ตอนที่4

"พากูมาแดกข้าวเนี่ยนะ คือที่เที่ยวของมึง"อินอดบ่นออกมาไม่ได้ ด้วยที่คาดหวังว่าภัทรจะต้องพาไปท่องเที่ยวตามสถานที่สวยๆ บรรยากาศดีๆ หรือว่าจะไปตามแลนด์มาร์คที่มักจะมีนักท่องเที่ยวนิยมเข้ามาท่องเที่ยวกันเยอะๆซะอีก

แต่ก็ยังถือว่าดีอยู่บ้าง ที่ร้านอาหารอยู่ติดกับทะเล ยังพอมีวิวสวยๆให้ได้นั่งชื่นชมบรรยากาศอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้น! อินคงได้นั่งกินข้าวไปในแบบชนิดที่เรียกได้ว่า ต้องนั่งเหี่ยวเฉาตายแน่ๆ

เพราะภัทรเอง ก็ใช่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะที่ดีซะเมื่อไหร่ ถ้าไม่ชวนพูดก่อน ก็นึกว่าเป็นใบ้กระทันหันไปแล้วซะอีก 

"แล้วมึงไม่มีแพลนเอาไว้บ้างเลยรึไง มาไกลถึงนี่ แต่ไม่รู้อะไรเลยเนี่ยนะ ตั้งใจมาเที่ยวจริงๆป่ะ" 

อินถึงกับเหลอหลาออกมาอย่างปิดไม่มิด ก่อนจะแสร้งยิ้มเผล่กลบเกลื่อนตามออกมา พยายามจะทำตัวให้เป็นปกติให้ได้มากที่สุด ถึงแม้ว่าอินจะหลุดท่าทีออกไปแล้วก็ตาม แต่ถ้าทำให้เนียนซะอย่าง อินก็เชื่อว่าตนจะต้องรอด 

"ก็.. เพื่อนมันชวนกูมากระทันหันไง ใครจะไปเตรียมอะไรได้ทันเล่า มันจะพากูไปที่ไหน กูก็แค่ไปที่นั่น ตามๆมันไปนั่นแหละ" 

ถือว่าเป็นข้อดีอีกอย่าง ที่อินรอบคอบพอที่ได้พาเพื่อนติดสอยห้อยตามมาด้วย ไม่อย่างนั้น อินก็ไม่รู้ว่าตนจะอ้างกับภัทรยังไงเหมือนกัน อินไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาซะเลย ด้วยถ้านึกอะไรไม่ออก อินก็ชอบทำตัวรนไปหมด 

นี่ยังถือว่าเป็นโชคดีของอินไปที่ยังนึกถึงเพื่อนขึ้นมาได้ทัน แต่ถึงยังไง! อินก็ยังคงวางใจไม่ได้อยู่ดี เพราะด้วยสีหน้าของภัทรในตอนนี้ดูจะยังไม่เชื่อกันถึงร้อยเปอร์เซ็นต์ดีนักหรอก 

"เฮ้ย! เอาอีกแล้วนะ มึงนี่จ้องแต่จะจับผิดกูอีกแล้วนะ!!"แสร้งทำโวยไปก่อน! เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะเอาตัวรอดในตอนนี้ได้ดีที่สุด 

"กูก็ไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อย มึงอย่าร้อนตัวไปก่อนดิ"ภัทรตอบหน้าตายก่อนที่จะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ไป นั่งสบายๆดูอินว่าจะมาไม้ไหนต่ออีก

"ร้อนตัวพ่องมึงดิ! กูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมกูต้องร้อนตัวด้วย มึงต่างหากล่ะ! กูไม่ใช่ควายนะ ถึงจะดูมึงไม่ออก" 

ภัทรถึงกับส่ายหน้าที่อินยังคงยืนกรานจะเป็นคนถูกให้ได้! ถ้าเจ้าตัวเลือกที่จะนั่งเงียบๆไป ทำมึนไม่รู้ไม่ชี้อะไร มันก็ยังจะดูน่าเชื่อถือกว่าตอนนี้เยอะ ไม่หลุดพิรุธให้เห็นได้ชัดแบบนี้หรอก

"เออ แล้วกูจะรอดูแล้วกันว่ามึงจะเป็นคนหรือว่าเป็นควายกันแน่" 

"นี่มึง!!"

"ป้าครับ!! เดี๋ยวผมขอเมนูด้วยครับ"ภัทรได้ตัดจบ ด้วยรู้สึกเหนื่อยเกินกว่า! ที่จะมาถกเถียงกับอินต่อได้ไหวแล้ว 

อินจึงต้องมองตาขวางใส่ไปตามระเบียบ แต่ก็ถือว่าดีเหมือนกัน เพราะอินก็ไม่ต้องการจะมาเถียงกันในเรื่องตรงนี้อีกแล้ว มันยากมากที่ต้องมานั่งพูดโกหกไปต่างๆนาๆ ราวกับเป็นคนนิสัยไม่ดีอยู่แบบนี้ ใช่ว่าอินจะชอบตัวเองในแบบนี้ซะหน่อย 

แต่ที่ต้องทำ ก็เพราะว่าหวังดีกับภัทรกับน้าเกวลิน ด้วยที่อยากจะให้สองแม่ลูกเค้าได้กลับมาคืนดีกัน อินเข้าใจว่ามันดูเป็นเรื่องยากสำหรับภัทรไปสักหน่อย แต่ว่าอย่างน้อยๆเลยอินก็แค่อยากให้ภัทรได้ลองเปิดใจดูก่อนสักครั้ง แล้วถ้าภัทรจะตัดสินใจยังไงหลังจากนั้นอินก็จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วยอีกเลย 

"ไม่กินเยอะไปหน่อยหรือไง ระวังคืนนี้มึงจะนอนจุกเอานะ"ภัทรว่าขึ้น เมื่อตกใจกับการกินของอิน เห็นตัวบางๆแบบนี้ ไม่คิดว่าจะกินได้จุขนาดนี้

ทั้งเมนูเผาเอย ย่างเอย ผัดต้มแกงทอด อินได้จัดการสั่งมาเต็มโต๊ะ พอคิดจะห้าม ก็ถูกโวย ถูกบ่นใส่ไปตามระเบียบ ภัทรจึงต้องตามใจเจ้าตัวไปอยากจะทำอะไรก็แล้วแต่เจ้าตัวเค้าเลยแล้วกัน

"เห็นในรูปแล้วมันน่ากินหมดเลยนี่หว่า! แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเหลือก็แค่ขอห่อกลับไปก็ได้ป่ะ" 

จริงๆ อินไม่ใช่คนกินจุอะไรหรอก อินก็แค่เป็นคนชอบลอง พอเห็นอะไรน่าสนใจเข้าหน่อย แล้วมันก็เป็นอันต้องลองซื้อไปซะหมด

แต่ว่าไม่ใช่สำหรับอาหารหรอกนะ ไอ้ที่ต้องสั่งมาเยอะแบบนี้! เพราะอินแค่ต้องการจะประวิงเวลาให้ได้อยู่กับอีกฝ่ายได้นานๆก็เท่านั้นเอง 

ด้วยที่อินก็อยากจะลองเซิร์ฟๆถามดู ว่าถ้าพูดถึงเรื่องพ่อของภัทรที่ท่านได้เสียชีวิตไปแล้วๆวกเข้าเรื่องของแม่ต่อ มันจะเวิร์กรึป่าว 

"เออนี่! เรื่องลุงภู กูเสียใจด้วยนะ แล้วกูก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาแสดงความเสียใจในวันงาน"ถ้าหากว่าอินรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้สักนิด! อินคงจะต้องรีบมาแสดงความเสียใจเร็วกว่านี้แล้วล่ะ

ภัทรถึงกับชะงักลงไป แต่ก็ไม่แปลกใจอะไร ก็ถ้าหากว่าอินจะรู้ เพราะถ้าอินโผล่มาหาตนถึงที่นี่ได้ เรื่องอื่นๆ ภัทรก็ไม่รู้ว่าจะแปลกใจไปทำไมแล้วล่ะ

"เค้าเป็นคนบอกมึงหรอ"เพราะมีไม่กี่คนหรอกที่รู้เรื่อง ภัทรได้จัดงานศพของพ่อเงียบๆ มีแค่ภัทร แล้วก็มีทางตัวแทนของคนที่เค้าเคยเป็นคนรับเลี้ยงดูพ่อมา พวกเค้ามากันแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

พ่อไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ด้วยที่ท่านเติบโตขึ้นมาจากสถานรับเลี้ยง แล้วก็มีทางผู้หญิงคนนั้นที่น่าจะรู้เรื่องมาจากทางตัวแทนของคนที่ดูแลเลี้ยงดูพ่อมาอีกที ภัทรคิดว่าเป็นเช่นนั้นนะ 

"จะว่าอย่างนั้นก็ใช่! มึงก็รู้หนิว่าแม่มึงกับแม่กู พวกเค้าเป็นเพื่อนรักกัน การที่พวกเค้ายังคงติดต่อกันอยู่ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรป่ะ"

อินเลือกไม่โกหก เพราะถ้าไม่ใช่ว่ารู้ข่าวมาจากน้าเกวลิน มันก็ไม่มีทางอื่นแล้ว ในเมื่อภัทรเลือกที่จะไม่ติดต่อใครเลย เล่นตัดทุกคนออกจากชีวิตของเจ้าตัวกับลุงภูตะวันไปจนหมด ถึงโกหกไป มันก็ดูไม่เนียนอยู่ดี เผลอๆอินก็จะถูกเคืองใส่ซะด้วยซ้ำไป 

"แปลกสิ ทำไมจะไม่แปลกล่ะ ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเลือกที่จะทิ้งกูกับพ่อไปแล้ว! เค้าก็ไม่ควรที่จะมายุ่งเรื่องของกูกับพ่ออีก มึงไม่คิดงั้นหรอ"

"มันก็ใช่ กูเข้าใจนะว่ามึงรู้สึกยังไง แต่ว่ามึงไม่อยากจะรู้เหตุผลบ้างเลยหรอว่าทำไมน้าเกว เค้าถึงได้เลือกทำแบบนั้นลงไป" 

"การที่เค้าเลือกไปมีครอบครัวใหม่ ที่ไม่ใช่กูกับพ่อ นี่กูยังควรต้องรู้ถึงเหตุผลด้วยหรือไง แม่งไม่ใช่เรื่องป่ะวะ!" 

"กูรู้ภัทร แต่ว่าอย่างน้อยๆอ่ะมึงก็น่าจะลองฟังน้าเกวเค้าดูหน่อยป่ะ! เผื่อว่าบางที..."

//ผลั่ก!!//ภัทรได้ผละลุกยืนพรวดพราดขึ้นมา ไม่ทันได้ระวังจนเผลอชนเข้ากับขอบโต๊ะ 

"เดี๋ยวกูไปรอที่รถ! มึงกินเสร็จตอนไหน ก็ตามมาแล้วกัน"ภัทรเดินไปจ่ายเงินกับแม่ค้า ก่อนจะเดินเลยออกจากร้านไป ไม่แม้แต่จะมองมาที่อินสักนิด 

"เอ้า!ภัทรเดี๋ยวดิ ภัทรกูขอโทษ ภัทร!โธ่เว้ย!!" 

อินทำได้แค่กระฟัดกระเฟียดไล่หลังอีกฝ่ายไปได้เท่านั้น ทั้งยังนึกเคืองที่ทำไมภัทรถึงได้กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลอย่างนี้ ขนาดนี่แค่เริ่มต้นอินก็ยังถูกเมินใส่ซะขนาดนี้ แล้วหลังจากนี้ไปล่ะ อินไม่ต้องถูกกินหัวเอาหรือไง 

แต่ก็เอาเถอะ! ถือว่าเป็นการหยั่งเชิงให้รู้ถึงข้อผิดพลาดไปก่อนก็แล้วกัน แล้วหลังจากนี้ อินก็ค่อยหาลู่ทางใหม่มาฮึดสู้ต่อ 

"นั่นมึงจะไปไหนอ่ะ ไม่เข้าบ้านหรอ?"อินถาม เมื่อเห็นภัทรกำลังจะกลับรถกลับออกไปต่อ ทั้งๆที่เพิ่งจะกลับเข้ามาถึงกันเองแท้ๆ

"กูจะกลับบ้าน มึงเข้าบ้านไปเถอะกูจะไปแล้ว" 

"แต่ว่าทางไปบ้านมึง มันต้องกลับรถไปทางนั้นไม่ใช่หรอ นี่มันทางออกไปข้างนอกรีสอร์ทละ ตกลงมึงจะไปไหนกันแน่"อินย้ำถาม

ด้วยความที่เป็นห่วงภัทร อินกลัวว่าภัทรจะไปกินเหล้าเพราะเครียดเรื่องแม่ หรือว่า จะออกไปทำอะไรก็ตามเพื่อจะหวังประชดชีวิต 

"ที่นั่นมันเป็นบ้านสำนักงาน กูไว้ใช้นอนค้างแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตอนต้องอยู่เคลียร์บัญชีดึกๆ แต่ว่าบ้านกูอ่ะอยู่ข้างนอก มึงจะตามไปด้วยมั้ยล่ะ" 

"ได้หรอ? เอาดิ กูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าบ้านของมึงอยู่ที่ไหน" 

ภัทรยืนจ้องอินนิ่งๆเล่นทำเป็นมึนเก่งไปซะทุกเรื่องจริงๆ ตนก็แค่พูดประชด ไม่คิดว่าอินจะบ้าจี้ไปกับตนจริงๆด้วยแบบนี้ 

"ก็มึงพูดเองอ่ะ แล้วกูผิดอะไรอีกล่ะ!"

ภัทรถอนหายใจออกมา ไม่คิดว่าพออินโตขึ้นมาแล้วจะทำให้ตนรู้สึกเหนื่อยได้มากถึงขนาดนี้ ผิดกับตอนยังเด็กเป็นไหนๆ ภัทรกับชอบและอยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกับอินในทุกชั่วโมง! ทุกนาที ทุกวินาที ไม่มีคำว่าเบื่อหน่ายในหัวเลยล่ะ 

"เข้าบ้านไปได้แล้วไป ป่านนี้เพื่อนมึงคงคอยแย่ละ" 

"เออๆ เดี๋ยวกูเข้าบ้านแล้วก็ได้ มึงไม่ต้องมาไล่กันหรอกหน่า"วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เพราะว่าอย่างน้อยๆ อินก็ยังได้เรื่องไปรายงานน้าเกวอยู่บ้างแหละ

อินรู้สึกเหนื่อย แถมยังหนักถุงอาหารที่ได้ขอให้ทางร้านห่อกลับมาให้ด้วยอีก จะทิ้งก็นึกเสียดาย อาหารยังเหลือเยอะมาก บางจานอินก็ยังไม่ได้กินซะด้วยซ้ำ ด้วยที่หมดอารมณ์จะกินก็เพราะว่าภัทรล้วนๆเลยที่เป็นสาเหตุ 

อินกลับเข้าบ้านมา ก่อนจะเจอเข้ากับเพื่อน ที่นั่งทำหน้าเป็นตูดรออยู่ก่อนแล้ว 

"นี่มึงหายหัวไปไหนมา ทำไมมึงถึงไม่ปลุกกูไปด้วย"ปรกซักไปในทันที ด้วยที่นึกเคืองเพื่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว 

"ก็กูเห็นมึงเพลียๆไง จะปลุกไปด้วยกันก็กระไรอยู่ป่ะ" 

"แต่มึงก็น่าจะลองถามกูก่อนป่ะ ก็ไหนมึงบอกกับกูว่า จะถือโอกาสตรงนี้ เที่ยวเล่นกับกูด้วยเลยไง แต่นี่อะไรวะ มึงกับหนีกูไปเที่ยวคนเดียวแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหน" 

อินถึงกับกุมขมับแน่น! เมื่อกี้ก็ต้องปวดหัวกับของเรื่องของภัทรไปหยกๆและนี่ก็ยังจะต้องมาปวดหัวหนักกับเพื่อนต่ออีกหรือไง 

"มึงใจเย็นๆก่อนมั้ย กูยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนทั้งนั้นนั่นแหละ กูแค่ไปแดกข้าว แล้วเนี่ยกูก็ซื้อกลับมาให้มึงเนี่ยไง"อินบอกทั้งยกโชว์ถุงอาหารให้เห็นตำตากันไปเลย 

"กูจะเชื่อมึงได้หรือไง เมื่อกี้นี้กูเห็นนะว่าใครมาส่งมึง" 

"ก็ไอ้ภัทรไง แต่แล้วไงวะ! มึงเชื่อกูสิ กูยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยจริงๆ จะให้กูสาบานเลยก็ได้อ่ะ" 

"ไม่ต้องอ่ะ ก็ถ้ามึงยืนยันมาขนาดนี้แล้ว กูก็จะลองเชื่อมึงสักครั้งก็ได้" 

//ก๊อกๆๆ//เป็นเสียงเคาะประตูได้ดังแทรกขึ้นมาซะก่อน อินจึงไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนกลับไป 

"มึงไปหาข้าวกินไป เดี๋ยวกูไปเปิดประตูเอง"อินอาสา ก่อนจะเดินไปที่ประตู 

"อ้าวป้า! มีอะไรหรือป่าวครับ?"เป็นป้ายุพิณที่แกได้มายืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหน้าประตู 

"อ๋อ พอดีว่านายน้อยให้ป้าเอายาแก้ลดกรดมาไว้ให้คุณกินน่ะค่ะ" 

อินนั้นดูจะมึนๆอยู่ในตอนแรกด้วยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นนายน้อยของป้ายุพิณแก แต่ภัทรที่เป็นเจ้าของต่อจากพ่อของเจ้าตัว แสดงว่านายน้อยที่ว่า ก็คงจะเป็นภัทรแหงๆ 

"นายน้อยที่ว่านี่.. ป้าหมายถึงไอ้! เอ่อ!หมายถึงภัทรใช่มั้ยครับ"

"ใช่ค่ะ นายน้อยบอกว่าเมื่อช่วงบ่ายคุณเล่นกินอาหารเข้าไปเยอะเลย นายน้อยก็เลยให้ป้าเอายาลดกรดมาให้ อ่ะนี่ค่ะ ยังไงก็กินกันไว้เลยก็ดีนะคะ" 

"ขอบคุณนะครับ ว่าแต่ แล้วนี่นายน้อยของป้า เค้ากลับไปแล้วหรอครับ" 

"พอแวะเข้ามาบอกป้าเสร็จ นายน้อยก็เลี้ยวรถกลับออกไปแล้วล่ะค่ะ"

...***...

บุคคลที่ถูกยกขึ้นมาใช้กล่าวอ้างไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในเรื่องแต่อย่างใด ไม่ได้มีการเจตนาทำร้ายศิลปินนักแสดง

**โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***