1 ทำไมพี่น่ารักจังครับ

7:50 น.

ตื๊ดดดด

"อื้มม~ หนวกหูน่า" เสียงงัวเงียดังขึ้นพร้อมเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังสนั่นลั่นห้อง เจ้าของร่างบางลุกขึ้นพร้อมดูเวลา "......เชี่ย!! เข้าคลาสเเปดโมงนิหว่า ตายเเล้วๆๆ"เมื่อนึกได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นไปอาบนํ้าในทันที

"สายเเน่ๆเลย ไอ้ข้าวเอ้ย! ทำไมมึงตั้งนาฬิกาปลุกงี้วะ" บ่นกับตัวเองเสร็จก็เก็บของใส่กระเป๋าโดยไม่ลืมที่จะหยิบเเว่นขึ้นมาสวมใส่ เเล้วเปิดประตูออกไป

"เเล้วกูต้องเดินไปมหาลัยเนี่ยนะ โอ้ย~จะบ้าตาย" ล็อคห้องเสร็จก็เดินไปรอลิฟต์อย่างเร่งรีบ เมื่อลิฟต์มาถึงก็รีบเขาไปโดยมีคนเข้ามาด้วยเช่นกัน เเต่ร่างบางไม่มีเวลาไปสนใจ ในใจก็กังวลว่าจะมีรถพี่วินใจดีไปส่งตนไหม

ตือดึ่ง

ลิฟต์ลงมายังชั้นล่างสุดของหอ สองเท้าของร่างบางก็รีบเร่งเดินไปทางพี่วินที่อยู่หน้าหอ

"เอ่อ...พี่ครับช่วยไปส่งผมที่มหาลัยหัวมุมเเถวสี่เเยกที่เถอะครับ-"พูดได้เเค่นั้นก็โดนตัดสนทนาเสียก่อน

"โอ้ย ไม่ได้หรอกน้อง พอดีพี่นัดสาวไว้ที่หอนี้นะ ไปหารถคันอื่นเถอะ"พูดจบก็มีหญิงสาวสะสวยเดินมาทันที

"ไปกันค่ะพี่ชัย นํ้าอยากไปทะเลจังเลย" หญิงสาวทำหน้าตาออดอ้อน ส่วนคนที่ชื่อชัยก็กอดเเล้วจับหอมเเก้มโชว์ข้าวไปหนึ่งที หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นรถเเล้วขับไปโดยไม่เหลียวเเลร่างบางเเม้เเต่น้อย

"....."ร่างบางได้เเต่ยืนมองตาปริบๆ ในใจก็นึกว่าตนมาทำอะไรที่นี่ โดยลืมเรื่องที่ต้องไปมหาลัยเสียสนิท จนมีเเรงสะกิดที่ไหล่ ก็ทำให้ร่างบางสะดุ้งตัวโหยง หันไปดูก็เห็นผู้ชายที่ตัวโตกว่าเขากำลังยืนมองอยู่ ร่างบางก็เลยถามไป "มีอะไรรึเปล่า"

"หารถอยู่หรอครับ ?" คนๆนั้นถามเขา

"อ...ออ หารถ.....หา....เดี๋ยว"ร่างบางที่พึ่งนึกขึ้นได้ก็ตาโตทันที "เราหารถอยู่! โอ้ยยสายเเน่ๆเลยทำไงดี"มือบางยกขึ้นขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง

"งั้นไปกับผมไหมครับ ผมก็กำลังจะไปมหาลัยพอดี" เหมือนพระเจ้ายังเข้าข้างเขาอยู่ ข้าวเลยรีบพยักหน้าเเล้วจับเเขนอีกคน

"รถคุณอยู่ไหน รีบๆบอกมาเลยครับ!!" ตอนนี้ร่างบางไม่สนเเล้วว่าคนเเปลกหน้าคนนี้เป็นใคร

"ทางนี้ ครับ" ว่าเเล้วร่างบางก็รีบลากอีกคนไปตามทางที่บอกทันที

มหาลัย

"ขอบคุณครับ" พอพูดจบก็รีบวิ่งลงจากรถโดยไม่ลืมที่จะขอบคุณ คนที่นั่งอยู่บนรถก็ได้เเต่อมยิ้มให้กับการกระทำอีกฝ่าย

"หึ..ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้....เอ้ะ กูก็ต้องเข้าเรียนเหมือนกันนี่หว่า" ร่างสูงที่พึ่งนึกได้ก็รีบเอารถเข้าไปจอดทันที

"ขอโทษที่มาช้าครับ" ร่างบางก้าวเข้ามาในขณะที่อาจารย์กำลังจะเริ่มคลาส

"โอ้ะ คุณณัฐภัทร เกือบมาสายเเล้วนะครับ"

"ผม...... รู้ครับ..." ร่างบางกำลังหอบหายใจจากการวิ่งมาพูดติดๆขัดๆ

"ก็ถือว่าไม่สาย ไปนั่งที่เถอะครับ"

"ขอบคุณครับ" พูดจบก็ไปนั่งที่ตนทันที

"ไงพ่อคนตื่นสาย สายบ่อยนะเรา" ไม้ที่เป็นเพื่อนสนิทของข้าวเอ่ยขึ้น

"ไม่ถือว่าสายนะ อาจารย์ก็บอก"ร่างบางยักคิ้วไปให้อีกฝ่ายหนึ่งที

"ตามใจมึงเถอะ" ไม้กรอกตามองบนเเล้วหันกลับไปตั้งใจเรียน

part ข้างตัง

บรื้นนน

"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ" ผมยื่นเงินให้ลุงคนขับเเท็กซี่เเล้วกล่าวขอบคุณ ส่วนลุงคนขับพอได้เงินเเล้วก็ไม่เหลียวเเลผมอีกเลย เเต่ก็เอาเถอะยังดีกว่าคนขับวินเมื่อเช้าเยอะ เเม่งไม่ทำงานทำการจนทำให้ผมเกือบสาย นี่ดีนะที่มีพี่ (?) ใจดีพาไปส่งอะ

พอผมนึกได้มาจนถึงตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกกังวลนิดหน่อย เขาอุตส่าห์ไปส่งผมทั้งทีเเต่ผมกลับพูดเเค่คำขอบคุณ อันที่จริงผมอยากจะเลี้ยงข้าวเขาเป็นการตอบเเทนนะเเต่จำหน้าไม่ได้นี่สิ เห้อไอข้าวหนอ ทำไมมึงถึงซื้อบื้อเเบบนี้

เเล้วผมก็ต้องหยุดความคิดไว้เเล้วเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ห้องผมอยู่ชั้นห้าครับ ถ้าให้เดินขึ้นด้วยบันไดคงตายกันพอดี เพราะฉะนั้นไปขึ้นลิฟต์เถอะ

เมื่อขึ้นมาถึงห้องพัก ผมก็ล้มตัวนอนอย่างหมดเเรง ในสมองก็หวนนึกไปถึงคำพูดของเพื่อนสนิทที่พูดกับผมไว้ตอนเที่ยง

'มึงควรหานาฬิกาปลุกใหม่ซะนะ'

'เครื่องนี้กูก็พึ่งซื้อมานะ จะไปซื้อใหม่ทำไม?'

'โอ้ย อีเหี้ย กูหมายถึงให้มึงมีเเฟน!'

'เอ้า เเล้วเกี่ยวไรกับนาฬิกาอะ'

'......นี่กูมีเพื่อนโง่ขนาดนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ กูหมายถึงให้เเฟนเป็นนาฬิกาปลุกไง เเบบพอเช้าปุบก็จะปลุกมึง มอนิ่งคิส ที่รักตื่นได้เเล้วไรงี้อะ'

'....มึงดูหนังหน้ากูด้วย ใครจะมาชอบวะ '

'ตัดพ้ออะมึง เเต่ก็สู้ๆนะกูรอดูผัวมึงอยู่' พูดจบก็ลุกไปทันทีปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่เเบบนั้น

"เเฟนหรอวะ...."ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรดีๆก็มีเสียงกริ่งดังขึ้น จนผมต้องลุกไปดู

พอเปิดประตูไปก็เจอกับผู้ชายหน้าหล่อคนนึงยืนอยู่(รู้สึกจะมีเเสงของเทพบุตร(?)สาดส่องมาจนผมต้องหรี่ตา อ่า คนอะไรจะหล่อขนาดนั้น)ผมรู้สึกคุ้นๆหน้าเขาอยู่นะเเต่ก็ไม่รู้ว่าไปเจอเขาตอนไหนนี้สิ

"มีอะไร เปล่าครับ" เขาพยักหน้าเเล้วยื่นถุงบางอย่างมาให้

"เอ่อ...พอดีผมพึ่งย้ายมานะครับจ้างห้องนี้เอง ก็เลยอยากทักทายเพื่อนข้างห้องซะหน่อย นี่ครับ" เขายื่นเเก้วนํ้ามาให้ผมที่เป็นสีเขียว ผมหรี่ตามอง เหมือนอีกคนจะรู้ว่าผมระเเวงก็เลยพูดขึ้น "ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมไม่ใส่อะไรเข้าไปหรอก ถ้าไม่เชื่อให้ผมกินให้ดูก่อนเอาไหมครับ"

เขาทำท่าจะยกขึ้นดูดเเต่ผมก็ห้ามไว้ก่อน "โอเคๆเราเชื่อ.....เเล้วมาหาเราเพราะเเค่นี้เองหรอ"

เเล้วห้องอื่นเขาได้เอาไปให้ด้วยรึเปล่าเนี่ย เหนื่อยเเย่เลย

"อืมม ก็....จะมาขอไลน์ด้วยนะครับ" ได้ยินเเบบนั้นผมก็เลิกคิ้วขึ้นรู้สึกเหมือนโดนจีบเเฮะ"อย่าเข้าใจผิดนะครับ! ผมก็เเค่ขอไว้เผื่อจะปรึกษาคุณ....."

เขาเว้นช่วงไว้ ผมเลยบอกชื่อไป"ข้าวตัง เราชื่อข้าวตัง"

"ครับข้าวตัง ก็นั้นเเหละครับ ผมจะเอาไว้เผื่อว่าคุณมีร้านอาหารเเถวนี้มาเเนะนำ "

"ออ.." เชี่ยนี่ผมหลงตัวเองหรอวะ โอ้ย อีข้าวเห้อ "อ่าได้ครับ"

เหมือนจะเห็นเขายิ้มเเวบนึงด้วยเเหละ เเต่ผมไม่อยากหลงตัวเองเเล้วอะ เขายื่นโทรศัพท์มาให้ทันที

"นี่ครับ" ยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่าย"เรายังไม่รู้ชื่อคุณเลยนะ..."

"ออ ผมลืมบอกสินะครับ ผมชื่อครามนะครับ เรียนมหายลัยใกล้ๆนี้เองเเถมอยู่ปีสองเเล้วด้วย" เขาพูดจบก็ยิ้มตาหยี่ให้ผม

เเค่ถามชื่อเเต่ได้ที่เรียนเฉย...เเต่เอ้ะ ถ้างั้นหมอนี้ก็เป็นน้องผมนะสิ...เชี่ย..เด็กนี่สูงกว่าผมเป็นไหนๆเลยนะ

"เออ งั้นเราเป็นพี่นายสินะ เราก็เรียนมหาลัยใกล้ๆนี่เอง อยู่ปีสี่ใกล้จบเเล้วละ" ผมพูดบอกไปบ้าง ให้อีกคนได้รู้ว่าผมเป็นพี่

"ครับ ข้าวตัง" ไม่ถูกเรียกพี่ เเต่ถูกเรียกชื่อโดยไม่มีคำนำหน้า ฮึ้ย กูพี่มึงนะเว้ย เเต่ผมก็คิดได้เเค่นั้นเเหละเมื่อเขาขอตัวกลับไปห้องก่อน

ตึง

ผมปิดประตูเดินไปล้มลงนอนกับเตียงต่อ เห้อ ชีวิตผมนี่มันช่างเเย่จริงๆ ทั้งตื่นสายทั้งไม่มีรถเเถมรุ่นน้องข้างห้องก็ไม่เรียกพี่อีก มีอะไรที่เลวร้ายกว่านี้อีกไหมเนี่ย!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***