ตอนที่1 ระบบกับระเบิดปริศนา

.

.

.

.

...****************...

ในวันนี้ก็เป็นวันที่สงบสุขวันหนึ่งทุกคนได้ใช้ชีวิตกันตามปกติ ไปเรียนกันดั่งทุกวันที่เคยทำ ทำงานหนักเหมือนดั่งเคย ใครจะไปคิดว่าในวันที่สงบสุขแบบนี้กำลังจะสิ้นสุดลง

"อา....วันนี้ก็ตื่นสายอีกแล้ว"

ชื่อของผมคือออกัสผมใช้ชีวิตกับการนอนเป็นหลัก การงานก็ไม่มีทำแต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่าผมจะขี้เกียจหรอกนะที่ผมนอนเพราะว่าผมว่างมากจนไม่รู้จะทำอะไรต่างหากล่ะ และเหตุผลสำคัญที่ผมไม่มีงานทำก็เพราะงานในสมัยนี้หายากสุดๆไปเลยล่ะประชากรของคนในโลกเพิ่มขึ้นมากแถมโรงงานหรือบริษัทอื่นๆก็ใช้เครื่องจักรเป็นหลักแรงงานจึงไม่ค่อยจำเป็น

"อา..... ( วันนี้จะมีคนติดต่อมาบอกว่า "ยินดีด้วยทางเราได้รับคุณเข้าทำงานแล้วค่ะ" บ้างไหมนะ )"

ชายหนุ่มผมสีเหลืองอ่อนสูงประมาณ182เซนติเมตร ได้เอ๋ยกับตนเองในใจและเดินไปทำกิจวัตรประจำวันตามปกติแบบทุกวัน ตัวของเขานั้นปราถนาที่จะได้ทำงานเพื่อหาเงินมาจ่ายหนี้สิ้นที่พ่อและแม่ได้ทิ้งไว้ให้เขาก่อนจะจากเขาไป

**กริ้งๆ

กริ้งๆ**

เสียงโทรศัพท์บ้านได้ดั่งขึ้นในระหว่างที่เข้ากำลังทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวหนึ่ง เมื่อเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์เขาก็รีบวิ่งไปรับสายเพราะคิดว่าจะเป็นคนของบริษัทใดบริษัทหนึ่งได้รับเขาเข้าทำงานแล้ว....แต่เขาคิดผิด

"ฮัลโหลไอ้หนุ่ม"

เสียงปลายสายได้ดั่งขึ้นมามันเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยที่มักจะโทรมาทุกๆสิ้นเดือน....**พวก****ทวงหนี้

"( พวกนี้อีกแล้ว...แต่ก็เข้าใจอ่ะนะ****เขาก็ทำไปเพราะหน้าที่เหมือนกัน )"

"ฮัลโหลครับ...."

ผมได้ตอบกลับเจ้าของสายด้วยความนิ่งเฉยเพราะผมรู้ว่าเขาต้องการอะไรถึงต่อให้ผมทำเสียงประจบประแจงยังไงเขาก็ไม่ลดจำนวนเงินให้น้อยลงหรอกจริงไหมล่ะครับ

"เงินของเดือนนี้เมื่อไหร่จะจ่ายแกพลัดมาสองเดือนแล้วนะ"

"แค่สองเดือนเองครับ เดือนนี้ผมก็ขอเลื่อนไปอีกนะครับ"

"ไม่ได้ถ้าแกเลื่อนอีกฉันก็ได้โดนนายบ่นอีกน่ะสิ"

"ขอโทษนะครับผมไม่มีจริงๆยังไงผมก็ขอเลื่อนไปก่อน"

"เฮ้ย ฟังไม่เข้าใจหรอว่ะ ถ้าแกเลื่อนอีกฉันจะตามไปลากหัวแกมาแน่"

นั่นไงขู่กันแล้วก็คิดไว้แล้วแหละว่าต้องเป็นแบบนี้...แต่แล้วมันยังไงล่ะ ถ้าโดนไล่จับฉันก็แค่ต้องหนีถูกไหมล่ะ?

"ผมบอกว่าไม่มีก็คือไม่มีไงครับยังจะตื้ออยู่ได้"

"แกเอาเงินไปก็ต้องเอามาคืนดิว่ะไอ้เด็กเวรนี้—"

ตื้ด

เมื่อปลายสายพูดจบผมก็ตัดสายทิ้งทันทีจริงๆแล้วคนที่เขาควรไปทวงคือพ่อกับแม่ของผมไม่ใช่ผมสักหน่อยพวกเขาก็ยังไม่ตายนี่พวกเขาก็แค่หนีไปที่อื่น แต่ทำไมผมต้องมารับอะไรแบบนี้แทนพวกเขาด้วยล่ะ?

ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมถึงได้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเลยนะ ตัวของผมก็เป็นแค่คนธรรมดาๆทั่วไปเป็นเด็กที่อายุกำลังย่างก้าวเข้าสู่วัย20เองนะ

"( วันนี้ท้องฟ้าดู...ว่างเปล่ากว่าปกติรึป่าวนะ? )"

ผมได้มองออกไปนอกหน้าต่างพลางพูดกับตัวเองในใจแต่แล้วในตอนที่ช่วงวันและเวลายังคงเดินต่อไปตามปกติในตอนนั้นเมฆสีดำได้เข้ามาปกคลุมเมืองพร้อมกับพายุที่รุนแรงอย่างไม่ได้ตั้งตัวเมฆสีดำได้เข้ามาบดบังแสงอาทิตย์ที่สว่างไสวทำให้ทั้งเมืองมืดมิดลงในทันที

"นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?"

ตัวผมได้ยืนอึ้งกับสถานการณ์ปัจจุบันแต่ยังไม่ได้ทันให้หายตกใจจู่ๆสายฝนสีแดงได้ตกลงมากรรโชกอย่างหนักวิวทิวทัศน์ที่ผมเห็นจากทองฟ้าสีฟ้าใสได้ แปลเปลี่ยนเป็นทองฟ้าสีดำและสายฝนสีเลือดที่ปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง

"นี่มัน...บ้าอะไร?..."

...****************...

...หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหลังจากที่สายฝนสีเลือดได้ตกลงมาปกคลุมทั้งเมือง...

...****************...

"( วันนี้ก็ยังคงตกอยู่ )"

ฝนสีเลือดได้ตกมาติดต่อกันหนึ่งอาทิตย์เต็มๆตอนนี้กำลังเข้าสู่อาทิตย์ที่สอง แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจที่สุดคือทุกครั้งที่ฝนโดนตัวคนทั่วไปจะมีอาการวิงเวียนศีรษะ อาเจียน แต่ทุกครั้งที่ผมโดนผมกลับไม่เป็นอะไรเลยจริงๆมันไม่ใช่แค่ผมแต่ยังมีคนที่เป็นแบบผมอยู่อีก

พวกแพทย์และนักวิทยาศาสตร์บอกว่าคนที่โดนฝนสีเลือดแล้วไม่เกิดอาการข้างเคียงใดๆเป็นเพราะพวกเขามีคลื่นสมองที่แตกต่างจากคนอื่นๆ

แปะ

แปะ

"( อา....ฝนหยุดตกแล้วแฮะ )"

หลังจากที่ฝนหยุดตกรายการทีวีทุกช่องได้ทำข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้พร้อมกับข่าวของปรากฏการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและวัตถุปริศนาที่มีรูปร่างและลวดลายแปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"( คราวนี้อะไรอีกล่ะ...โลกนี้กำลังเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่รึไงทำไมถึงได้มีแต่เรื่องประหลาด )"

แน่นอนว่าผมก็คิดเล่นๆไปงั้นแหละ แต่มันก็อาจจะจริงก็ได้นะ ก็ลองดูดีๆสิจู่ๆก็เกิดเรื่องประหลาดมากมายถ้าจะบอกว่าโลกกำลังเปลี่ยนแปลงก็ไปผิดซะทีเดียวจริงไหมล่ะ?

แต่หลังจากที่ตัวผมได้คิดแบบนั้นเสร็จจู่ๆก็มีหน้าต่างใส่ๆเหมือนในเกมโผล่ขึ้นมาต่อหน้าต่อตาทำให้ผมตกใจจนล้มลงไปบนพื้นห้องทันที

"นี่มันอะไร?..."

ผมได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับหน้าต่างปริศนาที่อยู่ตรงหน้าผมไว้มากมายแต่ในเวลาแบบนี้มันคือเวลาให้ผมมาสงสัยงั้นหรอปกติเวลาคนเราสงสัยอะไรก็ต้องหาคำตอบถูกไหม?

พอผมตั้งสติได้ผมก็ได้สำรวจรอบๆหน้าต่างนี่ว่ามันมาจากไหนมันอาจจะมีคนฉ่ายภาพโปรแกรมบางอย่างอยู่ก็ได้

แต่ไม่ทันที่ผมจะได้สำรวจเสร็จจู่ๆหน้าต่างตรงหน้าก็แสดงข้อความบางอย่างพร้อมกับมีเสียงดังเข้ามาในหัวของผม

[ ยืนยันสถานะผู้เล่นเสร็จสิ้น ]

ผู้เล่นงั้นหรอ บ้าบอชะมัดใครมันมาเล่นอะไรแบบนี้แถวนี้กันนะ นี่มันคือโลกความเป็นจริงไม่ใช่เกมหรือนิยายสักหน่อย ฉันชักจะสงสัยแล้วสิว่าคนที่ทำอะไรแบบนี้คงจะเป็นติดเกมไม่ก็นิยายมากเกินไปแน่นอน

[ เพื่อให้สดวกแก่การใช้งานระบบขอแนะนำให้ผู้เล่น'ยืนยัน'ตัวตนอีกครั้ง ]

"อา....เหมือนพวกที่มาหลอกขายประกันเลยแฮะ"

หลังจากที่ผมพูดจบระบบก็แสดงขอความเพิ่มมาอีก มันเป็นข้อความที่บอกให้ผมเอานิ้วมือไปแตะตรงช่องสี่เหลี่ยมกลางหน้าจอที่มันแสดงอยู่

...นี่มันกำลังหลอกเอาลายนิ้วมือผมงั้นหรอ?...

ตู้ม!!!!

*ทันทีทันใดที่ออกัสพูดจบจู่ก็เกิดเสียงระเบิดพร้อมแรงสั่นสะเทือนดังมาจากใจกลางเมือง หลังจากนั้นก็เกิดการระเบิดติดต่อกันมาติดๆ แรงสั่นสะเทือนนั้นทำให้ตัวของ*ออกัส*ทรงตัวเองไม่อยู่จนเขาต้องล้มลงบนพื้นอีกรอบ เสียงเตือนภัยเหตุฉุกเฉินได้ดังติดต่อก**ันทั่วเมืองตอนนี้ทุกอย่างกำลังสับสนวุ่นวายไปหมด

ในตอนที่ทุกอย่างแย่ลงเรื่อยๆระบบก็แสดงข้อความพร้อมกับเสียงที่ดังเข้ามาในหัวเขาอีกครั้ง*

[ ระบบกำลังเตรียมพร้อมก่อนที่เกมจะเริ่มต้นขึ้นขอให้ผู้เล่นยืนยันตัวตนอีกครั้ง ]

ในเวลาแบบนี้ยังจะมาเล่นตลกอีกนะ ไอ้คนที่สร้างอะไรแบบนี้มันต้องบ้าถึงขนาดไหนกันนะไม่สิมันต้องโครตบ้าเลยต่างหากล่ะ

*หลังจากที่ออกัสได้คิดแบบนั้นเขาก็เอื้อมมือไปแตะช่องหน้าต่างปริศนาที่อยู่ตรงหน้าของเขาพร้อมกับเสียงระเบิดที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาชอบคนที่บ้าบิ่นแบบนี้ที่สุดนั่นจึงทำให้เขาเลือกที่จะกดตามที่ข้อความและเสียงที่บอกเขา*

[ ยืนยันสถานะผู้เล่นเสร็จสิ้น ยินดีต้อนรับสู่เกมอย่างเป็นทางการคุณ"ออกัส" ]

ตู้มมม!!!!!!

หลังจากที่สิ้นสุดเสียงของระบบตึกที่อยู่ใกล้ๆตึกของเขาก็ระเบิดขึ้นนั่นจึงทำให้ตึกของเขาได้รับความเสียหายตามไปด้วย

"( ยินดีต้อนรับบ้าบออะไรว่ะ ฉันกำลังจะตายแบบนี้มันมีอะไรน่ายินดีกัน )"

นั่นคือความคิดสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดที่เขาได้คิดก่อนที่ตึกที่เขาอาศัยอยู่จะล้มลงสู่พื้นเบื้องล่าง

...****************...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...----------------...

...นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งในแอปนี้นะครับไม่รู้จะถูกใจใครรึป่าวสามารถติชมได้เลยนะครับพร้อมแก้ไข...

...----------------...

...****************...

ชื่อ ออกัส

อายุ 19

เพศ ชาย

ส่วนสูง 182

น้ำหนัก 62

อาชีพ ว่างงาน

บุคลิก เย็นชานิดๆ,ใจเย็น,ขี้เล่นนิดๆ,บ้าบอใช้ได้,เบื่อง่าย,ไม่ค่อยใส่ใจคน

จุดแข็ง มีทักษะเอาชีวิตรอดสูง,สามารถวิเคราะห์สถานการณ์ได้ดี,ความจำดี,มีความรับผิดชอบ,มีไหวพริบดี

...****************...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***