ตอนที่ 2

“ยู้ฮูววว อาหารเสร็จหรือยังครับป้าโซเฟีย” ชายหนุ่มผมแดงเดินเข้ามา

“เสร็จแล้วจ้าเคนเนธ วันนี้พอดีได้ผู้ช่วยใหม่น่ะ” โซเฟียกล่าว

เคนเนธมองมาที่ชาร์ล็อต

“โอ้ว หวัดดี ฉันเคนเนธ เป็นผู้ช่วยแล้วก็เป็นเพื่อนของกัปตันเมสันน่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเขาจะยอมปล่อยเธอออกมาง่ายๆน่ะ” เคนเนธกล่าวพร้อมทำหน้าทะเล้น

“ฉันชาร์ล็อต”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะเคนเนธ”

“อะไรกันเนี่ย ทำไมโจรสลัดถึงได้มีแต่คนที่ยังหนุ่มๆแล้วก็หน้าตาดี ไม่เหมือนที่เคยดูในหนังเลย” ชาร์ล็อตคิดในใจ

“ว่าแต่เธอมาจากที่ไหน ทำไมเธอแต่งตัวแปลกๆแบบนี้” เคนเนธเอ่ยถาม

“ฉันมาจากอังกฤษน่ะ”

“มันคือที่ไหนกัน ?” เคนเนธถามด้วยความสงสัย

“ก็…เกาะบริเทนไง แต่ขอไม่อธิบายอะไรมากนะ ฉันไม่เก่งเรื่องภูมิศาสตร์น่ะ”

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะไม่ถามเธอต่อ เพราะฉันต้องรีบเอากับข้าวขึ้นไปให้คนที่อยู่ข้างบน”

“แล้วเจอกัน”

“โอเค”

หลังจากหนึ่งวันที่ต้องมาทำกับข้าวไม่ได้ออกไปข้างนอก ไม่ได้ไปเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน ชาร์ล็อตรู้สึกเพลียมาก แต่ว่า ห้องนอนอยู่ที่ไหนกันล่ะ

“เอ่อ คุณโซเฟียคะ ห้องนอนอยู่ไหนคะ”

“ห้องนอนของเราอยู่ในครัวนี่แหละ เธอเดินไปข้างหลังอีกหน่อยก็จะเจอแล้ว”

หญิงสาวเดินไปตามทางที่โซเฟียบอกจนถึงห้องที่เล็กแต่มีเตียงที่เธอจะสามารถนอนได้พอดี

“เฮ้อ ก็ดีกว่ายังไม่มีที่ให้นอน คิดถึงบ้านจัง”

ชาร์ล็อตหลับทันทีที่หัวถึงหมอน เพราะเธอเหนื่อยมากและเป็นความเหนื่อยที่สะสมมาจากตอนที่เธอทำงานเป็นหมอ

แต่ผ่านไปไม่นาน ชาร์ล็อตตื่นขึ้นมากลางดึก ด้วยความที่เธออยากรู้อยากเห็นว่าข้างนอกเป็นยังไง เธอจึงออกจากห้องนอนเพื่อขึ้นไปข้างบน

“โอ้โห นี่เราอยู่บนเรือโจรสลัดจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันใหญ่โตมโหฬารมาก จะว่าไป ไปยื่นที่หัวเรือดีกว่า อยากเป็นโรสในเรื่องไททานิคมานาน คิกๆ”

“โห อยู่บนเรือในตอนกลางคืนนี่มันฟินสุดยอดเลย”

ชาร์ล็อตไปยืนที่หัวเรือพร้อมกับกางแขนออกเพื่อที่จะให้เหมือนกับฉากในตำนานของภาพยนตร์เรื่องไททานิค

“จะว่าไป ขอทำเอ็มวีสักครั้ง จัดไป My heart will go on”

“Every night in my dreams I see you I feel you\~ that is how I know you go on\~ >O< “

“นี่ เธอทำอะไรน่ะ”

“กรี๊ดดดดดด”

“คะ..คือ ฉันแค่ร้องเพลงน่ะ จะทำไม แล้วนายทำไมไม่นอน” ชาร์ล็อตพูดพร้อมกับหน้าแดงเพราะเขินกับสิ่งที่ทำไป

“พอดีฉันได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง นึกว่าเสียงของไซเรน เลยออกมาดู” เมสันพูดพร้อมกับกลั้นขำ

“หึ อย่างน้อยก็เสียงเพราะละกัน” ชาร์ล็อตพูดพร้อมกับกอดอก

“นี่เธอควรจะไปนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้เธอต้องตื่นมาเตรียมอาหารให้คนบนเรือนะ อย่าลืมสิ ผู้ช่วยแม่ครัว”

“คนอย่างฉันน่ะเหรอ ไม่ได้นอนหลายวันฉันก็ผ่านมาแล้ว แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“ฉันจะรอดู ถ้าพรุ่งนี้เธอตื่นมาไม่ทันนะ ฉันจะโยนเธอลงทะเล”

“เออ ไปก็ไปโว้ย”

ชาร์ล็อตพูดเสร็จพร้อมกับเดินกระทืบเท้ากลับไปที่ห้องนอน

“โอ้ยยยย อับอายโว้ยย โผล่มาทำไมตอนคนกำลังร้องเพลงทำเอ็มวี”

“เธอคนนี้แปลกๆ” เมสันพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากแล้วกลั้นขำ

“ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย นี่ฉันขำกับแค่เรื่องแค่นี้เหรอเนี่ย” เมสันพูดแล้วพยายามหุบยิ้ม

เช้าวันถัดมา

“โอ้ยยย นี่มันเสียงอะไรหนวกหูแต่เช้าเลยโว้ย” ชาร์ล็อตตื่นมาแล้วบ่นพร้อมกับขยี้ตา

“เห้ย ลืมไป ต้องลุกไปช่วยแม่ครัว”

ชาร์ล็อตรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งไปที่ครัว

“หวัดดีค่ะ มาแล้วค่ะ” ชาร์ล็อตทักทายโซเฟียพร้อมกับหอบหลังจากวิ่ง

ผ่านไปไม่นานเคนเนธก็ลงมารับอาหารขึ้นไปข้างบนเหมือนเช่นเคย

“เคนเนธ วันนี้มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าจ๊ะ หน้าดูไม่ดีเลย” โซเฟียเอ่ยถามเคนเนธ

“ป้าจำตอนที่แดเนียลเริ่มเป็นไข้แล้วขาก็บวมได้ไหมครับ ตอนนี้อาการเขาแย่ลงมาก เขาดูทรมานมากเลยครับ” เคนเนธกล่าวพร้อมกับทำหน้าเศร้า

ชาร์ล็อตได้ยินเข้า เธอจึงหยุดหั่นผักแล้วมองไปที่เคนเนธ

“เขาได้รับการรักษาอะไรไหม” ชาร์ล็อตเอ่ยถาม

“ไม่ พวกเราอยู่บนเรือตลอด เราไม่มีหมอมารักษาหรอกนะ”

“ฉันช่วยเขาได้นะ” ชาร์ล็อตกล่าว

“จริงเหรอชาร์ล็อต มากับฉัน” เคนเนธกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่มีหวัง

ชาร์ล็อตตามเคนเนธไปที่ห้องของแดเนียล ซึ่งในห้องมีคนมุงดูแดเนียลรวมถึงเมสันด้วย

“ทุกคน ชาร์ล็อตบอกว่าเธอสามารถช่วยแดเนียลได้”

ทันใดนั้นทุดคนต่างหันมามองชาร์ล็อตพร้อมกัน

“เธอเนี่ยนะ จะช่วยแดเนียลได้ เธอคิดว่าเธอเป็นแม่มดหรือยังไง” เมสันกล่าว

“ฉันเป็นหมอนะ เชื่อฉันสิ”

“หมอ? ผู้หญิงเนี่ยนะ เป็นหมอ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าว

“ใช่ ฉันเป็นหมอ เชื่อฉันหน่อยสิ เพื่อนพวกนายอาจจะตายได้นะ”

“แล้วเธอจะช่วยเขายังไง” เมสันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ขอให้ฉันดูที่ขาเขาหน่อยสิ”

ทุกคนหลีกทางให้ชาร์ล็อต จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหาแดเนียลแล้วเปิดขากางเกงของเขาขึ้น

“นี่ เขาเป็นฝีหนิ” ชาร์ล็อตกล่าว

“แล้วเธอรู้ได้ยังไง”

“โอ้ยยย ก็ตูบอกอยู่ว่าเป็นหมอ หุบปากไป”

“นี่ ฉันขอกริช หรือมีดสั้นๆ เหล้า แล้วก็ผ้าสะอาด” ชาร์ล็อตมองไปที่เมสัน

“กริช เหล้า แล้วก็ผ้า นี่เธอจะทำอะไร เธอจะฆ่าเขาหรือยังไง”

“เชื่อฉันเถอะ แล้วเขาจะหาย”

“ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมานะ เธอเตรียมตัวตายไปได้เลย” เมสันกล่าวจบแล้วพร้อมกลับบอกลูกเรือให้ไปเอาของที่ชาร์ล็อตบอก

“เอาล่ะ ทนเจ็บนิดนึงนะคะ”

ชาร์ล็อตใช้เหล้าทำความสะอาดที่ฝีของแดเนียล จากนั้นเธอใช้กริชกรีดไปที่ฝีเพื่อระบายให้ฝีออกมา แล้วทำความสะอาดแผล

“เรามียาแก้ปวดนี่นา”

“กินยานี่ค่ะ จะช่วยให้คุณไม่ปวดแผล” ชาร์ล็อตยื่นยาแก้ปวดให้แดเนียล

“ไอ้สิ่งนั้นมันไม่เป็นอันตรายแน่นะ” เมสันเอ่ยถาม

“มันช่วยให้หายปวด เชื่อฉันสิ”

“เอาล่ะ พวกนายไปหาทำงานต่อได้แล้ว เดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น รอดูสิ ไม่เกินพรุ่งนี้” ชาร์ล็อตกล่าว

ทุกคนได้แยกย้ายกันออกไป ส่วนชาร์ล็อตได้ใช้เหล้าทำความสะอาดมือแล้วเดินไปล้างมืออีกรอบก่อนที่จะขอกลับไปที่ห้องนอน

“ไม่มีอารมณ์ทำกับข้าวแล้ว คนเป็นหมอยังไงมันก็ต้องเป็นหมอสิ เห้อ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***