3

"กินมันซะสิ" ผมที่ได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้ในใจก็คิดว่าอาจเป็นผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังแต่พอหันกลับไปกับเจอเธอ ที่มองผมนิ่งๆแล้วจู่ๆเธอก็ถามขึ้น "เอ่อเป็นอะไรหรอค่ะ" เธอถามผมด้วยน้ำเสียงที่สงสัยสวนผมก็ตอบเธอไป "ไม่มีอะไรหรอก" หลังจากนั้นก็ครุ่นคิดว่านั้นเป็นเสียงของใคร ในตอนนี้ผมคิดถ้าไม่ลองกินก็คงไม่รู้ ผมคิดได้เช่นนั้นก็กำลังจะกินแต่อยู่เสียงนั้นก็กลับมา "ดีมากอย่างง้นแหละกินเลยๆ" ผมเริ่มกังวลว่าจะกินมันรึป่าวแต่ผมก็ตัดสินใจว่าคงต้องกินเพื่อจะได้สกิวของมังกรมาบ่าง ผมเริ่มกินลูกตา "งัมๆ.. อร่อย อร่อยแหะ

เดี๋ยวนะมันอร่อยได้ขนาดนี้เลยหรอ"

จู่ผู้หญิงที่ช่วยจากมังกรก็พูดขึ้นมา "เอ่อกินอะไรหรอค่ะ แล้วพูดอย฿่คนเดี๋ยว " ผมสะดุ้งนิดหน่อยก็จะตอบเธอไปว่า "ไม่มีอะไรหรอกนะ ชั้นแค่อยากลองกินเนื้อมังกรหน่ะ แล้วก็นะที่ชั้นพูดกั.." สติผมหายไปรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่ที่ๆเดียวกับตอนที่ใช้ดาบนั้นแทงตัวเอง สายตาผมชำเลืองมองไปทางด้านขวาแล้วก็พบผู้หญิงคนนึงกำลังเดินมา แล้วจู่ๆเธอก็พูดขึ้น "มาแล้วสินะ" "เอ่ะใครฟร่ะ"ผมพูดขึ้นมาทันทีหลังเธอพูดจบ เธอที่เห็นผมพูดอย่างก็เริ่มโกรธ "จำไม่ได้แล้วรึไงก็พึ่งฆ่าชี้นไปเองหนิ" ผมนึกได้ว่าเธออาจเป็นมังกรเลยคิดจะถามเธอ "มังกรกากๆตัวนั้นหรอ" เธอเริ่มมีการตอบสนองแต่แล้วเธอก็พูดขึ้น "กากๆงั้นหรอ เหอะคิดว่าชนะชั้นได้แล้วเก่งมากรึไง" ผมที่เห็นเธอกำลังโมโหอยู่ก็ได้ตอบไปสั่นๆ "ก็นะ" เธอเริ่มโมโหมาขึ้นแล้วก็พุ่งมาต่อยผมอย่างแรง แต่ผมก็หลบได้หลังจากนั้นเธอก็พูดขึ้น "คิดว่าเก่งมากหรอ แล้วไอ่ ก็นะ นี้คือจะหยามกันซินะ " ผมยิ้มแบบได้ใจความรู้ของผมตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังแกล้งเด็กอยุ่เลย จู่ๆก็มีเสียงใครก็ดังขึ้นระหว่างผมทั้งสอง "เลิกตีกันดิ้ คนจะหลับจะนอน " ผมกับมังกรตัวนั้นพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย "เอ๋ะ" หลังจากนั้นค้อยหันไปมองทางที่มีเสียง แต่ก็ไปเจอใครนอกจากดาบที่ลอยอยู่ในอากาศ ผมกับมังกรตัวนั้นเริ่มขยับเข้าหากันด้วยความกลัว รู้ตัวอีกทีหน้าอกของมังกรตัวนั้นก็เริ่มเบียดแขนผม ผมเริ่มเขินอายแต่ก็นึกขึ้นได้ว่า "ชั้นมาที่นี้ได้ยังไง แล้วจะออกไปยังไง" หลังจากพูดจบเสียงของใครก็ไม่รูก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง "หลับตาสิ" ผมได้ยินแบบนั้นก็ลองหลับตาแต่อีกใจนึงก็ยังอยากอยู่ต่อเพื่อดูว่าเสียงนั้นเป็นของใคร หลังจากหลับตาผมก็ได้ลืมตาขึ้นมาภาพที่เห็นคือ เธอคนที่ผมช่วยจากมังกรกากๆนั้นและภูเขา? "เอ๋" ผมสะดุ้งอย่างแรงและรับลุกขึ้นก่อนจะกล่าวขอบคุณ "เอ่อ ขอบคุณที่ดูแลผมนะ อ่อใช่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรหรอ ผม ยูจิ อชิดะ ยูจิ " เธอที่เห็นผมมีท่าทางเลิกลักผสมกับความเขินอายก็ยิ้มและหัวเราะออกมาก่อนจะพูด "เอ่อชั้นชื่อ เมย์ค่ะ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ อยู่ๆก็ล้มลงไปแบบนั้น" ผมยิ้มและตอบเมย์ไป "เมย์สินะ ชั้นไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่เธอหน่ะมาทำอะไรในที่แบบนี้หรอ" เมย์ที่ได้ยินคำถามผมก็ตอบมาด้วยน้ำเสียงเศร้านิด "ชั้นหน่ะเก็บเงินเพื่อที่จะไปเรียน ตอนแรกชั้นก็ไม่อยากหรอกค่ะ แต่ท่าน มาโคโตะ 1 ในปาตี้อันดับ 1 ชั้นหน่ะชอบท่านมาโคโตะมาก แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้วเพราะเวลาสมัครไกล้หมดแล้ว" ผมที่ได้ยินชื่อมาโคโตะ ก็เริ่มยิ้มอย่างโรคจิตจนเมย์ต้องเอ่ยถาม "เป็นอะไรคะ" ผมสายหัวและหุบยิ้มก่อนจะตอบ "ไม่หรอกแค่คิดว่ามันเร็วดีจัง ชั้นจะช่วยพาเธอไปก็ได้นะเงินชั้นจะช่วยออกให้ก่อน" เมย์รู้สึกตกใจก่อนจะพูดตอบผม "จะดีหรอค่ะแล้วจะไปยังไง" ผมจับมือเมย์แล้วใช้เทเลพอร์ตไปที่ใกล้ๆจุดลงทะเบียนเมย์ตกใจและถามเกี่ยวกับเวทที่ผมใช้ แต่เมย์ก็พึ่งสังเกตผมที่มีสภาพเหนื่อยหอบ จากนั้นผมก็บอกเมย์ "ไปลงทะเบียนซะสิ" จากนั้นก็ยื่นเงินไปให้เมย์กล่าวขอบคุณผมก็จะยิ้มแล้ววิ่งหน้าตั้งไปลงทะเบียน ผมใช้เวทลบตัวตนและแอบเข้าไปมองด้านในเพื่อจะหาตัวมาโคโตะ แต่ผมกลับไม่เจอผมเดินหาต่อไปจนไปถึงสถานที่สอบ ผมยื่นดูนักเรียนที่ไปสอบสักพัก และก็ถึงตาของเมย์เธอทำได้ดีกว่าที่คิดหลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเดียวกับตอนได้สกิวใหม่

|สกิวท่านได้รับสกิวใหม่| หลังจากกินชิ้นส่วนมอนสเตอร์เข้าไปท่านจะได้สกิวของมอนสเตอร์มาส่วนนึง

HP 105,000

ATK 190,500

MN 100,505 / 345,780

DEF 240,001

AGI 210,341

สกิว

(สกิวใหม่) เกราะมังกร

(สกิวใหม่) วิเคราะห์

ผนึกทั้ง6

ฟื้นฟูขั้นสูง

ตรวจสอบพื้นที่ไร้ขอบเขต

เวทมนตร์

ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ,สายฟ้า,ความมืด,แสง,ศักดิ์สิทธิ์,น้ำแข็ง

"สกิวใหม่งั้นหรอ วิเคราะห์กับเกราะมังกร ไว้มีโอกาสค้อยใช้แล้วกัน" จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงคนกำลังเดินมาและเสียงนั้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย "นักเรียนปีนี้มีแต่คนดูมีอนาคตทั้งนั้นเลยนะครับ" เสียงของมาโคโตะทำให้ผมรู้สึกเนื้อเต้น ในใจตอนนี้มีวิธีการทรมานอยู่นับไม่ถ้วน แต่ผมก็พึ่งสังเกตเห็นชายอีกคนที่อยู่กับเค้า ผมถอยห่างออกจากตรงนั้นเพราะสัญชาตญาณผมบอกว่าคนที่อยู่กับเค้านั้นมีฝีมือ ผมถอยจนไปชนนักเรียนคนนึงแต่เธอและเพื่อนๆของเธอก็สงสัยว่ามีอะไรมาชนเพราะผมลบตัวตนอยู่ หลังจากนั้นเวลาผ่านไปไม่นานมาโคโตะก็กลับห้อง ผมรู้ดีว่านี้แหละเวลาที่ผมรอคอย ผมเข้าไปในห้องของ มาโคโตะ หลังจากนั้นผมก็ปลดเวทลบตัวตน มาโคโตะตกใจเล็กน้อยก็จะถาม "นายเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามาในห้องของชั้น" ผมเริ่มยิ้มและหวัเราะก่อนจะพูดตอบ "ลืมชั้นไปแล้วสินะ" หลังจากพูดจบผมก็ใช้เวทความมืดบิดเบือนหน้าตาให้กลับไปเหมือก่อนตอนนี้ สีหน้าของมาโคโตะตกใจมากไม่ต่างจากเห็นผีเลย มาโคโตะพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ "นะ...นะ.นาย คะ.คือยูจิ จะ.จริงหรอ" ผมยิ้มอย่างมีความสุขกับท่าทางของมาโคโตะ หลังจากนั้ยค้อยตอบ "ใช่แล้วละ ชั้นกลับมาหาแล้วนะ " มาโคโตะเริ่มตั้งสติหลังจากนั้นก็ค้อยเริ่มใช้เวทพร้อมกับพูดอย่างมั่นใจแต่ก็ยังมีความกลัวปะปนอยู่ "นายไม่ทางชนะชั้นหรอก" จากนั้นเวทไฟก็พุ่งเข้ามาหาผม แต่นั้นก็ทำอะไรผมไม่ได้ ผมค่อยๆพูดบอก มาโคโตะที่กำลังวิตกกังวลด้วยที่เวทตัวเองใช้ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย "อะไรหน่ะลูกไฟกากๆนั้น" ผมใช้เวทไฟ สีแดงดำอันเดียวกลับที่ใช้กับมังกรนั้น

สีหน้าของมาโคโตะเริ่มสิ่นหวังแต่ผมก็หยุดใช้เวท มาโคโตะถามขึ้น "ยะ..หยุดทำไม ทำไมถึงไม่ยิงละ" มาโคโตะเริ่มยิ้มอบ่างได้ใจ แต่พอรู้ตัวอีกทีมาโคโจะก็อยู่ที่อีกมิติแล้ว

ผมพูดขึ้น "ยินดีต้อนรับสู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เอาละช่างเรื่องชื่อ แต่เรามาเริ่มเล่นเกมกันเลย เกมก็ง่ายๆ แค่ถ้านายรอดและชนะทั้งหมดได้ แต่ถ้าแพ้ก็ตาย" สีหน้าของมาโคโตะเริ่มดูดีขึ้นแต่ก็ยังมีความกลัวอยู่จากนั้น ก็มีฝูงก็อบลินกว่า30ตัว มาโคโตะเริ่มยิ้มหลังจากนั้นก็กำจัดก็อบลินไปได้ทุกตัวแต่ก็พลาดท่าโดนธรูของ ก็อบลินตัวนึงเฉี๋ยวแขน ผมพูดขึ้นบนที่นั่ง ส่วนข้างๆก็มีมังกรตัวที่ผมฆ่าไป กับดาบที่ผมใช้แทงตัวเอง "โอ้เก่งไม่เบา เอาละรอบต่อไป ลงไปดิ้ยัยมังกรกระจอก" มาโคโตะทำท่าสงสัยว่ามังกรกระจอกที่ผมพูดคืออะไร ส่วนมังกรตัวนั้นก็ทำท่าโกรธแล้วพูดขึ้นกับผม "ชั้นชื่อ เอรินะ เริ่กเรียกมังกรกระจอกสักที่" ผมตอบปัดๆเธอไป "ครับๆ" จู่เสียงผู้ชายที่บอกให้ผมหลับตาก็มาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเจอผู้ชายผมสีดำนัยตาสีแดง ผมถามขึ้น

"นายเป็นใคร?" ชายผมดำนั้นหันมาแล้วพูดตอบผม "ชั้นชื่อ รุจิ เป็นเทพพอดีอยากมาดูอะไรสนุกๆหน่ะ" ผมมึนงงว่ารุจิ ชายคนนี้มาจากไหนแต่ผมก็นึกขึ้นได้ชายคนนี้อาจเป็บดาบนั้นแต่อยู่ๆรุจิก็มองมาที่ผมแล้วยกดาบนั้นขึ้นมาเหมือนจะแสดงให้เห็นว่าความคิดผมมันผิด อยู่ๆรุจิก็พูดขึ้น

"จะเริ่มแล้วนะ" ผมนึกได้แล้วก็หันไปมองมาโคโตะกับเอรินะที้กำลังจะสู้กัน สีหน้าของมาโตะเริ่มถอดสี สีหน้านั้นทำให้ผมรู้สึกดีมากจนอยากจะดูไปสักพันรอบและการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น เอรินเฝะในร่างมังกรก็เปลี่ยนเป็นร่าง มนุษย์ มาโคโตะที่กลัวอยู่ก็เริ่มล้มลงไปแต่ก็ยังใช้แรงอันน้อยนิดเนื่องจากเสียไปกับการกลัว "ทะ.ทะ.ทำไมถึงกลายเป็นมนุษย์ล่ะ " เอรินะไม่ตอบอะไรและเริ่มพุ่งเจ้าไปโจมตีมาโคโตะ

มาโคโตะหลบได้แต่ก็ต้องเสียแขนข้างซ้ายไปมาโคโตะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอันมหาศาล ตอนนี้มาโคโตะเหลือแต่แขนข้างขวาที่ยังมีแผลจากการโจมตีของก็อบลินอยู่ เอรินะเริ่มโจมตีอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นขาข้างขวามาโคโตะกรีดร้องและพูดออกมาไม่เป็นภาษาแต่ทุกคนที่อยู่ที่นั้นก็เข้าใจว่ามันคือการร้องขอชีวิต ผมเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วพูด

"เอาอีก" อยู่เรื่อยๆจนอยู่ดีๆตาข้างขวาที่ผมปิดไว้ก็เริ่มเจ็บขึ้นแต่นั้นก็ไม่หยุดความสนุกและรู้สึกตอนนี้ได้ แต่รู้ตัวอีกทีมาโคโตะก็ตายในสภาพที่แขนขาขาดออกหมดและถูกควักหัวใจออกมาและทองถูกฉีกด้วยกรงเล็บของ เอรินะ เครื่องในค้อยๆใหลออกมาช้าๆพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมา รุจิค้อยๆลุกขึ้นมาแล้วถามผมว่า "พอใจนายรึยัง" ผมหันไปมองสภาพมาโคโตะที่แน่นิ่ง ผมพยักหน้าแต่ในใจผมก็ยังอยากเห็นมาโคะโตะทรมานอีก รุจิถอนหายใจแล้วพูดขึ้น "ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ" หลังจากพูดจบรุจิก็ยิ้มแปลกๆออกมา มันทำให้ผมขนลุกไปทั่วตัว หลังจากนั้นรุจิก็ยกมือขึ้นแล้วมีประตูมิติสี ขาวดำโผล่ออกมารุจิเดินเข้าไปแล้วโบกมือพร้อมพูดว่า "เดี๋ยวชั้นไปเตรียมอะไรหน่อยนะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***