1

"คงเป็นอีกวันแล้วสินะ"

เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น เธอรู้สึกเบื่อกับชีวิตที่ไร้สีสันแบบเธอ ในทุกๆวันเธอทำได้เพียงแค่ตอนเช้าล้างหน้ากินข้าวและไปทำงานชีวิตที่วนลูปแบบนี้เธอไม่ต้องการเลยสักนิด

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อเมย์นะคะ"

พนังงานใหม่เอ่ยปากขึ้นพร้อมยิ้มอย่างแจ่มใส รอยยิ้มของเธอนั้นสามารถดึงดูดคนในบริษัทได้มากมาย เพียงแค่วันเดียวที่เมย์ก้าวเข้ามาในบริษัทก็สามารถเป็นมิตรกับทุกคนที่นี้ได้ ยกเว้น"ยู"หญิงสาวที่เงียบขรึม

"นี่เมย์ เธอน่ะอย่าไปอยู่ใกล้กับคนที่ชื่อยูมากล่ะ ยัยนั้นน่ะเป็นคนสติไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่หรอกนะ"

"ยู?"

เธอได้แต่หันมองรอบๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นคนที่ชื่อยูเลยสักครั้ง แต่สายตาก็ไปหยุดกับผู้หญิงผมสั้น หน้าเรียว ตาเหยี่ยว แต่เธอไม่รู้สึกเลยว่าเธอเป็นคนสติไม่ดี หนำซ้ำเธอยังใจเต้นกับผู้หญิงคนนี้

"สวัสดีค่ะคุณ...."

"ยู"

"เมย์ได้ยินมาว่าคุณไม่ค่อยจะมีใครคบมากเท่าไร ทำไม..."

"อืม"

เมย์ยังเอ่ยคำถามไม่ทันหมดก็ได้คำตอบสั้นๆกลับ เธอนั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมจ้องมองไปที่ใบหน้านั้น ยิ่งมองมากเท่าไรเธอก็ยิ่งชอบขึ้นมากทุกครั้ง

"เธออายุ?"

เมย์สลัดความคิดต่างๆออกไปทันทีที่ได้ยินคำถาม นี่เขาถามเธอหรอ? เป็นไปไม่ได้แน่ เพราะเธอไม่ชอบตั้งคำถามกับใครเลยสักครั้ง และก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่มีคนเขามาตั้งคำถามกับเธอ

"เอ่อ คะ? อ่อ ฉันอายุ22 ค่ะ"

"25"

ถึงแม้จะเป็นคำสั้นๆ แต่เมย์ก็พอเข้าใจอยู่บ้าง

"งั้นเมย์เรียกคุณว่าพี่ดีกว่าค่ะ"

เมย์คว้ามือไปหยิกที่แก้มของยู พร้อมรอยยิ้มบางๆของเธอ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่น่ะ เอามือออกมาน่ะยัยเมย์!!! เธอถกเถียงกับตัวเองพักใหญ่แล้วรีบเอามือออกมาทัน เธอมองไปที่ใบหน้าไร้สีสันนั้นเธอยิ่งหวาดกลัวเข้าไปใหญ่ กลัวว่าคนตรงหน้าที่จะไม่ชอบขี้หน้าอีก แต่กลับตรงข้ามกัน

"ทำไม?"

"เอ่อ เมยกลัวว่าพี่จะไม่ชอบ"

เธอก้มหน้าลง พร้อมรับความผิดต่างๆนาๆ แต่มือเรียวที่จับอยู่ชายคางของเธอยกใบหน้าของเธอขึ้น เธอจ้องมองไปที่ตาเหยี่ยวสองคู่นั้นเธอยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้นทุกครั้ง

"ฉันไม่ว่า"

เพียงแค่คำตอบเดียวและใบหน้าไร้สีสันนั้นยิ่งทำให้เธอตกอยู่ในความคิดต่างๆนาๆ คนคนนี้มีเสน่ห์ขนาดนี้เลยหรอ? นี่ฉันชอบผู้ชายนะแต่คงไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกมั้งนะ....

"เอ่ออ...ทะ เที่ยงนี้พี่ไปทานข้าวกันเมย์.."

คนตรงหน้าเธอปัดมือออกจากหน้าใบหน้าของเธอ ปรายตาที่หน้าหวาดกลัวมองมาที่เธอก่อนหน้านี้ก็ยังดีๆอยู่นี่ทำไมตอนนี่ถึงกลายเป็นเสือที่รอกัดกินเนื้อไปล่ะ

"ออกไป!"

เธอสะดุ้ง เฮือก เกิดอะไรของกับรุ่นพี่คนนี้ เธอเป็นอะไรไป? ทำไมถึงดุร้ายยิ่งกว่าเสือแบบนี้ เธอได้แต่ยืนนิ่งๆสายตาสั่นระริก หยดเหงื่อออกตามร่างกายของ

"เฮ้อออ" ยูใช้มือกุมขมับของเธอ เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย และนี่ก็เป็นสาเหตุที่คนในบริษัทไม่ชอบขี้หน้าของเธอเพราะเพียงแค่อาการป่วยทางจิตนี่ แต่เธอเองก็ไม่เคยจะบอกใครปล่อยให้คนอื่นคิดไปตามความคิดของเขา

"พี่คะ.."

"อืม เที่ยงค่อยเจอกัน"

เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาเพียงเล็กน้อย เธอได้แต่เดืนกลับและมองมาที่เธอก่อนจะกลับไปทำงานบนโต๊ะของเธอ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***