บทที่2

คิดไม่ถึงเลยน่ะว่าเห็นเขาอยู่เงียบๆและนิสัยก็เย็นชาซะขนาดนั้น ใครจะไปคิดกันเหล่าว่าเขาจะเป็นคนที่ร้ายกาจและน่ากลัวมากขนาดนี้กัน! ฆ่าซอมบี้ตาไม่กระพริบเลยด้วย! มือเล็กจับกระชับไม้เบสบอลในมือเอาไว้แน่นพยายามกดน้ำหนักเท้าของตัวเองให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

ก่อนหน้านั้นพวกเธอได้เดินออกมาจากโรงแรมเพื่อไปหาเสบียงอาหารและน้ำสำหรับเก็บเอาไว้กินเพราะถ้าชักชารออีกหน่อยก็คงจะไม่มีอะไรเหลือให้พวกเขาได้เก็บอีกแล้วล่ะน่ะ สถานที่แรกที่ได้ไปก็คือร้านขายอุปกรณ์กีฬาและร้านเสื้อผ้าที่อยู่แถวนั้นแหละได้กระเป๋าสะพายมาคนละสองใบ ส่วนเธอก็ได้ไม้เบสบอลมาด้วยอันหนึ่งตอนที่เดินไปดูที่ร้านขายอุปกรณ์กีฬา ส่วนหมิงเฉินเขาก็มีอาวุธไว้ในมืออยู่แล้ว จึงเอาแต่กระเป๋าและเสื้อผ้าสองสามชุดเท่านั้น เธอก็ได้เสื้อผ้ามาสามชุดเช่นกัน แน่นอนว่ามันต้องมีพนักงานซอมบี้อยู่ในนั้นด้วยแต่ก็ถูกหมิงเฉินฆ่าจนหมด พวกเราได้ไปสำรวจมาหลายที่เหมือนกันแล้วก็ได้ของติดไม้ติดมือมาไม่น้อยเลย แถมของที่เธอขาดไม่ได้ก็คือของใช้ส่วนตัวนั้นเอง ระวางทางถูกเขาแตะอั้งอีกด้วย อืม นั้นมาจากการช่วยเธอก็เถอะ แต่กอดบ่อยๆเกินไปมันก็ไม่ดีต่อใจของฉันเลยฮือ แต่ฉันไม่ได้เสียใจหรอกนะ กลับกัน ฉันรู้สึกยินดีมากอ่ะ!...

ชู้ว...

" เซียวเหมยคุณรีบเข้าไปแอบในตรอกด้านข้างนั้นก่อนเร็ว! " น้ำเสียงที่กดให้ต่ำและเบาหวิวจากชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้ดังขึ้นมาเบาๆ เกิดอะไรขึ้น! ข้างหน้าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ เธอรีบเข้าไปแอบตรงซอกกำแพงอย่างเชื่อฟัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ล่ะก็เธอไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลยตอนนี้ เวลานี้ต้องดูแลตัวเองให้ดีเขาจะได้ไม่ต้องกังวล

" คุณ...ระวังตัวด้วยนะ " เธอมองไปที่เขาอย่างเป็นห่วง เขาต้องเห็นอะไรที่ไม่ดีอยู่ข้างหน้านั้นแน่เลย มันคืออะไรกัน? สามารถทำให้นายตำรวจผู้เก่งกาจอย่างเขามีสีหน้าเป็นกังวลได้ขนาดนี้มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาแล้ว...

กะจากระยะที่พวกเขากำลังแอบดูอยู่ตอนนี้ก็ประมาณสองร้อยเมตรน่าจะได้ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเขาก็คือภาพของฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ พวกมันกำลังร้องคำรามตลอดเวลาแต่ไม่ได้เดินออกไปไหน บางตัวก็ตัวบิดไปบิดมามันเหมือน...

" ทำไมผีดิบพวกนี้มัน! " ชายหนุ่มพิมพัมเบาๆสายตาจ้องมองไปข้างหน้าเงียบๆ

แขนขาของซอมบี้ตัวหนึ่งบิดหงอไปมาดูแล้วน่าสยดสยองยิ่งนัก ซอมบี้ตัวหนึ่งล้มลงไปนอนกับพื้นถนน แต่ตัวของมันก็ยังบิดหงอผิดรูปร่าง เนื้อของมันค่อยๆปูดบวม ถ้าสาวน้อยที่อยู่ข้างหลังเขาได้มาเห็นคงจะได้อาเจียนเอาอาหารที่กินไปเมื่อเช้าออกมาหมดไส้แน่ๆ

" เกิดอะไรขึ้นอยู่ข้างหน้านั้นกันแน่ค่ะคุณ "

เสียงหวานดังขึ้นมาเบาๆท่ามกลางความเงียบ ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับมามองหญิงสาวแต่ก็ยังพูดบอกเล่าเหตุการณ์ที่เขาได้เห็นให้เธอฟังเสียงเบา

" อืม ข้างหน้านี้ผมเห็นซอมบี้กลุ่มหนึ่ง แต่มันแปลกมาก " เมื่อเขาเล่ามาถึงตรงนี้เธอจึงรู้สึกสงสัยมาก

" แปลกยังไงเหรอ? " เขาจึงเล่าต่อ

" แปลกตรงที่ตัวของพวกมันบิดไปบิดมาผิดรูปนะซิ? " ห๊ะ! บิดหงอผิดรูปนี้มัน! ทำไมมันรวดเร็วขนาดนี้! น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว ทำยังไงดี มันไม่ควรจะอัพเกรดเร็วขนาดนี้! นี้มันผิดเพียนจากเนื้อเรื่องแล้ว! คิดสิคิด! แต่ก่อนอื่นต้องรีบหนีออกไปจากที่นี้โดยเร็วที่สุดซะก่อน

" ค คือคุณเยี่ย! ไม่สิ พี่หมิงเฉิน! พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี้เดี๋ยวนี้เลย ไม่อาจชักช้ามากกว่านี้ได้แล้วเร็วเข้า! " ถ้ามีซอมบี้ที่รับรู้กลิ่นได้เร็วในฝูงนั้นด้วยละก็พวกเธอต้องแย่แน่ๆ หมิงเฉินตกใจกับเสียงที่สั่นเครือและความหวาดกลัวของหญิงสาว ไม่รู้ว่าเขาเดินไปยืนอยู่ข้างๆคนตัวเล็กตอนไหน? แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาทั้งๆที่ตัวเขานั้นไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน...

" ได้! ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบออกไปจากที่นี้กันเถอะ " ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับมือเล็กแล้วลากออกไปจึงทำให้รู้ว่ามือเล็กๆนี้สั่นไม่หยุด เขาไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอคงจะกลัวมากซิน่ะ เขาจึงบีบกระชับมือเล็กอย่างปลอบโยน พวกเขาทั้งสองรีบวิ่งออกไปเงียบๆ ตอนนี้ตามถนนไม่ค่อยมีซอมบี้โพลออกมาเพราะถูกชายหนุ่มฆ่าเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว จึงทำให้พวกเขาออกเดินทางได้อย่างสะดวก เธอได้คุยตกลงกับหมิงเฉินตั้งแต่อยู่ในโรงแรมแล้วว่าพวกเขาไม่ควรที่จะรออยู่ในโรงแรมแห่งนั้น เพราะไม่อาจรู้ได้ว่าอันตรายมันจะมาถึงเมื่อไหร่ จึงตกลงกันว่าจะต้องเดินทางออกจากเมืองกวางโจวแห่งนี้ให้ได้โดยเร็ว

พวกเธอได้ออกสำรวจและเก็บเสบียงอาหารมาได้เยอะพอสมควรเลยไม่ต้องมากังวลกับเรื่องนี้ แต่พวกเราต้องไปหารถสักคันที่โชว์รูม ถ้าไม่มีรถก็ไม่สามารถไปที่ชานเมืองในวันนี้ได้แน่

" พวกคุณกำลังหารถที่มีกุญแจใช่ไหม? "

อะ!

ฟุบ พรึบ!

" นายเป็นใคร! เข้ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? หรือว่านายตามพวกเรามา " หมิงเฉินรีบยกปืนในมือขึ้นมาขูชายหัวแดงที่ออกมาประกฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาทันที และกันร่างบางให้เข้าไปยืนอยู่ที่ด้านหลังเขาไว้

" เห้ยๆ เดี๋ยวก่อนสิ! ซะ ว่างปืนลงก่อน ผมมาถึงที่นี้ก่อนพวกนายน่ะ! ผมก็มาหารถเหมือนกับพวกนายนั้นแหละ " หมิงเฉินไม่ได้ลดปืนในมือลงแต่อย่างใด

" นายคงไม่ได้ถูกพวกมันกัดมาใช่ไหม? บอกมา! " ชายหัวแดงรีบพูดอย่างรัวเร็วกลัวว่าชายคนนี้พลั้งเผลอยิงเขาขึ้นมาก็แย่แน่ๆ

" ผมไม่ได้ถูกพวกมันกัดนะ ผมยินยอมถอดเสื้อผ้าให้พวกคุณดูก็ได้! ผมเพิ่งเดินทางมาถึงที่นี้ได้สองวันเท่านั้น ผมได้เข้ามาแอบอยู่ในนี้มาโดยตลอดยังไม่ได้ออกไปไหนเลย " ห้ะ! ถอดเสื้อผ้าเหรอเห็นฉันเป็นฝักทองหรือไง! อะไรนะอยู่ที่นี้ตลอดเวลาไม่ได้ไปไหน? แล้วเขากินอะไรล่ะตอนนั้น

" เห้คุณ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ! ผมก็มีอาหารที่เก็บมาเหมือนกันน่ะ! " ชายหัวแดงที่ยังไม่รู้ชื่อโวยวายขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของสาวน้อยคนงามที่อยู่ข้างหลังชายหน้านิ่งมองมาที่ตัวเขาแบบแปลกๆ

" เออ...แหะๆ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย " เขาไม่เชื่อ

" สีหน้าของคุณมันฟ้องอยู่น่ะ ไม่รู้ก็บ้าแล้วครับ "

" อะแฮ่ม! นายไม่ได้ถูกกัดก็ดีแล้ว ฉันคงไม่มีเวลามาสนทนากับนาย ฉันต้องการพาหนะเพื่อเดินทางไกล และฉันก็รีบมากด้วย " โอ๊ะ โอ๋ นี้คงจะเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดของเขาละมั้งตั้งแต่เธอได้พบกับเขามาล่ะ หรือเปล่า?

" ผมขอไปกับพวกคุณด้วยได้ไหม? รับรองว่าผมนะมีประโยชน์ต่อพวกคุณแน่นอน! " เธอมองสำรวจชายหัวแดงเงียบๆ ดูเหมือนเขาจะมีนิสัยที่ร่าเริงแจ่มใส? แต่ก็ดูเหมือนว่าจะพูดมากเป็นพิเศษนะ?

" พี่คิดว่ายังไงพี่หมิงเฉิน จะให้เขาตามไปกับพวกเราด้วยรึเปล่า? " เขารู้สึกไม่ชินกับคำเรียกชื่อของเขาที่เปลี่ยนไปของเธอเลยจริงๆ เขารู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนทุกครั้งที่ได้ยินเธอเรียกเขาว่าพี่หมิงเฉิน อึก! นี้เขากำลังป่วยเหรอ? หรืออากาศมันร้อนเกินไป? เหมือนไม่ใช่เขาเลย บ้าจริง!

" พี่ พี่หมิงเฉิน! "

" อะ อืม มีอะไรเหรอ ทำไมเรียกพี่เสียงดังขนาดนี้ " อายย ตายแล้วๆ เขาแทนตัวเองว่าพี่ด้วยล่ะ โอ้ย เขินจัง!

" ก็พี่ยืนเหม่อลอยตั้งนานเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน ก็เลยต้องตะโกนแบบนี้ "

" สรุปแล้วให้ผมไปด้วยเถอะนะ ผมขอร้องนะครับ ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ " ชายหัวแดงเอ่ยเสียงเศร้า

" อืม ได้! แต่นายต้องช่วยฉันดูแลเซียวเหมย " เห้! ฉันไม่ได้เป็นคนอ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อยนี้! ตาบ้านี้พูดคำนี้ออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆได้ยังไง ฮึ่ม!

" ไม่มีปัญหาอยู่แล้วละครับ ผมยินดีมาก " พูดจบก็ขยิบตาให้กับสาวน้อยที่หนึ่งแล้วจึงแนะนำชื่อของตัวเองให้กับทั้งสอง

" ผมเซี่ยวหลียาง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ " ห๊ะ! อะไรนะ! นี้ฉันตกใจมากี่ครั้งแล้วน่ะวันนี้ หลียาง... นี้มันจะบังเอิญเกินไปมั้ง? เซี่ยวหลียาง นักฆ่าในโลกมืดที่เป็นตัวละครที่อันตรายที่สุด! ถ้าเธอไม่รู้มาก่อนละก็...เธอคงจะคิดว่าเขาเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลาแน่ๆ นี้โง่รึเปล่าเนี่ย! ใครจะมาอารมณ์ดีในวันที่โลกมันแตกด้วยล่ะ! แหอะๆ ไม่ปกติเลยฉัด!ๆ

" เยี่ยหมิงเฉิน " พิกุลทองกลับมาล่ะ ประหยัดไปป่าวค่ะคุณพี่ เมื่อกี้ยังพูดประโยคยาวๆอยู่เลยแท้ๆ

" ฉะ ฉันเซียวเหมย " เธอพูดออกมาด้วยเสียงสั่นนิดหน่อย เพราะรู้สึกกลัวเขาขึ้นมา ก็นะ คนที่ฆ่าคนได้ด้วยรอยยิ้มเลยนะ ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว

" ว้าว นามสกุลของพวกเราคลายๆกันมากเลยนะครับ ช่างดีจริงๆ " ดีกับผีนะสิ! ได้แต่คิดในใจอ่ะน่ะ

" เอาล่ะ พวกเรารีบไปหารถกันเถอะ ถ้ายังจะชักชาอาจจะไปสายก่อนฟ้าจะมืดซะก่อน " หมิงเฉินพูดตักเตือน เพราะเวลาเดินทางในตอนกลางคืนจะอันตรายมากเกินไป

" ผมมีรถที่เหมาะสมกับการเดินทางด้วยนะ สนใจไปดูก่อนไหม? " หมิงเฉินพยักหน้าตกลง พวกเขาเลยเดินตามหลียางไปดูรถที่ว่า มันเป็นรถอเมริกาออฟโรดคันสีดำนั้นเองมันดูเท่ห์มาก!

" ในเมื่อมีรถแล้วพวกเราเตรียมตัวเถอะ ต้องไปเก็บน้ำมันที่ปั๊มด้วย " ทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหมิงเฉิน ตอนนี้น้ำมันรถก็สำคัญร่วมทั้งอาหารที่ต้องไปหามาเพิ่ม

ทั้งสามคนรีบขึ้นรถทันที แน่นอนว่าคนที่รับผิดชอบเป็นคนขับรถก็คือหลียางนั้นเอง ส่วนหมิงเฉินนั่งข้างหน้าเป็นเพื่อนคนขับ ส่วนเธอก็นั่งที่เบาะข้างหลังพร้อมกับเสบียงอีกมากมายที่ไปเก็บมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนหน้านี้ร่วมทั้งมีเมล็ดพันธุ์อีกมากมายด้วย พวกเรามุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก

" ใกล้จะมืดแล้วพวกเราหาที่พักแถวๆนี้ก่อนเถิดถ้าเดินทางในเวลามืดค่ำอาจจะเป็นอันตรายได้ " หมิงเฉินพูดขึ้นเมื่อรถได้ขับเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง เพราะมันเป็นทางผ่านนั้นเอง พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อก็แล้วกัน

" อืม หม่ดูบ้านเล็กๆนี้ซอมบี้ไม่ค่อยมีเยอะเท่าไหร่นะ " หลียางพูดออกมาเบาๆ เมื่อขับรถเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้

" ใช่ ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนที่หมู่บ้านแห่งนี้มีคนน้อยมากอาศัยอยู่ที่นี้ แหละอาจจะมีแต่คนชราอีกด้วย " ในที่สุดรถก็มาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กที่อยู่ท้ายหมู่บ้านเป็นบ้านที่อยู่หางไกลจากบ้านหลังอื่นๆมาก เมื่อเดินเข้าไปสำรวจด้านในก็จะเห็นว่ามีห้องสองห้องนอน สองห้องน้ำและห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องครัว แถมบ้านก็สะอาดดีไม่จำเป็นต้องเหนื่อยทำความสะอาดก่อนพักเลย

" เดี๋ยวฉันไปทำอาหารเย็นเอง พวกคุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ " เอ้...ทำไมรู้สึกเหมือนภรรยาบอกสามีเลยหล่ะ เธอคงจะคิดไปเองแหละ!? ทำไมต้องพูดประโยคนี้ออกไปด้วยนะ ตอนนี้แก้มของเธอร้อนมากเลย งื้อ...

" หึ ..." ทั้งสองยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี

ณ ด้านหน้าทางเข้าหมู่บ้านซ้วยหนาน

คนกลุ่มหนึ่งเดินเท้าเข้ามาใกล้ประตูทางเข้าหมู่บ้าน พวกเขามองไปรอบๆอย่างระวาดระแวง ในมือของพวกเขาถืออาวุธคนละชิ้น

" เห้ย! แกเข้าไปก่อนดิ แล้วพวกฉันจะระวังหลังให้ " ชายหนุ่มแม่มปาก ทำไมต้องเป็นเขาอีกแล้ว! เขาได้แต่กัดฟันกล้ำกลืนฝืนทน ในใจรู้สึกไม่ยินยอม! แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มีพี่สาวก็เหมือนไม่มี! กลัวตายจนยอมพลีกายให้กับพวกสารเลวนั้น! น่าขยะแขยงสิ้นดี!

" พี่หยงอย่าไปดุน้องชายของฉันมากไปสิค่ะ เขายังเด็กอยู่เลย " เสียงที่ดัดให้หวานหยดย้อยพูดขึ้น ชายที่ถูกเรียกว่าพี่หยงจึงพยักหน้ารีบรับปากสาวงามในอ้อมแขนของตน

" ได้พี่จะให้คนของพี่ไปกับมันด้วยก็แล้วกัน "

เด็กหนุ่มมองทั้งสองอย่างรังเกียจคิดว่าพูดแบบนั้นแล้วเขาจะสำนึกในบุญคุณหรือไง! ถ้ามีโอกาสเขาจะฆ่าพวกมันให้หมด! ถ้าไม่ใช่ผูสารเลวคนนี้แม่ของเขาก็ไม่มาตายอย่างน่าอดสูแบบนั้น! ในแววตาของเขามีแต่ความดำมืดอาขาตแคน!

ณ บ้านหลังน้อยท้ายหมูบ้าน

" นี้ ดูเหมือนว่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งได้เข้ามาในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน " หลียางรีบพูดขึ้นมาเมื่อเข้ามานั่งที่โซฟา ถ้าเขาไม่ได้ออกไปสำรวจหมู่บ้านนี้ก็คงไม่มีทางได้รู้แน่

"อืม อย่าเพิ่งเคลื่อนไหว เรารอดูสถานการณ์ไปก่อน ถ้ามีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นพวกเราค่อยมาจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้ก็ไม่สาย ตอนนี้เราอย่าให้พวกมันมาเจอกับพวกเราก็พอ "

" มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าทำไมพวกคุณดูเคร่งเครียดกันจัง ช่างเถอะ!อาหารสุกแล้ว รีบมากินตอนที่มันยังร้อนดีกว่าน่ะเดี๋ยวถ้ามันเย็นแล้วจะไม่อร่อย " พวกเขาจึงเดินไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อนั่งลงเรียบร้อยหมิงเฉินจึงเล่าสถานการณ์ด้านนอกให้สาวน้อยได้รู้

" แล้วพวกเราควรจะทำยังไงกับคนกลุ่มนั้นดีล่ะค่ะ "

" ตอนนี้พวกเราควรจะอยู่เฉยๆดีกว่า เดี๋ยวผมจะออกไปสืบดู แล้วเราค่อยมาคิดกันอีกที่หลัง "

หลี่ยางพูดขึ้นมาด้วยเสียงเขร่งขรึม ถ้าไม่ระวังตัวเอาไว้ก่อนละก็อันตรายอาจจะมาถึงตัวพวกเขาในไม่ช้านี้แน่ เพราะโลกนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***