ตอนที่1

"นี่แม่จะบ้าหรอ! ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ ชีวิตของผมยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำป่ะ ให้ผมถ่อไปถึงภูเก็ต ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ ให้ตายยังไงผมก็ไม่ไปหรอก" 

อิน อครพล เจ้าตัวได้โวยคนเป็นแม่ลั่นขึ้นมาถึงการร้องขอให้ช่วยเหลืออะไรบางอย่างให้กับทางเพื่อนสนิทของเธอหน่อย

"ก็น้าเกวเธอขอร้องแม่มาว่าให้มาช่วยพูดกับแกให้หน่อย แล้วแกจะให้แม่ทำยังไงได้ล่ะ จะให้แม่บอกปฏิเสธไปเลย มันก็ใช่เรื่องป่ะ น้าเกวเธอเป็นเพื่อนรักของแม่นะ แกก็รู้หนิ"อารยาอธิบาย และก็คาดหวังว่าลูกชายคงจะเข้าใจเธอนะ

อินถึงกับกุมขมับแน่น ก่อนจะปรายตาไปมองทางน้องสาวที่นั่งอยู่ด้วย 

"ยายอรไงแม่! เมื่อก่อนไอ้ภัทรมันก็ช่วยเลี้ยงยายอรมาเหมือนๆกัน ยายอรก็เป็นเหมือนน้องสาวของมันคนนึง มันน่าจะยอมฟังยายอรนะ"

อินได้โบ้ยไปทางน้องสาวให้เป็นคนไปแทนตน

"หยุดเลยนะพี่อิน อรเป็นผู้หญิงนะ พี่จะให้อรไปตามผู้ชายถึงภูเก็ตเนี่ยนะ แล้วใครต่อใครเค้าจะมองน้องเป็นคนยังไง แล้วอีกอย่างถึงตอนเด็กๆ อรจะสนิทกับพี่ภัทรก็จริง แต่นี่มันก็เป็นสิบกว่าปีแล้วป่ะที่ไม่ได้เจอกันเลย พี่อินนั่นแหละที่ต้องเป็นคนไป ไม่ใช่อรสักหน่อย" 

อินทุอรบอกปัด ทั้งยื่นคำขาดไปอีกคนว่าคนที่ต้องเป็นคนไปภูเก็ตก็คือพี่ชาย ไม่ใช่ตัวเธอ 

"จริงด้วย! น้องแกยังเด็กอยู่เลยนะ และถึงแม่จะอนุญาต แต่ก็ใช่ว่าพ่อเค้าจะยอม"

อินนิ่วหน้าเคร่ง ทั้งไม่พอใจ เมื่อนู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ยังไม่ได้สักอย่างอีก

"แล้วอินอ่ะแม่ พ่อเค้ายอมให้อินไปรึป่าว"

อินค่อนข้างคาดหวัง เพราะขนาดน้องสาวพ่อยังไม่ยินยอม แล้วถ้าเป็นตนล่ะ หวังว่าพ่อคงจะไม่เห็นด้วยเหมือนกันนะ 

"ตอนที่น้าเกวเธอมาที่บ้านของเรา พ่อเค้าก็อยู่ด้วยนะ แล้วพ่อเค้าก็ยังพูดอีกด้วยนะว่าเอาไว้ให้แกเป็นคนตัดสินใจเอง ก็ถ้าแกคิดจะไปนะ พ่อเค้าก็คงไม่ได้จะว่าอะไรหรอก" 

"แม่! ทำไมมันถึงต่างกันอย่างงี้อ่ะ!"อินที่ถึงกับร้องเสียงหลงใส่แม่ไป 

"ทีกับยายอร พ่อเค้าจะต้องไม่ยอมแน่ๆ แล้วทีกับผม ไม่ดูขับไล่ไสส่งกันเกินไปหน่อยหรือไง! นี่ผมมันไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่สินะ ถึงไม่คิดจะรักจะห่วงกันบ้าง"

อินรู้สึกผิดหวังอย่างหนักกับพ่อและแม่ ที่รักลูกไม่เท่ากัน ถึงปากจะบอกว่าให้อินเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเองก็ตาม แต่ที่แม่กำลังรบเร้าให้ตนยอมไปภูเก็ตให้ได้อยู่เนี่ย ตรงไหนหรอ ที่เรียกว่าปล่อยให้อินเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเองได้น่ะ 

อารยารู้สึกว่าความดันกำลังขึ้นที่ลูกชายดันคิดเป็นอย่างอื่นไปได้ เธอเป็นแม่คนนะ เลี้ยงดูลูกๆมาด้วยตัวเองทั้งสองคน ทำไมเธอถึงจะไม่รักลูกล่ะ จะลูกชายลูกหญิง ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกของเธอ ยังไงเธอก็รักทั้งหมดนั่นแหละ ไม่คิดแบ่งแยกเพศอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ 

"พี่นี่บทจะงี่เง่า ก็น่าหมั่นไส้เหมือนกันนะ"อินทุอรว่าขึ้นอย่างเหลืออด 

"แกก็พูดได้ดิ แกจะลองมาเป็นพี่ดูหน่อยมั้ยล่ะ อุตส่าห์เรียนจบกลับบ้านมาทั้งที แต่แล้วจู่ๆก็กับจะถูกส่งไปอยู่ที่อื่นต่อ แกไม่โดนอย่างพี่บ้าง แกมันจะไปรู้สึกอะไรวะ!" 

เสียงเข้มเอ่ยตำหนิน้องสาวต่อ

"นี่พี่อย่ามาพาลใส่อรได้ป่ะ แล้วพี่จะมาวะอะไรใส่น้องอ่ะ ไม่พอใจ ไม่อยากไป! ก็แค่ไปคุยกับน้าเกวเอาก็ได้ป่ะ อรไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของพี่นะเว้ย!" 

"อ๋อเดี๋ยวนี้ แกกล้าขึ้นเสียงใส่พี่แล้วสินะ!"

"ก็พี่อินเป็นคนเริ่มก่อนเองป่ะ มันใช่ความผิดของน้องหรือไง พี่โมโหได้ แต่น้องโมโหไม่ได้เนี่ยนะ มันใช่เรื่องป่ะวะ!" 

"ยายอร!!"

"พี่อิน!!" 

"พอกันทั้งคู่นั่นแหละ!!"คุณวรินทรที่กลับบ้านมาทันห้ามศึกของสองพี่น้องได้ทันเวลาพอดิบพอดี 

"น้าเกว!!"ไม่เพียงแต่ที่ต้องตกใจกับเสียงของผู้เป็นพ่อแล้ว ทางด้านหลังของพ่อไป กับเป็นทางน้าเกวลินที่ยืนอยู่ด้วยอีกคน ใบหน้าของเธอดูถอดสีลงไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องเดาว่าเธอคงจะได้ยินทุกๆอย่างที่ได้พูดคุยกันไปทั้งหมดแล้ว

"เกว! นี่เธอมาได้ยังไง ไม่เห็นโทรบอกฉันก่อนล่ะ"อารยารีบเดินเข้าไปหาเพื่อน รู้สึกอับอายทั้งรู้สึกไม่ดี ที่เพื่อนต้องมาได้ยินลูกๆของเธอเถียงกันแบบนี้ ซึ่งสาเหตุมันก็เป็นในเรื่องของเพื่อนอีกด้วย

"พอดีผมเห็นคุณเกวอยู่ตรงข้างหน้าห้อง! ผมก็เลยชวนเข้ามาด้วยกัน" 

"คือฉันโทรเข้ามาที่บ้าน เห็นป้าน้อมบอกว่าเจ้าอินกลับมาแล้ว ฉันก็เลยรีบเข้ามาหาไม่ทันได้โทรเข้ามาหาเธอก่อน ฉันขอโทษนะ" 

เกวลินรู้สึกอึดอัด ดูจะเป็นครั้งแรกที่เธอมาหาเพื่อนแล้วมันเกิดความรู้สึกแบบนี้

เธอได้ยินทุกๆอย่างถึงไม่กล้าที่จะเดินเข้ามา เธอไม่คิดว่าคำร้องขอของเธอ มันจะทำให้หลานๆของเธอ ถึงกับต้องมาทะเลาะกันลั่นบ้านแบบนี้

และถ้ามันเป็นแบบนี้! ซึ่งเธอก็คงไม่มีหน้าที่จะกล้าไปคุยกับหลานชายได้ต่อแล้วล่ะ 

"ไม่เป็นไรเลย เรื่องแค่นี้เอง เธอไม่ต้องขอโทษฉันหรอก" 

ด้านอินกับน้องสาวถึงกับต้องลอบมองหน้ากันและกัน สองคนพี่น้องที่ต่างก็รู้สึกผิดด้วยกันทั้งคู่ โดยเฉพาะกับอิน ยิ่งพอได้ยินว่าน้าเกวลินตั้งใจที่จะมาหาตน ก้อนเนื้อในอกมันก็รู้สึกตื้อแปล๊บไปหมด 

อินไม่ได้มีนิสัยใจแคบหรือว่าจะเห็นแก่ตัวอะไร ออกจะเป็นคนใจอ่อนง่ายซะด้วยซ้ำไป แล้วยิ่งพอได้มาเห็นว่าน้าเกวลินเป็นแบบนี้แล้ว! อินก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย 

"อิน..."เกวลินผละออกจากเพื่อนมา เดินเข้าไปหาหลานชายต่อ 

"น้าขอโทษนะ ที่ได้ทำให้อินต้องลำบากใจ อินอุตส่าห์ได้กลับบ้านมาแท้ๆ น้ายังจะหาเรื่องปวดหัวมาให้อีก" 

อินพูดอะไรไม่ออก และก็อยากจะหายตัวออกไปจากที่ตรงนี้ให้ได้ซะจริง 

"ก็ถือเสียว่า อินไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนแล้วกันนะ น้าขอโทษ ขอโทษจริงๆ" 

เธอร้องไห้ออกมา ด้วยที่รู้สึกหมดหนทางแล้วจริงๆ แต่เธอก็ไม่คิดที่จะโทษหลานชายสักนิด ด้วยที่มันไม่ใช่เป็นความผิดของหลานชาย แต่ว่ามัน เป็นความผิดของเธอเองที่ตัดสินใจผิดมาตั้งแต่แรก

"ถ้ายังไง เดี๋ยวน้าขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ อินจะได้พักผ่อนด้วย กลับมาเหนื่อยๆก็คงจะเพลียแย่ เอาไว้วันหลัง เดี๋ยวเราออกไปกินข้าวด้วยกันหน่อยนะ ถือเสียว่า เป็นการเลี้ยงต้อนรับหลานของน้า โอเคมั้ย" 

อินไม่ได้ตอบอะไรเช่นเดิม มันพูดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงแค่มองไปที่พ่อกับแม่! ต้องการความคิดเห็นอีกสักครั้งนึง เพื่อที่ตนจะได้ตัดสินใจ ว่าควรจะทำยังไงกับความลังเลภายในใจในตอนนี้ดี

แต่ทว่า! พ่อกับแม่กับไร้ซึ่งความคิดเห็น พวกเค้าทำเฉย ปล่อยให้อินได้เป็นคนตัดสินใจในเรื่องนี้ด้วยตัวเอง 

"ถ้ายังไงวันนี้! เดี๋ยวน้าขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ แล้วถ้าน้าว่างวันไหน แล้วน้าจะติดต่อมานะ" 

เกวลินผละเดินออกไปหาอารยากับคุณวรินทรต่อ ทั้งได้บอกร่ำลา 

"ฉันกลับก่อนนะ แล้วก็ต้องขอโทษอีกครั้ง ที่ทำให้เธอกับลูกๆต้องเดือดร้อนน่ะ" 

"เธออย่าพูดแบบนี้สิ คือฉันกับลูก..."

"เอาเถอะ.. ฉันต้องกลับแล้วล่ะ ไว้ฉันจะติดต่อมาแล้วกันนะ เรื่องเลี้ยงต้อนรับเจ้าอินน่ะ" 

เธอแทรกพูดขึ้น ไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว! เธอได้ฝืนยิ้มให้กับเพื่อนกับคุณวรินทรไป ก่อนที่จะผละเลี่ยงเดินออกไปต่อ 

"โธ่เว้ย!"อินทุอรหลุดสบทลั่นขึ้นมา ด้วยที่เธอรู้สึกสงสารน้าเกวลินของเธอ 

"นั่นแกจะไปไหนของแกห๊ะยายอร!!"อินท้วงใส่น้องสาวที่กำลังจะวิ่งตามน้าเกวลินไป

"อรก็จะไปบอกน้าเกวไง ว่าอรจะเป็นคนขึ้นไปคุยกับพี่ภัทรให้น้าเกวเอง" 

อินตัดสินใจแล้ว ก็ในเมื่อน้าเกวลินต้องการให้ตนเป็นคนช่วย ก็ถ้าอินจะไปโยนให้น้องสาวเป็นคนจัดการแทน อินก็คงจะเป็นพี่ชายที่ดูเห็นแก่ตัวมากขนาดไหนน่ะ 

"ไม่ต้อง เดี๋ยวพี่ไปเอง แกอยู่บ้านเนี่ยแหละ"

"น้าเกวครับ เดี๋ยวก่อนครับอย่าเพิ่งไป!!"อินวิ่งออกมาทันน้าเกวลินที่เธอกำลังจะขึ้นรถไป 

"อิน! นี่อินมีอะไรกับน้าหรอ"เธอมองหลานชายไปอย่างงงๆ นึกแปลกใจที่เห็นหลานชายวิ่งตามเธอออกมาแบบนี้ 

"ก็ได้ครับ! ผมจะเป็นคนขึ้นไปคุยกับภัทรให้น้าเกวเอง"ไม่มีความลังเลใดๆ ด้วยที่ตัดสินใจดีแล้ว 

"นี่อิน! พูดจริงๆหรอ ไม่ได้หลอกให้น้าดีใจเล่นใช่มั้ย"เธอถึงได้พูดติดๆขัดๆออกมา ทั้งรู้สึกดีใจ ไม่คิดว่าหลานชายจะยอม ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็ยังค้านหัวชนฝากับแม่ของเจ้าตัวอยู่เลย 

"ผมพูดจริงๆครับ แต่ผมไม่รับปากหรอกนะว่าจะทำสำเร็จหรือป่าว" 

ด้วยที่รู้จักกันในตอนเด็กมาก่อน ภัทร ภูวดลเป็นเด็กดื้อเงียบมากๆคนนึงเลยก็ว่าได้ อินไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้เด็กนั่น จะเปลี่ยนนิสัยไปบ้างแล้ว หรือว่ายังคงมีนิสัยเป็นเหมือนเดิมอยู่ อินจึงไม่กล้าที่จะรับปาก เพราะไม่อยากจะให้ความหวังน้าเกวลินมากจนเกินไป

หากว่าอินทำไม่สำเร็จขึ้นมา! น้าเกวลินเธอจะได้ ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอะไรมาก เพราะอย่างน้อยๆ เธอก็ยังได้เผื่อใจเอาไว้บ้างแล้ว 

"ไม่เป็นไรเลยอิน แค่อินเห็นใจน้ายอมที่จะช่วยน้าอย่างนี้ น้าก็รู้สึกขอบคุณมากแล้วล่ะ" 

"ถ้าอย่างนั้น ถ้าน้าเกวจะให้ผมขึ้นไปตอนไหน รบกวนบอกผมล่วงหน้าหน่อยนะครับ เผื่อว่าผมจะชวนเพื่อนขึ้นไปด้วยกัน" 

ไหนๆก็จะต้องขึ้นไปอยู่แล้ว อินก็เลยจะถือเอาโอกาสตรงนี้ ชวนเพื่อนไปเที่ยวพักผ่อนด้วยเลย 

"น้าคงแล้วแต่อินเลย ถ้าอินสะดวกวันไหน อินบอกน้ามาได้เลยนะ แล้วน้าจะได้จองเที่ยวบินเอาไว้ให้เลย" 

เธอพร้อมมาก ขอเพียงแค่ให้หลานชายได้เอ่ยปากออกมาเท่านั้น เธอก็พร้อมที่จะจัดหาตั๋วเครื่องบินมาให้เดี๋ยวนี้ก็ยังได้เลย 

"ตามนั้นแล้วกันครับ ไว้ถ้าผมพร้อมที่จะไปวันไหน แล้วผมจะโทรไปหาแล้วกันนะครับ" 

...***...

บุคคลที่ถูกยกขึ้นมาใช้กล่าวอ้างไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในเรื่องแต่อย่างใด ไม่ได้มีการเจตนาทำร้ายศิลปินนักแสดง

**โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***