...EP.1...
...บังเอิญพบ...
เช้าในวันหยุด หลังจากการปิดการเรียนภาคฤดูร้อน มิกิ หรือ วิระภา โชยะมะ ได้ใช้เวลาหยุดอยู่บ้านอ่านวนิยายเล่มโปรดของเธอ ในบ่ายที่สดใส จนกระทั่ง ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือมีเสียงเรียกเข้า ทำให้เธอ รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก เมื่อดูปลายสายเธอจึงได้กรอกเสียงห้าวใส่ปลายสายไป
" นี้ยัย! ยูริ หรือ กันติมา เจริญวัฒนา เเกจะโทรมาขัดขว้างความสุขของฉันทำไมเนี้ย" ยูริที่รู้ได้ทันทีว่าเพื่อน หมายถึงอะไรก็ได้เเต่บ่น เพื่อนรักคนสนิท
"เเกไม่คิดจะออกไปไหนบ้าง หรือไงกันย่ะ วันนี้ฉันรู้สึกเบื่อมากๆ เลยว่าจะออกไปช้อปปิ้ง เเกไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ มิกิ เพื่อนเลิฟฟฟ"
" ไม่เอาอ่ะ! เเกก็รู้ ว่าฉันไม่ชอบไม่้เดินห้าง น่่าเบื่อจะตายไป"
ยูริ ได้เเต่คิดในใจ เมื่อเพื่อนสนิทของเธอปฏิเสธคำเชิญชวนของเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เเปลกเอามากๆ
" เอาอย่างนี้ไหมเพื่อนเลิฟ แกเเต่งตัวสวยๆรอฉันอยู่ที่บ้าน แกนั้นเเหละเดียวอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่ง"
มิกิ ได้แต่อมยิ้มกับความเจ้ากี้เจ้าการของเพื่อนสาวอย่างยูริิ แม้อยากจะปฏิเสธก็รู้ว่า ยัยยูริก็จะมาลากเธอไปจนได้
"ฉันจะไปรับแถมเลี้ยงขนมหวานด้วย โอเคนะย่ะ ห้ามปฏิเสธหรืองอเเง เป็นอันขาดไม่อย่างนั้น ฉันจะโกรธแกจริงๆด้วย"
เมื่อมิกิเงียบไป ฉันก็คิดว่ายัยมิกิตกลงเอาเองเลยเเล้วกัน เมื่อยัยยูริร่ายยาวจนฉันฟังไม่ทันเเล้ว เเละไม่ได้ตอบไปยัยยูริก็ตัดสายฉันทิ้งอย่างไม่ใยดีต่อคำปฏิเสธของฉันเลย
" ยัยยูรินะยัยยูริ บอกเเล้วไงว่าไม่ไป ยังจะมาเจ้ากี้เจ้าการให้ไปอีก ยัยเพื่อนบ้าเอ๋ย"
เเต่สุดท้าย มิกิ ก็ได้เเต่งตัวในชุดเดรสตัวสวยสีเเดง ที่แอบเซ็กซี่สมวัยเเละรูปร่างของเธอไปจนได้ โดยที่เพื่อยอย่าง ยูริ เห็นเเล้วถึงกับต้องแซว เพื่อนเลิฟอย่างมิกิ ทันทีที่เจอกัน
" เเหม!! ไหนว่าไม่อยากจะไปไงย่ะ เเต่งตัวเสียสวยกว่าฉันอีก "
มิกิ ได้เเต่เขินเเละพูดประชดเพื่อนของเธอไป
" ได้ ยังไงละออกไปข้างนอกบ้าน ก็ต้องสวยไว้ก่อนสิ เเล้วแกจะไปหรือไม่ไป หากไม่รีบไปฉันจะเข้าบ้านเเล้วนะ"
เมื่อเห็นว่ายัยมิกิ เริ่มต้นพูดประชดเเล้ว ยูริถึงขนาดตกใจเเบบเเกล้งๆใส่เพื่อนสาวทันที โดยได้เปิดประตูรถเเบะขึ้นกลับไปนั่งประจำที่ในตำเเหน่ง โชว์ฟอร์ทันที เเล้วหันไป กล่าวยิ้มๆกับเพื่อนเลิฟ ว่า "เชิญ ขอรับคุณผู้หญิง" ทำให้มิกิได้เเต่ ขำกับ อากัปกิริยา ของเพื่อนสาวของเธอ
รถได้ทะยานของไปยังบนท้องถนนในเวลาที่รถในเมืองหลวงกำลังพุ่งพล่าน ไปด้วยผู้คนที่ออกมาทำงานเเละรับจ่ายซื้อของกันในย่านผู้ดี อย่างถนน สามย่านมิโซะ ที่เป็นเเหล่งของธุรกิจ เเละห้างสรรพสินค้าในกลางเมืองเลยก็ว่าได้ มิกิได้ที่บ่นเพื่อนสาวของเธอที่พาของมาเจนรถที่ติดเเละอากาศที่เริ่มร้อนขึ้น
"นี่!! ยัยยูริ เมื่อไรจะถึง ห้างมิโซะ ทาวเวอร์ เสียทีเนี้ย รถติดเป็นชั่วโมงเเล้วนะ"
ยูริ ไม่ได้ฟังเสียงบ่นของเพื่อนเลิฟเลย สักนิด 2เพราะเธอได้เเต่จดจ่ออยู่กับการขับรถอย่างตั้งอกตั้งใจของเธอต่อไป เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่ได้สนใจตน มิกิเลยได้เเต่ถอนหายใจไปเฮือกใหญ่เลยทีเดียว
เมื่อขับกันมาอีกสักครู่ ยูริก็ได้เลี้ยวขวาทางเข้าห้างมิโซะ ทาวเวอร์ทันที
"ถึงสักทีนึง"
มิกิได้พูดออกมา ยูริได้เเต่พูดยิ้มๆให้เพื่อนสาวของเธอ
"ถึงเเล้วครับ คุณผู้หญิง"
ขนาดจะเดินจากที่จอดรถไปยังภายในห้าง ได้มีรถเก๋งสีดำมันปลาบแล่นเข้ามายังที่จอดรถซึ่งเป็นที่ฉันกับยัยยูริ ยืนอยู่ รถเก๋งคันงามคันนั้นเกือบชนฉันกับยูริเข้าเเล้ว ฉัน ด้วยความหงุดหงิดใจ เลยเข้าไปเล่นงานเจ้าของรถ เก๋งคันนั้นเสียให้เข็ด
"นี่!! คุณขับรถภาษาอะไรเนี้ย ไม่มองตาม้าตาเรือบ้างหรือไงกัน"
เมื่อเขา ชัย ศิลป์ชัย กิตติรุณน์กุล ก้าวออกมาจากรยนต์เมื่อเขาจอดเรียบร้อยเเล้วร่างสูงใหญ่ของศิลป์ชัยเเทบจะบังร่่างบางไว้ได้มิด เขาได้แอบมองคนตรงหน้าอย่างลอบสำรวจ เจ้าหล่อนตัวเล็กกว่าผู้หญิงที่มาด้วยกันมากคงสูงสักร้อยห้าสิบนิดๆเองละมั้ง ผมดำมันเป็นประกายยาวถึงพ้นกลางหลัง เอวเล็กเเทบจะรวบจับได้ด้วยมือเดียว ศิลป์ที่ล้ลอบสำรวจร่างบางคิดในใจ จนเจ้่าของร่าง รู้สึกได้ทำให้หน้าเเดงเเละยิ่งเห็น ชายตรงหน้่า ที่หล่อ นัยน์ตาดุดันเเละเก๊ก (โหด) ร่างกายกำยำของเขาเหมือนหุ่นนักกีฬาดีๆนี้เอง
" คุณผู้หญิงครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ" ศิลป์ชัยกล่าวเมื่อหายตะลึงในตัวหญิงสาว
ฉันได้เเต่ตะลึงกับความหล่อดุเเละนัยน์ตาดุดันสีน้ำตาลสนใสนั้นเข้าเเล้ว
'ทำไมคนตรงหน้าฉันต้องดูดีขนาดนี้ด้วยนะ'
มิกิได้เเต่เห็นในใจคำด่าที่เมื่อครู่ คิดไว้มันได้กลืนหายเข้าไปข้างในเสียหมดเเล้ว ทำไงดี" ยัยมิกิ" เสียงเพื่อนรักเรียกมา ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
ฉันได้เเต่หันเป็นเห็นเพื่อนเหมืินเป็นคำถามว่าจะเอาไงต่อไปดี ในขนาดเดียวกัน ศิลป์ชัย ก็ได้ พูดขึ้นมาทำลายความอึดอัดนี่เสียก่อน
"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมรีบไปหน่อย" ศิลป์ชัยกล่าว เเล้วได้ส่งนามบัตรมาให้ฉัน
"หากมีอะไร หรือคุณบาดเจ็บตรงไหน ก็โทรหาผม ตามเบอร์ในนามบัตรได้เลยนะครับ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง เเต่ตอนนี้ ผมขอตัวก่อน" เมื่อกล่าวจบเขาก็หันหลังจากไปโดยไม่ได้บอกชื่อเลยสักคำ ฉันได้เเต่มองลงไปที่นามบัตรในมือ
" ศิลป์ชัย (ชัย) กิตติรุณน์กุล ตำเเหน่งผู้อำนวยการ โรงเรียนศิลป์ชัย พาณิชย์ "
ยูริที่เห็นเหตุการณ์ตั้งหมดก็ได้เเต่ถอดใจ โล่งอก ที่ไม่ได้มีการทะเลาะวิวาทกันขึ้นระหว่าง เพื่อนสาวกับหนุ่มนิรนามคนนั้น
"มิกิ เเกจะกลับหรือเข้าไปเดินเล่นในห้างก่อนไหม" ฉันได้เเต่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ใส่ยัยยูริที่ไม่ได้ช่วยอะไร ฉันเลย
" ฉันยังไม่ลืมที่เเกจะเลี้ยงขนมหวาน ฉันหรอกนะ เข้าไปด้านในกันเถอะ ฉันหิวเเล้ว"
ยัยยูริได้เเต่งงกับอารมณ์เเปรปรวน ของฉัน ยัยยูริก็ได้เเต่ตามใจได้เหมือนอย่างเคย
" ได้ ไปกันเถอะ ไปร้านโปรดของเรากัน" ร้านโปรดของฉันกับยัยยูริเป็น ร้านขนมหวานในรูปแบบคาเฟ่ที่ดังที่สุดในตอนนี้ ด้วยบรรยากาศที่เหมาะกับทุกเพศเเละทุกวัย เมื่อมาถึงร้าน เเมวเหมี่ยว เเคนดี้ แอนด์ ไอศครีม
"ไปนั่งด้านในสุดของร้าน ที่ประจำของเรากันเถอะนะ ด้านหน้าคนเยอะจะตายไป นะน่ะนะ" ฉันกล่าวยิ้มยิ้ม ตามเเบบฉบับผู้หญิงเข้าเเต่ใจ
"โอเค ได้ได้ ไปที่นั่งกัน" ฉัน "เพื่อนฉันน่ารักที่สุดเลย"
เมื่อมาถึงที่นั่งประจำ พนักงานประจำร้านก็ได้เข้ามา เอาเมณูมาให้ฉันกับยัยยูริ ยัยยูริ สั่งไปได้ สองสามอย่างจนฉันต้องเเย่ง เมณูไปสั่งเอง
"ยัยมิกิ แกสั่งมาขนาดนี้ จะกินกะนหมดไหมเนี้ย" ยูริได้เเต่ตกใจ ในออเดอร์ที่ฉันสั่งไป
" ก็คนมันหิวนิน่า เเล้วที่สำคัญ้เต่บอกว่าจะเลี้ยงฉันเองไม่ใช่หรอก อิอิ"
ยูริ ได้เเต่มองเพื่อนสาวเเบบคาดโทษเอาไว้
" อย่าให้ถึงตาฉันบางนะ ยัยมิกิ ฉันจะเอาให้แก หมดตัวเลย" ฉันได้เเต่หัวเราะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
"จะทานเเล้วนะคะ" ฉันไม่ได้ฟังที่ยัยยูริจะว่าฉันยังไงต่อ ก็ได้จัดการ อาหารตรงหน้า ไปเสียเเล้ว
" ยัยมิกิ ยัยเพื่อนบ้า ทำไมไม่รอฉันเลย"
ยัยยูริ ได้เเต่มองฉันตาเขียว เเล้วจัดการอาหารของตัวเองไปด้วย เมื่อทานกันอิ่มเเล้ว ยัยยูริ เลยชวนฉันไปเดินย่อยเสียหน่อย
" มิกิ ไปเดินเล่น ซื้อของกันหน่อยดีกว่าไหม วันนี้มีเสื้อผ้าเเละเครื่องสำอาง แบรนด์ ชาเน่ ออกใหม่ ด้วยนะเเก"
เมื่อเพื่อนพผุดอย่างนั้นมีหรือฉันจะพลาด ฉันกับยัยยูริ เลยเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อจะไปชั้น 5 เเต่ก็ต้อง บังเอิญ จนกับอีตาบ้านั้นอีกเเล้ว
" วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันเนี้ย" ฉันได้เเต่ยืนให้ชิดกับลิฟต์ ที่ตอนนี้เเน่นไปด้วยผู้คนที่มาเดินห้างในวันหยุด สุดสัปดาห์เหมือนกัน ทำให้ฉันกับเขาได้ใกล้ชิดกันจนลมหายใจของเขารดมาที่ต้นคอขอฉัน แม้มันจะให้ทำฉันรู้สึก อบอุ่น อย่างประหลาด
"ใกล้เกินไปเเล้ว เมื่อไรจะถึงชั้น 5 สักทีนะ" ฉันได้เเต่บ่นในใจ
"กริ่งๆๆ ขนาดถึงชั้น 5 เเล้วคะ" เสียงประกาศในลิฟต์ดังขึ้นทำให้ ฉันที่ต้องการจะรีบออกไปจากลิฟต์ ต้องสะดุดเท้า ตัวเองจนเกือบล้มลงไปกองอยู่กับพื้นเสียเเล้ว หากเขาได้คว้าเอวก็ฉันไว้ เเล้วดึงกลับไปยังอ้อมกอดของเขาทันที เรากอดกันอยู่เเบบนั้น ในความรู้สึกมันช่างนานเสียเหลือเกิน
" คุณเป็นยังไงบ้างครับ" วันนี้เด็กผู้หญิงคนนี้ทำให้หัวใจของเขาที่ไม่เคยจะตื่นเต้นกับผู้หญิงมาก่อน ต้องเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนมันจะออกมาภายนอกเลยก็ว่าได้
" คุณ! ช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหม ฉันอึดอัดจะเเย่เเล้ว" เหมือนเสียงของฉันทำให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์ เขาจึงต้องปล่อยฉันให้เป็นอิสระจากอ้อมอกของเขา ที่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก
"มิกิ เเกเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ยูริได้ถามขึ้น เมื่อเห็นฉันยืนอยู่กับคู่กรณีที่เจอกันที่ลาดจอดรถ
" ฉันไม่เป็นไรเเก" เมื่อพูดับยูริจบ ฉันก็ได้เเต่ขอบคุณเขา ที่ช่วยฉันไว้
"ขอบคุณ คุณนะคะที่ช่วยฉันไว้นะค่ะ" เมื่อฉันกล่าวจบเข้าก็ได้เเต่ยิ้มให้ฉันเเล้วเดินจากไป ฉันกับยูริก็ได้เเต่เดินไปยังร้านเสื้อผ้า ตามที่ตกลงกันไว้
^^^#โปรดติดตามตอนต่อไป^^^
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments