สนธยาพิศวง
เรื่องเล่าต่อไปนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ทั้งสถานที่ เวลา และชื่อตัวละคร หากชื่อตัวละครซ้ำกับผู้ใดในชีวิตจริง ผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณค่ะ
บางครั้งสิ่งที่มนุษย์มองไม่เห็น ใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง... โดยส่วนใหญ่แล้วมนุษย์เรียกสิ่งเหล่านั้นว่าผีหรือวิญญาณ และบ่อยครั้งที่มนุษย์มักจะมีวิธีสื่อสารกับสิ่งนั้น หรือหาวิธีป้องกันตนจากสิ่งเหล่านั้นต่างๆนาๆ ไม่ว่าจะเป็นการไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมื่อเดินทางเข้าป่า หรือสถานที่ที่เราไม่คุ้นเคย การสวดมนต์ การบูชายัญ หรือพิธีกรรมอื่นๆตามหลักความเชื่อของตน
แต่ฉันมองว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงสิ่งที่พระเจ้าสร้างอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่ใช่สัตว์ สิ่งของ มนุษย์ รวมถึงผีหรือวิญญาณของมนุษย์ที่ล่วงลับไปแล้ว มันอาจจะอาศัยคู่กับโลกเรามานาน อาจจะก่อนมีมนุษย์ด้วยซ้ำ ซึ่งมันมักจะแสดงตนให้บางคนได้เห็นในบางเวลา ในรูปลักษณ์ต่างๆ เช่น มาในรูปมนุษย์ บ้างก็มาแต่ครึ่งตัว บ้างก็มาเพียงแค่หัว มันอาจจะมาในร่างของสัตว์ต่างๆนาๆ หรือ...บางครั้ง มาในรูปแบบที่ไม่คาดคิด และไม่สามารถระบุได้ว่าคืออะไร เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งหนึ่งในชีวิตฉัน…
ย้อนไปเมื่อสมัยฉันยังเด็ก ฉันอาศัยอยู่กับพ่อ แม่และพี่ชายในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งทางภาคใต้ของไทยติดชายแดนมาเลเซีย หมู่บ้านที่ฉันอาศัยอยู่นั้นเครื่องมือสื่อสารและเทคโนโลยีต่างๆ ยังเข้าถึงไม่มากนัก หากใครมีมือถือแบบปุ่มกดไว้ในครอบครองก็ถือว่าเริ่ดแล้ว ตอนนั้นจำได้ว่าเรียนอยู่ชั้นประถมในโรงเรียนใกล้บ้าน ในทุกๆ วัน หลังเลิกเรียน เด็กๆในหมู่บ้านมักจะมีกิจกรรมต่างๆ ที่ต่างจากเด็กสมัยนี้พอสมควร เด็กผู้ชาย มักจะเล่นวิ่งไล่จับกัน นัดกันไปตกปลา ยิงนก เล่นหมากรุก ดีดลูกแก้ว ส่วนเด็กผู้หญิง มักจะรวมกลุ่มกันเล่นกระโดดเชือก มอญซ่อนผ้า รีรีข้าวสาร เล่นขายของ เป็นต้น ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนเป็นอะไรที่สนุกมาก แต่ผู้ปกครองทุกบ้านมักจะย้ำอยู่เสมอว่า เมื่อเล่นนอกบ้านแล้ว ต้องกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกเท่านั้น หากค่ำแล้วยังมีเด็กที่ยังเล่นนอกบ้านอยู่ ลุงๆ ป้าๆ ที่เห็นก็จะไล่ให้กลับบ้านทันที สมัยนั้นฉันกลัวลุงๆ ป้าๆ ข้างบ้านยิ่งกว่าพ่อกับแม่ที่บ้านอีกนะ ชีวิตวัยเด็กมันเป็นอะไรที่น่าจดจำที่สุด และมันก็มีเหตุการณ์ที่ไม่อยากจำแต่ลืมไม่ลงเช่นกัน…
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
Comments