#3 : มี่เฟยเอาแล้ว

บนโซฟากัมมะหยี่สีดำร่างเล็กของมี่เฟยกำลังนั่งไขว่ห้าง มือเท้าคางนั่งรอผู้เป็นบิดาเหงาๆไป สาวชงสาวใช้วิ่งกันให้วุ่น พากันจัดโต๊ะอาหาร และเปลี่ยนน้ำในแจกันดอกไม้ อาหารแต่ละอย่างถูกทยอยเอาออกมาตั้งวางไว้

ร่างสูงใหญ่ใส่สูทเรียบร้อยเดินลงมาด้านล่าง กำลังจะเดินไปยังห้องอาหาร พลันสายตาเหลือบเห็นใครคนหนึ่งนอนขดตัวฟุบแขนไว้บนที่วางแขนของโซฟา

"ลุกขึ้น อย่ามานั่งขวางทางคนอื่น เห็นไหมว่าเขากำลังจัดบ้านอยู่" มี่เฟยเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้า ที่ไม่แม้แต่จะยิ้มเย้ยเขาสักนิด ใบหน้านิ่งเฉยๆสุดๆแบบนั้น ช่างน่าหมั่นไส้ซะเหลือเกิน

อยากจะถามว่าขวางทางตรงไหน อีนี่นั่งบนโซฟานะไม่ได้ไปนอนราบบนพื้นซะหน่อย

"กำลังจะออกไปทำงานเหรอ" อาการงัวเงียยังไม่หาย มี่เฟยดักถามผู้มีศักดิ์เป็นผู้ปกครองของเขาก่อนที่จะไม่ได้รับความสนใจจากอีกฝ่ายอีก

"หางเสียงไม่มี แม่เธอสอนมายังไง"

    "เลือกปฏิบัติน่ะรู้จักไหมครับ กับป๊าอ่ะเดี๋ยวเฟยก็สนิท" มี่เฟยถามกวนๆด้วยใบหน้าทะเล้น ไหนใครบอกว่าเคออส คาโรอิล เข้าใกล้ไม่ได้ น่ากลัวเกินมนุษย์ เหอะ กุเรื่องขึ้นทั้งนั้น เขาไม่เห็นว่าจะมีมุมแบบนั้นเลย แต่เวลาโกรธก็อีกเรื่องสินะ

"คุยกันสนุกๆเชียวนะคะคุณหนูๆ ได้เวลารับประทานอาหารเช้าแล้วค่ะ" ทิพย์ใจ เป็นทั้งแม่นมและแม่บ้านคนเก่าแก่ ที่อยู่มานานนับสี่สิบห้าสิบปี ก่อนคุณชายของบ้านนี้จะเกิดเสียอีก คอยดูแลรับใช้ตั้งแต่รุ่นนายท่านหลานเธออย่างช้านาน

"ป้าทิพย์ใจจ๋า นี่ๆเฟยทำของอร่อยไว้ให้ป้าด้วยน้าา" มี่เฟยแสดงท่าทางออดอ้อน กอดแขนคลอเคลียจนทิพย์เอ่ยปากว่าจั๊กจี๊ ก่อนเขาจะลากทิพย์ใจมาอีกฝั่งของโต๊ะอาหารแล้วชี้ให้ดูขนมฝีมือตัวเอง

"หูย หน้าตาน่าทานมากเลยค่ะคุณหนู ทานได้แน่ๆใช่ไหมคะ" รอยยิ้มสี่เหลี่ยมที่ตอนแรกยิ้มอยู่ ตอนนี้หุบยิ้มทันควัน

"ทำไมป้าถามแบบนี้เล่า รู้ไหมว่าตอนอยู่กับคุณแม่ผมทำขนมได้แทบจะทุกอย่างเชียวน้า แถมอร่อยไม่มีใครเทียม" สายตาแห่งความโอ้อวดของเด็กหนุ่มก็ไม่มีใครเทียมเช่นกัน

"เว่อร์" เคออส ผู้ที่ยืนฟังเด็กหนุ่มคุยโวโอ้อวดมานานแสนนาน การปริปากเอ่ยออกมาแต่ะละคำของเจ้าตัวไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

"ชิมป้ะล่ะ ป๊าจะได้รู้ไงว่าอร่อยจริงไม่ได้โม้"

"ไม่ล่ะ นั่งลงแล้วทานข้าวได้แล้ว อย่าให้ต้องพูดเป็นรอบที่สอง" มี่เฟยหันไปขอความช่วยเหลือจากป้าทิพย์ใจ แต่ไม่ได้ผล เธอพยักเพยิดให้มี่เฟยนั่งลงเถอะ

ป้าทิพย์ใจเป็นกบฎ! หืย พอคุณชายยังไม่มาละคุยดี๊คุยดี พอมาเท่านั้นแหละนางฟ้าออกจากร่างซะงั้น!

___________________

วันนี้มี่เฟยแต่งตัวพร้อมมาก แต่การแต่งกายของเขาเหมือนผู้หญิงมาก ใส่กางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อนและเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ใน พอร่วมทานข้าวบนโต๊ะอาหารเสร็จเรียบร้อย มี่เฟยก็ออกมานั่งบนโซฟาตัวเดิม

และเป็นโอกาสทองของเขาจริงๆที่เคออสยังไม่ไปทำงาน จะได้ขอติดรถไปด้วย หึๆ

"ป๊าครับ ขอลูกคนนี้ติดรถไปด้วยได้เปล่า" เคออสช้อนสายตามอง พร้อมพยักเพยิดไปทางรถของตน

"เย้ๆ ป๊าใจดีที่สุดเลย มาจุ๊บหนึ่งทีมา" มี่เฟยเดินตรงเข้าไปใช้แขนคล้องคอโน้มหน้าเคออสลงมาแล้วคลอเคลียปลายจมูกของตนกับอีกฝ่าย เคออสไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด กลับให้ความร่วมมือเสียมากกว่า มือหนายกขึ้นจับเอวบางอย่างลืมตัว เพราะในตอนนี้อารมณ์มันพาไปหมดแล้ว

มี่เฟยเคยคิดว่าเคออสเย็นชาจนตายด้านไปแล้วแน่ๆ แต่ไม่เลย เหมือนคนชำนาญด้านนี้เสียมากกว่า

"พอใจหรือยัง" ลมหายใจร้อนรินรดใบหน้าหวานจนแดงก่ำจนถึงใบหูราวกับลูกมะเขือเทศสุก มือหนาก็ดันกายอีกคนให้แนบชิดขึ้นเรื่อยๆ

"อ...อื้อ เขินจนจะบ้าขนาดนี้ ไม่พอได้ไงล่ะ..." เหมือนว่าเขาจะพูดดังไปนิดหน่อย แต่ด้วยร่างกายที่ยังแนบชิดกันอยู่ มี่เฟยรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังดุนดันส่วนล่างของเขา เมื่อจะก้มลงไปดู มือหนาจึงกระชับกอดแน่นกว่าเดิมทำให้ไม่มีช่องว่างในการลอบมองไปข้างล่าง

"ป...ป๊า ขึ้นเหรอ" มือเรียวบางที่ตอนนี้ลูบขึ้นลงบนหน้าอกหนาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มี่เฟยซบลงบนลาดไหล่กว้างซุกหน้าเข้าแผลอกหนา

"ว้าย!!! ตายแล้ว ป้าไม่รู้ป้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะคะ ขอตัวก่อนแล้วค่า" ป้าทิพย์ใจเดินออกมาจากห้องอาหารเมื่อล้างจานเสร็จ และพลันเห็นช็อตเด็ดเข้าพอดี มี่เฟยใช้แรงทั้งหมดในการผละออก แต่ร่างหนาก็ยังกอดรัดเขาไม่เลิก

"หึ อยากเข้าถ้ำเสือเองนะ หาทางออกให้เจอแล้วกัน" เปลี่ยนจากกอดเป็นอุ้มแทน มันคุ้มซะที่ไหนเล่าาาาา

---------------------------

เย่ะ! ผมกลับมาแล้ว ช่วงนี้กีฬาสีนะ โรงเรียนใครจัดกีฬาสีแล้วบ้าง ผมซ้อมเชียร์จนเสียงแหบพร่าหมดเเล้ว

ปล.แล้วแต่อารมณ์นะ ถ้าอยากให้มีฉากฉิบแผรดบวกก็จะทำ แต่ถ้าวันไหนอารมณ์ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว บอกเลยว่าเตลิดเเน่นอน ออกทะเลแน่ แล้วเดี๋ยวเชื่อเลยประวัติศาสตร์ซ้ำรอยจ้าาา

ยังไม่ได้แก้คำผิดนะเตง

มีคำไหนตกหล่นเเจ้งได้เลยครับ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***