บทที่ 2 ไปโลกเซียนอมตะ (2)

เขาตื่นขึ้นมา เขาจำได้ว่าตัวเองนั้นกำลังเข้าบ้าน

แต่ ก็มีอะไรดึงข้างหลัง จากนั้นเขาสลบไป เขามอง

ไปรอบๆ ก็พบว่านี้ไม่ใช่บ้านของ เขาแน่นอนเพราะ

อย่าง ของที่เขาสะสมมันหายไป เขาค่อยๆลุกออก

จากเตียง และค่อยเลื่อนผ้าม่าน ออกมา เขามอง

ออก ไปเขาเห็นบ้าน หลายหลังไม่ติดกัน เหมือนกับ

ที่เขาเคยอยู่ เพราะที่นั้น ไม่เว้นที่ให้ แม้แต่น้อย

แทบ เรียกได้ว่า บ้านติดก็ว่าได้แต่ บ้านทุกหลังนั้น

เว้นเยอะมาก พอที่จะมีรถขับไปมาตามซอย แทบ

จะ ไม่เห็นซอยแยกเลยแม้ แต่น้อย บ้านมีหลาย

สไตล์มาก เขาเองก็เคยเห็น บ้างเป็นบางครั้ง ในที่

เขา อยู่ เขาพึ่งสังเกตุตัวเอง ว่าเขาตัวเล็กลงมาก

เขาไม่ แน่ใจว่าคิดไปเอง รึป่าว เพราะว่า เขาเห็น

ผม ตัวเองเป็นสีเทาเกือบออกไปทาง สีขาว เขามอง

ไป รอบไป แต่ไม่พบกระจกเลย เขาจึง เปิดประตู

ซึ่ง มันมี 2 ห้อง เขาเลยเดินไปเปิด อีกห้อง ซึ่งมัน

หัน หน้าไปทางหน้าบ้าน มีโต๊ะ กระดาษสีขาว ที่

กองจนสูงถึงหน้าต่าง ด้านซ้ายและขวา ของโต๊ะมี

ของสำหรับวาดรูป ทุกรูปแบบ หรือก็มี หมึกกับ

พู่กัน เองก็มี ด้านซ้ายสุดมีประตูกระจกสวยงาม

รวดลาย ที่มองแล้วรู้สึกสบายตา เขาออกจากห้อง

นั้น และปิดเบาๆ และค่อยลงไปข้างล่าง บันไดมี

ความ แตกต่างจากที่เขาเคยอยู่มาก เพราะว่า

บันได โดยปกตินั้น มันไม่แข็งมากเกินไป ก็ต้องมี

เศษ บันไดบางส่วนหลุด หรือไม่ก็มีเสียง เอี้อดอาด

นั้นเอง แต่ที่นี้ทุกย่างก้าวรู้สึก สบายเท้า เป็นอย่าง

มาก ราวกับมีคนนวดเท้า ให้ยังไงอย่างนั้น เขาจะ

เพลิน แบบนี้ไม่ได้ เขาจึงลงไปข้างล่าง ต่อและเขา

ก็เห็นว่า ตัวบ้าน ไม่สิต้องพูดว่า ร้านหนังสือถึง จะ

ถูก เพราะว่า มันมีชั้น หนังสือ แต่ไม่มีหนังสือเลย

ซักเล่ม เขาไม่สนใจมากนัก เขาดึงประตูกระจกใน

ร้านหนังสือของเขา เสียงกระดิ่ง ดังกรุ๊งกริ๊ง เขา

มอง กระดิ่งที่มันมีรวดลายก้อนเมฆ และภูเขา ตัว

กระดิ่ง มันเป็นสีขาว เขาดันม่านเหล็กขึ้น จนสุด

และมีสายลมที่ ทำให้เขารู้สึกสบายตัว เขาเดิน

เข้าไป ในร้านอีกครั้งและไม่ลืมที่จะปิด ประตู

กระจก และเขาเดินไปทางด้านซ้าย เพราะเขาเห็น

ป้ายห้อง น้ำ ............ หลังจากทำทุระ ในห้องน้ำ จน

รู้สึกสบาย ตัวเรียบร้อยแล้ว เขาเอาป้าย ที่เขียนว่า

เปิด,ปิด มาไว้ตรงประตูกระจก แน่นอนว่า เขานั้น

ต้องหมุนมันว่าปิด คุณจะบ้ารึไง ไม่มีหนังสือขาย

เลย ซักเล่ม แล้วจะเปิดเพื่ออะไร เขาเดินขึ้นไป

ข้างบน ที่เขาเคยเปิดอีกครั้ง เพราะว่า เขาจะได้

วาด รูปอย่างสบายอารมณ์ จะวาดอะไรดีนะ แล้ว

ที่นี่คือ ที่ไหนแล้วทำไมตัวเขาไม่ใช่ มนุษย์กันนะ

อย่างน้อยเขารู้แล้ว ว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกของเขา แน่

นอน เพราะว่า ตอนเขาแปลงฟัน เขาเห็นเด็กชาย

ผมสี เทาออกไปทางขาวหน่อยๆ มีเคาคู่สีแดงตรง

หน้าผาก ดวงตาสีแดงดอกกุหลาบ และชุดจากตู้

เสื้อ ผ้านั้นอีก เหมือนชุดโบราณของจีนนี้อีก บ้าน

ของเขา ไม่โดดเด่น เท่ากับของคนอื่นเรียกได้ว่า

บ้านผมนั้น หาได้น้อยมากเพราะ ไม่ค่อยมีใครใช้

บ้านประเภทนี้แล้วนั้นเอง ส่วนบ้านคนอื่น มันดู

เหนือ โลกมากเลยที่เดียวจนพูดไม่ออก ไม่ว่าบ้าน

บนต้นไม้ที่เป็นต้นซากุระ หรือบ้านบนภูเขาลอยฟ้า

หรือบ้านที่เหมือนเสาอะไรซักอย่าง นั้นคือสิ่งที่เขา

เห็นตอนมองออกไปนอกร้านด้าน ซ้ายนั้นนั้นเอง

เอาจนเขาพูดไม่ออกแม้แต่น้อย นียังไม่หมดนะตรง

ท่าเรือนี้ยิ่ง แล้วใหญ่เลย ท่าเรือมีความกว้างเท่ากับ

เกาะ ทำไมนะหรอ เพราะว่ามันเป็นรูอุกบาต

เหมือนกับอนิเมะ ที่ชื่อว่า Your name เป๊ะเลย กัน

หาก ไหนจะรถไฟที่ลอยได้อีก เขาหลังจากที่เปิด

ประตู ก็เข้าไปทันที เขาพึ่ง สังเกตดูว่ามีประตู

ระเบียง ประตูแตกต่างมากเลยที่เดียวเพราะ ครั้งนี้

ประตูเป็นประตูไม้ นั้นเอง เขาจึงเปิดประตูและเดิน

กลับเข้ามาข้างใน และเปิดหน้าต่างเลื่อน และตอน

นั้น ลมแรงมาก จนไม่ไหวเขาจึงหลับตา พอผ่านไป

ได้ซัก 5 นาที เขาจึงเปิดดวงตา ก็ไม่มีอะไรแปลก

ไป เลยแม้แต่น้อย เขาจึงปิดมุ่งลวด และนั่งตรงโต๊ะ

และ กะจะเตรียมวาดรูปแต่แล้วกระดาษ ตรงหน้า

ทำให้เขาต้อง ตัวแข็งทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***