ชาร์ล็อตตื่นมาในตอนเช้า เธอรู้สึกว่าได้นอนเต็มอิ่มจริงๆ เหมือนได้ไปเที่ยวพักผ่อนในตัว
“วันนี้ก็เสียงดังอีกเช่นเคย” ชาร์ล็อตบ่นพึมพำเบาๆ
เมื่อหญิงสาวออกมาจากเต็นท์ก็ได้พบว่าเมสันและเหล่าลูกเรือกำลังทำการกรองน้ำด้วยวิธีที่ชาร์ล็อตบอกเมสัน
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่านายจะยอมเชื่อฉันง่ายๆ ในครั้งนี้”
“ฉันก็แค่ลองทำดู ไม่ได้เชื่อเธอไปซะหมดหรอกนะ”
“ก็ตามใจ”
“ว่าแต่แดเนียลอยู่ไหน” ชาร์ล็อตเอ่ยถาม
“อยู่ในเต็นท์ข้างฉัน ทำไม”
“ก็ฉันจะไปดูว่าเขาดีขึ้นหรือยัง”
“ฉันไปด้วย”
“คือจะมาด้วยทำไมเนี่ย”
“แดเนียลคือลูกเรือและเพื่อนของฉัน ทำไมจะไปดูไม่ได้”
“เออ มาก็มา”
“ผู้หญิงอะไรปากร้ายจริงๆ” เมสันเอ่ยพร้อมส่ายหัว
ทั้งสองเดินไปที่เต็นท์ของแดเนียลที่มีโนอาห์เฝ้าอยู่ดูแล
“ไง” โนอาห์ทักทายชาร์ล็อตและเมสัน
“พวกเราว่าจะมาดูว่าแดเนียลดีขึ้นหรือยังน่ะ” ชาร์ล็อตกล่าว
“เขาดีขึ้นมากเลยล่ะ แต่ต้องใช้เวลาอีกหน่อยเขาถึงจะเดินได้ดีขึ้นกว่านี้”
“เยี่ยมไปเลย งั้นขอฉันเข้าไปข้างในนะ”
ชาร์ล็อตและเมสันเดินเข้าไปข้างในเต็นท์ของแดเนียล
“แดเนียล เป็นยังไงบ้าง”
“ไง ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณเธอมากนะชาร์ล็อต ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะหาย ฉันนึกว่าต้องได้ตัดขาซะแล้ว”
“เรื่องแค่นี้เอง ถ้ารู้วิธีรักษาแล้วรักษาทันก็ไม่จำเป็นต้องตัดขา”
ชาร์ล็อตค่อยๆ ดูที่แผลของแดเนียล เธอจึงเริ่มคิดว่าถ้าใช้สมุนไพรสักอย่าง อาจจะทำให้แดเนียลหายเร็วขึ้น
“นี่ นายพาฉันเข้าไปในป่าอีกได้ไหม” ชาร์ล็อตเอ่ยถามเมสัน
“เข้าไปในป่าอีกแล้วเหรอ เธอจะไปทำอะไรอีก”
“ฉันอยากได้สมุนไพรน่ะ นายมีความรู้เรื่องสมุนไพรหรือเปล่า ฉันรู้แค่นิดหน่อยน่ะ”
“ก็พอรู้”
“เยี่ยม งั้นวันนี้เราไปกัน”
“นี่เธอถามฉันก่อนไหมว่าอยากไปไหม”
“ไม่อยากไป ก็ต้องไป ฉันพร้อมแล้ว”
เมสันส่ายหัวพร้อมกับเดินไปกับชาร์ล็อต ทั้งสองเดินเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาสมุนไพร
“นั่น เจอแล้ว ยาร์โรว์” เมสันกล่าวพร้อมชี้ไปทางต้นพืชขนาดเล็กที่มีดอกสีขาวเล็กๆ รวมกัน
“ฉันก็เจอผักกาดน้ำตรงนี้”
ชาร์ล็อตนำพืชต้นเล็กๆ ในสีเขียวที่มีก้านยืดออกมาจากตรงกลางใบให้เมสันดู
“นี่มันเป็นสมุนไพรเหรอ” เมสันสงสัย
“ใช่สิ นี่น่ะ เอาไว้รักษาแผลได้หลายชนิดเลย แล้วก็นี่อีกต้น แดนดิไลออนกรีน เอาไว้รักษาพวกลำไส้”
“แล้วต้นนี้ล่ะ ใช้ได้ไหม” เมสันเอ่นถามพร้อมกับชี้ไปที่ต้นพืชเล็กๆ ที่มีดอกสีขาวปนชมพูรวมกันเป็นช่อกลมๆ
“นั่นมัน แคลิฟอร์เนียบัควีท เอาไว้ใช้แก้ปวด ใช่เลย”
“ชื่อแปลกๆ ยาวด้วย”
“เอาน่า มันเป็นชื่อของมันแหละ รีบหาต่อเถอะ เราต้องใช้อีกเยอะเลยนะ"
"เท่าไหร่"
"แล้วในการเดินเรือครั้งหน้า เราจะต้องเดินเรือกี่วัน"
"ก็ประมาณ 30 วันได้"
"งั้นก็หาไปเยอะๆให้เต็มตะกร้าที่ถือมา"
"นี่เธอจะเอาไปทำไมเยอะแยะเนี่ย"
"ก็เผื่อทุกคนในเรือเกิดป่วยมากะทันหัน ใครจะรู้ล่ะ"
"ก็ได้ๆ"
เมสันและชาร์ล็อตเดินกลับไปที่พัก พร้อมกับสมุนไพรหลายชนิดที่พบในวันนี้
“แล้วต้องทำยังไงต่อ” เมสันถาม
“ก็เอาไปตากแห้ง บางชนิดก็เอาไปบดแล้วเก็บไว้ในภาชนะสักอย่าง บางชนิดก็เอาไปตากแห้ง พอแห้งแล้วก็เก็บไว้เลย ตอนใช้ก็นำมาต้ม”
“เอาใจแล้ว”
ทั้งสองนำสมุนไพรทั้งหมดมาตากแห้งไว้
“เห้อ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว”
“ฉันก็ไม่ต่างจากเธอหรอก”
“ทั้งหมดนี่ก็เพื่อพวกเราทุกคนนะ ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรขึ้นมาตอนเดินเรือก็จะได้มีสมุนไพรไว้ใช้”
“นี่เธอดูเป็นห่วงทุกคนจังเลยนะ ทั้งๆ ที่เธอพึ่งพบกันกับพวกเรา”
“ก็บอกแล้วไง ฉันเป็นหมอนะ รู้จักไม่รู้จักฉันก็ต้องช่วยเหลือ”
“อืม”
“แล้วนี่ โจรสลัดคือเดินเรือไปเรื่อยๆ แล้วปล้นคนเหรอ”
“ก็ใช่ พวกเราแค่ปล้นบนเรือ แต่พอขึ้นฝั่งเราก็เหมือนคนทั่วๆ ไปแหละ แต่ผู้คนกลับเกลียดพวกเรา”
“ก็พวกนายเป็นโจรนี่นา ใครเขาก็คงระแวง”
“พวกฉันไม่ได้ปล้นไปซะทุกคนนะ ก็แค่ปล้นแล้วก็ต่อสู้กับพวกที่ยิงเรือของเราก่อน”
“จริงเหรอ ทำไมฉันเห็นแต่โจรสลัดที่ไม่ดี แล้วก็ปล้นคนไปทั่ว”
“เธอฟังฉันนะ เรื่องราวที่ผู้คนได้ยิน มันขึ้นกับคนเล่า และคนบันทึก”
“จริงสินะ บางที คนที่บันทึกเอาไว้ว่าพวกนายเป็นคนไม่ดี อาจจะเป็นพวกที่เกลียดพวกนายก็ได้”
“ใช่ โดยเฉพาะเมืองที่พวกเราจากมา เขาเกลียดพวกเรามากเลยแหละ”
“ทำไมล่ะ”
“เธอยังไม่ต้องรู้หรอก” เมสันพูดเสร็จแล้วเดินไปที่เต็นท์
“อะไรวะเนี่ย มาทำให้สงสัยแล้วเดินหนีไปเฉยเลย”
“หรือว่ามันจะมีอะไรสักอย่าง เขาดูเศร้านะในตอนที่พูด โอ้ย ช่างมันเถอะ ไม่อยากรู้แล้ว”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments