บทที่ 1 จุดประกายฝัน

...ดินแดนที่สาบสูญ...

...ตอน มหาพีระมิดที่สาปสูญ ...

^^^โอ้ โอไซริส กษัตริย์ที่ล่วงลับจะหวนคืนกลับมา ^^^

^^^ผู้ที่หลับใหลจะฟื้นคืนอีกครา ^^^

^^^ผู้ที่ตายจากฟื้นคืนกลับมา ^^^

^^^หนทางจะเปิดออก สุสานจะปรากฏแก่สายตา ^^^

^^^สรวงสวรรค์เปิดอ้าต้อนรับท่าน ^^^

^^^Unas Pyramid,Egypt ^^^

แสงจากจอฉายภาพ สะท้อนกับใบหน้าเรียวยาวได้รูป ถูกแต่งแต้มด้วยฝีมือพระผู้เป็นเจ้า โครงหน้าที่เห็นสันกรามชัด มองแล้วมีเสน่ห์ เขามีจมูกโด่งกลมมน นัยน์ตารียาว คิ้วหนาเข้มรับกับใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา ผิวขาวละเอียดตัดกับผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกจัดให้เป็นทรง รูปร่างสูงโปร่ง ช่างมีเสน่ห์ดึงดูดแก่ผู้จ้องมอง แต่ทว่า..เขามีสายตาที่นิ่ง สุขุม กำลังบรรยายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่เปี่ยมไปด้วยพลัง ที่สามารถดึงดูด ผู้รับฟังในหอประชุมให้ตั้งใจฟังการบรรยาย

...~ ศาสตราจารย์เฮดริก เขาต้องเป็นลูกรักพระเจ้าแน่ๆ เลย คนอะไรจะหล่อและเก่งขนาดนี้~ ...

...เสียงกระซิบของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังอมาร่า ...

ศาสตราจารย์เฮดริก ริชาร์ด ศาสตราจารย์หนุ่มอายุน้อยที่มากความสามารถ เป็นศาสตราจารย์สาขาโบราณคดี มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในอังกฤษ ได้บรรยายเรื่องของพีระมิดของฟาโรห์อูนาส ที่เขากับทีมสำรวจได้ ค้นพบและสำรวจพีระมิดของฟาโรห์เมื่อปีที่ผ่านมา

~ฟาโรห์อูนาส เป็นฟาโรห์อียิปต์โบราณซึ่งเป็นฟาโรห์องค์ที่ 9 และเป็นฟาโรห์องค์สุดท้ายในสมัยราชวงศ์ที่ 5 ครองราชย์เป็นเวลา 15-30 ปีในช่วงกลางศตวรรษที่ 24 ก่อนคริสต์ศักราช~

หลังจากจบการบรรยายศาสตราจารย์เฮดริกได้แจ้งแก่นักศึกษาในหอประชุม เรื่องที่ทีมสำรวจของศาสตราจารย์ต้องการบุคลากรผู้ช่วยในการไปสำรวจครั้งต่อไป ซึ่งจะทำการตามหา "มหาพีระมิดที่สาบสูญ” ผู้ใดสนใจสามารถลงทะเบียนเพื่อรับการคัดเลือกได้

~ใช่!!! ฉันต้องผ่านการคัดเลือก และไปกับทีมสำรวจให้ได้~

ฉัน อมาร่า ลี เป็นนักศึกษาคณะโบราณคดีชั้นปีที่ 4 ผู้ซึ่งหลงใหลในวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์อียิปต์โบราณ อาจจะเริ่มต้นเกิดจากที่ตอนเด็ก ฉันมีคุณพ่อและคุณแม่เป็นนักโบราณคดี และเป็นหนึ่งในนักสำรวจที่ตามหามหาพีระมิดที่สาบสูญ คุณพ่อมักจะเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เดินทางไปสำรวจ ผจญภัยไปยังเมืองต่างๆ มันช่างน่าตื่นเต้น และสนุกมากๆ ทำให้ฉันอยากจะเป็นแบบคุณพ่อเมื่อโตขึ้น แต่แล้วด้วยอุบัติเหตุก็ได้ทำให้ท่านต้องจากไป ตั้งแต่วันนั้นฉันจึงตั้งปฏิญาณว่าจะเป็นนักโบราณคดีที่เก่งกาจเหมือนคุณพ่อให้ได้

...“เดซี่ อยากไปตะลุยแดนสาบสูญกับฉันไหม” ฉันถามเดซี่ เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ ...

...“ลุยกัน” เดซี่ตอบอย่างอารมณ์ดี ...

...ถึงเป็นประโยคสั้นๆ แต่แฝงด้วยความจริงใจ ...

เดซี่ คอร์ย สาวนอร์เวย์ ตากลมโต นัยน์ตาสีฟ้าจมูกโด่งเชิด ใบหน้ารูปไข่รับกับริมฝีปากอวบอิ่ม ทว่าบนจมูกจะมีรอยกระ จางๆ เธอเป็นคนร่าเริงและอารมณ์ดีเสมอ สำหรับเดซี่แล้วเธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน เดซี่มีนิสัยที่น่ารัก อารมณ์ดี สายผจญภัยคนหนึ่งทีเดียว และเดซี่จะคอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอ ในตอนนี้ก็ด้วย...

…ใต้ตึกคณะโบราณคดี...

...“ลงทะเบียนเรียบร้อยไหม” ...

...“เรียบร้อยดี นายล่ะ” ...

...“พร้อมลุย” เลโอตอบด้วยรอยยิ้มพิฆาตสาวๆ ...

เลโอ นาซซี่ หนุ่มหล่อมากกวน นัยน์ตาสีฟ้า ผู้มีจมูกโด่งเป็นสัน ผิวสีเข้มเพราะแสงแดด รูปร่างสูงเพรียว แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนเล่นกีฬา เลโอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 4 สาขาสถาปนิกเพื่อนสนิทในกลุ่มของเราอีกคน เขารักการผจญภัยเหมือนกับเดซี่ ฉันจึงชวนเขาไปอียิปต์ในครั้งนี้ด้วยกัน

...“รอสัมภาษณ์ รอบคัดเลือกอีกที” เดซี่พูด ...

...“อื้ม…ขอให้ผ่านทุกคนจะได้ไปด้วยกัน” เลโอพูดพลางกับเอามือเขี่ยปลายผมของเดซี่ ...

...แต่..เดซี่ปัดมือของเลโอออก ...

เลโอมักจะชอบเล่นผมหรือไม่ก็ก่อกวนเดซี่อยู่เสมอ พวกเขาสนิทกันมากเพราะว่า มาจากบ้านเกิดเดียวกัน และโตมาด้วยกัน

...“เมื่อกี้ฉันเจอศาสตราจารย์เดวิด ริชาร์ดด้วย” ...

...“เพื่อนของพ่อเธอใช่ไหม” เลโอถาม ...

...“ใช่^_^ เขาดูใจดีมากเลย นานแล้วที่ไม่เจอกัน” อมาร่าตอบ ...

ศาสตราจารย์เดวิดเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อ เคยอยู่คณะสำรวจเดียวกัน ตอนเด็กๆ ฉันมักจะเจอท่านอยู่เสมอ ท่านมักจะมาหาคุณพ่อที่บ้าน แต่หลังจากคุณพ่อเสีย พวกเราก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย

...“เขาน่าจะเป็นกรรมการคัดเลือกด้วยนะ เพราะเขาพูดว่าเดี๋ยวเจอกันวันคัดเลือก” ...

...“น่าจะใช่” ...

...“สรุปเขาคือคุณพ่อของศาสตราจารย์เฮดริกใช่ไหม?” เดซี่ถาม...

...“ใช่…” อมาร่าตอบ มีคนไม่มาก ที่จะรู้ว่า ศาสตราจารย์เดวิดกับศาสตราจารย์เฮดริก เป็นพ่อลูกกัน ...

...<<ใช่คะ!! ที่ฉันรู้เพราะว่าเราเคยเจอกันตอนเด็กๆ >> ...

...~จ๊อก จ๊อก~ เสียงท้องดังขึ้น ...

...เพื่อนๆ หันมามองและหัวเราะ ^0^ ...

...“หิวแล้ว หิวแล้ว ไปกินข้าวกัน” ...

...“แล้วนายอยากกินอะไรล่ะ” เดซี่ถาม ...

...“Subway …ฉันอยากจะกินSubway” เสียงเลโอเริ่มงอแง ...

...“ฉันก็อยากกิน Subway” ...

...“ไป ไป ไป กัน Subway ก็ Subway” เดซี่ตอบด้วยเสียงละเหี่ยใจกับเพื่อนทั้งสอง ...