2

"พี่คะ" เสียงหวานเรียกตะโกนให้คนที่กำลังมุ้งหน้าอยู่ให้หันกลับมา

"เมย์กลับด้วยนะคะ" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากผู้หญิงใบหน้าไร้สีสัน มีเพียงแต่ความเงียบและเสียงฝีเท้าของคนทั้งสองคน และเมย์เองก็เป็นคนที่ทำลายความเงียบนั้น

"ว่าแต่พี่มีไลน์หรือว่าช่องทางการติดต่อมั้ยคะ?" เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานบนใบหน้าที่หากใครได้มองต่างก็ชื่นชมในความน่ารักและทะเล้นของเธอ

ยูไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เธอทำได้เพียงแค่ยืนมือถือไปให้คนตรงหน้า ยังโชคดีที่เธอมีโชเซียลมีเดียอยู่ แต่ว่าเพื่อนร่วมงานในบริษัทมีมากขนาดนั้นแต่ทำไมในมือถือของเธอถึงมแค่หน้างาน กับเพื่อนร่วมงานเพียงแค่2-3คนเองล่ะ เมย์ยังจำวันแรกที่เธอเข้ามาได้ผู้คนต่างมาขอเฟซขอไลน์เธอแต่ทำไมกับเธอคนนี้ถึงไม่มีแม้แต่นิดเดียวเลยล่ะ?

ุ

"อะ..เอ่ออ งั้นสักครู่นะคะ" เมย์รีบคว้ามือถือมาก่อนที่คนตรงหน้าเธอจะเปลี่ยนใจไปซะก่อน

"เดินไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว บ้านเธออยู่ตรงไหน?" ครั้งนี้ยูได้เป็นคนที่เอ่ยก่อนซึ่งนั้นก็ทำให้ร่างเล็กกว่าเผอยยิ้มออกมาก่อนที่จะละสายตาจากมือถือและรีบตอบคำถามนั้นทันที

"เหมือนกันเลยค่ะ!" เธอเผอยยิ้มกว้างขึ้นเพราะตั้งแต่เดินมาเธอก็เป็นคนทำลายความเงียบมาโดยตลอด ทั้งกระแฮ่มเสียง และชวนคุยเรื่องต่างๆ มันทำให้เธอเหมือนคนบ้าที่กำลังโดนเมินไปซะแล้ว

ยูมองหน้าร่างเล็กตรงหน้าก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา นี่คงเป็นครั้งที่2แล้วสินะที่มีคนมาทำให้เธอยิ้มได้ นอกจากน้องสาวที่เธอรอกลับมา วันแรกที่ยูเจอหน้าเมย์ครั้งแรกที่เธอเดินเข้ามาทักยูรู้สึกได้ถึงความสุขเล็กๆน้อยๆ หรือนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของพวกเขา?

"ถึงแล้วค่ะ" และเมย์ก็ยังคงเป็นคนที่ทำลายความเงียบนั้นเสมอ แต่การทำลายความเงียบนี้ทำให้คนที่ทั้งประลาดใจ เมย์คือคนที่ย้ายมาเช่าบ้านข้างๆเธอหรอกหรอ?

"นี่บ้านพี่หรอคะ?" เมย์ชี้ไปบ้านหลังที่ไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ได้ใหญ่มาก เหมาะสำหรับคนที่อยู่สัก2-3 คน แต่ทั้งบ้านมีแค่เธออยู่เพียงคนเดียวนั้นจึงทำให้เมย์คิดว่ามันใหญ่กว่าบ้านเช่าของเธอ

"อืม ใช่ ฉันซื้อบ้านหลังนี้ หลังจากที่แม่ฉันเสียไปน่ะ" พูดจบยูก็เร่งฝีเท้าก้าวเข้าบ้านไปทันที โดยที่ไม่คิดจะฟังคำถามของคนด้านนอกนั้นอีก

ยูรีบเปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจของเธอพร้อมกับวิดีโอคอลไปหาน้องสาวที่อยู่ต่างประเทศของเธอ นี่เป็นอีกสาเหตุที่เธอไม่คิดจะฟังคำถามของเมีย์อีกเพราะในทุกๆวันเธอจะโทรหาน้องสาวสุดที่รักของเธอเสมอ แม้วันไหนที่เธอเหนื่อยหรือท้อกับเรื่องต่างๆเพียงแค่เธอเห็นหน้าน้องสาวเธอก็ลืมเรื่องทุกอย่างทันที

"พี่ เป็นไงบ้างคะ วันนี้ทำงานเหนื่อยรึเปล่าคะ" เธอยิ้มกว้างให้กับพี่สาวแสนเท่ของเธอเพื่อเป็นกำลังใจให้กับพี่สาวคนเดียวของเธอ เพราะตั้งแต่แม่เสียไปก็มีเพียงเธอกับน้องสาวเธอที่ต้องอยู่ใช้ชีวิตอยู่ ส่วนพ่อของพวกน่ะหรอหย่าร้างกันไปนานแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าจะคนละพ่อกันแต่พวกเธอก็รักกันมากเลยล่ะ

"เหนื่อยสิ เหนื่อยมากด้วย แต่ตอนนี้คงหายแล้ว" เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย

"พี่ก็พูดแบบนี้ตลอด เดี๋ยวไอจะไปแล้วนะคะ" เธอพูดด้วยเสียงน้อยเนื้อต่ำใจเพราะเธอรอสายจากพี่สาวเธอมาทั้งวันแต่กลับได้คุยเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

"จ้ะ" เธอยิ้มเจือนๆก่อนที่จะปิดโน๊ตบุ๊คและพร้อมที่จะชำระร่างกาย แต่ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากมือถือของเธอดังขึ้น แต่ทันทีที่เธอเปิดดูข้อความนั้นเธอจึงต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็น "รูปของเมย์นั้นเ

"เป็นไงบ้างคะรูปนี้พอที่จะทำให้พี่ยิ้มได้มั้ยคะ?"

"นี่เธอทำบ้าอะไร!?"

"เมย์เห็นพี่ไร้สีหน้าบ่อยเกินไปนี่คะ หรือว่าเรื่องพวกนี้พี่ไม่เคย?"

ยูไม่ตอบข้อความอะไรหลังจากนั้นเธอรีบปัดมือถือทิ้งทันทีและสายตาก็ไปจดจ่ออยู่กับรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ เธอหยิบมันขึ้นมาดูและรีบขว้างมันทิ้งจนแตกกระจาย รูปคู่คนรักเก่าของเธอ ความทรงจำเก่าๆไหลย้อนเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง ความทรงจำที่คนรักของเธอถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาของเธอ แต่เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยทำได้เพียงแค่ยืนดูคนรักตายไป ก่อนที่เธอจะคว้ายามากิน และล้มตัวนอนลงไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***