ตอนที่ 1

ผมชื่อ อชิดะ ยูจิ ผมได้เดินทางมากับเพื่อนๆจากหมู่บ้านเดียวกัน พวกผมต้องการที่จะเป็นนักผจภัย อำดับ1 และสุดท้ายพวกผมก็ทำสำเร็จแต่แล้วจู่ๆทุกคนก็... "ทำไมกันทำไมถึงทำแบบนี้กับชั้นละ อายาโตะ " ผมที่กำลังจะตกหน้าผาแต่ก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยามไม่ให้ตก และถามอายาโตะไปด้วย อายาโตะได้ฟังคำถามจึง แสยะยิ้มและพูดออกมา "เพราะว่านายมันอ่อนแอที่สุดยังไงละถึงนายจะทำอะไรหลายอย่าง อย่างเช่น ต่อรองกับกิล หาเควสต์ ตรวจสอบพื้นที่ และอีกเยอะแต่นายก็ไม่จำเป็นแล้วเพราะตลอดเวลาชั้นจดจำทักษะของนายได้หมดแล้ว แถมนายยังมีไอสกิว ไร้ประโยชน์อย่าง ผนึกเจ็ดชั้นอะไรนั้นที่ทำให้นายไม่สามารถสู้ได้ เพราะค่าสถานะนายจะอยู่แค่ 10 ทุกอย่าง รู้มั้ยนายมันโครตไร้ประโยชน์" ผมได้ยินคำพวกนั้นก็ได้แต่เจ็บใจแต่มันก็เป็นความจริงแต่ผมก็นึกขึ้นได้ "แล้ว มาโคโตะ กับ ริกะ ล่ะ พวกนั้นต้องไม่เห็นด้วยแน่ " ผมถามไปด้วยความหวัง ว่าทั้งสองคนนั้นที่ผมสนิทด้วยไม่แพ้กับ อายาโตะ และริกะก็กำลังคบหากับผมด้วย แต่แล้วผมก็สิ้นหวังเพราะได้ยินสิ่งที่ ริกะ พูด "นายหน่ะมันก็แค่ไอ่กระจอก คนที่ชั้นรักจริงๆคือ อายาโตะ " ผมที่สิ้นหวังกับคำพูดที่คนที่ผมรักที่สุดพูดออกมา และผมยังมีความเชื่อหมั้นว่า มาโคโตะต้องช่วยผมแน่ๆ แต่แล้ว ผมก็เหลือบไปเห็น มาโคโตะที่ยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ด้านข้างๆริกะที่กำลังกอดกับอายาโตะ และริกะก็เข้าไปจูบที่ริมฝีปากของ อายาโตะ ต้อนนี้ผมได้แต่กัดปากและเก็บความแค้นไว้ในใจ ผมค่อยๆปล่อยมือ เพื่อที่จะได้ตกลงไปกับความแค้นที่ปะปนกับความสิ้นหวัง ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือ ทั้งสามคนนั้นยืนหัวเราะอย่างสะใจเหมือน อดกลั้นกับผมมานาน ผมตกลงไปใต้หน้าผาลึกสุดกู่ ผมที่กำลังจะตายตวามรู้สึกมันชาไปทั้งตัว ในหัวตอนนี้มีแต่การโทษทุกสิ่งทุกอย่างแม้ กระทั้งตัวเอง,สกิว,โลก ความสัมพันธ์จอมปลอม,ความรัก,พระเจ้า,พ่อแม่ที่ให้กำเนิด, แต่แล้วผมก็เห็นหมาป่าตัวใหญ่ ขนสีขาวมาขาบผมไปสักที่ ผมคิดว่ามันอาจเหมือนในนิทานที่แม่เคยเล่าให้ฟัง

"กาละครั้งหนึงมีชายหนุ่มปางตายได้ไปพบหมาป่าตัวใหญ่ขนสีขาว มันพาชายคนนั้นไปที่ถ้ำ ที่มีต้นไม้โลกและรักษาเค้า จากนั้นพวกเค้าก็ทำความรู้จักกันและเป็นเพื่อนออกเดินทางไปด้วยกัน " ผมพยามยิ้มและพูดออกมาด้วยแรงอันเล็กน้อย "ขอบคุณ" หมาป่าคลายผมลงไปที่พื้นผมลืมตาขึ้นมาและหวังว่ากำลังจะถูกรักษา แต่ภาพตรงหน้าคือ ลูกหมาป่าสามตัวกำลังนั้งรอแม่ของมันนำอาหารมาให้ ผมสิ้นหวังอีกครั้งและเริ่มโทษทุกอย่างและมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายที่กำลังถูกลูกหมากัดกินผมอย่างเอร็ดอร่อย ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย กัดไปที่คอของลูกหมาป่า แม่หมาป่าที่เห็นลูกตัวเองโดนทำร้ายก็ได้เข้ามาหวังจะขย้ำคอผม แต่จู่ๆผมก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ มันเป็นแค่ห้องไม่สิพื้นที่สีขาว และมีดาบคาตานะ ที่มีออร่าสีดำม่วงลอยอยู่กลางอากาศ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่เหมือนมีบางอย่างบอกให้ผมเอาดาบนั้นแทงตัวเอง และผมก็ทำ ตอนนี้ผมกลับมาปัจจุบันแล้วแค่ทุกอย่างเป็นสีขาวดำและเหมือนมันจะหยุดนิ่ง ผมคิดว่ามันคือการหยุดเวลาแต่ไม่ทุกอย่างมันแค่ช้าแต่ไม่หยุด และผมก็ได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้มันดังอยู่ในหัว

|สกิวปลดล็อค Gluttony | ตอนนี้ท่านได้ปลดหนึ่งในเจ็ด มหาบาป สเตตัสจริงๆของคุณจะปลดล็อคส่วนหนึ่ง

HP 1.5 --> 105,000

ATK 10 --> 190,500

MN 10 --> 345,780

DEF 10 --> 240,001

AGI 10 --> 210,341

สกิว

(สกิวใหม่) Gluttony

(สกิวใหม่) เทเลพอร์ต

ผนึกทั้งเจ็ด --> ผนึกทั้ง6

ฟื้นฟูขั้นต้น --> ฟื้นฟูขั้นสูง

ตรวจสอบพื้นที่ขั้นกลาง -->ตรวจสอบพื้นที่ไร้ขอบเขต

เวทมนตร์

ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ,สายฟ้า,ความมืด,แสง,ศักดิ์สิทธิ์,น้ำแข็ง

"โอ้" ผมพูดขึ้นมาในเวลาที่ตัวเองใกล้ตายและกำลังฟื้นฟูด้วยความเร็ว ผมเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และพูดออกมา " หึๆค่าเฉลี่ย ของโลกเส็งเคร็งนี้คือ 10,000 ถึง 30,000 แต่ชั้นกลับมีตั้ง 100,000 ถึง 300,000 อ่า.. พระเจ้าคงอยากให้ชั้นแก้แค้นสินะ หึ เอาสิชั้นจะแก้แค้นมันทุกคนที่ทำให้ชั้นมาอยู่จุดนี้ " จู่ๆก็มีเสียงในหัวผมอีกครั้ง "เตือน พื้นที่ หน่วงเวลาใกล้จะจบแล้วโปลดเตรียมตัว " ผมได้ยินเช่นนั้นก็เตรียมตัวและทุกอย่างก็กลับเป็นแบบเดิม สีสันเริ่มกลับมาหมาป่าเห็นผมที่ปางตายตอนแรกกลับมายืนอยู่ด้านหน้า ผมพูดเบาๆและยกมือขึ้นมา "Gluttony" วงกลมสีดำม่วง มาคลุมทั้งตัวของหมาป่าและหดตัวอย่างรวดเร็วจนหมาป่าตัวนั้นโดนบดขยี้ สัญชาตญาณของผมบอกให้กินสิ่งนั้น ผมก็ทำตามสัญชาตญาณของผมและกินมันต่อหน้าลูกๆของหมาป่า ผมนึกขึ้นได้พวกนี้เคยกัดกินผม ผมเอื้อมมือไปจับลูกหมาป่าและพูดขึ้นมา "ในเมื่อแกกัดกินชั้นแล้ว ชั้นขอทำคืน " ผมกัดคอหมาตัวนั้นขาดออกเลือดของหมาป่าปะปนกับเลือกของผม ผมมองไปที่ลูกหมาป่าอีกสองตัว ตัวนึงที่โดนผมกัดไปก่อนกำลังจะตาย และอีกตัวที่สั่นกลัวผมอย่างเห็นได้ชัด ผมใช้ Gluttony กับพวกมันเพื่อจะได้ไม่ให้เจ็บปวดไปกว่านี้ แต่ผมก็สังเกตุเห็นวิญญาณของหมาป่าที่ผมกัดคอนั้นกำลังสลาย แต่กลับตัวอื่นผมไม่เห็นผมคิดว่า คงเป็นเพราะ Gluttony อาจกินวิญญาณพวกมันไปด้วย

ได้รับสกิว

เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว

สกิวที่ได้มาจากการใช้ Gluttony จะทำการอัพเกรด

เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว --> เคลื่อนที่ความเร็วแสง

ผมไม่ได้สนใจกับสกิวใหม่นักตอนนี้ผมอยากไปเปลี่ยนเสื้อจนใจจะขาด ผมใช้สกิวตรวจสอบพื้นที่ไร้ขอบเขตเพื่อหาเมืองใกล้ๆและก็เจอ ผมใช้เทเลพอร์ตไปที่บ้านของใครสักคนและทำให้เค้าสลบและขโมยเสื้อผ้า โชคดีที่มันพอดีกับตัวผม ผมเหลือบไปมองกระจกของบ้านนั้น และพึ่งรู้ตัวว่าสีผมกับสีตาได้เปลี่ยนไปเป็นสีเงินส่วนตาก็เป็นแดงกับน้ำเงิน ผมได้เทเลพอร์ตไปนอกเมืองแต่ก็ยังขโมยเงินของบ้านนั้นมาด้วยนิดหน่อย เพื่อจะได้ใช้ในการสมัครบัตรนักผจญภัยใหม่ ผมเดินทางเข้าไปในเมืองและก็เจอยามเฝ้าประตู "ขอดูบัตรประจำตัวหน่อย" ผมบอกเค้าไป "ผมทำใหม่กำลังจะมาทำใหม่ที่เมืองแถวหมู่บ้านแต่ก็หลงทางมาที่เมืองนี้ว่าแต่เมืองนี้ชื่ออะไรหรอครับ" ยามคนนั้นถอนหายใจและพูดออกมา "เมืองนี้คือเมือง อัลตะริก้า ถ้าอยากสมัครใหม่ก็ต้องตรวจสอบประวัติอาชญากรก่อน มาสิ" ยามคนนั้นพาผมไปที่บ้านหลังเล็กไปหลังกำแพง จู่ๆยามก็พูดว่า "ถึงแล้วละ จับลูกแก้วนี้ ถ้าเป็นสีแดงก็เคยมีประวัติฆ่าคน แต่ถ้าสีขาวคือไม่มี " ผมเอื้อมมือไปจับอย่างหมั่นใจเพราะผมยังไม่ฆ่าใครเพาะคิดไว้ว่าต้องมีแบบนี้ และใช่มันเป็นสีขาว ยามพูดขึ้นมา "นายผ่านแล้ว อ่อใช่นายควรปิดมันนะตาสองสี ชั้นได้ยินมาว่าพวกขุนนางโรคจิตชอบค่าขายมัน " ผมพยักหน้าและเดินออกไป ผมใช้เวท ลบตัวตนทำให้ใครมองไม่เห็นผมและได้ไปขโมย ผ้าปิดตาเพื่อมาอำพลางตาสองสี ผมเดินไปที่กิลแต่ถึงจะปิดตาแล้วก็ยังมีสีผมที่เด่นมากๆเพราะมันหายากมาก เหตุผลที่ผมไม่ใช้เวทลบตัวตนเพราะมันจะทำให้มีคนสงสัยว่าเข้าได้ไงเพราะกิลนักผจญภัยนั้น มีคนอยู่เต็มไปหมด ผมเดินเข้ากิลโดยที่ทุกสายตามองมาที่ผมอย่างกะเห็นผมเป็นตัวประหลาด ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ที่ว่าง "สวัสดีค่ะ วันนี้มีอะไรให้ช่วยค่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***