แอบรักครั้งที่1

...01...

เสียงกดกาแฟดังขึ้น ณ คาเฟ่แห่งหนึ่ง ที่ตกแต่งด้วยสไตล์วินเทจ กลิ่นหอมอ่อนๆของเมล็ดกาแฟเข้มข้นลอยมาเตะจมูกของชายผู้หนึ่งเบาๆ เขาก้มมองนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถือราคาแพงของตน ที่บอกเวลา [ 6:10 ] นาที พลางชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่าง เพื่อหารถที่คุ้นเคยของผู้ที่ถูกนัดพบ

กริ๊ก. เสียงวางถ้วยกาแฟดังขึ้นเบาๆเพื่อเตือนเขาให้รับรู้ว่าเครื่องดื่มได้แล้ว

" ลาเต้ได้แล้วค่ะ คุณลูกค้าสนใจรับอะไรเพิ่มไหมคะ เช่นคุ๊กกี้หวานๆตัดกับลาเต้หอมๆสักจาน "

พนักงานสาวเอ่ยขึ้น พลางมองหน้าชายหนุ่มอย่างสนใจ รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนละเอียด ทรงผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศก ดวงตาเรียวเล็กเหมือนเสี้ยวจีนรับกับขนตาเบาบาง คิ้วโค้งพอสวย รูปหน้าเรียว กับริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนๆ ที่พอยิ้มน้อยๆก็มีลักยิ้มตรงมุมปากซ้าย จะมองอย่างไร คนตรงหน้าก็ดูดีไม่หยอก เขาส่ายหน้าเบาๆเชิงปฏิเสธพนักงานสาวเรื่องขนม

" ผมขออเมริกาโนร้อนอีกแก้วก็พอครับ คนที่ผมนัดคงใกล้มาถึงแล้ว "

เธอพยักหน้าเบาๆเชิงเข้าใจ และยื่นกระดาษโน้ตกับปากกาแท่งหนึ่งให้เขา พร้อมกับแก้มที่ขึ้นสีเล็กน้อย

" ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอช่องทางติดต่อหน่อยได้ไหมคะ พอดีคุณมีเสน่ห์มากจนฉันอยากรู้จักน่ะค่ะ "

เขายิ้มให้เธอพร้อมกับรับรับกระดาษนั้นมาและเขียนช่องทางติดต่อลงไป

" ผมอาจจะไม่ค่อยว่างตอบเท่าไหร่นะครับ "

เธอพยักหน้าและรับกระดาษโน้ตคืน พร้อมถาดเพื่อกลับไปส่งออเดอร์ต่อ

กริ๊ง. เขาหันไปดูต้นเสียงก็เจอเข้ากับชายร่างหนา ผมสีควันบุหรี่ทรงอันเดอร์คัท เดินเข้ามา ดวงตาของเขาเฉี่ยว พร้อมกับใฝใต้ตาเม็ดเล็กๆข้างขวา คิ้วหน้าเข้ม เครื่องหน้าคม ผิวสีแทน ริมฝีปากบางระบายยิ้มให้กับเขา พลางล้วงกระเป๋ายีนส์หยิบเอาลูกอมมะนาวคู่ใจมาแกะกิน ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้า

" ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ ไปเปอร์ ดูดีขึ้นจนฮานจำแทบไม่ได้เลย ว่าเป็นคนเดียวกัน "

ร่างหนาหรือไบฮาน กล่าวทักทายกับไปเปอร์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

" นายก็ดูหล่อขึ้นจาก2ปีก่อนอย่างชัดเจนเลย เป็นไงบ้างล่ะ ชีวิตเมืองนอก2ปีของนายน่ะ "

ไปเปอร์เอ่ยถามพร้อมยกลาเต้ขึ้นจิบ

" มันดีมากเลยแหละ ในตอนแรก ฮานไม่คิดหรอกว่ามันจะไม่ได้แย่ ตอนจากเปอร์ไปอเมริกา ฮานแทบจะเป็นบ้าตาย ภาษาของที่นั่นทำเอาแปลกใหม่จริงๆ ฮานเหมือนได้ฟังแร๊ปเปอร์แร๊พให้ฟังตลอดเวลา มันลำบากจริงๆ "

ไบฮานเล่าถึงความลำบากในเรื่องภาษาให้ไปเปอร์ฟัง เขาขำออกมาอย่างอดไม่อยู่เมื่อเพื่อนชายตัวดีของเขาทำเรื่องตลกไว้มากขนาดไหน

" นายไม่เปลี่ยนไปจริงๆไบฮาน นายบื้อขนาดไหนกลับมาครั้งนี้ก็ยังบื้ออยู่สินะ "

" มันผิดพลาดกันได้น่าเปอร์ แต่ที่นั่นสนุกกว่าที่ฮานคิดไว้จริงๆ มันแปลกใหม่และอันตราย "

" หมายความว่าไง ที่อันตราย "

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรมากกว่านี้ ก็ได้มีพนักงานสาวมาเสิร์ฟอเมริกาโน่ร้อนให้กับเขา และเดินออกจากโต๊ะไป

" จำได้ด้วยหรอ ว่าฮานชอบอะไร? "

ไบฮานพูดพร้อมวางก้านลูกอมเปล่าห่อทิชชู่ ก่อนจะยกกาแฟอเมริกาโน่ดื่ม

" ไม่เคยลืมหรอก เห็นบอกชอบดื่มอเมริกาโน่ร้อนๆหลังกินลูกอมรสมะนาวของนายเสร็จนี่ "

ใช่ ใครจะไปลืมกันล่ะ ว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร... ไบฮานยิ้มระบายยิ้มออกมา

" ใส่ใจจังนะ นานขนาดนั้นแล้วแท้ๆ เปอร์สุดยอดจริงๆ "

" สุดยอดอะไรล่ะ " ไปเปอร์พูดเสียงเบาๆ และยกลาเต้ของตนดื่มจนหมด

" ที่มาเจอเนี่ย ไม่ใช่เพราะคิดถึงเปอร์อย่างเดียวหรอกนะ ฮานมีข่าวดีมาบอกเปอร์ด้วย "

" ข่าวดีอะไรล่ะ ถึงทำให้นายถ่อมาหาผมถึงที่นี่ได้ ไม่ใช่เพราะคิดถึง "

" ฮานกำลังจะแต่งงาน ที่อเมริกา บ้านเกิดของเจ้าสาวฮานเอง เธอชื่อรีเบคก้า เป็นคนที่ฮานสนิทด้วยที่สุดตอนอยู่ที่นั่น เธอเหมือนเป็นดวงดาวของฮานเลยแหละ ถ้าไม่ได้เธอ ฮานคงไม่สามารถเอาชีวิตรอดมื้อต่อมื้อได้เลย "

ไปเปอร์นิ่งรอฟังคำพูดของไบฮานที่เล่าเรื่อง เจ้าสาวของตัวเองอย่างออกรสออกชาติ เขามือสั่นเล็กน้อยพร้อมกับใจที่อ่อนไหวตั้งแต่คำว่าแต่งงานของไบฮาน

" ยินดีด้วยนะ แล้ว จะแต่งกันวันไหนล่ะ ผมจะได้เตรียมตัวไปงานแต่งของฮานกับเธอ "

ไบฮานยิ้มออกมาและกล่าวพร้อมรอยยิ้มนั้น

" อีก2เดือนน่ะ ในช่วงที่เราคบกัน รีเบคก้ากับฮานได้อยู่ด้วยกัน เรามีกันและกันจนได้เจ้าตัวน้อยมา 2คน เป็นแฝดกันน่ะ ตอนนี้เจ้าแฝดได้4เดือนแล้ว ผู้ชายทั้งคู่เลย ฮานเก่งมากเลยใช่ไหมล่ะเปอร์ "

เขาพยักหน้าให้กับคำพูดของเพื่อนสนิท และยิ้มบางๆให้ ' แฝด2งั้นหรอ ดีแล้วล่ะ หวังว่าคงมีความสุขกับลูกและภรรยาของนายดี เจ็บดี '

" ผมคงต้องกลับแล้วแหละฮาน มีหาหลักฐานเรื่องต่างๆให้ลูกความอีกน่ะ "

" เสียดายจังฮานคงได้เจอเปอร์อีกทีตอนงานแต่งแน่เลย นี่การ์ดครับ อีก2เดือน ฮานจะมารับเปอร์ไปบ้านใหญ่ที่อเมริกานะ เพื่อนเจ้าบ่าวคนโปรดของฮาน "

ไปเปอร์รับการ์ดจากมือของไบฮานพลางลุกขึ้นยืน ก่อนจะไปคิดเงินก็ถูกมือหน้าของใครบางคนจับไหล่ไว้และเอาเงิน1พันวางตรงเคาน์เตอร์

" ฮานเลี้ยงเอง ไม่ต้องทอนนะครับ ป้ะ ฮานส่งกลับคอนโด " ประโยคแรกและท้ายฮานหันมาพูดกับไปเปอร์ ส่วนประโยคกลางก็บอกกับพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ ไปเปอร์ไม่คิดจะปฏิเสธไบฮานอยู่แล้วจึงพยักหน้าและเดินตามไบฮานไปขึ้นรถ

[ณ คอนโดของไปเปอร์]

PAIPERPART

ตลอดเวลาที่อยู่ในรถ เราไม่ได้พูดคุยกันเลย มีแต่เสียงเพลงที่ดังขึ้นกลบความเงียบเท่านั้น หลังจากลงรถเขาโบกมือลาไบฮานและขึ้นห้องไปในทันที เมื่อเขาได้อยู่คนเดียวน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ค่อยๆรินไหลออกมาจากตาคู่สวย เขานั่งกอดเขาพิงหลังกับประตูห้อง ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น เขานั่งจมปลักกับความคิดของตัวเองไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ความเงียบได้กลืนกินบรรยากาศเศร้าๆนี้ ที่เขาไม่สามารถออกจากห้วงของคนแอบรักได้.

5ปี ที่เขาแอบชอบไบฮาน เขาแอบชอบตั้งแต่ปี1 ทุกๆสิ่งมันมีความหมายกับเขามากๆ ความใส่ใจของใบฮานที่มีให้ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องเล็กน้อย ที่ไม่จำเป็นต้องจำมันด้วยซ้ำ แต่เขาก็จำมัน เราเรียนมาด้วยกันจนจบ ไบฮานเรียนอัยการและไปเรียนต่อที่อเมริกา สวนเขาเป็นทนาย ต่อปริญญาตรี และเพิ่งจบมาจนตอนนี้.

7ปี ที่เขาชอบไบฮาน เขาไม่เคยพูดว่าชอบหรือสารภาพกับไบฮานเลยแม้แต่น้อย เขารู้ดี ว่าคนอย่างไบฮานคงไม่ชอบเขา ที่เป็นผู้ชายและไม่สามารถสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้ นอกเสียแต่ผู้หญิงที่ทำให้มันสมบูรณ์ขึ้นมา พอคิดดูแล้ว ทำไมเขายังไม่ลืมไบฮานสักทีกันนะ ทั้งๆที่ความจริงมันก็ปาใส่หน้าขนาดนี้แล้ว ไบฮานกำลังจะมีครอบครัวใหญ่ ทั้งลูกชายฝาแฝดทั้ง2 ทั้งภรรยาที่สวยและเพียบพร้อม อย่างรีเบคก้า ลูกสาวคนโปรดของเจ้าของบริษัทน้ำหอมชื่อดัง พวกเขาเหมาะสมกันมาก มากเสียจนเขาเทียบไม่ติด.

ทำไมกันนะ... ทำไมยังรักเขาอยู่ ทั้งที่เขามีลูกมีเมียอยู่แล้ว มันเป็นคำถามเดียวที่ไปเปอร์ตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไม เขาถึงตัดคนคนนี้ไม่ได้เสียที **คำถาม ที่ไม่รู้จะตอบยังไง**

PAIPERPART'END

[2เดือนต่อมา]

" ยินดีด้วยนะ ไบฮาน รีเบคก้า " เขาเอ่ยขึ้นพร้อมมองทางเจ้าบ่าวและเจ้าสาวของงานที่ท้องนูนขึ้นมามากคล้ายกับใกล้คลอดแล้ว รีเบคก้าสวยมากจริงๆ ยิ่งมามองเธอในระยะใกล้แบบนี้ ใบฮานเลือกคู่ชีวิตได้สมกันเสียจริง

" เปอร์ ขอบคุณที่มางานนะ นี่รีเบคก้า ลูกต้องออกมาหล่อเหมือนฮานแน่เลย 6เดือนแล้ว " รีเบคก้าขำกับไบฮานที่เอามือมาลูบหน้าท้องนูนๆมีเจ้าเด็กแฝดของเธอและทำหน้าตาเคลิ้ม

" นายนี่จริงๆเลยนะฮาน ลูกนายต้องได้ความสวยของคุณรีเบคก้าสิ นายน่ะ ซื่อบื้อแบบนี้ผมคงไม่อยากให้หลานผมบื้อด้วยหรอกนะ " ไบฮานทำหน้าบูดเมื่อไปเปอร์พูดจบ

" งานจะเริ่มแล้ว ที่รัก ไปกันเถอะค่ะ " ไบฮานพยักหน้าและเดินไปตรงหน้าบาทหลวง

รีเบคก้าถือช่อดอกไม้สีชมพูอมขาวเดินเข้ามา พลางจ้องมองหน้าไบฮานโดยไม่ละสายตา. เธอเดินด้วยความสง่างาม โดยอีกมือคล้องแขนผู้เป็นพ่อไว้เพื่อพาไปส่งถึงแท่นทำพิธี น้ำตาของไบฮานหลั่งออกมาด้วยความยินดีเมื่อถึงคราวสวมแหวน เขากล่าวคำสาบานและจูบมือรีเบคก้าแผ่วเบา พวกเขาจูบกันท่ามกลางเสียงกึ่งก้องยินดีไปทั่วโบสถ์

ไปเปอร์น้ำตาอาบแก้ม เขาเช็ดออกลวกๆ พร้อมปรบมือแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว ' มันดีแล้ว ดีแล้วจริงๆ กับสิ่งที่มันเกิดขึ้น เส้นทางนี้ เราเลือกเอง ' ไปเปอร์หยิบกระดาษเปล่ามาแผ่นหนึ่งก่อนจะเขียนข้อความลงไปในนั้น ด้วยน้ำตาที่ปริ่มขอบตาของตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากงาน จองตั๋วขึ้นเครื่องกลับประเทศไทย โดยไม่หันกลับมามองด้านหลังอีก

.

.

.

..." ผมชอบนายไบฮาน ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา "...

ด้วยรัก.

จาก ไปเปอร์ ผู้ที่จะรักนายตลอดไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***