EPISODE : 4

Episode 4

อลิซาเบธ...!

ชื่อของเด็กสาวตรงหน้าราวกับหลุดมาจากในนิทานในตอนเด็กในชาติก่อนผมได้ยินมาก่อนไม่มีผิด เสริมรวมกับใบหน้าที่ดูสง่างามของเธอมันรวมกันเด็กสาวตรงหน้าผมเธอ หากบอกว่าเป็นเจ้าหญิงเหมือนนิทานผมก็คงไม่แปลกใจ!!

เนียร์นิ่งนึกคิดไปครู่นึง..

“ มีตรงไหนที่ขยับลำบากหรือเจ็บตรงไหนเป็นพิเศษบ้างรึเปล่า.? ”

อลิซาเบธเธอกล่าวถามเด็กน้อยเนียร์ขึ้น!!

ทำให้เนียร์หลุดออกจากความคิดของตัวเอง..

“ ห่ะ!! ”

เนียร์ตอบกลับไปอย่างล้นลาน

“ ห่ะ! ”

อลิซาเบธเธอก็ตอบกลับเนียร์แบบเดียวกัน!! พร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ ดูเหมือนว่ายังพื้นตัวไม่สนิทสินะ!! ”

อลิซาเบธกล่าวขึ้น เธอลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ๆเนียร์ยืนอยู่ปลายเตียงของเด็กน้อย...

“ งั้น....เดี๋ยวฉันจะมาหาใหม่นะ! ”

พูดจบอลิซาเบธก็ยกมือซ้ายของเธอขึ้น เธอดี้ดนิ้วเสียงดังขึ้นหนึ่งครั้ง!!

เสียงประตูดังขึ้นแทบจะทันทีที่เสียงดี้ดนิ้วดังขึ้น..

ปรากฏร่างชายหนุ่มคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากหลังประตู

โจเซน เขาปรากฏตัวขึ้นตามเสียงดี้ดนิ้ว ในมือขวาก็ถือดาบไว้อยู่.

“ ครับเจ้าหญิง!! ”

โจเซนกล่าวขึ้นพร้อมโน้มหัวลงเล็กน้อยแสดงถึงการพร้อมกับคำสั่งเด็กสาวตรงหน้าตัวเองแล้ว...

เจ้าหญิง??

ใบหน้าของเนียร์มีเครื่องหมาย (??) ขึ้นมา!! หมายถึงคนที่อลิซาเบธเป็นเจ้าหญิง เจ้าหญิง เจ้า!!

เนียร์พยายามคิดและรวบรวมความคิดที่น้อยนิดของตัวเองในตอนนั้นเองเขาก็ถึงบางอ้อในทันที...

เด็กน้อยแทบจะลุกเปลี่ยนท่าในทันที จากทางที่นั่งสบายๆแปรเปลี่ยนท่าที่นั่งคุกเข่าขาทั้งสองนาบไปกับพื้นหลังของเนียร์อยู่ในแนวนอน แทบจะก้มตัวให้ต่ำที่สุด

หน้าก้มต่ำที่สุดแทบจะทำได้!!

“ ขะ ข่อ ขอประทานอภัยเจ้าหญิงพ่ะย่ะค่ะ เจ้าข้าเห้ย เจ้า!! ”

เนียร์กล่าวขึ้นเสียงติดๆขัดๆไปหมด เขาแทบจะล้นจนสุดขีด

อลิซาเบธและโจเซนที่เห็นท่าทางของเนียร์แบบนั้นก็ตกใจกับสิ่งที่เห็นขึ้นมาขณะหนึ่ง..

อลิซาเบธยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยคิดว่าการกระทำนั้นของเนียร์ดูน่ารักสมวัยเด็กน้อย

โจเซนขำออกมาเบาๆคิดว่ากำลังดูละครลิงอยู่ แต่เขาก็กลั้นขำรักษาภาพลักษณ์ตัวเองไว้ต่อหน้าอลิซาเบธผู้เป็นเจ้าหญิง..

“ ลุกขึ้นทำตัวตามสบายเถอะ!! ”

อลิซาเบธยื่นมือจับไปที่หลังของเนียร์ เธอกล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม...

เนียร์ที่เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับรอยยิ้มของอลิซาเบธ

“ ทำตามที่เจ้าหญิงบอกดีกว่า.. ”

โจเซนกล่าวเสริมขึ้น!!

ถึงจะแบบนั้นก็เถอะ ฉันก็ยังไม่อยากโดนตัดหัวเพราะลบหลู่เจ้าหญิงหรอกนะ!! ฉันอุสารอดมาได้จะไม่ยอมตายหรอก..

เมื่อคิดได้แบบนั้นเนียร์ก็ค่อยๆลุกขึ้นอยู่ในท่านั่งเดิมอีกครั้ง พร้อมกับสีหน้าที่ดูเหงื่อตกออกมานิดหน่อย!!

“ ข้าคิดไปแล้ว ข้อรับ!! ”

เนียร์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดัง

...ยังไงก็ขอโทษไปก่อนดีกว่า

เนียร์ตัวสั่นเล็กน้อย

อลิซาเบธสังเกตุเห็นเนียร์ที่ตัวสั่นอยู่ เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำให้เด็กน้อยที่ช่วยอยู่กลัวเลยถอนหายใจออกมาเสียงดัง

“ เห้อ!! ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ!! เนียร์! ”

อลิซาเบธกล่าวขึ้น เธอนั่งลงไปบนเตียงจับไปที่ไหล่ของเนียร์ที่สั่นอยู่..

แม้จะไม่รู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าตัวเองสั่นเพราะยังฟื้นตัวไม่ดีหรือว่าเพราะกลัวตัวเองก็ตาม แต่หากเป็นอย่างหลังนั้น อลิซาเบธตัวเธอนั้นจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด!

“ นี่!! ถ้าเธอกำลังคิดว่าฉันจะทำร้ายเธอแล้วล่ะก็!! ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกนะเธอสบายใจได้ที่ฉันช่วยเธอเพราะฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอเลย ”

อลิซาเบธยิ้มออกมาเบาๆมันคือสีหน้าของคนที่ไม่ได้ยิ้มออกมาด้วยความดีใจแค่อย่างเดียวกลับปนความเศร้าใจเข้ามาในรอยยิ้มนั้นเช่นเดียวกัน..

เนียร์ที่เห็นแบบนั้นใจของเด็กน้อยก็สงบลงได้...

“ คือ...ขอบคุณ ”

เนียร์กล่าวคำขอบคุณขึ้น มันไม่ใช่คำที่พูดขึ้นเพราะหน้าที่ของคนที่ถูกช่วยเพียงอย่างเดียวแต่ มันมาจากในส่วนลึกของใจของชายหนุ่มที่อยู่ในร่างเด็กน้อยที่ชื่อเนียร์ก็เท่านั้น..

อลิซาเบธมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดขอบคุณจากเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าแม้จะไม่ใช่สิ่งที่เธอหวังว่าจะได้รับ แต่มันก็เหมือนกับการปิดรอยรั่วในใจอะไรบ้างอย่างให้กับตัวเธอเองได้แม้จะเล็กน้อยในตอนนี้ก็ตาม

นั้นเป็นตอนที่รอยยิ้มที่มีความเศร้าผสมปนอยู่นั้นกลายเป็นรอยยิ้มที่มีแต่ความจริงใจโผล่ออก..

“ ขอบคุณเช่นเดียวกัน ขอบคุณที่เธอรอดมาได้!! ”

เมื่อพูดจบอลิซาเบธก็ได้ลุกขึ้นมองไปยังโจเซน ทั้งสองมองหน้ากันเหมือนรับรู้อะไรบางอย่างผ่านสายตาทั้งสอง...

โจเซนได้เพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อยให้แก่ผู้เป็นนาย... และเขาก็หันกลับไปเปิดประตูด้านหลังตัวเองขึ้น

หลังจากนั้นอลิซาเบธก็ได้เดินออกไปจากห้องเหลือทิ้งไว้แค่โจเซนและเนียร์สองคนเท่านั้นมีเพียงสายลมที่พัดเข้ามาสร้างเสียงเบาๆกั้นระหว่างทั้งสองไว้

เอ่อ... ทำไมอึดอัดจังว่ะเนี้ย!!

เนียร์กล่าวขึ้นในใจไม่แม้จะพูดออกไปเพราะชายตรงหน้าเขานิ่งจนน่าประหลาดแถมในมือยังมีอาวุธที่เป็นดาบอยู่

สำหรับอลิซาเบธนั้นตัวเนียร์นั้นแทบจะให้ใจเธอไปได้เลย แต่กลับกันชายตรงหน้าเขาในตอนนี้กลับนิ่งเงียบจนมีบรรยากาศชวนขนลุกออกมาราวกับว่า

หากพูดอะไรที่ไม่เข้าหูแม้แต่น้อย ตัวเองอาจจะมีขาหรือแขนที่โดนดาบเล่มนั้นตัดแน่...

เนียร์ได้แต่ทำตัวแข็งทื่อเหงื่อไหลออก กลืนน้ำลายติดขัดเสียง เหล่มองตาอีกฝ่ายเป็นระยะๆ

“ มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ? ”

โจเซนกล่าวขึ้นเขารับรู้ว่า เด็กน้อยมองตัวเองอยู่จึงเป็นคนเริ่มบทสนทนา..

“ ไม่มีอะไร!!!! เลยขอรับ ”

เนียร์พูดตอบกลับไปในทันควัน!! หากตอบว่ามีอะไรกลัวว่าอีกฝ่ายจะส่งสายตาที่น่ากลัวออกมา ความรู้สึกน่าขนลุกวิ่งไปตามตัวของเด็กสาวราวกับโดนไฟช็อตไปชั่วครู่....

โจเซนที่ได้ยินคำตอบแบบนั้นจากเด็กสาวก็ทำหน้าออกมาเป็นคำพูดว่า ' หึ '

แต่เขากลับไม่พูดอะไรต่อวางดาบในมือลง พิงลงไว้ข้างๆประตูทางออกโจเซนที่วางดาบลงเดินไปนั่งจุดที่อลิซาเบธเคยนั่งก่อนหน้านี้

โจเซนนั่งลงไปในเก้าอี้พร้อมกับหลับตาลงในทันที โดยไม่สนใจว่าเนียร์ก็อยู่ในห้องนี้เช่นเดียวกัน..

เนียร์ที่เห็นเช่นนั้นได้เพียงแต่ทำหน้าออกมาว่า ' เอ๋!? ' คิดในใจว่า

อะไรของเขากันนะหมอนี่!! แต่ก็ชั่งเถอะดีกว่าโดนมองกว่าเยอะเลย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ร่างกายที่แข็งทื่อก็ค่อยๆขยับ ขยับที่ละนิดตั้งท่าใหม่เป็นท่าที่พร้อมจะนอนลงเตียง

หลังจากตั้งท่าพร้อมนอนแล้วนั้น เนียร์ก็ทิ้งตัวลงนอนหัวของเด็กน้อยลงถึงมองแม้จะทำท่าทีที่จะนอนก็ตาม แต่สายตาก็จ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ปลายเตียงอยู่เป็นระยะก่อนที่สายตาจะค่อยๆเบลอไปเองด้วยอาการอ่อนเพลียจากการง่วงนอน...

....

ณ ห้วงเวลากึ่งหลับกึ่งตื่นของเนียร์ชายหนุ่มได้ฝันถึงสถานที่อะไรบ้างอย่าง...

เป็นที่มืดมิดปกคลุมไปด้วยสีดำไปหมด ชายหนุ่มยืน ณ ที่แห่งนั้นอยู่ในร่างเก่าร่างในชาติที่แล้วของตัวเอง..

แม้จะอยู่ในที่มีสีดำเป็นฉากหลังหรือภาพรอบๆจะเป็นสีดำจนมืดไปหมดแล้วก็ตาม จู่ๆที่ความคิดและความรู้สึกทั้งหมดจะเริ่มตั้งสติได้นั้นเอง..

ก็มีเสียงของใครสักคนพูดขึ้นว่า

“ หึ มีคนมาที่นี้ได้ด้วยเฮะ ”

เสียงของใครบางคนกล่าว แต่ด้วยสติที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นทำให้เนียร์ที่ตอนนี้อยู่ในร่างชาติที่แล้ว ได้ยินคำพูดนั้นไม่แน่ชัดแม้จะรู้ว่าเสียงนั้นพูดว่าอะไรแต่กลับฟังผิดเพี้ยนไปหมดจนไม่รู้ว่านั้นคือเสียงของผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่..

“ ใครนะ!! ”

เนียร์ได้กล่าวขึ้นพร้อมกับมองไปบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้าภาพทุกอย่างก็ค่อยๆบิดเบี้ยวไปหมดราวกับมิติถูกดูดกลืน

“ ตื่นเร็วเข้า!! ”

เนียร์ได้สติและตื่นขึ้นมาสู่โลกแห่งความจริง!! มองไปยังคนที่อยู่เบี้องหน้าตนเองที่กำลังวิ่งอยู่...

โจเซนเขากำลังวิ่งอยู่ในสภาพที่กำลังอุ้มเนียร์อยู่นั้นเอง..

บนใบหน้าของโจเซนมีรอยเลือดปรากฏอยู่ข้างๆแก้ม แต่เมื่อเนียร์สังเกตุมองดีๆกลับไม่ใช่เลือดของเขาเลย เป็นเลือดของใครคนอื่นที่ติดอยู่ต่างหาก..

“ เอ๋!! กะ เกิดอะไรขึ้น!! ”

เนียร์กล่าวขึ้นด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็น มองไปรอบๆเป็นทางเดินยาวรอบปราสาทมีศพมากมายกองนอนตายไปหมด พื้นจากอิฐสีเทาถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือด...

เป็นช่วงเวลากลางคืนมืดดึกแต่กลับมีแสงสว่างส่องขึ้น เปลวไฟที่กำลังเผาปราสาทอยู่นั้นที่เป็นแสงให้กับทางเดินของโจเซนได้วิ่ง

“ เราโดนลอบโจมตี!! ”

โจเซนกล่าว

“ ลอบโจมตี! อะไรกัน ”

“ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยกันต่อแล้ว!! เราต้องไปช่วยเจ้าหญิง!! ”

สิ้นสุดคำพูดของโจเซนทั้งสองก็มาถึงประตูบานหนึ่งที่เป็นเหล็กขนาดใหญ่ ประตูถูกปิดไว้แต่ตรงประตูกับมีรอยเลือดสาดกระเด็นเต็มไปหมด!!

“ เรามาช้าไปงั้นเหรอ!! ”

โจเซนกล่าวบึ้นใบหน้าของเขามีเหงื่อไหลออกมา!! พร้อมกันนั้นเขาก็ได้วางตัวของเนียร์จับดาบคู่ใจขึ้นมา.. ดาบของโจเซนได้ถูกชักออกมาจากฝักเป็นครั้งแรกที่เนียร์ได้เห็นดาบนั้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาโลกนี้เป็นครั้งแรก

เพราะตั้งแต่เกิดมาในชาตินี้ อาวุธที่เนียร์ถูกใช้หรือพร้อมจะใช้มากที่สุดก็คือมีดของเรอาผู้เป็นแม่เท่านั้น...

แต่ดาบของโจเซนนั้นต่างออกไป.. ดาบของเขาดูเหมือนดาบที่หลุดมาจากเทพนิยายไม่มีผิด

ตัวดาบมีรูปร่างคล้ายกับดาบในยุคกลางยุโรป ตัวดาบขีดข่วนมีสีทองประกายส่องแสงออกมาจนราวกับทองคำ

“ สะ สุด ”

เนียร์ที่เห็นดาบนั้นของโจเซนแทบจะตกใจออกมา ตกใจในความตะลึงที่ได้เห็นดาบที่สวยงามแบบนี้เป็นครั้งแรก..

“ ถอยไปเจ้าหนู!! ต่อจากนี้เป็นของจริง ตามหลังฉันมาถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยพาเจ้าหญิงหนีไปด้วย จะขอบคุณมาก ”

โจเซนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง!!

ใบหน้าของโจเซนได้โดนความบังไว้อยู่จนเห็นไม่ชัดว่าเขาทำหน้ายังไงอยู่ แต่กลับเนียร์กลับรับรู้ความรู้สึกของโจเซนได้เป็นอย่างดี

เนียร์ไม่พูดอะไรตอบกลับได้เพียงแต่พยักหน้าให้กลับโจเซนเท่านั้น...

เมื่อคำขอของโจเซนได้รับการตอบกลับแล้วนั้น ประตูเหล็กขนาดใหญ่ก็ได้ถูกเปิดขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียวของโจเซนที่ผลักมัน...

เสียงประตูเหล็กได้ดังขึ้นเพราะกับความกว้างของประตูที่ขยายออก ทั้งสองเปิดประตูให้พอขนาดคนผ่านได้เพียงเท่านั้น คนแรกที่เข้าไปนั้นคือโจเซนที่จะเป็นคนดูความปลอดภัยก่อน...

ณ ห้องของพระราชา..

ทั้งสองได้เข้าสู่ภายในห้องนั้นคือห้องของราชาและราชนี นั้นเอง..

ภายในห้องไม่มีหน้าต่างหรือทางระบายลมอะไรอยู่เลยมีทางเข้าออกเพียงทางเดียว มีเพียงแสงสว่างจากด้านบนที่ถูกประดับไปด้วยคริสตันที่เรืองแสงออกมาได้...

ในทันทีทีีโจเซนเข้ามาถึงภาพในห้องนั้นเอง เขากลับตกใจกับภาพที่อยู่ด้านหน้าตัวเอง ภาพที่เขามองไปภายในห้อง...

ภาพของกองเลือดมากมายที่กองและไหลท่วมไปหมดราวกับสายน้ำที่เป็นสีแดงของเลือด

ร่างที่นอนอยู่มีเพียงร่างของราชาของอาณาจักรกับร่างของราชนี สภาพของทั้งสองเหมือนคนที่ค้างคาอะไรบ้างอย่าฃไว้อยู่ในใจ..

“ ท่านราชา ราชนี !! ”

โจเซนกล่าวขึ้นด้วยความตกใจและสตั้นแต่ก่อนที่เขาจะตกใจไปมากกว่านั้นเอง...

เขาได้มองไปยังด้านในที่ลึกเข้าไปอีก ตรงบัลลังก์ของราชา

มีใครบางคนกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ใส่ชุดสีดำทั้งตัวมีผ้าคลุมที่เป็นสีดำเช่นเดียวกัน

ปกปิดใบหน้าด้วยหน้ากากที่เหมือนเป็นนก...ทำให้ไม่รู้เพศหรือใบหน้าที่แน่ชัด บนมือของหน้ากากนกนั้นยกสูงขึ้นกำลังบีบคอของใครบางคนให้ลอยสูงขึ้นอยู่

อลิซาเบธนั้นเอง เธอกำลังถูกบีบคออยู่ในสภาพที่ตามตัวเต็มไปด้วยเลือดแขนข้างขวาหักไปแล้ว ใบหน้าตอนนี้หากปล่อยไว้ไม่นานก็จะขาดใจได้ในที่สุด..

ในช่วงระหว่างความเป็นความตายนั้นเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่เนียร์เดินเข้าตามหลังโจเซนมา..

แต่แล้วโจเซนที่ควรจะยืนอยู่ตรงหน้าของเขานั้นกลับหายไปมีเพียงเสียงเท้าที่ดังขึ้น เสียงเท้าเพียงก้าวเดียว!!

โจเซนปรากฏตัวขึ้น.. ตรงหน้าบัลลังก์ในพริบตาราวกับเขาวาปได้ ดาบสีทองของเขาได้ฟันลงไประหว่างกลางของทั้งสองคนตรงหน้าเขา ฟันเข้าไปที่แขนของบุคลคในหน้ากากนกเสียงดังราวกับเหล็กกระแทกกัน

พร้อมกันนั้นแขนขวาที่บีบคอของอลิซาเบธก็ได้ขาดลงและกำแพงด้านหลังบัลลุงก์หรือไม่เว้นแต่บัลลังก์ก็โดนอะไรบางอย่างฟันเข้าเป็นรอยเดียวกับดาบสีทองที่ฟันไป พลังในการทำลายของมันเริ่มแสดงขึ้นอีกครั้งแต่กลับไม่ใช่เสียงเหล็กที่ดังขึ้นและเป็นเสียงผนังที่ดังขึ้นและพังทลายลงจนเกิดกลุ่มก้อนควันขึ้น!!

เนียร์ที่มองไปด้านหน้านั้นเมื่อรู้สึกอีกที โจเซนก็กลับมาอยู่ข้างๆตัวเองแล้วราวกับภาพก่อนหน้านี้เป็นแค่ภาพล้วงตา..

“ เอ๋! ”

เนียร์ได้แต่เพียงทำหน้าเหว๋อออกมา เหว๋อในสิ่งที่โจเซนทำก่อนหย้าและความเร็วที่โจเซนแสดงให้เห็น..

เร็ว!! หมอนี่สุดยอดของจริงมันเกิดคำว่ามนุษย์ไปแล้ว!!

“ ฝากหน่อย!! ”

โจเซนกล่าวขึ้นในมือของเขากำลังอุ้มอลิซาเบธไว้อยู่... เขาวางเธอลงพิงกับประตูเหล็กอยู่ในท่านั่ง..

“ ขอรับ!! ”

เนียร์ตอบกลับไปอย่างล่นลานทำตัวไม่ถูก...

สายตาของเนียร์มองไปที่โจเซนที่ลุกขึ้นเดินไปอยู่ด้านหน้าของตัวเอง ยืนอยู่ด้านหน้าของเนียร์และอลิซาเบธราวกับเป็นป้อมป้องกัน...

“ อ่า!! ยังมีคนรอดอยู่งั้นเหรอ!! ”

เสียงของบุคลคปริศนาดังขึ้นเสียงนั้นดังขึ้นมาจากในควันที่ลอยอยู่ มันคือเสียงของผู้ชายที่มีอายุ 20-25 ปี โดยประมาณ

ชายในหน้ากากเดินออกมาจากควันที่ลอยตัวอยู่ ในสภาพที่ตัวนั้นไม่ได้รับการบาดเจ็บอะไรไปนอกจากแขนขวาที่ขาดออกแต่กลับไม่มีแม้แต่เลือดสักหยดที่ไหลออกมา

โจเซนจับดาบในมือตัวเองแน่น.. หายใจออกมาอย่างเบาๆช้าๆ

นั้นเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่การต่อสู้ที่แท้จริงได้เริ่มต้นขึ้น..

ชายในหน้ากากนกพุ่งตัวเขามาหาโจเซนในระดับความเร็วสูง ที่ไม่ต่างอะไรกับที่โจเซนใช้ก่อหน้าโดยแม้แต่น้อย!!

โจเซนที่เจอความเร็วในระดับนั้นเขากลับไม่มีท่าทีที่ดูตกใจอะไรเลยแม้แต่น้อยเหมือนคนที่คุ้นเคยกับความเร็วนี้มาก่อน

ดาบในมือของเขาถูกยกขึ้นมาป้องกันตัวในทันทีที่ชายในหน้ากากนกโจมตี...

มือซ้ายที่ไม่ได้โดนตัดของชายในหน้ากากนกนั้น ปรากฏเป็นดาบเล่มนึงที่มีขนาดที่เล็กกว่าและบางกว่า...เป็นสีดำ

ดาบที่ออกมาจากส่วนไหนก็ไม่รู้ปะทะเข้ากับดาบสีทองของโจเซน..

เกิดเป็นแสงประกายขึ้น!! พร้อมกับแรงลมทีาเกิดขึ้นจากการปะทะ!!

“ ว้าว!! รับได้ด้วย!! ”

หน้ากากนกกล่าวขึ้น น้ำเสียงของเขาดูดีใจที่โจเซนรับการโจมตีของตัวเองได้!!

“ เออ !! ”

โจเซนกล่าวตอบคำพูดนั้นของหน้ากากนกไป..

โจเซนสะบัดดาบของเขาออกส่งแรงฟันออกไปทำให้ เกิดแรงปะทะขึ้นอีกครั้งหน้ากากนกที่โดนแรงสะบัดของดาบโจเซนได้กระเด็นตัวออกไปด้านหลัง!!

แต่ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังปลิวลอยไปนั้นเอง โจเซนไม่ปล่อยให้เวลานั้นศูนย์เปล่าเขาใช้ความเร็วของตัวเองพุ่งตามชายในหน้ากากไปในทันที..

หน้ากากนกที่ปลิวลอยมานั้นชนเข้ากำแพงในทันทีจนเกิดรอยยุบตรงกำแพงแต่ก่อนที่เข้าจะทำอะไรต่อนั้นโจเซนที่พุ่งตามมาด้วยความเร็วสูงก็ฟันเข้าไปที่กำแพงที่หน้ากากนกติดอยู่ในระยะเผาขน แรงฟันมหาศาลถูกปล่อยออกมาจนขนาดที่กำแพงที่เป็นแค่รอยยุบไปตอนแรงมีรอยดาบของโจเซนเกิดขึ้นและพังออกเป็นรูขนาดใหญ่จนเห็นภาพด้านนอกปราสาท...ที่ปรากฏภาพไฟที่เผาเมืองจนเกือบหมด ผู้คนล้มตายนอนอยู่ตามถนนไปหมด บางคนก็กำลังเดินอยู่ด้วยร่างกายทีาเต็มไปด้วยแผลตามตัว แม้แต่บางคนก็เดินอยู่ตั้งที่ตัวโดนไฟเผาทั้งตัวแล้วก็ตาม...

“ วิวสวยดีว่ามั้ย? ”

เสียงของชายในหน้ากากนกดังขึ้นอีกครั้ง เขารอดพ้นจากการโจมตีรุนแรงของโจเซนได้อย่างเฉียวฉิด... ทำให้ชุดบางส่วนขาดออก ปรากฏรอยสักอะไรบ้างอย่างอยู่ตรงอกด้านซ้าย รูปของมังกร...

“ พวกแกเป็นใครกันแน่!! ”

โจเซนกล่าวถามชายหน้ากากนก!!

“ หึ พวกเราแค่ทำตามประสงค์ของพระเจ้า พระเจ้าที่เป็น ' มังกร ' ”

หน้ากากนกกล่าวขึ้นเขากางแขนตัวเองขึ้นราวกับทำท่าสรรเสริญ แม้จะมีมือข้างเดียวอยู่ก็ตาม...

ชายในหน้ากากนกและโจเซนยืนประจันหน้ากันอยู่สักพักก่อนที่โจเซนจะเริ่มตั้งท่าพร้อมสู่อีกครั้ง...

โจเซนนั้นเข้าหายใจเข้าปวดพร้อมที่จะพุ่งตัวไปอีกครั้ง!! แต่แล้วจู่ๆ ชายในหน้ากากนกคอของมันก็พับลงราวกับคนคอหัก...

“ ฉันสนุกมากเลยไว้เจอกันใหม่นะ ”

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของหน้ากากนกร่างกายของตัวมันก็ล้มลงร่างกับไม่ร่างของมนุษย์...

โจเซนที่เห็นแบบนั้นก็ลดดาบลงเดินตรงไปจุดที่ร่างของหน้ากากนกนอนลงไป.. กับพบเพียง ชิ้นส่วนต่างๆที่ถูกทำมา

มันคือหุ่นเชิด!!

โจเซนกล่าวขึ้นในใจ...

พร้อมกันนั้นการต่อสู้ก็ได้จบลงพร้อมกับทะเลเพลิงที่เผาเมืองจนสว่างจ้าไปหมด....