ผมเป็นมาเฟีย
ณ บ้านหลังหนึ่ง
.
.
ชายสามคนดูกำยำเขามา ขนของภายในบ้าน วิชิตและวันยา หวาดกลัวมากเนื่องจากเป็นพวกของเจ้าหนี้ พวกเขาขนเอาข้าวของมีค่าไป เพื่อใช่หนี้แต่ก็ไม่พอ พริ้งลูกสาวคนเดียวกลับมาที่บ้าน เด็กหญิงผิวขาว ปากสีชมพูอ่อน เจ้าหนี้เห็นเธอจึงคิดวิธีการได้
เจ้าหนี้:หยุด แล้วไปเอาอีเด็กนั่นมา
ลูกน้อง:ครับนาย
//พริ้ง//
ฉันกลับมาที่บ้าน พบกลับกลุ่มคนกำลังขนของภายในบ้านออกไป พ่อและแม่ยืนนิ่งไม่กล้าตอบโต้อะ แล้วชายตัวผอมดูมีอายุก็เห็นฉัน ก่อนจะสั่งพวกนั้นไห้มาจับตัวฉัน ฉันวิ่งหนีแต่ไม่พ้น พวกนั้นจับตัวฉันได้แล้วบอกพ่อกับแม่ว่า จะเอาตัวฉันไปขัดดอก
เจ้าหนี้:ของพวกนี้ พวกมึงเอากับไป
เจ้าหนี้:แต่กูจะเอาลูกมึงไปขัดดอก
วิชิต:ไม่ได้นะครับ!
เจ้าหนี้:มึงหุบปากไป!
เจ้าหนี้:ถ้าหนี้พวกมึงไม่หมด ลูกมึงก็จะทำงานขายตัวอยู่แบบนั้นแหละ
พริ้ง:พ่อ แม่ช่วยหนูด้วย
//วันยา//
ฉันมองลูกสาวที่ถูกจับตัวไว้ ด้วยความเวทนา แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของเราสองคน ทำไห้ต้องเสียเธอไป พวกนั้นอุ้มเธอขึ้นรถไป ฉันถึงกลับทรุดตัวลงเพราะเธอเป็นแค่ลูกคนเดียวเท่านั้น ฉันร้องไห้คล่ำควรแต่ก็ไม่มีวี่แววที่พวกนั้นจะเห็นใจ
(17:45)
//ซ้องขายตัว//
//พริ้ง//
พวกนั้นพาฉันลงจากรถ เข้าไปในซ่องนั่น ข้างในมีผู้หญิงนับไม่ถ้วน อายุเท่าฉันและมากกว่า พวกเธอไม่มีความสุขกันเลย คงจะโดนเหมือนกันกับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรนาน พวกนั้นก็พาฉันเข้าไปในห้องห้องหนึ่งด้านในเป็นห้องแต่งตัว มีผู้หญิงคนหนึ่งรออยู่ เธอจับฉันสวมชุด นอนตัวเล็กนิดเดียว ฉันรู้ชะตากรรมตัวเองทันที แต่มันก็จำใจต้องทำ
พวกเขาพาเธอเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ด้านในมีเตียง แล้วของอีกจำนวนหนึ่ง เธอรู้ได้ทันที่ว่าใช่ทำอะไร เมื่อประตูปิดลง เธอเดินไปนั่งบนเตียง ที่ตรงนั้นนุ่มมาก เธอเอนตัวนอน แต่ดีที่พวกนั้นไม่เอามือถือเธอไป แต่เธอไม่สามารถคุยกลับไปใครได้เลย เธอหดตัวกลมร้องไห้ออกมา เสียใจที่ชีวิตเธอมาต่อได้แค่นี้
พริ้ง:ฮึก...ฮื่อ......
พริ้ง:ทำไม....ทำไม.....
พริ้ง:ชีวิตเรา...มาแค่นี้เองหรอ
จบ
สงสารนางจุง คนเขียนขอโทษเด้อ.....
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 27
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments