3

แสงแดดสาดส่องมาจากผ้าม่านสีขาวสวย เสียงนกในยามเช้าปลุกคนที่นอนราบอยู่พื้นให้ตื่นขึ้นมา

"พี่ยูคะ! พี่จะสายแล้วนะคะ" เสียงแสนหวานตะโกนเรียกในบ้านแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆหรือว่าเธอจะไปก่อนเสียแล้ว เธอเปิดประตูเข้าและกำลังจะเปิดประตูแต่แล้วประตูก็เปิดพร้อมกับคนตรงหน้าในชุดทำงานของเมื่อวาน เธอมองตั้งแต่หัวจรดเท้า นี่เขาไม่ได้อาบน้ำหรอ?

"วันนี้ฉันรู้สึกไม่สบาย ฉันลางานกับหัวหน้าไว้แล้ว" เมื่อพูดคนร่างเล็กรีบเอามือทาบไว้ที่หน้าผากคนร่างสูงกว่า เป็นแบบที่เธอว่าเลยตัวร้อนจี๋ขนาดนี้จะมีแรงไปทำอะไรได้ล่ะเนี่ย

"ตัวร้อนจัง พี่มียากินรึป่าวคะ?" เธอถามคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เป็นห่วงเอามาก แต่เธอก็ยังไม่ได้คำตอบใดๆ เธอจึงรีบวิ่งออกไป

"เฮ้อออ" เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินเข้าในบ้าน เศษแก้วเมื่อคืนยังกระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน หากคนเมื่อกี้เข้ามาคงวุ่นวายมากกว่านี้

แอดด~ เสียงเปิดประตูดังขึ้นผู้เป็นเจ้าบ้านหันขวับทันที แต่ก็เห็นคนเดิมเพียงแต่คาั้งนี่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองธรรมดาและถุงที่อยู่ในมือของเธอ เขาจ้องมองมาที่ผู้หญิงคนนั้น เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเศษแก้วเต็มไปหมด

"พี่..." เสียงเรียกอันแผ่วเบาของเธอ ยิ่งทำให้เธอเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ เธอรีบวิ่งเขาไปจับไม้จับมือของอีกคนดูทันทียังโชคดีที่เศษแก้วพวกนี่ไม่ได้บาดมือของเธอ แต่สายตาก็ไปสะดุดกับรูปภาพรูปหนึ่ง ในภาพนั้นมีเขาและผู้หญิงอีกคนอยู่ในนั้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู แต่ก็ถูดเจ้าของบ้านดึงมันกลับไป

"พี่ไปนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวเศษแก้วพวกนี่เมย์จัดการเอง" พูดเเล้วเธอก็พาเขาเดินไปนั่งบนโซฟาตัวสีดำที่อยู่ข้างๆ และเธอก็จัดการกับพวกเศษนี่จนหมด

"หิวมั้ยคะ เมย์ซื้อโจ๊กร้านโปรดของเมย์มา รับรองเลยว่าพี่จะติดใจแน่" พูดจบเธอก็รีบวิ่งไปที่ครัว โดยที่ไม่รอคำตอบของอีกคนเลยว่าเธอหิว หรือจะกินโจ๊กของเธอรึป่าว

เธอถือถ้วยโจ๊กเดินออกมาพร้อมเป่าความร้อนให้กระจายออกไป

"นี่ของพี่นะคะ" เธอว่างโจ๊กลงบนโต๊ะและจ้องไปที่คนที่นั่งอยู่ เธอรู้แน่ว่าเขาจะไม่ยอมกินง่ายๆ เธอจึงหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กและเป่าพร้อมกับยัดเข้าปากเข้าทันที

"เป็นไงบ้างคะ?

"ก็พอใช้ได้" ถึงจะเป็นคนตอบสั้นๆแต่มันก็ทำให้คนตรงหน้าเธอยิ้มออกมา

"งั้นกินเยอะๆนะคะ เดี๋ยวเมย์ไปเอาของเมย์ก่อน" เธอรีบตรงดิ่งไปที่ครัวอีกครั้งพร้อมกับถือถ้วยโจ๊กออกมานั่งกินข้างๆกัน

เวลาผ่านไปไม่นานนักทั้งสองก็กินโจ๊กที่ว่าจนหมดเกลี้ยง เสียงหัวเราะขบขำกันเมื่อมองหน้ากัน เสร็จเมย์ก็รีบเอาถ้วยไปล้างให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินออกมา พร้อมกับแก้วน้ำและยา

"กินนี่สิคะ"เธอยื่นน้ำและยาให้อีกคนกิน เธอนั่งมองใบหน้าที่สะสวย ปากอวบกระจับ จมูกโด่งได้ทรง ตาที่ราวกับเหยี่ยวที่หากมองเข้าในก็เหมือนรู้สึกถูกสะกดเอาไว้

"ผู้หญิงคนนั้นคือใครหรอคะ?" แต่แล้วเธอก็ไม่สามารถเก็บความสงสัยนี่ไว้ได้ สายตาคู่นั้นจับจ้องมองมาที่เธอ คล้ายกับเป็นสัญญาณเตือนว่าอย่าได้ถามคำนี้อีก

"ถ้าพี่ไม่อยากพูด เมย์ก็จะไม่รบกวบ เดี๋ยวเมย์ไปเตรียมน้ำให้พี่นะคะหรือว่าพี่จะอาบน้ำเลย?" เธอไม่ถามอะไรต่อรอเพียงแค่คำตอบจากคนข้างๆของเธอ

"เฮ้อออ เธอคือคนรักเก่าของฉัน" เขาถอนหายใจออกมาพร้อมกับคำตอบก่อนหน้านี้ ทำไมเขาต้องยอมเธอด้วยนะ? ทำไมต้องพูดออกมาทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของเธอเลยสักนิด

"เธอรู้แค่นี้ก็พอแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ" พูดจบเธอก็เดินจากไป ปล่อยในอีกคนนั่งนิ่งต่อไป

คนรักเก่างั้นหรอ? งั้นแสดงว่าเศษพวกนี้มาจากรูปนั้นหรอ? พี่เป็นอะไรกันแน่ หรือว่าพี่ยังไม่ลืมเขาคนนั้นกัน?

คนถามมกมายฉุดคิดในหัวของเธอ เธอนั่งทบทวนกับตัวเองพักใหญ่ก่อนที่จะหลับตาลงพร้อมกับอีกคนที่เดินออกมา เธอใช้ปลายนิ้วเรี่ยไร่เส้นผมของออกอีกคน เธอจะเป็นคนที่ดึงเขาออกมาจากนี่พะวงนี่ได้ใช่มั้ย?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***