ตอนที่ 3 นักโทษพิเศษ

หลังจากที่เจค(นักโทษ9136)ออกจากห้องพยาบาลไปแล้ว เขาก็กลับไปทำความสะอาดต่อส่วนเอลิซ่าก็นั่งเช็กประวัติการรักษาตัวของนักโทษทุกคนอยู่ในห้องพยาบาลของเธอ

" นักโทษ8864..คิมจองอู! อยู่กรุงโซลตั้งแต่เกิด..เคยรักษาตัวที่โรงพยาบาลXX... "(เอลิซ่า)

ใช้เวลานานกว่าสามชั่วโมงแต่เธอเพิ่งอ่านประวัติพวกเขาได้แค่ไม่กี่สิบคนเท่านั้น เอลิซ่ารู้สึกเมื่อยล้าเธอจึงเดินออกไปหาซื้ออะไรกินที่โรงอาหาร ในระหว่างทางเธอต้องเดินผ่านห้องขังของนักโทษมากมายเพื่อผ่านไปยังโรงอาหาร ด้วยสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่เธอเพียงคนเดียวก็ได้ทำให้เอลิซ่ารู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย

เอลิซ่าเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและก้มหน้าลงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงสายตาพวกนั้น แต่เพราะเธอไม่มองไปข้างหน้าก็เลยบังเอิญไปเดินชนกับใครบางคนเข้าจนล้มลงทั้งคู่

" โอ๊ย!! ขอโทษค่ะ! ชั้นเดินไม่ระวังเอง! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่ารีบลุกขึ้นขอโทษและรีบเดินจากไปในทันที

" อะไรของหล่อนน่ะ? เป็นเพราะเจ้าพวกนี้เหรอ? "(เจค)

เจคหันหน้าไปมองเหล่านักโทษที่กำลังเกาะประตูห้องขังด้วยสายตาที่บ่งบอกให้พวกเขาได้รู้ว่าอย่าได้มองเธออีกเป็นอันขาดไม่งั้นฉันจะเป็นคนควักลูกตาของพวกนายออกมาเอง! เหล่านักโทษรีบถอยกลับเข้าไปที่มุมห้องของตัวเองในทันทีเพราะพวกเขาหวาดกลัวเจคเป็นอย่างมาก

จากนั้นเจคก็เดินไปตามทางเดียวกันกับที่เอลิซ่าวิ่งออกไปเมื่อกี้เพราะเขาเองก็รู้สึกหิวเหมือนกัน เดินมาจนถึงหน้าโรงอาหารที่เต็มไปด้วยนักโทษมากมาย ซึ่งโรงอาหารในเรือนจำจะถูกแยกออกเป็นโซนๆ ตามระดับของนักโทษ ซึ่งจะเรียงตามความอันตรายของตัวนักโทษเอง

เริ่มจากระดับ เขียว คือนักโทษทั่วไป มีระดับจิตที่เป็นปกติและไม่เป็นอันตรายกับใคร

ถัดมาก็จะเป็น เหลือง คือนักโทษที่ชอบรังแกคนอื่น มีระดับจิตที่ค่อนข้างอ่อนไหว หากถูกกระตุ้นด้วยคำพูดเสียดแทงก็จะระเบิดอารมณ์ในทันที เป็นอันตรายกับเหล่านักโทษด้วยกัน

ถัดมาอีกก็คือ ส้ม คือนักโทษหัวรุนแรง มีระดับจิตที่ไม่เป็นปกติ คาดเดาอารมณ์และความคิดได้ยาก หากทำให้พวกเขาโกรธ พวกเขาก็พร้อมที่จะฆ่าคุณในทันที

และสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด แดง คือนักโทษไซโคพาส มีระดับจิตที่ไม่เป็นปกติ คาดเดาความคิดไม่ได้ เข้าสังคมไม่ได้ ไร้มนุษยธรรมและความเห็นใจต่อสิ่งมีชีวิต เป็นนักโทษที่เป็นอันตรายต่อทุกคน

สุดท้าย พิเศษ คือนักโทษที่ได้รับความไว้วางใจจากพัศดีมีหน้าที่ควบคุมเหล่านักโทษด้วยกันและอื่นๆ โดยที่พวกเขาสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ทั่วทั้งเรือนจำโดยที่ไม่ผิดกฎ มีระดับจิตที่สูงกว่าคนทั่วไปสามารถระงับและควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดี

และในโซนที่เจคอยู่คือโซนทั่วไป มีแต่นักโทษใจเสาะและไม่กล้าเผชิญหน้ากับผู้คนและส่วนมากก็เป็นนักโทษที่เป็นมิตรกับผู้คุมและเพื่อนนักโทษด้วยกัน

" อ้าว! มาแล้วเหรอครับคุณเจค! พวกเรากำลังมองหาคุณอยู่พอดีเลยครับ! "(นักโทษ)

เจคยิ้มเล็กน้อยและเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่มีกลุ่มนักโทษหลายสิบคนกำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

" วันนี้มาช้าจังเลยนะครับ! คงทำความสะอาดเพลินเลยสิท่า! "(นักโทษ)

" เงียบปากไปเลย! ผมก็แค่บังเอิญเดินชนกับคุณหมอเข้าน่ะ! ก็เลยมาช้า. "(เจค)

" หมองั้นเหรอ? แต่ชั้นได้ยินมาว่าเขาลาออกไปแล้วนี่นา? "(นักโทษ)

" หมอคนใหม่ไง! เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อเช้านี้เอง! "(เจค)

" งั้นเหรอ? นายมักจะรู้เป็นแรกเสมอเลยนะ.. ว่าแต่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ? "(นักโทษ)

" กินข้าวไปเถอะน่า! ระวังจะโดนเจ้าอ้วนแย่งกินจนหมดนะ! "(เจค)

บรรยากาศในโรงอาหารเต็มไปด้วยความครื้นเครง ทำให้เจครู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมาก ในระหว่างความครื้นเครงนี้ก็มีสายตาจากเอลิซ่าคอยจ้องมองมาที่กลุ่มของเจคแบบตาไม่กระพริบ

" ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ! หึ! มีความสุขไปเถอะก่อนที่มันจะสลายหายไปในคืนนี้!! "(เอลิซ่า)

เมื่อทานข้าวเสร็จเจคก็ช่วยพวกเขาเก็บจานจากนั้นก็แยกตัวออกมาทำความสะอาดโรงอาหาร โดยมีสายตาของเอลิซ่าที่คอยจ้องมองมาที่เขาอยู่ตลอดเวลา แต่เอลิซ่าก็ไม่ได้รู้เลยว่าเจคก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเธอเพียงแต่เขาไม่สนใจมันก็เท่านั้น จนเมื่อกวาดพื้นในโรงอาหารเสร็จเจคก็เช็ดโต๊ะต่อจนเวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมง เอลิซ่าก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน

" ทำไมถึงยังไม่ไปอีกล่ะ!? เขาจะทำความสะอาดไปถึงเมื่อไหร่กัน? ชั้นเมื่อยไปหมดแล้วนะเนี่ย! "(เอลิซ่า)

สุดท้ายเจคก็เช็ดโต๊ะครบทั้งหมดในระหว่างนั้นผู้คุมก็เดินเข้ามาตรวจความเรียบร้อยในโรงอาหารและเดินเข้าไปพูดคุยกับเจค

" ลำบากนายอีกแล้วนะ! ขอบใจมากที่ช่วยทำความสะอาดให้! "(ผู้คุม)

" พวกคุณก็ลำบากผมทุกวันอยู่แล้วนี่ครับ! ไม่ต้องมาขอบคุณผมหรอกน่า.. "(เจค)

" งั้นเหรอๆ ฮ่าๆ อ้อ! จริงสิพัศดีเขาเรียกตัวนายไปพบที่ห้องน่ะ! ถ้างั้นพวกชั้นขอตัวก่อนนะ! "(ผู้คุม)

เจคพยักหน้าตอบรับจากนั้นเขาก็เดินออกจากโรงอาหารไปในทันทีทำให้เอลิซ่าต้องรีบเดินเขาออกไปจนถึงหน้าห้องพัศดี เอลิซ่าแอบฟังการสนทนาของพวกเขาที่หน้าประตูห้อง

" ชั้นอยากให้นายทำสิ่งนี้ให้หน่อย... "(ซามูระ)

" หน้าเด็กจังเลยนะ! มีแค่นี้เหรอ? "(เจค)

" ไม่อยู่แล้ว! (ถอนหายใจ)มีคำสั่งจากเบื้องบนมาให้นาย..จัดการเขาคนนั้นซะ! "(ซามูระ)

" เข้าใจแล้ว! แล้วเงินล่ะ? "(เจค)

" ใจร้อนจังเลยนะ! อยู่ในห้องของนายแล้ว.. "(ซามูระ)

" (สูดลมหายใจ)งั้นผมขอตัว.. "(เจค)

จากนั้นเสียงก็เงียบไปเอลิซ่าตกใจมากเธอจึงรีบเปลี่ยนท่าทางไปเป็นท่ากำลังเคาะประตูเพื่อตบตา แล้วเมื่อประตูเปิดออกเอลิซ่าก็แสร้งทำเป็นเคาะประตู

" ทำอะไรของเธอน่ะ? "(เจค)

ภาพแรกที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็คือเจคที่กำลังมองลงมาด้วยสายตาแห่งความเยือกเย็น เอลิซ่าถึงกับขนลุกด้วยความสั่นกลัวแต่ในระหว่างนั้นซามูระก็เดินเข้ามาตบไหล่ของเจคและพูดออกไปว่า

" ใจเย็นก่อนนี่หลานชั้นเอง! เธอมาทำงานเป็นหมออยู่ที่นี่น่ะชื่อเอลิซ่า! "(ซามูระ)

เจคมองดูเอลิซ่าอีกครั้งหนึ่งแล้วพยักหน้าตอบกลับจากนั้นเขาก็เดินผ่านเอลิซ่าออกจากห้องไป ซามูระและเอลิซ่ามองตามหลังเจคจนเขาเดินออกไปสุดสายตาจากนั้นซามูระก็หันมาคุยกับเอลิซ่า

" หลานคงจะเคยเจอกับเขาแล้วสินะ! ฮ่าๆ นิสัยเขาก็เป็นแบบนี้แหละอย่าไปถือสาเขาเลย.. "(ซามูระ)

ซามูระมองดูหลานของตัวเองที่กำลังทำหน้ามุ่ยใส่เจคอย่างอารมณ์เสีย

" คุณลุงปล่อยให้เขาเดินไปไหนมาไหนแบบนี้ได้ยังไงกันคะ? เขาเป็นนักโทษก็ต้องอยู่แต่ในห้องขังสิคะ! ปล่อยให้เขาเดินไปทั่วได้ยังไงกัน? "(เอลิซ่า)

" กฎของที่นี่น่ะไม่ค่อยเหมือนกับที่อื่นหรอกนะ! ถ้าหากนักโทษทำตัวดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง พวกเขาก็จะได้รับสิทธิ์พิเศษเหนือนักโทษคนอื่นๆ ยกตัวอย่างเช่นเขาไง! "(ซามูระ)

" แล้วเขาทำตัวดียังไงกันคะ? หนูก็เห็นแค่เขาเข็นรถทำความสะอาดไปทั่วก็แค่นั้นเอง! มันเป็นหน้าที่ของนักโทษทุกคนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ? "(เอลิซ่า)

" (ถอนหายใจ)การอธิบายให้ฟังคงไม่ทำให้หลานเข้าใจงั้นสินะ! เอาอย่างนี้แล้วกันตอนห้าทุ่มตรงให้หลานมาหาลุงที่ห้องนี้. แล้วเดี๋ยวลุงจะพาหลานไปดูอะไรบางอย่าง.. "(ซามูระ)

เอลิซ่าไม่ค่อยเข้าใจในคำพูดของซามูระแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เอลิซ่าจึงเดินกลับไปที่ห้องพยาบาลเพื่อทำงานต่อให้เสร็จ

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพลบค่ำเอลิซ่าก็ฝืนทำงานต่อจนเสร็จ เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเมื่อยล้าจากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ในระหว่างนั้นเธอก็ได้นึกถึงข้อมูลของนักโทษ9136(เจค)ขึ้นมา

" นักโทษ9136..ชื่อจริง เจค ลอว์ คริมสัน ปัจจุบันอายุ24ปี เกิดในวอชิงตันจากนั้นก็ย้ายไปอยู่กับพ่อที่ฟลอริดา. เป็นนักศึกษาแพทย์ปีสามเคยฝึกงานที่โรงพยาบาลXXได้สามเดือนจากนั้นก็ถูกจับโทษฐานครอบครองยาเสพติด. หึ! ที่แท้ก็แค่เด็กติดยานี่เอง! แต่อะไรที่ทำให้เขากลายเป็นนักโทษพิเศษไปได้? สำนึกผิดแล้วงั้นเหรอ? "(เอลิซ่า)

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จเธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอต่อแต่ทว่ากลับมีใครบางคนกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ เมื่อเธอเข้าไปใกล้อีกก็ได้รู้ว่าเขาคนนั้นก็คือเจคนั่นเอง

" นั่นนายกำลังทำอะไรน่ะ? ลงมาจากโต๊ะทำงานของชั้นเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กบ้า!! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่าเดินเข้าไปตีหลังของเจคจนเขาถึงกับแอ่นหลังเพราะความเจ็บปวด

" เข้ามาทำอะไรในห้องของชั้น? ถึงแม้ว่านายจะมีสิทธิ์เดินไปไหนมาไหนได้ก็ตาม! แต่นายไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องทำงานของชั้น!! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่าเดินเข้าไปพยายามที่จะทำร้ายเจคเพื่อทำให้เขาหลาบจำเสียบ้าง แต่พอเดินไปถึงตัวเขาเจคกลับลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนเอลิซ่าผงะไปชั่วครู่

" แต่มันเคยเป็นห้องของชั้นมาก่อน..แล้วก็นะ. เธอแอบค้นประวัติของชั้นด้วยงั้นเหรอ? แล้ว..ได้ข้อมูลอะไรมาบ้างล่ะ? "(เจค)

เจคยิ้มอ่อนๆ ที่มุมปากทำให้เอลิซ่ารู้สึกหมั่นไส้มากเธอจึงโต้เถียงกลับไปว่า

" เคยเป็นห้องของนายงั้นเหรอ? แล้วไงล่ะ! นายมันก็แค่นักเรียนแพทย์ปีสามอ่อนประสบการณ์! แถมยังติดยาอีกด้วย! ไม่แปลกใจเลยที่พ่อนายจะทิ้งให้นายอยู่คนเดียว. "(เอลิซ่า)

ทันทีที่พูดจบเจคก็คว้าคอของเอลิซ่าและยกเธอขึ้นให้ลอยเหนือพื้นด้วยมือเพียงข้างเดียว เจคจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความแค้นเคืองซึ่งทำให้เอลิซ่ารู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อยแต่เธอไม่สามารถแสดงสีหน้าออกไปได้เพราะถูกบีบคออยู่

" ระวังคำพูดของเธอหน่อยนะคุณผู้หญิง! ถ้าอยากจะด่าชั้นก็เชิญ! แต่ถ้าหากเธอยังพูดพล่ามถึงพ่อของชั้นอีกล่ะก็...สักวันเธอจะได้ไปอยู่กับแม่ของเธอแน่!! "(เจค)

คำพูดสุดท้ายของเจคทำให้เอลิซ่าถึงกับหน้าซีดเป็นเผือก จากตอนแรกที่เธอรู้สึกสะใจตอนนี้กลับรู้สึกหน้ามืดคิดอะไรไม่ออก เธอยกมือขึ้นจับข้อมือของเจคและบีบข้อมือของเขาส่งสัญญาณให้เขาปล่อยมือแต่เจคกลับบีบคอเธอแรงขึ้นไปอีกและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอเพื่อบอกให้เธอได้รับรู้ถึงความทรมานนี้ว่า เขาพร้อมที่จะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ จากนั้นเขาก็ปล่อยมือออกเอลิซ่าร่วงหล่นลงก้นกระแทกกับพื้นในทันที เธอไอออกมาไม่หยุดและน้ำตาไหลพราก

" นี่ก็แค่คำเตือนนะ! ถ้ายังอยากทำงานอยู่ที่นี่..ก็ให้เคารพความเป็นส่วนตัวกันซะบ้าง! แต่ถ้าเธอไม่ฟัง..คงรู้นะว่าชั้นจะทำอะไร! "(เจค)

เจคพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องพยาบาลไปด้วยอารมณ์โกรธ เอลิซ่าพยายามลุกขึ้นนั่งพิงกับโต๊ะจากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้าเสียใจกับการกระทำของตัวเอง

เวลา 22:48 น.

เอลิซ่าร้องไห้จนหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาและมองดูนาฬิกาบนข้อมือ

" จะห้าทุ่มแล้วนี่นา! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่ารีบลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำและล้างหน้าล้างตาอย่างรวดเร็วจากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดไปเป็นชุดลำลองปกติแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของซามูระ ซึ่งซามูระก็กำลังเดินออกมาพอดี

" อ้าว? มาแล้วเหรอ? ลุงกำลังจะไปตามอยู่พอดีเลย! ถ้างั้นเรารีบไปกันเถอะ! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่าเดินตามซามูระไปที่ลิฟต์ตัวหนึ่งจากนั้นลิฟต์ก็พาพวกเขาลงไปยังชั้นใต้ดินของเรือนจำที่ซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวกันสำหรับเหล่านักโทษให้มาต่อสู้กันเพื่อความบันเทิง เอลิซ่าไม่ถนัดดูมวยสักเท่าไหร่แต่เพราะเธออยากรู้ว่าทำไมเจคถึงได้เป็นนักโทษพิเศษเหนือนักโทษคนอื่นๆ เธอจึงยอมตามซามูระลงมาดูการแข่งขันชกมวยในชั้นใต้ดิน

" ลุงรู้ว่าหลานไม่ชอบดูอะไรแบบนี้หรอก! แต่เพราะลุงอยากให้หลานได้ดูอะไรบางอย่าง! อดทนเอาหน่อยก็แล้วกันนะ!! "(ซามูระ)

เพราะเสียงเชียร์ที่ดังมากทำให้ซามูระต้องตะโกนจนคอแทบแตก เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกซามูระก็พาเอลิซ่าไปนั่งดูในชั้นผู้ชมพิเศษที่ซึ่งสงวนไว้สำหรับผู้คุมเท่านั้น

" มาแล้วเหรอครับท่านพัศดี! เชิญนั่งก่อนครับ! "(ผู้คุม)

" วันนี้มาช้าจังเลยนะ! ปกตินายจะมาก่อนเวลาตลอดเลยนี่นา! ฮ่าๆๆ "(ทัตจัง)

" เงียบไปเลยน่า! ชั้นพาหลานมาดูด้วยก็เลยช้าไปนิดหน่อย..ชั้นมาทันใช่ไหม? "(ซามูระ)

" โอ้พาหลานมาด้วยสินะ! อ้อแน่นอนมันยังไม่เริ่มหรอก..แต่อีกไม่นานนี้แหละ! "(ทัตจัง)

เอลิซ่านั่งลงข้างๆ ซามูระและมองดูการชกมวยบนหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ แต่ดูได้ไม่นานเธอก็หันไปถามซามูระด้วยความสงสัยว่า

" คุณลุงคะ? ทำไมถึงได้มีสถานที่ชกมวยในเรือนจำได้ล่ะคะ? "(เอลิซ่า)

" อ๋อ! ลุงเธอเขาอยากหาอะไรสนุกๆ ให้นักโทษได้ระบายความเครียดกันสักหน่อย! ก็เลยได้ไอเดียสร้างเวทีชกมวยขึ้นมาเพื่อสร้างความบันเทิงซะเลย! ทั้งยังเปิดให้คนนอกเข้ามาดูได้ด้วยนะ! แต่พวกเขาต้องจ่ายแพงสักหน่อย! "(ทัตจัง)

" แล้วทำแบบนี้จะไม่ถูกเบื้องบนลงมาตรวจสอบเอาได้เหรอคะ? "(เอลิซ่า)

" ถ้าไม่มีใครพูดก็ไม่มีใครรู้หรอกจริงมั้ย? ฮ่าๆๆ "(ซามูระ)

จากนั้นซามูระก็หันไปดูมวยต่ออย่างตั้งใจ เอลิซ่าไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีเธอจึงหันไปดูการชกมวยบ้าง ซึ่งคนในหน้าจอก็คือสองนักโทษร่างยักษ์ที่กำลังเล่นมวยปล้ำกันอย่างเมามันส์ คนดูบนที่นั่งถึงกับลุกเฮเพราะความสนุกสนาน แต่เอลิซ่าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้สนุกกันนัก เธอจึงหันไปคุยกับซามูระว่า

" คุณลุงคะ? คือว่า..สิ่งที่ลุงอยากให้หนูดูคืออะไรงั้นเหรอคะ? "(เอลิซ่า)

" สิ่งที่ลุงจะสื่อก็คือ..การที่เจคขึ้นมาเป็นนักโทษพิเศษได้นั้นเป็นเพราะสิ่งนี้แหละ! "(ซามูระ)

ซามูระผายมือไปที่หน้าจอเอลิซ่าก็มองตามและเห็นว่าคนในหน้าจอนั้นก็คือเจคที่กำลังยืนบิดขี้เกียจอยู่บนเวที เอลิซ่าอยากจะตบหน้าของตัวเองแรงๆ เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะอยู่รอดได้เกินสิบวินาที แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดในแวบแรก ความคิดต่อมาก็คือสิ่งที่เขาทำกับเธอในห้องพยาบาล เอลิซ่ามือสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้แต่เธอก็พยายามที่จะควบคุมมัน

จากนั้นเอลิซ่าก็แหงนหน้าขึ้นมองบนหน้าจออีกครั้ง เธอเห็นเจคกำลังยืนประจันหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีขนาดตัวใหญ่กว่าเขาเกือบสองเท่า ถ้าหากเธอยังไม่รู้จักกับเจคก็คงคิดว่าเจคต้องแพ้อย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้เธอเชื่อปักใจว่ายังไงเจคก็ต้องชนะเพราะเธอรับรู้ได้ด้วยสายตาของเขาที่กำลังจ้องมองคู่ต่อสู้ที่เป็นเหมือนกับสายตาในตอนที่เขาจ้องมองเธอ

เอลิซ่าขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแอร์ในห้องหรือเพราะความตื่นเต้น

" หลานคอยดูให้ดีล่ะ! สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้น่ะ!! "(ซามูระ)

ท่ามกลางเสียงเชียร์มากมายเจคยังคงจ้องมองไปที่คู่ต่อสู้ของเขาโดยที่ไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ทางฝั่งคู่ต่อสู้เองก็จ้องมองกลับมาที่เจคเช่นกันเขารับรู้ได้ถึงความอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุอยู่ในตัวของเจค

" น่ากลัวกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก!! มันจ้องชั้นตาไม่กระพริบเลยแฮะ! มันจะมาไม้ไหนกันล่ะเนี่ย! "(คู่ต่อสู้)

ในทันใดนั้นเองกรรมการบนเวทีก็เดินเข้ามาให้สัญญาณเริ่มการต่อสู้ได้ คู่ต่อสู้ของเจคเคลื่อนไหวก่อนเขาพุ่งตัวเข้ามาโจมตีใส่เจคด้วยการชกหมัดแย็บอันหนักหน่วงโดยที่เจคยังคงยืนจ้องหน้าคู่ต่อสู้ตาไม่กระพริบ...

โปรดติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***