Poto ความทรงจำของภาพถ่าย

เล่าย้อน

ผมยังคงคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้สวยงามอย่างที่ผมคิด แต่ทำไมผมถึงคิดถึงได้ขนาดนี้....หรือเพราะเธอที่ทำให้ทำให้ทุกอย่างมันพิเศษ

แต่ถ้าคุณยังอยู่ทุกอย่างมันคงสวยงามกว่านี้......

ณ.มหาวิทยาลัยแห่งนึง

ผมเป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยแห่งนึง วันๆผมก็เอาแต่ถ่ายรูปหรือเรียกได้ว่ากล้องแทบจะเป็นหัวใจของผมไปแล้ว

จนบางคนก็บอกว่าผมอยู่กับตัวเองมากไปรึป่าว

แต่ส่วนตัวมันก็ไม่ได้แปลกอะไรสำหรับผม อีกอย่างผมก็มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ ไม่ได้เดือดร้อนใครก็

โอเคแล้ว....

มีอยู่วันนึงผมก็ถ่ายรูปตามปกติ แต่อยู่ๆก็มีผู้หญิง

คนนึงเดินเข้ามาทักผม

ญ : นี่นาย

ฐี : ว่าไงครับ...

ญ : นายชอบถ่ายรูปหรอ?

ฐี : ใช่ครับ...ทำไมหรอ?

ญ : งั้น....เจอกันที่นี่ 16:00น. ทุกวัน ห้ามเบี้ยวนะ

ฐี : เฮ้ยเดี๋ยวก่อน!

พอเธอพูดจบก็เดินหนีผมไปเลย ยังไม่ทันได้รับปากด้วยซ้ำ ตอนนั้นทั้งสับสนทั้งรู้สึกดีปนกันมั่วไปหมด

แต่ทำไงได้ ผมก็คงต้องมาตามนัดนั้นแหละ

(วันต่อมา)

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมใช้ชีวิตแบบเดิมๆ แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือ ความรู้สึกของผม อยู่ๆมันก็สับสนโดยไม่ทราบสาเหตุ

โอ้ยยย!!!นี่เธอทำให้ผมรู้สึกหรอ?

ทั้งๆที่ผมไม่รู้สึกกับใครมา 3 ปีแล้วนะ!!!

ให้ตายเถอะ!!!ผมบ่นกับตัวเองยังไม่ทันจบก็ถึงเวลาเรียนซะแล้ว ในห้องเรียนผมไม่ได้สนใจเรื่องที่อาจารย์สอนเลยแม้แต่นิดเดียว มัวแต่คิดว่าจะเอายังไงดีกับเรื่องนี้

เห้อ....เอาจริงมันยากกว่าตอนที่เคยรู้สึกอีกอะ

(16:15น.)

วันนี้อาจารย์ปล่อยช้า แต่ก็แอบดีใจนะ จะได้ไม่ต้องไปหาเธอเพราะนี่มันก็เลยเวลามาตั้ง 15 นาทีแล้ว เธอคงกลับบ้านไปแล้วแหละ

แต่ทางที่ผมจะกลับบ้านมันผ่านทางนั้นพอดีผมเลยเดินเข้าไปดู

แต่สิ่งที่ผมเห็น คือ เธอนั่งรอผมอยู่

(ผมคิดในใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน)

ทำไมเธอถึงยังรอผมละ

ทั้งๆที่คณะเธอก็เลิกนานแล้วด้วย

แต่ผมก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ

แล้วเธอก็.............ดึงผมเข้าไปกอดทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เธอดูไม่โอเคผมเลยไม่ได้ว่าอะไร เลยปล่อยให้เธออยู่แบบนี้สักพัก แล้วเธอก็ค่อยๆเอามือออกช้าๆ

ผมมองไปที่หน้าเธอ เธอน้ำตาไหลออกมาต่อหน้าผม

เธอดูเจ็บปวดมาก ถึงผมจะไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรก็เถอะ

ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เธอ แล้วก็ถามเธอว่า...

ฐี : เธอเป็นอะไรรึป่าว

ญ : .......

ฐี : เธอตอบเราหน่อยได้มั้ย

ญ : //เสียงสะอื้น//

ฐี : โอเคๆงั้นผมไม่ถามแล้วก็ได้

แล้วเธอก็พูดขึ้นมาว่า...

ญ : นายว่าเราแย่มั้ยอะ...

ฐี : ถ้าถามเรา เราคงตอบไม่ได้หรอกเรายังไม่รู้จักเธอเลย

ญ : ก็จริง...แต่ช่างมันเถอะ