สาวน้อยผู้น่าสงสาร​ ep.2

...สาวน้อยผู้น่าสงสาร...

...EP.2...

"ว้าว​ ร้าน​ ชาเน่​ คลับ​ ออกสินค้าตัวใหม่มาเพียบเลย​ ดีจัง​ ฉันกำลังอยากคลายเครียดอยู่เลย" ฉันเเละยูริช้อปปิ้ง​กันเยอะแยะมากมาย​ จนจะถือกันไม่ไหว

"วันนี้​ ร้าน​ชาเน่​ ของสินค้ามากมาย​ คนต่อเเถวกัน​ เยอะมากมากเลยนะเเก"

" ฉันต้องขอบคุณ​ แกมากมากเลยนะ​ ที่พาฉันมาคลายเครียดน่ะ"

" จ้าจ้า​ พอ​ได้ละลายทรัพย์ แกก็อารมณ์ทีทุกทีละน่า"

ฉันได้เเต่คิดถึง​ เขา​ เเล้วอมยิ้มอยู่ในที จนยัยยูริเริ่มสังเกต​อาการของฉันได้​ ว่าหลังจากที่เจอเขาฉันก็ได้หน้าแดง​มาสิบรอบเเล้ว​ ทำไมกันนะ​อีตาบ้านั้น​ทำไมมีอิทธิพล​ต่อฉันขนาดนี้​นะ​

" ใช่ไง​ วันนี้เจอเเต่ดรื่องซวยมาเกือบทั้งวันเเล้วเนี้ย​ เเกก็เห็นอยู่"

"ให้มันจริง​ อย่างที่แกว่าเถอะย่ะ"

"จริงสิ​ เเกนี้ยังไง​ จับผิดฉันอยู่ได้​ ก่อนกลับไปหาอะไรกินกันก่อนไหมเเก" ฉันชวนยัยยูริ

"ดีเหมือนกัน​ กำลังหิวอยู่พอดีเลย"

สุดท้ายก่อนกลับเราก็ได้มานั่งกัน​ เเต่ร้านอาหารเกาหลี​ เพราะฉันกับยัยยูริตกลงกันไม่ได้ว่าจะกินอะไรกันดี​ เพราะเราสองคนป็นคนจริงจังเรื่องกินมาก​ 'เรื่องกินเรื่องใหญ่'​ ยัยยูริได้กล่าวไว้​ ทานอาหารกันเสร็จ​ ยัยยูริก็พาฉันไปส่งบ้าน​ ซึ่งเป็นเวลาที่พ่อกับเเม่ฉันกลับจากทำงานพอดี

ท่านทั้งสองเป็นบุคคล​ที่เพื่อนฉันทุกคนต่าง​ก็เคารพนับถือ​เพราะพ่อกับเเม่ฉันเป็นคนใจดี​ เเละชอบให้ฉันชวนเพื่อนเพื่อนมาทานอาหารที่บ้านกันบ่อยๆ​ด้วยละ

"กลับมาเเล้วคะ​ พ่อกับเเม่ทำงานเหนื่อยไหมคะวันนี้​ เป็นยังไงบ้าง" ฉันเอ๋ยขึ้นมาเข้ามาในบ้านเเละว่างของที่ซื้อมา

"เหนื่อย​นิดหน่อยนะ​ เเต่เห็นน่าลูกสุดที่รัก​ ของพ่อก็หายเหนื่อยเเล้วจ๊ะ​ ไหนมาให้พ่อกับเเม่​ ชื่นใจ​หน่อยสิลูกรัก" ฉันได้เเต่เข้าไปกอดพ่อกับเเม่เเบบี้เสมอ​เป็นการบอกรักที่ไม่ต้องใช่คำพูดพ่อบอกฉันอย่างนั้น

" ชื่นใจ​ จริงจริงเลยลูกสาวพ่อ​ วันนี้เป็นยังไงบ้าง​ ออกไปไหนกับเพื่อนมาละ" พ่อถามฉันเหมือนเห็นข้าวของที่ฉันซื้อดลับมา​ ไม่ว่ายะเป็นขนมหรือของใช้ต่างๆ​ เเต่พวกท่านไม่เคยว่าฉันเลยสักครั้งเดียว

"วันนี้​ ยูริพาหนูไปห้างมาคะพ่อ​ เหนื่อยมากๆเลย​ อ่อ! เเล้วหนูก็ซื้อขนมของโปรดของพ่อกับแม่มาด้วยนะคะ​เดียวหนู​ เอาไปใส่จานให้นะคะ​รอเเบปนึงคะ" ฉันเมื่อพูดจบก็ได้เอาขนม​เข้าไปในครัว​ เพื่อที่จะจัดจานเเล้วนำมาเสริฟให้พ่อกับแม่ เหมือนทุกครั้ง

"ขนม​ เจ้านี้ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะคุณ​ "เเม่พูดกับพ่อเหมือนทานขนมที่ฉันซื้อมาฝาก​ ท่านสองคนก็นั่งทานขนมกัน​ ส่วนฉันได้เเต่ขอตัวไปอาบน้ำ​เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เพราะเหนียว​ตัวจะเเย่เเล้ว​ วันนี้

"พ่อคะเเม่คะ​ หนูขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ"

"จ๊ะ​ เดียวลงมาช่วยเเม่เปลี่ยนของทำกับข้าวหน่อยนะลูก"

"ได้คะเเม่​ รอหนูเเบปนึงนะคะ"

"จ๊ะ ลูกรัก" เเม่ได้กล่าวยิ้มๆกับฉัน​ ก่อนที่ฉันจะขึ้นห้องนอนของตัวเอง

"สดชื่น​จังเลย​ ลงไปทานกับกับพ่อแม่ดีกว่า" คิดได้หญิงสาวก็วิ่งลงบันไดมาหาพวกท่านที่นั่งรอกันอยู่แล้ว

" วันนี้มีแต่ของโปรดลูกกับแม่ทั้งนั้นเลยนะ​ พ่อให้ป้าสมศรี​เค้าทำสุดฝีมือ​เลยนะ​ เอาๆลองดูลองดู"

"ว้าว​ น่ากินทุกอย่างเลยคะป้าศรี" ป้าสมศรีได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับคำชม​ ขอคุณหนูประจำบ้านด้วยความปลื้มใจในเมนู​อาหารทึ่เลือกทำวันนี้

"อร่อย​ทุกอย่างเลยคะ" ทานไปก็ได้แต่ชมไม่ขาดปากจากสาวน้อยที่น่ารักของป้าศรี​ ที่เธอจะพูดให้ป้าศรีของเธอตัวลอยในทุกวันๆในเรื่องการทำอาหาร

" แม่คะพ่อคะ​ วันนี้หนูชวนเพื่อนที่พึงจะกลับจากต่างประเทศมาที่บ้าน​ จะมีปาร์ตี้​กันนิดหน่อยนะคะ"

"ได้​ สิจ้ะลูก" แม่เล็ก​ กล่าวอนุญาต​เพราะท่านมองว่าลูกสาวโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว​ เเละเป็นการกินเลี้ยงปาร์ตึ้กันในบ้าน

"อ่อ! แล้วจะให้​ ป้าศรีเตรียมอาหารไว้ให้เลยไหมคะคุณหนู​" ป้าศรีกล่าว

" ไม่เป็นไรคะป้าศรี​ เดียวพวกหนูช่วยกันทำแล้วกันคะ​ ไม่รบกวนป้าศรีดีกว่าคะ" ฉันพูดจบก็ได้แต่มองหน้าป้าศรีว่าท่านจะน้อยใจหรือโกรธฉันหรือเปล่า

"ได้คะคุณหนู​ แต่มีอะไร​ ที่อยากให้ป้าช่วยบอกป้าว่าได้เลยนะคะ" ป้าศรี​กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

" ขอบคุณนะคะ​ ป้าศรี​" ฉันได้แต่โล่งใจ​ที่ป้าศรีไม่ได้น้อยใจฉัน

เมื่อใกล้ถึงเวลา​ ปาร์ตี้​เพื่อนๆต่างทยอยกันมา จนครบทุกคน​ ในบรรดาเพื่อนสนิท​และเพื่อนของเพื่อนที่รู้จักกัน

" เป็นไงบ้าง​ ยัยนิดะ​ยัยจิลด์ ไปอยู่เมืองมาเสียนาน​ สบายดีไหม" ฉันได้ถามไถ่​เพื่อนด้วยความคิดถึงเพราะไม่เจอกันนาน

"สบายดีแก​ แล้วแกกับยัยยูริเป็นไงบ้าง" เมื่อพูดถึงยัยยูริที่มาไม่ได้เพราะต้องไปงานการกุศล​กับพ่อแม่ฉันก็ได้แต่เซ็ง​เพราะไม่บรรดาเพื่อนตั้งหมดยัยยูริเป็นคนที่ค่อยเอ็นเตอร์เทนเพื่อนๆดีที่สุด

" เรื่อยๆอ่ะแก​ วันนี้ไปห้างก็เจอ​ อีตาโรคจิตด้วยอ่ะแก​ อยากให้แกเห็นน่ามากเลยอ่ะ"

เมื่อทานอาหารและคุยกันได้ที​ ก็เริ่มเหล้ากันแล้วฉันจึงได้​ นายสมหมายลูกชายป้าสมศรี​ขับรถไปส่งเพื่อนที่กลับเองไม่ไหวเพราะกินไวน์เข้าไป​

"สมหมายฝากสั่งเพื่อน​ ฉันให้ครบและปลอยภัยทุกคนด้วยนะ​ เข้าใจไหม​ อย่าให้เพื่อนฉันเป็นอันตรายเด็ดขาด​ ไ​่ม่ไง​นายตายแน่" ฉันสั่งนายสมหมายจบก็ขึ้นไปอาบน้ำนอน​ ในข้างที่ยังรู้สึกเมาอยู่ก็ได้หลับ​ไปทันทีที่หัวถึงหมอนใบนุ่มนิ่ม​ของตัวเอง

มิกิ​ ตื่นขึ้นมาในเวลาค่อนดึก​ เธอยังเบลอๆ​อยู่เพราะฤทธิ์ไวน์​ ที่ดื่มเข้าไป​ มิกิได้เเต่คิดแล้วกุมขมับ​ มันปวดหัวเอามากๆ​ มิกิหิวน้ำ​ คอแห้งจนทนไม่ไหว​ จึงลุกขึ้นมาจากที่นอนนุ่ม​ เพราะไวน์ที่ดื่มเข้าไปมากที่ให้มิกิรู้สึกเหมือนตัวเธอเองลอยไปในอากาศเสียยังนั้น​

หญิงสาวเดินเซหน่อยๆ​ ไปเปิดประตูห้องและเดินออกลงไปยังห้องครัวชั้นล่างเพื่อหาน้ำเย็นๆ​ ดื่ม​ นัยต์ตาหรี่ปรือและหนักอย่างบอกไม่ถูก​ เธอเปิดประตูตู้เย็นและริมน้ำดื่ม​ ค่อยยังชั่วขึ้นบ้างแล้ว​ แต่หญิงสาว​หารู้ไม่ว่ามีราชสีห์​ตัวใหญ่ก็ในบ้านของเธอด้วย​ ณ​ ค่ำคืนนี้​

"มาทำอะไรดึกๆน่ะครับ​ ยัยตัวเล็ก" เสึยงห้าวทุ้มคุ้นหูดังขึ้น​ มิกิมองเจ้าของเสียง​ ศิลป์​ชัยยืนพิงประตูมองเธอด้วยสายตาล้ำลึก​ ขณะมองกวาดไปทั่วร่างคนตัวเล็กที่เค้ากอดไปวันนี้​ในชุดนอนผ้าซาติน​วาบหวิวสีแดงสด​ ช่างขัดกับผิวขาวอมชมพูของคนร่างเล็กเสียจริงๆ​ แต่มองยังก็เธอก็ยังเด็กสำหรับเขาอยู่ดี​ เพราะผมยาวรุ่ยร่ายยุ่งเหยิง​ ยิ่งมองแบบนี้​ เธอก็ยิ่งเหมือนเด็กสาว​ ศิลป์​ชัย​มองก่อนจะลอบถอนใจ​ อืม... เขาจะต้องรอไปอีกนานแต่ไหนนะ​

"มาหาน้ำดื่มคะ" มิกิตอบขณะที่เก็บขวดน้ำไว้ที่เดิม​ เธอเองครึ่งหลับครึ่งตื่นพิกลเมื่อใบหน้าคมเข้มของศิลป์​ชัย​ หญิงสาวก็รู้สึกคุ้นเคยกับหน้านี้มากๆ​ ​ เมื่อเธอจำได้ในความคิดที่จะหลับไปนั้น​ เธอจึงได้แต่​ สงสัยว่า นายโรคจิตมาอยู่ในบ้านของเธอได้​ไง

"เธอจึงจะด่า​ นายโรคจิตที่เธอเห็นตรงหน้าแต่ความครึ่งหลับครึ่งตื่นทำให้เธอคิดว่าเห็นภาพหลอนไป​

" ฉันเนี้ย​ ชักจะบ้าตามนายนั้นไปแล้วแน่ๆเลยที่มาเห็นว่านายนั้นอยู่ในบ้างฉัน​" หญิงสาวจึงตัดสินใจจะเดินสวนเขาออกจากห้องครัวแต่มือใหญ่แข็งแรงก็ยึดมือนิ่มเอาไว้เสียก่อน​ สัมผัส​ที่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ได้รับจากศิลป์ชัย​ ทำให้หญิงสาวรู้สึกมีความสุขขึ้นมา

ศิลป์​ชัย​ มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า​ ก่อนอมยิ้ม​ ทำให้​มิกิ​ว่าเค้าให้ปล่อยมือจากเธอเสีย​

"รู้ไหมว่าคนกลัวกลัวมากขนาดไหน?" เหมือนพูดเเลเวหยุดไม่ได้​ ศิลป์ชัยมองเธออย่างเอ็นดู​ ก่อนจะมองริมฝีปากจิ้มลิ้ม

"แล้วกลัวพี่มากไหม"

"กลัวมากสิคะ" มิกิ​ยอมรับตรงๆ​ "นายดูเหมือนคนโรคจิตและดูดุมากๆเลย​ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นด้วย ฉันโตพอที่จะเขเาอะไรพวกนี้"

"ยังหรอก​ น้องมิกิ​เพิ่งจะสิบเจ็ดสิบแปดเอง​ ยังเด็กอยู่เลย" ศิลป์ชัยเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจของตัวเองบ้าง​ ​กำแพง​ด่านแรกที่เขาไม่กล่าวมีท่าทีกับเธอมากนัก​ ก็เพราะช่องว่างระหว่างวัย​ และความคิดว่าเธอยังเป็นเด็กอยู่นั่นเอง

" ไม่เด็กเเล้ว​ โตแล้ว" มิกิเถียง

" อืม... ถ้าอย่างนั้นพี่อยากรู้ว่าเราโตมากขนาดไหนแล้ว"

ชายหนุ่มตวัดร่างบางเข้ามาในวงแขนอย่างลืมตัวเพราะอารม์ที่พาไปในห้วนความรู้สึกที่มีเกินการควบคุมบางอย่าง​ เข้าครอบงำ​ มิกิอ้าปากที่ว่าชายหนุ่ม​ ก็ต้องตกใจ​ เหมือนชายหนุ่มกระซิบแนบลงมาริมฝีปากนุ่มสีเเดงชมพูของหญิงสาว​ ริมฝีปากได้รูปของเขาประทับมาที่ริมฝีปากของเจ้าร่างเล็กความหวานที่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นไวน์และรสชาติของไวน์ชั้นดีที่ยังลงเหลืออยู่​

ชายหนุ่ม​ยังคงบดเคล้าริมฝีปากลงมาแนบแน่น​ เขากอดร่างเล็กของหญิงสาวไง้ทั้งตัว​ แต่ก็เหมือนเริ่มแล้วไม่อาจจะหยุดยั้งได้​ มิกิตาหรี่ปรือ​หัวใจตื่นอย่างประหลาดกับสิ่งที่เขาเสนอให้​ ทำให้สาวน้อยตัวเล็กแทบยืนไม่อยู่ต้องเกาะร่างเขาไว้เป็นหลัก​ ศิลป์ชัยจูบแล้วจูบเล่า​ มิกิมีความรู้สึกเหมือนกึ่งฝันกึ่งจริง​ ทำให้หญิงสาวถึงกับมึนงง​ และวาบหวามในใจ​

ศิลป์ชัย​ ได้แต่ตัดสินใจ​ หยุดการกระทำให้ครั้งนี้ของเขาไว้​ เมื่อตัดสินใจละจากริมฝีปากนุ่ม​ ที่ตอนนี้มีเลือดไหลซึมออกมาด้วยความร้อนเเรงจากการจูบของชายหนุ่ม​ เขาไล้มือไปทั่วใบหน้าของมิกิ​ ที่มองเขาด้ววตาที่หรี่ปรือจนแทบจะหลับไปในอ้อมแขนของเขาเสีนเเล้วตอนนี้​ หญิงสาวพึมพำเบา​ๆ​ ทำให้คนฟังอดหัวเราะไม่ได้

"มิกิฝันไปใช่ไหม​ ฉันฝันไปหรือเปล่า"

"เดียวพี่ไปส่งที่ห้องนะ" ศิลป์ชัยได้แต่​อุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมเเขนแกร่งของตัวเองเเล้วพามิกิ​ กลับไปส่งที่ห้องนอนของเธอตามเดิม

^^^#โปรดติดตามตอนต่อไป^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***