อุ้ย หล่นครับป้า

จิน เลิกคิ้วอย่างแปลกใจเขาไม่คิดว่าป้าคนนี้จะรู้ว่าตนเอง เลิกกับแฟน ถึงมันจะเป็นแบบนั้นแต่ก็เร็วไปอยู่ดี จิน อยากจะรู้ว่าป้านั้นไปรู้มาจากไหน แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

“ โอเคครับป้า “

จิน ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่จอมปลอม เขาอยากจะตบหน้าป้าคนนี้จริงๆ

“ คือว่าอยากซื้อบ้านครับช่วยหาได้ไหม “

จิน ไม่ได้พูดอะไรกับป้ามากเพราะรู้ดีถ้าหากเขาเปิดปากแม้แต่คำเดียวป้าจะสนธยาและซ้ำเติมเขายิ่งกว่า

“ ได้ครับเชิญทางนี้”

“อุ้ย มีเงินซื้อด้วยเหรอจ๊ะ ถ้าจะซื้อก็ซื้อให้มันดีๆหน่อยนะ ไม่มีบ้านราคาสองสามพันหรอกลูก”

พนักงานตอบกลับอย่างสุภาพแต่ป้าคนนี้เขาอยากจะตบหน้าจริงๆนะเนี่ย จินทำเป็นไม่สนใจและเดินตามพนักงานคนนั้นไป พนักงานคนนี้ถือว่าบริการได้ดีเพราะเมื่อกี้ตนเห็นสายตาแคบแคง ที่จิกกัดป้า

เมื่อเดินมาถึงก็ ปรากฏประตูหน้าห้อง นี่น่าจะเป็นห้องสำหรับการซื้อขายและแนะนำบ้านแน่นอน เขาเข้าไปในห้อง ส่วนป้าไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ยืนรออยู่ข้างนอกเขาไม่รู้ว่าป้าคนนี้มาทำไมและมาทำอะไรที่นี่ แต่รู้สึกเบาหูเล็กน้อยหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงป้า

“ เชิญทางนี้เลยค่ะ “

เมื่อเขามาถึงก็ปรากฏหญิงสาวที่ใส่ชุดสูท มาดของเธอแผ่รังสีเป็นผู้ดีและมีประสบการณ์ จิน ไปนั่งที่หน้าโต๊ะของเธอแล้วเธอก็เริ่มถาม

“ ต้องการบ้านแบบไหนสไตล์ไหนและ ราคาขั้นต่ำเท่าไหร่คะ “

“ ต้องการบ้านสไตล์ยุโรปและหลังใหญ่ๆครับ ส่วนราคา… ขั้นต่ำเอาเป็นร้อยล้านได้ไหมครับ”

“คะ?… ช่วยพูดใหม่ได้ไหมคะ”

“ร้อยล้านครับ”

หญิงสาวตกตะลึงโดยทันที พร้อมกับจ้องไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ชายคนนี้กำลังพูดเรื่องบ้าอะไรกัน ถ้าหากจะซื้อบ้านแบบนั้นควรไปที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอไง เป็นบ้าหรือเปล่า เธอคิดเช่นนั้น ความรู้สึกหงุดหงิดเข้ามา ถ้าหากเขามาปั่นป่วนล่ะก็ เธอจะไม่เอาไว้แน่ แต่เนื่องจากเธอเห็นว่าเขาหน้าหล่อเฉยๆหรอก

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และตั้งสติ ถึงแม้จะน่าตกใจและเชื่อยากเพราะดูจากการแต่งตัวของเขา….

แต่เธอมีประสบการณ์และไม่หวั่นไหว ถ้าหากเขาตั้งใจซื้อจริงๆ เธอก็จะยินดีเป็นอย่างมาก แต่ถ้าหากทำไม่ดีกับเขา เธออาจจะเสียอนาคตได้เลย นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว

“ เออ.. คือว่าทางเราพอจะมีบ้านแนวนั้นอยู่ค่ะ สะดวกจะร่างสัญญาตอนนี้เลยไหมคะ”

“อืมได้ครับ”

เมื่อทั้งสองร่างสัญญาเสร็จ พนักงานสาวคนนั้นก็เสนอนำทางไปดูบ้านให้ แต่ในระหว่างนี้ เธอก็เอารูปคราวๆของบ้านให้ดูบ้าง ซึ่งก็ถือว่าสวยถูกใจจิน แถมยังใหญ่เกินจำเป็น

“คือว่า สามารถจ่ายครึ่งราคาก่อนได้ไหมครับ ถ้าหากถึงบ้านเมื่อไหร่ ค่อยจ่ายส่วนที่เหลือ”

‘ถ้าตรงตามปกอะนะ”จินคิด

ตนเองไม่ได้กะว่าจะไม่จ่ายแต่อย่างใด แต่เขาต้องดูให้แน่ใจก่อนว่าตรงปกหรือไม่ เพราะถ้าหากไปดูแล้วไม่ชอบจะเสียป่าวๆ ถึงแม้จะสามารถฟ้องสัญญาร่างเมื่อกี้ได้ แต่นี้ก็เพื่อความสบายใจ

ส่วนถ้าถามว่าทำไมไม่รอจ่ายหลังจากที่ไปดู มันก็มีเหตุผลของมันอยู่…

พนักงานสาวเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก็ถึงกับชะงัก แต่ก็กลับท่าทีอย่างรวดเร็ว ถ้าเขามีเงินจ่ายครึ่งราคาซึ่งก็หมายความว่ามากกว่า50ล้าน ส่วนที่เหลือก็ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไม่จ่าย เพราะยังไงคนที่มีเงินขนาดนี้คงไม่โกงแน่!

จิน ตอนนี้อยากได้บ้านใหญ่ๆ ไม่ใช่ว่าอยากจะอวดรวยหรืออย่างไร เพราะว่ามันจะได้ปลอดภัย ตอนนี้ตนมีระบบ ถ้าหากมีใครมาเห็นหรือพบการเคลื่อนไหวที่น่าผิดแปลกก็จะได้ปลอดภัยที่บ้านหลังนั้น นี้เพื่อความปลอดภัยของเขา

ไม่นานมาทั้งสองก็ร่างสัญญาเสร็จ หญิงสาวได้เริ่มโทรไปหาใครบางคน ซึ่งเธอก็ยิ้มรับและคุยกับสายนั้นอย่างพอใจ เมื่อวางสาย หญิงสาวก็เชิญออกไปนอกห้องเพื่อที่จะไปขึ้นรถไปยังสถานที่ ที่นัดกับเจ้าของโครงการบ้านหลังนั้น จินค่อนข้างที่จะคาดหวัง ถึงแม้เขาจะได้เงินนี้มาฟรี แต่มันก็เรื่องการอยู่การนอนของเขา ถ้าหากไม่พอใจกับมัน ตนจะไม่ซื้อทันที

.

.

.

.

เมื่อจินจ่ายครึ่งราคาเสร็จ ทั้งสองออกมาจากห้องสิ่งแรกที่พบก็คือใบหน้าที่ยิ้มระลื่นของป้า จิน มองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจ

“เป็นยังไงบ้างลูก คงไม่ซื้อบ้านถูกๆซอมซ่อหรอกใช่ไหม ถ้าหากเป็นแบบนั้นมันจะอยู่ยากนะลูก เดี๋ยวฝนกับอะไรเอ่ย มากมาย”

ป้าพูดด้วยท่าทีเหยียดหยาม แต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้ม เธอนั้นคอยดูถูกเขาตั้งแต่เขาย้ายมา ไม่ใช่ว่าไม่ชอบขี้หน้าแต่อย่างใด แต่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้น มันจะเกินน่าเกินตาลูกตัวเธอเองเกินไปแล้ว เมื่อเห็นเขาไม่ได้งานการทำ ก็เริ่มที่จะพูดจาเยียดตั้งแต่นั้นมา แต่ก็ยิ้มไปพูดไปเพราะยังไง เธอรู้ว่าจินไม่เอาเรื่องเธอแน่นอน เพราะสิ่งที่พูดมาเป็นความจริงทั้งหมดถึงแม้จะแฝงไปน้ำเสียงที่เหยียดหยามก็เถอะ

แต่ก่อนที่ป้าจะได้พูดอะไรมากกว่านี้

“อุ้ย!หล่น”

จิน อุทานออกมาพร้อมกับกระดาษที่ถืออยู่ในมือปริวตกลงพื้น ป้าที่เห็นกระดาษหล่นก็ปรายตามองด้วยหางตา ทีแรก เธอจะทำเป็นไม่สนใจเพราะยังไงมันก็แค่กระดาษหรือไม่ก็สัญญาร่าง แต่เมื่อเธอเห็นใบสัญญานั้นเธอก็ตาค้างทันที!!

สีหน้าป้าคนนั้นแตกตื่น แต่ในใจของเธอรู้สึกสับสนอย่างช่วยไม่ได้ นี้มันไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ได้นี่นา ไอ้หน้าหล่อที่เธอเหยียดหยามมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ถึงมีปัญญาซื้อบ้านร้อยล้านกัน!!

ใช่แล้วสิ่งที่เธอเห็นในใบร่างสัญญานั้น คือสนธิสัญญากับนายหน้าและผู้ซื้อ จำนวนตัวเลขของบ้านเธอดูไม่ผิดแน่ ถึงแม้เธอจะไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคนนี้มีปัญญาซื้อบ้าน แต่นี่มันคือหลักฐานเชียวนะ เขาคงไม่จ้างให้คนเล่นละครตบตาเธอหรอก แถมยังมีตราประทับบอกว่าจ่ายครึ่งราคาแล้วอีก ถึงจะไม่รู้ว่าเขาจ่ายครึ่งราคาก่อนทำไม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาสงสัยเรื่องนั้น เพราะยังไงจำนวนขนาดนี้มันก็มากอยู่แล้ว

จิน เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของป้าคนนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจในอก เมื่อกี้ตนแกล้งทำใบร่างสัญญานั้นหล่นเพื่อที่ป้าจะหันมาดู ถึงแม้มันจะเป็นวิธีการที่เด็กน้อยเขาทำกัน และตนเองรู้สึกอายอย่างมากที่คิดวิธีนี้ แต่นี่ก็สมควรและคุ้มค่า ตนอยากจะตบหน้าป้าและคิดวิธีนี้ขึ้นมา ซึ่งเมื่อเห็นอาการของเธอก็ทำให้เขาอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ

เนื่องจากว่าเขามีเงินแล้ว จึงไม่กลัวอะไรอีกแต่ตอนนี้เขาเริ่มคิดแล้วว่ามันจะปลุกนิสัยบ้าของเขาขึ้นมา

‘ขอโทษนะครับคุณป้า ผมต้องทำจริงๆไม่งั้นเดี๋ยวคุณไม่เงียบ ยายแก่เอ้ย’

จิน ก่นด่าเธอในใจ เมื่อพอใจกับอาการตกใจของเธอแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ต้องไปทำให้เธอเสียหน้าอีก แค่นี้เขาคิดว่าเธอก็อยากจะมุดหัวหนีแล้ว

“ คนรู้จักหรอคะ?” หญิงสาวในชุดสูทถาม

“ อ๋อเป็นคุณป้าข้างหอน่ะครับ รีบไปกันเถอะครับ”

“อ๋อ…ได้ค่ะ”

หญิงสาวเหลือบตามองไปยังคุณป้าท่านนั้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

แต่ตอนนี้ป้าหน้าซีด เป็นอย่างมาก แต่คิดอยู่ในใจว่าทำไมเขาต้องยอมให้เธอดูถูกมาตั้งแต่ตอนนี้และไม่แสดงอะไรให้เธอเห็นเลย เธอเชื่อว่าจินนั้นเป็นเศรษฐีแน่นอนเพราะยังไงเงินจำนวนขนาดนี้และใช้จ่ายในการซื้อบ้านแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง เขาต้องเป็นนายน้อยหรือไม่ก็ลูกเศรษฐีอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย!!

แต่ที่เธอแปลกใจทำไมเขาถึงไม่ยอมตอบโต้ทั้งๆที่เธอดูถูก หรือเพราะว่าเขากลัวเธอเสียหน้า? เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็ถึงกลับโล่งใจ เมื่อคิดตอนที่จินหักหน้าเธอในอดีต เธอก็ขายหน้าแย่แล้ว…

จินและ สาวในชุดสูทเดินออกไปข้างนอกและขึ้นรถหรูทันที ป้าจ้องมองไปยังแผ่นหลังของจินและมองไปด้วยแววตาที่ซับซ้อน

“ แม่ครับ ไปกันเถอะครับ ผมทำงานเสร็จแล้ว.. แม่ครับ?”

ทันใดนั้นเบื้องหลังของป้าก็ปรากฏชายล่ำบึก พี่สวมชุดกล้ามพร้อมกับใส่กางเกงยีนส์

“อะ-อ๋อจ้ะ ไปกันเถอะ” เมื่อลูกชายของเธอมา เธอก็หันกลับไปพร้อมกับตอบอย่างกับกระตุกกระตัก

“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ? เห็นมองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“ อ๋อป่าวจ้ะ แม่แค่เหม่อลอยนิดหน่อย ฮะๆ ไปกันเถอะจ้ะ จะได้รีบไปกินข้าว เหนื่อยไหมลูก?”

“ ไม่เหนื่อยครับ อยากกินข้าวฝีมือแม่จะแย่อยู่แล้ว”

“จ้ะๆ ไม่ต้องมาทำเป็นอ้อน ยังไงแม่ก็ทำให้อยู่แล้ว”

นี่คือลูกชายของเธอ อย่างที่บอกเขาเพอร์เฟคทุกอย่างและหล่อมาก ถึงไม่เท่าจิน แต่ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาการงานของลูกเธอตกต่ำและถึงขั้นโดนไล่ออกในที่สุด แต่ผู้เป็นแม่ก็ไม่ย่อท้อและให้กำลังใจ เมื่อขึ้นชื่อว่าลูก แม่ยังไงก็รักลูกเหมือนเดิมอยู่แล้ว และลูกชายของเธอมาจบที่การหอบน้ำให้กับบ้านหรือบริษัทต่างๆในช่วงว่างงาน ลูกชายของเธอมีทุนเดิมร่างกายแข็งแรงอยู่แล้ว เรื่องนี้จึงไม่เป็นปัญหา

ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็เริ่มคิดแล้วว่าจะเลิกดูถูกคนโดยเฉพาะจิน แต่เมื่อเห็นเขาได้ดิบได้ดีกว่าลูก ก็อดไม่ได้ที่จะพูดเยียดหยาม แต่ในวันนี้เธอก็ได้พบความจริง เธอผิดมาตั้งแต่แรกทั้งการพูดเหยียดหยามและคิดว่าจินเป็นคนจน

‘ แม่ขอโทษนะลูก ที่เป็นแม่ที่แย่’

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***