ตอนที่ 1 ผู้ชายโรคจิต

"ฉันเคยบอกเธอแล้ว อย่าท้าทายฉัน"

ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับนาย" บาสเตียนจิ๊ปากหงุดหงิด "มีอะไร"

"หุ้นส่วนชาวญี่ปุ่นที่นัดไว้จะมาถึงในอีกสิบนาทีครับนาย เสื้อผ้าของคุณผู้หญิงผมจัดการให้แล้วครับ" บาสเตียนแสดงอาการหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนฉุดกระชากท่อนแขนเล็กขึ้นมา

"รอดไปนะ"

เพี้ยะ!!!!!!!

ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบอย่างไม่สบอารมย์ "คิดดีแล้วหรอที่ทำกับฉันแบบนี้"

"ฉันทำกับนายแบบไม่ต้องคิดเลยละ ไอ้ชาติหมา!!!"

"เราได้เจอกันอีกแน่" เค้กรีบลุกขึ้นก้าวขาเดินไปเปิดประตู ขณะที่ร่างกายของเธอ มีเพียงแค่เสื้อสูทของบาสเตียนคลุมไว้ "ไหนชุดฉันละ!!!"

ต่างฝ่ายต่างจัดการเสื้อผ้าของตัวเอง เค้กก้าวเท้าเดินไปเปิดประตู

หมับ!!

ท่อนแขนแกร่งกอดตวัดรัดรอบเอวบางเอาไว้ ก่อนกระซิบข้างหูเธอ "ฉันจองเธอไว้แล้วนะ อย่าคิดหนีละ"

ปัก!!!!

เพี้ยะ!!!

หญิงสาวกระทืบส้นเท้าลงไปเต็มแรง ก่อนหันมาตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง ก่อนตะโกนลั่น "กรวดน้ำคว่ำขันไปเลย อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย ไอ้โรคจิต"

บาสเตียนยกยิ้มมุมปากก่อนใช้หัวแม่มือลูบกลีบปากล่างของตัวเอง มองตามหญิงสาวจนลับสายตา

@คอนโดเค้ก

"บ้าเอ้ย ซวยจริงๆ ดันเจอไอ้บ้านั่น แม่งลวนลามฉันไม่เลิก" เธอบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนถอดรองเท้าส้นสูงวางไว้ในตู้รองเท้าหน้าห้อง แล้วหย่อนสะโพกลงบนโซฟา

ครืด! ครืด! ครืด!

"หายหัวไปไหนมาย่ะ"

(เค้กอยู่ไหนอ่ะ นิวไปเข้าห้องน้ำมา กลับมาก็ไม่เจอแล้ว)

"ฉันอยู่บ้านแล้ว"

(อ้าวหรอ โอเคๆ งั้นนิววางละนะ)

ไปเข้าห้องน้ำหรือไปสร้างห้องน้ำ นานขนาดให้ฉันถูกผู้ชายโรคจิตลวนลามได้ขนาดนี้ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ไปอาบน้ำดีกว่า

@เค ทราเวล (บริษัทท่องเที่ยวของเค้ก)

หญิงสาวก้าวลงจากรถหรู ตามด้วยลูกน้องอีก สี่คนเดินเข้ามาในบริษัท ที่ตัวเองต้องดูแลต่อจากพ่อแม่ ส่วนพ่อแม่หน่ะหรอ ตอนนี้บินไปเปิดธุรกิจรีสอร์ทที่สวิตเรียบร้อยแล้ว

"สวัสดีค่ะคุณเค้ก" เลขาหน้าห้องของเธอกล่าวต้อนรับประธานคนใหม่ "สวัสดีคุณเลขา เค้กขอตารางงานของวันนี้หน่อยคะ" สุดาเลขาหน้าห้องของเค้กน้อมรับคำสั่งแรกของประธานคนใหม่ก่อนเดินออกไป

"คุณเค้กค่ะ เดี๋ยวบ่ายโมงมีประชุมกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่นะคะ ส่วนวันนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ"

"โอเคค่ะ งั้นเค้กขอดูกราฟผลกำไร ขอดูรายชื่อบริษัทในเครือ และแผนการตลาดของบริษัทเราย้อนหลังสองปี จนถึงปีปัจจุบันด้วยนะคะ"

"ได้ค่ะ" สุดดารับคำสั่งประธานเค้กก่อนเดินออกไป เค้กเปิดคอมพิวเตอร์เช็กเมลไปเรื่อย

@เที่ยง

แกร่ก~

เสียงเปิดประตูโดยไม่เคาะก่อน ทำให้เค้กที่หมกมุ่นอยู่กับเอกสารเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหม่

"นะ นาย มาทำไม!!!"

"ทำไมพูดกับสามีอย่างนี้เล่า"

"สะ สามี อะไร ออกไปนะ!!"

บาสเตียน ย่างสามขุมเดินเข้าหาสาวน้อยตรงหน้า ก่อนหย่อนสะโพกลงขอบโต๊ะทำงาน ดึงท่อนแขนเล็กของหญิงสาวเข้ามา ทำให้เธอเซถลาเขาไปหา สองแขนแกร่งยกตัวเธอเข้ามาแทรกกลางหว่างขา

"เข้าแค่หัวก็เรียกผัวได้แล้วล่ะ" น้ำเสียงแหบพร่าของชายหนุ่มทำให้ไรขนทุกสัดส่วนของคนตัวเล็กตั้งชัน "ไอ ไอ้โรคจิต" สองมือหนาประครองเอวคอดของหญิงสาว ทำให้ฝ่ามือสัมผัสกับบั้นทายของเธอเบาๆ

"ด่าแต่คำเดิมๆ ไม่เบื่อบ้างหรอ มีคำใหม่ๆบ้างไหม" บาสเตียนพูดจายียวนกวนหญิงสาวตรงหน้า "ไอ้ .... อุ๊บ!!" บาสเตียนฉกริมฝีปากหนากระแทกกับริมฝีปากบางอย่างมูมมาม ดันลิ้นร้อนชื้นเข้าควานหาความหวานในโพรงปาก ยกมือหนึ่นข้างลากขึ้นมาประครองคอของหญิงสาว ส่วนอีกข้างก็บีบคลึงก้นกลมกลึง

"ไอ้ชั่ว!!" ทันทีที่ปากเป็นอิสระ หญิงสาวก็สาดคำด่าเข้าหาเขาทันที "หึ.." บาสเตียนเค้นหัวเราะในลำคอ "หวานดีนะ" เขาใช้ลิ้นเลียกลีบปากล่างของตัวเอง "ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน" พูดจบพลากกระชากแขนหญิงสาวให้ตามออกไปทันที

หญิงสาวขืนตัวไว้ "ฉันไม่ไปกับแกหรอก ไอ้บ้ากาม ปล่อยฉัน" ทุกอย่างหยุดชะงัก "งั้นเธอต้องเลือกแล้วละ ว่าจะเดินออกไปกับฉันดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มเธอออกไป"

---

[ตัดตอน แซ่บ ออกเพราะต้องทำตามกฎข้อบังคับของทางเว็บค่ะ]

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***