย่างอีวานถ้าไม่มีเป้าหมายก็ไม่ยอมแพ้ให้ใครง่ายๆหรอกครับ

"เอาอย่างนี้ไหมครับเพื่อความสนุกที่มากยิ่งขึ้นเรามาเพิ่มเงินพนันให้มากขึ้นกว่าเดิมดีไหมครับ" ผมเสนอแนะเขาไปอย่างมีเป้าหมายอันชั่วร้ายอยู่ในใจ

"ได้เอาสิในเมื่อเสนอมาอย่างนี้กูก็คงจะปฏิเสธไม่ได้สินะงั้น"

"แต่เดี๋ยวก่อนกฏิกาผมจะเป็นคนกำหนดเอง" ยังไม่ทันที่เขาจะกล่าวจบประโยคผมก็พูดตัดบทขึ้นเสียก่อน

"ครับผมจะเพิ่มเงินเดิมพันขึ้นเป็นสามสิบล้าน ผมว่าฝีมืออย่างคุณคงไม่แพ้ง่าย ๆ หรอกว่าไหมครับ" ผมชี้แจงถึงจำนวนเงินที่จะใช้ในการวางเดิมพัน เจ้าตัวทำท่าจะโต้แย้งผมจึงชิงพูดตัดบทไปเสียก่อน

เขาจึงทำได้เพียงแค่ทำสีหน้ากระอักกระอ่วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าจะปฏิเสธก็กลัวเสียหน้าจนต้องยอมรับข้อเสนอนั้นไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากที่เราตกลงกันถึงกฏิกาในการเล่นเกมส์พนันในครั้งนี้กันเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยมีเดิมพันเป็นเงินสามสิบล้าน และเพื่อป้องกันการโกงเงินเดิมพันทั้งเขาและก็ผมจึงต้องมีการทำสัญญากันเป็นรายลักอักษรอย่างชัดเจน

กฏิกาก็ไม่มีอะไรมากก็แค่เราจะเล่นไผ่กันอยู่สามตา ถ้าใครเอาชนะได้สองในสามก็เอาเงินเดิมพันไปได้เลย

หลังทำสัญญากันเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็ได้เริ่มเล่นเกมส์เดิมพันกันอย่างลุ้นระทึก ทั้งผมแล้วก็เขาผัดทีกันชนะกันคนละตามาจนถึงเกมส์ตัดสินแพ้ชนะในรอบสุดท้าย

ผมสังเกตเห็นความกดดันที่แสดงออกมาได้อย่างชัดเจนผ่านสีหน้าและแววตาของคนตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกมั่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกว่าเกมส์นี้ผมต้องเป็นฝ่ายชนะ และมันก็เป็นไปตามคาดเมื่อเราแสดงไผ่ของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ปรากฏว่าเขาแพ้ผมอยู่หนึ่งแต้มซึ่งก็หมายความว่าไผ่ตานี้ผมเป็นฝ่ายชนะ

"อะไรวะ แมร่ง" เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย

"เป็นอะไรไปละครับคนเก่งไม่สนุกแล้วหรือ" ผมถามยั่วโมโหเขาไปนิดหน่อยซึ่งมันก็ได้ผลเขาส่งสายตาจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างไม่สบอารมณ์

"สนุกกับผีอะไรวะ เงินตั้งสามสิบล้านกูจะมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาจ่ายวะ" เขาบ่นอย่างหัวเสีย

"คุณได้อ่านใบสัญญาอย่างละเอียดรึยังครับถ้ายังไม่ได้อ่านนั้นถือว่าคุณพลาดอย่างแรงเลยนะ" ผมกล่าวด้วยท่าทีของคนที่ถือไผ่เหนือกว่า

ในใบสัญญามันระบุเอาไว้ว่าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่มีเงินที่จะจ่ายเดิมพันให้กับอีกฝ่ายหนึ่งก็จะต้องทำตามเงื่อนไขของอีกฝ่ายหนึ่งที่อีกฝ่ายหนึ่งได้กำหนดขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ชดใช้หนี้พนันที่ได้ติดค้างไว้จนกว่าจะชดใช้หนี้พนันหมดสิ้นไป

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วที่เขาไม่ได้อ่านใบสัญญาอย่างละเอียดอาจจะเป็นเพราะความมั่นใจในฝีมือของตัวเองมากจนเกินไป หรือไม่ก็เพราะในใบสัญญาถูกพิมพ์ขึ้นโดยใช้ภาษาอังกฤษในการพิมพ์

ซึ่งคนไทยบางคนก็อ่านภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้มันก็เลยทำให้เขาพลาดในเรื่องนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***