ในวันที่ฝนตก

ตั้งแต่ตอนนั้นก็ผ่านมาหลายปีแล้วมิ้วและแม็กก็ยังเป็นเพื่อนกันมาจนถึงปัจจุบัน แม็กยังไม่ละความพยายามที่จะเอามิ้วมาเป็นม๊าม๊าแต่แค่ไม่แสดงออกให้มิ้วรู้ตัวก็แค่นั้น

และวันนี้ก็เป็นวันที่มิ้วมาเรียนมหาลัยเหมือนปกติทุกวัน

"ไอ้มิ้ว! รอด้วย" แม็กตะโกนเรียกเพื่อนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามหาลัยให้รอ

คนตัวเล็กได้ยินจึงหยุดเดินเพื่อรอเพื่อนตัวเอง

"วันนี้มึงเลิกเรียนกี่โมงว่ะ"

"ประมาณบ่ายสามโมงอ่ะ"เขาตอบกลับไปทันทีที่พร้อมเดินไปด้วยเมื่อเพื่อนเดินมาถึงตนเอง "มีอะไรหรอ"

"ไม่มี แค่จะบอกว่าวันนี้กลับกับกูเหมือนเดิมนะห้ามปฏิเสธ"วันนี้เขาตั้งใจเอารถมอเตอร์ไซต์มารับมันโดยเฉพาะ เพราะอะไรหนะหรอไม่บอกหรอก 55555

"ปกติเราก็ปฏิเสธไม่ได้ไม่ใช่หรอ"

"เออหน่าาาา เจอกันเดียวมารับ บาย" พูดเสร็จเขาก็รีบวิ่งไปเรียน

16:23

"รอนานมั้ย พอดีอาจารย์ปล่อยช้าอ่ะ"

"ไม่นาน พึ่งมารอเหมือนกัน"

"ขึ้นรถ "เขาพูดบอกแล้วยื่นหมวกดันน็อคให้คนตัวเล็กที่กำลังก้าวขึ้นรถใส่

"จะพาเราไปไหนหรอ ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่"

"เดียวพาไปซื้อเค้ก วันนี้ป๊ากูเลี้ยง"

"จริงหรอ เราอยากกินจัง"คนตัวเล็กได้ยินถึงกับตาโตเพราะเขาชอบกินเค้กมากๆ

"อยากกินหรอกูมีวิธี จะทำไหม"เขารู้ว่าเพื่อนเขาชอบกินเค้กและมันก็ต้องมีแผนเล็กๆน้อยๆพอหอมปากหอมคอ

"อื้ม ต้องทำไงยังไงหรอ"ด้วยความที่ชอบกินเค้กมากทำให้ยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้กินก็น้องมิ้วชอบกินนี่

เขายิ้มพร้อมกับก้มลงไปกระซิบบอกวิธีที่เพื่อนตัวน้อยของเขาต้องทำ

"จะดีหรอ"

"ดีสิ้ ป๊ากูชอบแน่ แล้วมึงก็จะได้กินเค้กไง เค้กรสสตอเบอร์รี่ ที่ใครชอบน้า" เขายกเค้กขึ้นมาทำท่าโชว์ความน่ากินของมัน

เห็นเพื่อนลังเลเขาจึงเอาของชอบของมันมาล่อไห้ยอมตกลงทำ

"อื้มก็ได้ เราตกลงแต่ต้องซื้อเยอะๆนะ"

"ได้ ไม่มีปัญหา" เพื่อนเขานี่หลอกง่ายจริงๆแต่ก็ดีจะได้เอามาเป็นม๊าม๊าง่ายๆหน่อย

พอซื้อเสร็จ ก็พากันตรงกลับบ้านทันที

แต่ในระหว่างที่เขากำลังซ้อนท้ายเพื่อนกลับบ้านอยู่นั้นฝนก็ดันตกลงมาพอดี

ทำให้ชุดนักศึกษาเปียกจึงเห็นรูปร่างที่บางเหมือนผู้หญิง ผิวขาวเนียน และยอดอกอมชมพูของคนตัวเล็ก

ลงจากรถคนตัวเล็กและเพื่อนก็รีบเข้าไปในบ้านทันที

พอเข้าไปก็เจอพ่อของเพื่อนกำลังนั่งอ่านหนังสือในห้องนั่งเล่นพอดี

"สวัสดีครับป๊า"

"สวัสดีฮะ"

ภาคินเงยหน้าขึ้นมาตอบแต่ก็เจอกับภาพที่ชวนหลงไหล เขามองจนไม่กะพริบตาเลยทีเดียว

"ส..สวัสดี รีบพาหนูมิ้วรีบไปอาบน้ำเถอะเดียวจะไม่สบาย"

"ห้องน้ำผมมีห้องเดียวแล้วผมก็จะอาบเหมือนกัน ให้มิ้วไปอาบห้องป๊าได้ไหม" ก็ห้องผมมีห้องน้ำห้องเดียวแล้วผมก็จะอาบด้วยไม่ได้มีแผนอะไรเลยจริงจริ๊งงงง!!

"เอ่อ ไม่เป็นไรเดียวเราอาบทีหลังก็ได้ เราเกรงใจ"

"อืม ไปอาบห้องป๊าแหละเดียวจะไม่สบายมันยิ่งอาบน้ำนาน"เขาตอบตกลงเพราะเห็นแก่สุขภาพของหนูมิ้วหรอกนะ

"ขอบคุณนะครับ"

"เดียวขึ้นมาเอาเสื้อที่ห้องนะ" พูดเสร็จคนตัวเล็กก็เดินตามเพื่อนขึ้นไป

"อ่ะใส่เสื้อกูไปก่อน"

"แล้วกางเกงหละ"

"มันมีแต่ตัวใหญ่ๆมึงใส่ไม่ได้หรอก"

"ไม่ต้องใส่หรอกหน่า เสื้อกูมันตัวใหญ่อยู่"

"กะ..ก็ได้"

ก๊อก! ก๊อก !

"เข้ามาได้เลย"

"ขออนุญาตินะครับ"

เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องของคุณภาคิน อย่างกล้าๆกลัวเพราะคุณภาคินก็อยู่ในห้องด้วย

"ห้องน้ำอยู่ทางนั้นไปอาบได้เลย ต้องการอะไรก็บอก เสร็จแล้วก็ลงไปทานข้าวนะ"

"ครับ"

หลังจากตอบรับเสร็จเขาก็ใช้เวลาอาบน้ำประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นคุณภาคินแล้วสงสัยลงไปข้างล่างแล้วมั้ง

"ไม่ใส่อะไรแล้วรู้สึกโหวงๆแปลกๆ" คนตัวเล็กบ่นกับตัวเอง

"อาบเสร็จแล้วหรอ"

คนตัวเล็กเดินลงมาพร้อมกับใส่เสื้อเชิตสีขาวตัวใหญ่ปิดแค่ถึงเข่า ตัดกับผิวขาวอมชมพูทำให้ใส่แล้วดูยั่วยวน

ภาคินได้เห็นภาพนั่นถึงกับมองตาค้างอีกครั้ง นี่เขามีอารมณ์กับเด็กรุ่นลูกหรอนี่

มิ้วที่เห็นภาคินจ้องตัวเองนานเกินไปเลยทำตัวไม่ถูกได้แต่บิดตัวเขิลอาย

"อะแฮ่ม"

"ทำไมป๊าสนใจแล้วหรอ"แม็กเอ่ยถามพ่อตนที่มองเพื่อนเขาตาไม่กะพริบจนเพื่อนเขาเขิลจนหน้าแดงหมดแล้ว

"ฮึฮึ ก็ดี"

"มาทานข้าวเร็วไอ้มิ้วจะยืนหน้าแดงอีกนานไหม"

"อะ...อะ ฮะ " เมื่อได้สติคนตัวเล็กรีบเดินมานั่งเก้าอี้อย่างรวดเร็วเพราะมัวแต่หน้าแดงอย่างที่เพื่อนเขาว่าจริงๆนั่นแหละ

"วันนี้ดูท่าฝนจะไม่หยุดตกตกแรงด้วยสิหนูจะกลับยังไง"

"โทรบอกแม่ว่านอนที่นี่นะ ป๊ากลัวจะเกิดอุบัติเหตุถ้าไปส่ง"

"ฮะ"พยักหน้า

"งั้นรีบทานข้าวเถอะ"

หลังจากทานข้าวเสร็จจึงพากันไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อนกินเค้กที่ซื้อมา

"ทานก่อนเลยนะเดียวขึ้นไปเอาโทรศัพท์ก่อนพอดีลืม"

"ถ้าอยากกินอย่าลืมทำตามที่บอกหละ"ก่อนจะไปก็ไม่ลืมกระซิบบอก ตามข้อตกลงที่บอกเพื่อนก่อนหน้านั้น

เมื่อเพื่อนเดินขึ้นไปลับสายตาแล้วเขานั่งทำใจอยู่นาน จะทำก็ไม่กล้า ไม่ทำก็ไม่ได้กินเค้กด้วยความที่อยากกินเค้กมันมีมากกว่าเขาจึงตัดสินใจ ลุกขึ้นไปนั่งบนตักพร้อมกับหันหน้ากอดคอของพ่อเพื่อน

ภาคินที่โดนทำแบบนั้นก็ตกใจทำตัวตัวไม่ถูก

"หนูมิ้วขอกินเค้กด้วยได้ไหมฮะแด๊ดดี้"

แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ ~~~ภาคินนิ่งค้างไปสักพักพร้อมกับคำว่าแด๊ดดี้ลอยวนอยู่ในหัว

"ฮึ! นี่คงจะเป็นฝีมือลูกเขาละสิ" เขายิ้มมุมปากถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงปฏิเสธแต่ตอนนี้คงไม่ใช่

ลูกล่อมาให้ถึงขนาดนี้มีรึที่เขาจะปฏิเสธ แถมเด็กมันก็น่ารักด้วยสิ นั่งมองตาแป๋วเชียว

"ได้สิ แต่ต้องนั่งกินที่ตักฉันและให้ฉันหอมแก้มก่อน"

"แล้วก็....ต่อไปนี้เรียกฉันว่าแด๊ดดี้ทำได้ไหมละ"

"อื้ม^^ ฟอด~" ตอบตกลงพร้อมหอมแก้มคนแก่จอมเจ้าเลห์ เขาดีใจมากที่ได้กินเค้ก อยากขอบคุณเพื่อนมากๆที่บอกวิธีนี้ไม่งั้นเขาคงไม่ได้กินเค้กแน่(น่าจะไม่ใช่นะ)

"เอาชิ้นไหน"

"ชิ้นนี้ฮะน้องมิ้วชอบกิน"นิ้วเล็กๆชี้ลงไปที่เค้กสตอเบอร์รี่

"ทำไมแม็กไม่ลงมาสักทีหละฮะ" ทำไมไปเอาโทรศัพท์นานจังน้องมิ้วจะกินเค้กหมดก่อนแล้วนะ

"คงไม่ลงมาแล้วหละดีไม่ใช่หรอจะได้ไม่มีคนแย่งกิน หื้ม ฟอด~กินเลอะหมดแล้ว" มองดูคนตัวเล็กกินเค้กแล้วน่าหมั่นเขี้ยวเลยฉวยโอกาสหอมแก้ม สงสัยจะชอบกินเค้กจริงๆสินะ

"น้องมิ้วป้อนนะ"

"ฉันไม่ค่อยชอบกินแต่ถ้าเธออ้อนอีกสักครั้งก็ไม่แน่"

"น้องมิ้วป้อนนะฮะแด๊ดดี้"

"อืม อึก "คนร่างหนากลืนน้ำลายลงคอเมื่อคนร่างบางก้มลงจึงเห็น ผิวขาวอมชมพูอยู่ข้างใน

"อา อ้ามมมม"

"กินเยอะๆ"

อีกฝั่งหนึ่งทางด้านแม็ก

ฮ่าฮ่าฮ่า

เป็นไปตามแผนสมกับการที่ดูพยากรอากาศวันนี้มา ฮึฮึฮึ

"Après la pluie, le beau temps"

ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ

แหมมมมคุณภาคินได้ทีเอาใหญ่เลยนะ