ตอนที่ 1 กระทันหัน

คณิสรา วรรกาจญ์(มีน) หญิงสาวอายุราวๆ22ปีใบหน้าเรียวเล็กดวงตากลม ผมตรงยาวสีดำสลวยใส่ที่คาดผมสีโอรสแต่งเดรสสั้น สีชมพูโรสโกลด์สวยหวานรูปร่างดีหน้าตาสะสวย กำลังนั่งรอคนรักอยู่ในภัตตาคารหรูที่ชั้นดาดฟ้า ทิวทัศน์ยามค่ำคืนสวยละลานตาเธอกำลังเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศ ที่แสนจะโรแมนติกแล้วจู่ๆก็มีเสียงชายคนนึงทักขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้นว่า

"อ้าว น้องพี่มาทำอะไรที่นี่หรอ"

คณากร วรรกาจญ์(มิกซ์) ชายหนุ่มอายุประมาณ26ปี ผมดำหน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวดูดี เหมือนว่ามีนัดเดตกับสาวๆ

ฉันหยุดยิ้มแล้วหันมามองค้อนพี่มิกซ์ ฉันได้ถอนหายใจยาวๆ 'เฮ้อ' แล้วพูดด้วยท่าทางเซ็งๆว่า

"ดูก็รู้แล้วนิคะว่าน้องนัดกับคิวไว้ แล้วพี่ล่ะมาทำอะไรที่นี่"

"พี่แค่มากินข้าวคนเดียวหนะ แล้วบังเอิญมาเจอน้องก็เท่านั้นแหละ"

"จริงหรอคะ?คราสโนว่าอย่างพี่ มากินข้าวในบรรยากาศแบบนี้คนเดียวนี้นะ จะให้น้องเชื่ออย่างงั้นหรอคะ"

พี่เขาหลบตาฉันเล็กน้อยฉันมองหน้าพี่มิกซ์ด้วยสายตาสงสัย เพราะที่พี่มิกซ์พูดมาฉันนี่ไม่เชื่อลงเลย สายตาของฉันจับจ้องไปที่พี่ชาย จนจะทะลุอยู่แล้ว สายตาบ่งบอกว่า 'จงบอกน้องมาซะดีๆ'

ผมมองนี่ถึงกับเสียวสันหลังเลยได้แต่คิดในใจว่า 'เอาแล้วไงโดนจับได้แล้วแน่เลย' ผมทำตาปริบๆยิ้มเจี่ยนๆตอบไปด้วยท่าทางเศร้าๆว่า

"ก็ได้ๆพี่มีนัดกับสาวแต่โดนเทอ่ะ ก็ว่าจะกลับแล้วดันมาเจอใครก็ไม่รู้ นั่งอยู่คนเดียวท่าทางเหงาๆเลยจะมาอยู่เป็นเพื่อน"

ผมคิดหาคำตอบพูดออกไปแต่เป็นคำโกหกทั้งหมดนะ คนอย่างผมนี่นะที่จะโดนสาวเทไม่มีทางอ่ะ เพราะที่จริงๆแล้วผมมาที่นี่ก่อนมีนเสียอีกแต่ไม่รู้ว่า น้องผมจะเชื่อผมหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ

"ฮ่าฮ่าฮ่า ที่แท้พี่ก็โดนสาวๆเทมานี่เองงั้นน้องให้อยู่เป็นเพื่อนก็ได้ค่ะ แค่จนกว่าคิวจะมาเท่านั้นนะถ้าคิวมาถึงพี่มิกซ์ต้องรีบไปเข้าใจใหมคะ"

อ้าว...เชื่อซะงั้นผมฟังถึงกับโล่งใจที่มีนไม่ได้สงสัย แต่...น้องสาวผมนี่จะรักแฟนมากว่าพี่ชายหรือเปล่าเนี้ย แต่ให้ทำไงได้ล่ะแค่น้องสาวทั้งสองคนผมมีความสุขก็พอใจแล้ว

มนัตถ์ กิจนะกานต์(คิว) ชายหนุ่มอายุราวๆ22ปีผมสีน้ำตาลนิดๆดวงตาเรียว รูปร่างดีแต่งตัวราวกับนายแบบได้ขับรถยนต์ Mercedes-Benzสีบรอนซ์เทา ออกมาจากบ้านในมือกำลังถือกล่องใบเล็กที่มีแหวนเพรชวงหนึ่ง เขามองด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยร้อยยิ้มกระทั่งเสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น เขาได้วางกล่องไว้ข้างๆพอมองว่าเป็นใครเขากดรับทันทียิ้มแล้วพูดเสียงหวานออกไปว่า

"คิวกำลังออกไปมีนรอหน่อยนะ"

\[ไม่ต้องรีบขับก็ได้นะ เมื่อกี้มีนเหมือนได้ยินเสียงฝน\] มีนดูน้ำเสียงเป็นกังวลผมมองออกนอกรถก็เห็นฝนตกผมถึงกับเศร้าเลย

"เริ่มตกแล้วล่ะแต่คิว...ไม่อยากให้มีนรอนานนิ"

\[ไม่ต้องห่วงนะมีพี่มิกซ์อยู่เป็นเพื่อนแล้ว\] ผมทำหน้าตกใจกับคำที่มีนพูดออกมาเลยพึมพำกับตัวเองเบาๆ

"พี่มิกซ์ทำไงให้มีนจับได้เนี้ย"

ตอนนี้ผมกังวลมากเลยคงเพราะผมเสียงเบามาก มีนเลยไม่ได้ยินจึงถามกลับผมนี่ลืมว่ามีนอยู่ในสายด้วย

\[คิวว่าอะไรนะ\] ผมทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียวเลยเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้มีนสงสัย

"ปะ...เปล่าว่าแต่พี่มิกซ์อยู่ด้วยหรอ" ผมถามด้วยเสียงตะกุตะกะแต่ท่าทางนี่ลุ้นสุดๆว่ามีนรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน

\[ใช่...เห็นบอกว่านัดสาวไว้แล้วโดนเทอ่ะ คิวว่าตลกใหมล่ะตอนแรกมีนก็สงสัยนะ เหมือนพี่มิกซ์ปิดบังอะไรไว้เลย\]

"คิวว่าไม่น่ามีไรนะถ้าไม่มีนัดแล้วจะไปที่นั่น คนเดียวทำไมหล่ะมีนว่างั้นใหม"

ผมกังวลนิดหน่อยหลังจากที่รู้ว่ามีนเริ่มสงสัยขึ้นมา กลัวความจะแตกก่อนที่จะทำเซอร์ไพร์สำเสร็จ ผมพยายามพูดหว่านล้อมให้มีนเลิกสงสัยในตัวพี่ชาย

"..." ไร้เสียงตอบกลับ

\[ที่คิวพูดมาก็ถูก\] ผมนี่โล่งใจทันทีเลย

"คิวใกล้จะถึงแล้วนะ" ผมพูดด้วยเสียงหวานเสียงอ่อน

\[มีนจะรอแล้วสั่งของโปรดไว้ให้นะ\]

"จ้า...คิวรักมีนนะ" ผมบอกรักมีนด้วยท่าทางอ่อนโยน

\[...\] เสียงทางนั้นหายไปพักนึง

\[มีนก็รักคิวนะ\]

เสียงหวานๆของมีน ออกมาทางโทรศัพท์พูดจบก็วางสายไป ผมนี่เขินจนหน้าจะระเบิดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวบนรถ แล้วก็เปิดเพลงเพื่อเพิ่มบรรยากาศผมนี่คงจะเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดเลย ทันใดนั้นฝนก็กระหน่ำลงมาแถมรถยังติดไฟแดงอีกผมเขาทำหน้าเซ็งแล้วบ่นกับตัวเองว่า

"เฮ้อ...ตกหนักเลยนะเนี้ยจะสายแล้วด้วย ดีนะที่พี่มิกซ์อยู่นั่นแต่เกือบจะทำให้มีนจับได้ ว่าพี่เขาวางแผนอะไรไว้กับเราที่เหลือก้อ...อ่ะ!! หายไปไหนแล้วเนี้ย"

ผมคลำหาตามตัวว่ากล่องแหวนอยู่ไหน มองหาไปมาก็เห็นมันตกอยู่ข้างล่าง ผมเอื่อมมือลงไปเก็บผมหยิบกล่องขึ้นมาแล้วเปิดดู ใบหน้าตอนนี้ของผมคงจะแดงเหมือนมะเขือเทศแล้วมั่ง

"หายไปนี่ซวยเลยนะเนี้ยอีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ"

ผมพูดด้วยยิ้มไปด้วยเหมือนคนบ้า สีหน้าตอนนี้คงเต็มไปด้วยความสุขแน่ๆเลย ในใจผมคิดถึงแต่หน้าของมีนผมเก็บแหวนและกำลังจะออกรถ เพราะไฟเป็นสีเขียวแล้วแต่ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ใจผมเต้นแรงจนทำอะไรไม่ถูกเพราะมีรถบรรทุกฝ่าไฟแดง มาชนเข้ากับรถของผมแล้วกระเด็นไปชนกับต้นไม้ใหญ่ข้างทางอีกที หัวกระแทกอย่างรุนแรงเลือดแดงไหลลงตามใบหน้าผมในมือก็กำกล่องแหวนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"มะ...มีน"

ผมพูดด้วยเสียงที่หมดแรงขยัยตัวไปไหนไม่ได้ ผมคิดถึงแต่หน้าของมีนที่รอผมอยู่ถ้าได้เจอผมจะมีสีหน้าดีใจขนาดไหน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงมากผมมองกล่องแหวนในมือในขณะหนังตา ของผมค่อยๆลดลงช้าๆแล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมาทางหางตาจนผมหลับไปในที่สุด

"อ่ะ!!"

ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะแก้วน้ำดันตกแตกซะได้ ตอนนี้ใจฉันหวิวแปลกๆเป็นกังวลเอามากๆ พี่มิกซ์รีบลุกมาหาฉันด้วยสีหน้าที่ดูตื่นตะหนก

"บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไรค่ะน้องแค่เผลอไปชนเข้า งั้นน้องไปเข้าห้องน้ำก่อนนะถ้า..." ฉันยังพูดไม่ทันจบ พี่มิกซ์เหมือนรู้ว่าฉันจะพูดอะไรต่อ เลยชิงพูดก่อนว่า

"จ้าๆพี่จะรอน้องเขยอยู่ตรงนี้แหละ ถ้าเห็นปุ๊บจะรีบไปเรียกปั๊บเลย" พี่มิกซ์พูดเหมือนจะล้อฉันฉันถึงกับหน้าแดงพูดตะกุตะกะออกมา

"น้อ...น้องเขยอะไรเล่าพี่ก็" พูดเสร็จฉันรีบตรงไปห้องน้ำทันที

"ว่าแต่...คิวมันทำอะไรอยู่เนี้ยไหนว่าใกล้ถึงแล้วไงผ่านมาเกือบ20นาทีแล้วนะ"

ผมหยิมน้ำขึ้นมาดื่มแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าไอ้ว่าที่น้องเขยมันไปอยู่ไหนคิดสักพักผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความ

\[ว่าที่น้องเขยอยู่ไหนทำไมยังไม่มาอีก มีนรอจนรากจะงอกแล้วเร็วๆหน่อยนะเดี๋ยวร้านจะปิดก่อน ไอ้งานที่พวกเราเตรียมไว้จะไม่ได้เซอร์ไพร์เอานะ โอกาศที่พี่ชายคนนี้จะอยู่ช่วยมีไม่มากหรอก พี่ต้องเลื่อนนัดสาวๆสวยๆเพื่อนายเลยนะเนี้ย\]

"พี่นั่งพิมพ์อะไรอยู่คะ หรือว่าส่งข้อความหาคิว"

ผมนี่สะดุ้งเลยแล้วรีบกดข้อความส่งไปแต่ผมไม่รู้ว่ามีนเดินมาตอนไหนนี่สิ เห็นหรือเปล่าก็ไม่รู้มีนคงสงสัยว่าผมทำอะไรอยู่แน่เลย มีนทำท่าทางจะมาดูโทรศัพท์ของผม

"พี่จะส่งหาน้องเขะ...เอ้ย คิวทำไมล่ะพี่ก็ต้องส่งหาสาวๆของพี่นะสิว่าแต่เราอ่ะ เป็นอะไรเมื่อกี้ยังทำหน้าเหมือนตูนลิงอยู่เลย" ผมนี่รีบเอาโทรศัพท์เก็บแทบไม่ทันเลยทีเดียว เลยพูดอะไรไปเพื่อกลบเกื่อนไปมีนจะได้ไม่สงสัยในตัวผม

"อะไรค่ะหน้าเหมือนตูดลิง" มีนทำหน้างงงวยผมนี่ฉีดยิ้มออกมา

"ก็หน้าแดงไงหึหึหึ"

ผมหัวเรากลบเกื่อนด้วยท่าทางมีความสูข มีนทำหน้ามุ้ยใส่ผมแล้วยิ้มออกมาเหมือนคิดอะไรออก

"ก็ดีกว่าคนที่โดนทิ้งให้กินข้าวอยู่คนเดียวก็แล้วกัน" มีนพูดด้วยน้ำเสียงสะใจแทงใจดำผมเต็มๆ

"โอ๊ย...!!เจ็บนะเนี้ย พูดงี้เอามีดมาแทงพี่เลยมั้ย" ผมเอามือกุมหน้าอกทำท่าทางเจ็บปวด

"ไม่ล่ะค่ะน้องไม่นิยมใช้ความรุนแรงกับครอบครัว" มีนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆออกมา ผมนี่หน้าเหวอไปเลย

"นี่พี่แค่ประชด"

"น้องรู้ค่ะ" มีนทำท่าทางไม่สนใจ

"แล้วนี่ไม่คิดจะกินไรลองท้องก่อนหน่อยหรอ" ผมไม่เห็นน้องสาวแตะอาหารเลยมีนมองผมแล้วส่ายหน้าให้

"ไม่ล่ะค่ะพี่กินเลยน้องจะรอจนกว่าคิวจะมา"

มีนพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อยแต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดออกไป ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมีนมองแล้วยิ้มออกมารีบกดรับทันที

"คิว...มีนเริ่มจะหิวแล้วนะยังไม่ถึงอีกหรอหรือมีเรื่องอะไรหรือปะ..."

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแล้วก็เป็นห่วงเขาด้วย แต่ฉันยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อนเป็นเสียงชายวัย30ต้นๆเขาพูดขึ้นอย่างรีบร้อน

\[เอ่อ...ขอโทษนะครับเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลรีบมาด่วนเลยนะครับ\]

ฉันหยุดยิ้มทันทีนิ่งไปสักพัก แล้วถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจด้วยเสียงที่ดูตะกุตะกะ ตอนนี้ฉันใจเต้นแรงมากเหมือนจะหลุดออกมา

"คะ...คุณว่าอะไรนะคะ"

\[รีบมาเลยนะครับผู้ป่วยอาการสาหัสมาก\]

พอสิ้นเสียงเขาเท่านั้นแหละโทรศัพท์ของฉันก็ตกลงพื้น ฉันล้มลงน้ำตาเอ่อล้นออกมาตามใบหน้าอันเรียวสวย

"ฮึกๆฮือๆ~" พี่มิกซ์เห็นอย่างงั้นถึงกับต้องตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าพี่เขารีบเข้าหาฉัน

"มีน...!!เป็นอะไรไปร้องไห้ทำไมบอกพี่สิว่าเกิดอะไรขึ้น" พี่เขาเข้ามาจับตัวฉันไว้ฉันเงยหน้าขึ้นจับแขนพี่มิกซ์ไว้แน่นด้วยท่าทางสั่นเทา

"พะ...พี่...ฮึกๆฮือๆๆ~ พี่มิกซ์~ฮึก" ฉันร้องเรียกพี่ชายด้วยเสียงสะอึกสะอื้นใบหน้าแต่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

"น้องบอกพี่มาร้องไห้ทำไม" พี่มิกซ์พูดด้วยทำท่าทางเป็นกังวลมาก

"คะ...คิวฮึกๆคิว...คิวเขาเกิดอุบัติเหตุ เขามาหาน้องไม่ได้แล้วพี่มิกซ์ฮึกๆมะ...มีนไม่รู้ฮึกจะทำยังไงดีฮึกแล้วพี่มิกซ์~"

ฉันบอกพี่ชายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาพี่มิกซ์เองก็ตกใจเพราะไม่นานมานี้ ยังคุยกันอยู่ดีๆแล้วทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้นได้พี่มิกซ์เข้ามากอดฉันไว้ ฉันร้องไห้ตัวสั่น อยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายสักพักพี่มิกซ์ก็รีบพาฉัน ไปที่โรงพยาบาล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***