chapter 2

.

.

.

.

"โอ้ย....หัวฉัน...."ในห้องขนาดเล็กมีเสียงของเด็กชายที่มีใบหน้าสวยเกินหญิง มือน้อยๆยกขึ้นมากุมหัวอย่างมึนงง

เขามั่นใจว่าเขาเด๊ดสะมอเร่แล้วแน่ๆ ไม่น่ารอดจริงๆและพอมองรอบๆห้องนี้เป็นห้องนอนขนาดปานกลางไม่ใช่โรงพยาบาล มันยิ่งทำให้เขาแปลกใจ

หรือเขาจะทะลุมิติเหมือนในนิยาย? แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรเขาก็สังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่บนตักของตน เห็นดังนั้นเขาจึงหยิบขึ้นมาอ่านโดยไม่ลังเล

"สวัสดีเด็กน้อยเจ้าคงจะสงสัยสินะที่ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่ อันที่จริงมันเป็นความผิดพลาดของหน่วยงานเก็บดวงวิญญาณที่ทำงานพลาด แฮ่มเจ้าเลยตายก่อนวัยอันสมควรเรื่องนี้ทางข้าผิดต่อเจ้าแล้วจริงๆ ข้าเลยชดเชยให้เจ้าได้มาใช้ชีวิตในโลกนิยายที่เจ้ารัก แต่เรื่องราวอาจไม่เหมือนที่เจ้าเคยอ่านทั้งหมด เพราะข้าได้ทำให้โลกนี้เป็น...(โลกนี้เป็นโลกเหมือนเรื่องเกิดใหม่ทั้งทีของมีฮาเร็มละกัน ที่เป็นเรื่องของ อมนุษย์อะถ้าสงสัยก็ไปอ่านที่ไรท์ลงไว้ว่าเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ในนิยายเรื่องนั้นนะ)ส่วนความสามารถข้าให้เจ้าเยอะมากอยู่แล้วความสามารถคือ(ไปรออ่านเอาเอง) ส่วนพี่ชายของเจ้าก็ได้ไปในโลกที่เขาต้องการแล้ว เจ้าก็จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเถิดขอให้เจ้าโชคดี"

หลังจากที่อ่านจบหลินเฟยก็ใช้เวลาในการประมวลผลไปหลายนาที เขารู้สึกงงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ ทว่าพอถึงข้อความเกือบสุดท้ายกลับทำให้เขาดีใจจนแทบกระโดดอย่างน้อยพี่ชายของเขาก็คงจะมีความสุข

"แต่เอ๊ะในกระดาษบอกว่าเป็นนิยายที่ฉันรัก....แล้วมันเรื่องไหนวะเนี่ย!?"เด็กชายกล่าวพร้อมเกาหัวอย่างมึนงง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเห็นว่ามือของเขาเล็กเหมือนเด็ก!!

แต่ในระหว่างนั้นความทรงจำของร่างนี้ ก็ไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ร่างนี้เป็นร่างเด็กอายุ11-12ปีน่าแปลกที่เด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาเป๊ะ

มองเรือนผมสีเงิน ดวงหน้าหวานล้ำ นัยตาสีม่วงแสนสวย ร่างกายเพรียวบาง อืมทุกอย่างคือเขาเลยจริงๆนี้มันเขาตอนเด็กชัดๆ!!

ชีวิตเด็กคนนี้คล้ายๆเขาเด็กคนนี้เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน แต่ต่างจากเขาตรงที่เด็กคนนี้ไม่มีพี่ชายเหมือนเขา และเด็กคนนี้มีชีวิตได้โดนการใช้มรดกเก่าของพ่อแม่ตั้งแต่ลืมตาเด็กคนนี้ก็ไม่มีพ่อแม่แต่มีเงินทอง....

เด็กอมนุษย์นั้นโชคดีจริงๆลืมตาก็จำความได้ ใช้เวลา1-2เดือนตัวก็โตเท่าเด็กอายุ5-6ขวบ แต่ตัวพวกเขาจะหยุดโตจนกว่าอายุจริงๆของเด็กคนนั้นจะครบ5-6ขวบจริงๆ พอถึงตอนนี้พัฒนาการของเขาก็จะเท่าเด็กทั่วไป

เจ้าของร่างนี้ตัวโตกว่าเด็กอมนุษย์ทั่วไปเพราะเป็นสายเลือดพิเศษ ใช้เวลา3วันตัวก็โตเท่าเด็กอายุ5-6ขวบแล้ว นับว่าเด็กคนนี้โชคดีจริงๆ....

"รักที่สุด.......หรือว่า! จะเป็นเรื่องความรักของนายเย็นชา!!!?ดยเวเวย้วเวเอวอวอ๊ากกกก"หลินเฟยอุดปากกรี๊ด เขารักเรื่องนี้จริงๆ!!! แฮ่มจริงๆเขารักแค่นายเอก. . .

นิยายเรื่องนี้เล่าเรื่องของโพไซดอนเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตางามล้ำ อันที่จริงนายเย็นชาในชื่อเรื่องหมายถึงนายเอกไม่ใช่พระเอก....โพไซดอนคนสวยขาของเธอน่ะน่าสงสารเขาเกิดมาก็เป็นเด็กกำพร้า เพราะหน้าตาที่โดดเด่นเลยทำให้มีแต่คนแกล้งคนข่มเหง

เขากัดฟันสู้จนอายุ13ตอนนั้นเขานอนอยู่ข้างถนนเพราะโดนรังแก ในตอนนั้นก็มีคนที่(โครตรวย)เจอนายเอกแล้วสงสารเลยพาเขากลับมาอยู่ด้วย และด้วยความดวงสมพงษ์กันของพระเอกและนายเอกนั่นแหละคนที่รับนายเอกไปอยู่ด้วยคือพ่อแม่พระเอกนั่นเอก!

แต่ใช้ว่าคนสวยของเธอจะมีความสุขถึงจะได้เรียนมัธยมต้นต่อมีอาหารมีที่อาศัย ถึงพ่อแม่พระเอกจะดีกับเขาแต่ไม่ใช่กับคนรับใช้พวกนั้น ฮึกพวกมารนั้นรังแกนายเอกสารพัดทั้งให้กินของเหลือบ้าง แอบใช้งานเขาอย่างหนักบ้าง พูดดูถูกเสียดสีบ้าง

ฮือตอนที่อ่านเธอเศร้าและสงสารคนสวยของเธอที่สุด//ปาดน้ำตา

แต่แน่นอนพ่อแม่พระเอกไม่เคยรู้ว่านายเอกคนสวยโดนรังแก เพราะพวกเขาเป็นคนมีหน้ามีตาเลยทำให้ต้องกลับดึกบ่อยๆพวกเขาให้นายเอกทานอาหารก่อนถ้าพวกเขากลับดึก แต่นายเอกคนสวยของเธอโดนพวกนั้นรังแกจนพัฒนาการเติบโตช้าเพราะแบบนั้นเขาถึงหยุดสูงตอน164เชนติเมตร....

แต่เพราะนายเอกค่ดเรียบร้อยเขาไม่เคยฟ้องพ่อแม่พระเอกหรือบ่นสักคำ มันทำให้เธอยิ่งเศร้าจนน้ำตาไหลพลาดด คนสวยของเธอดีที่สุด!!

.

.

.

ไรท์ขออธิบายเพิ่มจริงๆเรื่องนี้ไรท์แต่อยากแต่งอ่านเองนะฮ่ะๆ เพราะแบบนั้นตัวละครฝั่งทั่นเทพของเราพวกเขาจะเป็น อมนุษย์ แทบทั้งหมดเลยนะไม่ได้เป็นเทพแต่พิเศษกว่า อมนุษย์ตัวประกอบแน่นอน!!

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***