เพื่อนใหม่

...ร้านขายของ...

มือเล็กๆเปื้อนฝุ่นกำลังจัดของตามที่เจ้านายสั่งไว้ ดวงตาเป็นประกาย ผิวสีหิมะกับชุดสีดำมอมแมมสื่อให้เห็นว่าคนตัวเล็กทำงานมาทั้งวัน ผมสีดำสนิทที่ถูกรวบไว้ตอนนี้ชื้นเหงื่อบวกกับอากาศร้อน

"ขอบใจมากนะ อ่ะนี่ค่าแรง"

"ขอบคุณค่ะ"

เธอรับมันมาจากชายแก่เงินที่ได้มาก็แค่ไม่กี่ร้อยแต่สำหรับเธอมันมีค่ามาก เท้าเล็กเดินซื้อของกินมากมายเตรียมกับบ้านตอนเที่ยง เพราะมีบางคนรอเธอกลับไปหา

"กลับมาแล้วเด็กๆ"

"เย้ๆ เราหิวแล้วค่ะพี่"

เธอจัดกับข้าวใส่จานเรียบร้อยน้องๆของเธอรีบจัดแจงทุกอย่างด้วยความหิว ก็แน่ล่ะนี่มันบ่ายเข้าไปแล้ว

"กินเสร็จล้างจานด้วยนะอย่าทะเลาะกันพี่ต้องไปทำงานต่อ"

"พี่คัง มิจูจะไม่ทานข้าวก่อนหรอครับ"

แทยงส่งสายตาเป็นห่วงให้เธอเขาเป็นพี่รองของบ้านหลังนี้แม้ว่าเขาอายุแค่9ขวบแต่ก็เป็นที่พึ่งให้น้องๆอีก5คนได้เสมอ

"เดี๋ยวไปกินข้างนอกจ๊ะ พี่อาบน้ำก่อนนะแทยง"

"ครับพี่ผมดูแลน้องเอง"

มิจูได้ยินแบบนี้เธอก็หายห่วง บ้านของเธอเป็นบ้านปูนเล็กๆมีห้องไม่กี่ห้องอยู่กัน6คน มีตัวเธอ แทยง แทมิน แทยอน แทฮยอง แทฮยอน

พวกเราทั้ง6คน..."เป็นเด็กกำพร้า"

เราอยู่อย่างครอบครัวแม้ว่าตัวเธอจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันกับพี่น้องตระกูลแท

"พี่ไปก่อนนะ"

พี่ใหญ่ของบ้านโบกมือให้เด็กๆก่อนจะใส่รองเท้าผ้าใบคู่ใจตรงไปทางถนนใหญ่เพื่อรอลูกค้าเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีดำ ผมที่ถูกสระมาหมาดๆ ถูกปล่อยลงเพื่อรอให้มันแห้ง ผิวขาวๆราวกับหิมะเป็นที่น่าอิจฉาของใครๆหลายคนเพราะมิจูเองไม่ได้บำรุงมัน แต่มันกลับมีสุขภาพที่ดี

"ขึ้นรถสิ"

หญิงสาวสุดเดรสรัดรูปสีดำเรียกให้เธอขึ้นรถไปกับเขา...'อย่ามองแค่ภายนอก เธอไม่ได้มาขาย'

"อายุ15 จริงๆหรอมิจู"

เสียงเล็กๆพูดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำตัวไม่ถูก

"ค่ะ"

สาวสวยแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับความสวยสะพรั่งของเด็กอายุแค่นี้

"แล้วเป็นเด็กกำพร้างั้นหรอเลี้ยงน้องเหนื่อยไหม"

คำถาม108ข้อรัวใส่เด็กตาใสแต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงตอบไปตามจริงอย่างที่ใครเขาถาม แทบเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

"มิจูเป็นเด็กกำพร้าค่ะแล้วก็เลี้ยงน้องเหนื่อยมากค่ะ"

สายตาเรียวสวยมองหน้ามิจูสลับกับการแต่งตัวของเธอที่ดำทั้งตัวมีเพียงผิวนี่เท่านั้นที่ขาว

"เป็นเพื่อนกันแล้วไงไม่ต้องใช้คำสุภาพหรอก ฉัน ซง นาบี ฉันแค่มาหาเพื่อนเล่นด้วยเฉยๆ"

นาบียิ้มอย่างเป็นมิตร มิจูได้แต่เก็บคำถามที่อยู่ในหัวตั้งแต่ขึ้นรถมาไม่กล้าถามเพราะอาจจะหยาบคายกับเธอได้

"อยากถามอะไรถามได้นะฉันน่ะตอบได้ทุกเรื่อง"

"นาบีอายุเท่าไหร่"

ถามไปแล้ว...จะโกรธไหมเธอคิดในใจวนไปวนมา

"18 ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะหรอกถึงแต่งตัวแซ่บๆแต่ฉันอายุยังน้อยนะจ๊ะ"

"จะพามิจูไปไหนหรอนาบี"

"ทำไมต้องแทนชื่อตัวเองตลอดด้วยล่ะ"

"ก็..."

เธอไม่รู้จะใช้สรรพนามแบบไหนดี เรา เธอ แก คุณ ฉัน หรือแม้กระทั่ง กู มึงที่เจ้าตัวไม่ค่อยพูดนัก

"ว่าไงตอบไม่ได้อ่อ555ไม่ต้องกลัวหรอกน่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"

ใบหน้าที่เป็นมิตรยิ้มให้มิจูแววตาที่สวยงามกำลังรอคำตอบของเธออยู่

"ก็มิจูไม่รู้ว่าต้องใช้อะไรเเทนตัวเองดี"

เธอไม่เคยมีเพื่อนเลย ที่ได้พบกับนาบีเพราะคนที่คาเฟ่แนะนำงานง่ายๆให้รู้จัก แค่เอารูปเธอแล้วก็ข้อมูลส่วนตัวเล็กน้อย บอกสิ่งที่ต้องการ ซึ่งแน่นอนเธอต้องการเพื่อนผู้หญิงสักคนจนเจอนาบีที่ชอบเธอตั้งแต่แรก เธอเลยขอให้เขาลบโพสนั่นให้เมื่อเธอได้เพื่อนแล้ว

"ปกติใช้อะไรเเทนตัวเอง"

"หนู"

"5555555ฉันชอบเธออ่ะ หนูๆๆๆ"

เธอแซวเพื่อนต่างอายุอย่างไม่หยุดเสียงหัวเราะเล็กๆที่ดังออกมานานมาก

"แปลกหรอ? งั้นควรใช้อะไรดีถ้าเราเป็นเพื่อนกัน"

"นี่เธอมีเพื่อนป่ะเนี้ย"

นาบีแซวคนข้างๆที่ทำตาซื่อเป็นเด็กอ่อนต่อโลก

"ไม่มีนาบีคนแรกที่อยากเป็นเพื่อนมิจู"

"ห๊าาาาาจริงอ่ะ"

นาบีตกใจที่คนอยากมิจูน่าจะมีผู้ชายเข้าหาหรือไม่ก็มีคนอยากเป็นเพื่อนด้วยทั้งนั้นเธอตลกแบบแปลกๆความซื่อของเธอทำให้ทุกอย่างดูตลกไปหมด เธอพยักหน้าเบาๆ ตัวเธอไม่มีเพื่อนจริงๆ

"แกแล้วกันให้ใช้คำว่าแก ปกติฉันใช้กับเพื่อนแบบนี้"

"แกมีเพื่อนเยอะไหม"

คำถามเปิดประเด็นของเพื่อนชุดดำ

"เยอะสิเพื่อนแทบทุกมุมโลกเลยแหละ"

ไม่รู้ว่าทำไมเป็นคนพูดมากขนาดนี้ปกตินาบีเองไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟัง ส่วนมิจูเองก็ไม่ค่อยตั้งคำถามเยอะขนาดนี้มาก่อน ทั้งสองเริ่มสนิทกันเพียงชั่วพริบตา

สิ่งที่มิจูกลัวสุดๆก็คือการที่ตัวเองไปเป็นตัวโชคร้ายให้กับนาบีเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ มิจูใช้เวลาสักพักก่อนที่จะบอกเรื่องนี้กับเธอ

"แกฉันขอบอกเอาไว้เรื่องสำคัญในตัวฉัน...ฉันเป็นโชคร้าย"นาบีได้แต่ทำหน้าสงสัยเมื่อเพื่อนของเธอจู่ๆก็บอกว่าเป็นโชคร้าย

"คืออะไร"

"ฉันเป็นคนหาเรื่องเข้าตัวอยู่ใกล้แล้วจะโชคร้าย"

"ดีเลยฉันชอบ เบื่อจะแน่ชีวิตง่ายๆเนี้ยมีเงินก็ซื้อๆไปเรื่อยน่าเบื่อ"

ดูท่านาบีไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยแววตาที่มองเธอแบบไหนก็เป็นแบบนั้นเสมอ

"ไปกันเถอะฉันจะพาเธอไปเที่ยวห้างเธอคงไม่รู้จักห้าง"

ทั้งสองได้ไปเที่ยวกัน จริงๆแล้วนาบีแค่สงสารเพื่อนใหม่ของเธอแม้แต่ที่ๆเธอเบื่อที่สุดเธอก็ยอมมาเพราะมิจู

"ขอบคุณนะแกเลี้ยงเราเยอะเลย"

อาหารบางอย่างที่ไม่เคยกินวันนี้มิจูได้มีโอกาสกิน ได้มีโอกาสทำอะไรที่เด็กกำพร้าคนนึงไม่มีปัญญาจะทำได้

"อื้อ แกเป็นเพื่อนฉันนี่แกบอกว่าเลี้ยงน้องด้วยใช่ไหมล่ะ ฉันขอซื้อของไปให้น้องแกนะ"

นาบีทำตาเป็นประกายแบบที่ไม่เคยทำใส่มิจูมาก่อน

"ได้สิ...แกชอบเด็กๆหรอ"

"ใช่ ฉันน่ะนะมีพี่ชายคนนึงวันๆก็ทำแต่งาน ฉันเบื่อมากๆอยากมีน้องสักคนนึงอ่ะแต่พี่ก็ไม่ยอมอุปการะเด็กมาให้ฉัน"

มิจูเห็นแววตาที่น้อยใจของนาบีก็รู้ทันทีเลยว่าเธอชอบเด็กแค่ไหน คงเหงามากแน่ๆที่พี่ชายไม่สนใจ

"งั้นแกอยากไปบ้านฉันไหม มาได้เสมอเลยช่วยฉันเลี้ยงไอ้แซบด้วยก็ดี"

มันไม่เสียหายอะไรถ้าเธอจะให้นาบีช่วยเลี้ยง ปัญญาของเธอยังไม่มีเงินเลี้ยงตัวเองลงรอดเลย วันนี้อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่กินข้าวได้อิ่มท้อง

"จริงนะๆๆๆ ฉันไปบ้านแกได้จริงหรอ"

เธอเขย่าแขนฉัน จะเป็นเซียมซีที่วัดอยู่แล้ว

"ได้ดิ ถ้าแกอยากซื้อของให้เด็กๆก็ช่วยซื้อของเล่นกับเสื้อผ้าใหม่ได้ไหม"

"ได้ดิแก แค่นี้จิ๊บๆเดี๋ยวฉันนะจะเหมาให้หมดราวไปเลยของเล่นจะจัดงามๆให้"

ตื่นเต้นกว่าอะไรดี

...บ้าน คัง มิจู...

มือเล็กๆเปิดบ้านอย่างช้าๆเพราะนี่เป็นเวลาดึกแล้วเด็กๆก็อาจจะนอนกัน รองเท้าคู่ใจวางลงบนชั้นวาง ก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้านพร้อมกับแขกคนสวย

"คงหลับกันแล้วล่ะมั้ง"

ปากสีชมพูอ่อนๆหันไปกระซิบให้เพื่อนของเธอช่วยเดินเบาๆ

"พี่กลับมาแล้ว!!"

แทมินตะโกนอย่างดีใจโผล่เขากอดคนตัวเล็กเด็กที่เหลือก็ตามมาทีหลังจนเธอเซนิดหน่อย

ทำไมยังไม่นอนกันอีก คำถามในใจที่เธอเห็นเด็กๆนั่งอยู่กลางบ้านในที่มืดๆ ไม่ยอมเปิดไฟด้วยซ้ำ

"ทำไมไม่เปิดไฟ นอนก็ไม่นอนนะเราปล่อยพี่ก่อนวันนี้แขกนะ"

ทุกสายตาหยุดนิ่งไปที่แขกสาวสวยด้วยความสงสัย ทั้งการแต่งตัวความสวย ไม่น่าจะมาเป็นเพื่อนพี่สาวของพวกเขาได้เลย

"หวัดดีจ๊ะเด็กพอดีฉันเป็นเพื่อนกับมิจูน่ะ ก็เลยมาเยี่ยม มีของมาให้ด้วยน้าาา"

ความคิดของพวกเด็กๆแตกกระเจิงเมื่อเห็นของตรงหน้ามากมาย สมแล้วที่เป็นเด็ก

"ขอบคุณมากๆนะ"

ไม่รู้จะขอบคุณเพื่อนคนนี้ยังไงดี เขาดีมากจริงๆถึงแม้จะรวยขนาดไหนก็ไม่เคยดูถูกคนเลยสักนิด

"แกพอแล้วพูดมากจริงเอาเสื้อผ้าไปเก็บได้แล้ว รองเท้าที่ซื้อให้ก็ใส่ด้วยไม่งั้นฉันโกรธ"

คุณหนูเอาแต่ใจขั้นสุดหน้าอย่างมุ่ยๆ

"ได้ดิก็ต้องใส่อยู่แล้ว"

ก็คงไม่เก็บไว้เพราะรองเท้าคู่ก่อนมันไม่ไหวแล้วอ่ะ ถุงเสื้อผ้าทั้งหมดถูกหิ้วไปในห้องๆนึงอย่างเงียบๆ เสื้อผ้าของเด็กพวกนี้เยอะเอามากๆ เกรงใจมากแต่ก็ห้ามนาบีไม่ได้

"พี่อย่าพึ่งเก็บของ ออกมาเล่นกำเราก่อนสิครับ"

แทฮยองกับแทฮยอนเดินมาตามฉัน แต่ฉันไม่น่าไหวนี่เป็นเวลานอนของฉันแล้วร่างกายที่ใช้แรงมาตลอดทั้งวัน ยังไงต้องชาตบ้าง

"นอนพักเถอะเดี๋ยวผมดูแลน้องเอง"

แทยงดันน้องสองคนของเขาออกไปรอยยิ้มสดใสเหมือนกับพนะอาทิตย์ยามเช้า สายตาที่อบอุ่นกำลังบอกว่าพวกเขาไม่เป็นไร

"เอางั้นหรอ"

"อื้อผมบอกพี่นาบีแล้วเขาก็เห็นด้วยนะ"

เธอพยักหน้าเบาๆก่อนจะจัดที่นอน...ไม่ไหวๆปวดไปทั้งตัว

"ฝันดีครับพี่สาวของพวกเรา"

มือเล็กๆของเด็กชายเอื้อมไปปิดไฟเขารู้ว่าพี่สาวเจ็บปวดและเมื่อยล้าแค่ไหน เขาทำอะไรให้ไม่ได้เลยนอกจากเป็นพี่ที่ดีของน้องๆที่เหลือ เขาไม่รู้หรอกว่าไอ้ที่พี่เป็นทุกเดือนเขาเรียกว่าอะไร มันมีเลือดออกมาเยอะมากบนที่นอนตอนที่นางฟ้าของเขาตื่นแต่ก็ไม่ยอมที่จะพักเลยสักวัน...

"ขอบคุณนะครับพี่นาบี ช่วยดูแลพี่สาวของเราทีนะครับ"

นาบีอึ้งเล็กน้อยที่เห็นเด็กตัวเท่านี้พูดจาได้เหมือนผู้ใหญ่

สายตาที่อ้อนแสนน่ารักของเด็กชาย มันน่ารักจริงๆ

"ได้สิเพื่อนกันนี่นา"

"แต่ระวังเรื่องโชคร้ายด้วยนะครับ"

มิจูจะเป็นโชคร้ายได้ยังไงกันนะ เธอสงสัยจริงๆไอ้ที่บอกว่าโชคร้ายจะร้ายได้ขนาดไหนกัน

...07.00...

"มาแต่เช้าเลยนะแก"

"แน่นอนวันนี้ฉันซื้ออาหารแห้งมาเก็บไว้นะเผื่อไม่มีอะไรกิน"

"อื้อขอบคุณมาแต่เช้ามีอะไรหรอฉันต้องไปทำงาน"

พวกเราสนิทกันมากจริงๆไม่คิดเลยว่าจะมีเพื่อนกับเขาแล้วจริงๆ

ตากลมโตกำลังจัดตู้เสื้อผ้าให้เข้าทีผมที่ยังไม่ได้สางแม้จะดูฟูที่ก็เป็นเธอในฉบับเด็กง่วงคนนึง เท้าเล็กเดินวนรอบห้องเพื่อเตรียมอุปกรณ์ให้เด็กๆไปรร.กันในวันจันทร์นี้ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะนาบีที่นอนอยู่บนผ้าที่เธอปูไว้นอนกับพื้นกำลังจ้องเธอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"อะไร?"

"ไปบ้านฉันไหม"

"ห๊ะ! ฉันหรอ"

ใครจะไปบ้านคนรวยๆแบบเธอกันฉันไม่เอาด้วยหรอก

เธอส่ายหัวรัวๆทันทีไม่ได้อยากไปซักนิด

"ก็ได้แกคงไม่ชินหรอก"

"ก็รู้นี่"

"งั้นฉันขอพาเด็กๆไปส่ง"

"ยังไง"

"รถฉัน"

สายตาของมิจูมองรถยี่ห่อดังสีขาวที่จอดอยู่ด้านนอก

เธอต้องบ้าแน่ๆ ใครจะกล้าขึ้น

"พี่มิจูมาเร็วๆค่า"

มีแต่ฉันสิท่าที่ไม่กล้า

"ก็ได้"

อยากจะรู้จังทำยังไงถึงได้มีเงินขนาดนี้ ไม่ต้องลำบากแบบฉัน

ไม่นานรถก็จอดที่หน้ารร.เล็กๆเป็นรร.ฟรีของรัฐ

"สวัสดีครับพี่"

เด็กไหว้อย่างพร้อมเพรียงกันก่อนจะวิ่งเข้าไปในรร.เบาภาระได้เยอะมากๆ นี่คือสิ่งที่มิจูคิดจริงๆ

"จูน..มาส่งน้องหรอ"

อาาเพื่อนเก่าของฉัน..

"ใครอ่ะ หลอกเขามาหรอ"

รอยยิ้มบางๆที่เคลือบยาพิษแววตาที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของฉันอย่างช้าๆ ใบหน้าสวยแสดงอาการนิ่งเฉยทันที

"ใครหรอมิจู ถ้าเป็นแค่สวะก็อย่าไปเสวนาด้วยเลย"

นาบีดึงแขนเล็กออกไปจากตรงนี้อย่ารวดเพราะกลัวว่ามิจูจะร้องไห้เป็นเด็กขี้แง ยิ่งเธอเป็นคนใสซื่อขนาดนี้

"แม่สาวแซ่บก็ระวังตัวหน่อยนะ บ้านจะไฟไหม้เอา"

คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่ยัยเด็กผู้หญิงหน้าจืดจะเดินออกไป

นาบีมองไปที่มิจูสีหน้าที่ไม่ดีแตกต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ

"กลับกัน ไฟไหม้ก็ไหม้ไปสิบ้านฉันมีหล้งด้วยที่ไหนเป็นร้อยๆหลัง"

เป็นร้อยก็บ้านสิใครจะอยู่หมดแค่พูดให้อีกฝ่ายสบายใจเฉยๆเอง

"ไปไหนหรอ"

"ช่วยทำงานหน่อยมีค่าจ้าง"

"ได้สิ"

รถหรูพุ่งตรงมาที่บริษัทขนาดย่อมๆ "นาบีกรุ๊ป" บริษัทของตัวเพื่อนเธอเอง รวยขนาดมีบริษัทเป็นของตัวเองเลยหรอ

ถึงว่าใส่เสื้อผ้าที่สุภาพกว่าทุกวัน แล้วดันมาบังคับให้เธอใส่ชุดนี้มาอีก

"อย่าพึ่งลงหน้าจืดไป"

มือสาวเปิดกระเป๋ากุชชี่สีดำเพื่อหยิบลิปสีแดงสดออกมาแต่งแต้มใบหน้าของเพื่อนซี้

"ไม่แดงไปหน่อยหรอ"

เรื่องแรกที่ทำให้เธอรู้ว่าลิปแท่งเดียวได้ทั้งหน้า

"สวยแล้ว จอดหน้าร้านกาแฟ"

นาบีบอกคนขับรถประจำตัว ก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถทันที

"ลงมาเหอะน่าไม่แปลกหรอกที่นี่เขาแต่งแบบนี้กัน"

แบบนี้ที่ไหนเล่าพนักงานแต่ละคนแต่งกันน่ารักทั้งงั้นมีแต่นาบีนี่แหละ...

นาบีสวยมากจริงๆ ทั้งการวางตัวทั้งเสื้อผ้าหน้าผมแตกต่างจากที่เป็นอยู่มากๆคงเพราะต้องทำงาน ฉันชอบแบบนี้จัง

"มาเร็วจะสั่งกาแฟ"

มือเล็กที่เย็นเฉียบเปิดประตูรถอย่างเก้งๆกังๆเพราะกระโปรงที่ไม่คุ้นชิน

เมื่อแสงแดดยามเช้ากระทบกับผิวเนียนทำให้เธอเปล่งประกายมากกว่าเพชรซะอีก นาบีได้แต่ยืนยิ้มให้กับความสวยของเพื่อนสาวของเธออย่างน่าขัน ที่เธอเอาแต่หลบกล้องที่เขาตามถ่ายเจ้าของบริษัทอย่างนาบี

"ขออนุญาตห้ามถ่ายภาพนะคะ"

นาบีช่วยลดความอึดอัดของมิจูไปบ้างนิดหน่อยทั้งคู่สั่งกาแฟกันก่อนจะเดินขึ้นตึก

มีสายตาหลายคู่ที่เอาแต่จ้องมองมาที่ทั้งสองคนจากที่สูง รอยยิ้มของชายหนุ่มที่กำลังรอคอยก็ผุดขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะโฟกัสกับบอร์ดงานตรงหน้า

^^^พ่ามมมมพ้ามมมมมเอาออกมาแค่นี้ก่อนแล้วกัน^^^

^^^ใครก็ไม่รู้มามองนาบีและก็มิสฟอร์จูนของเราด้วยนะ^^^

^^^ยัยหน้าจืดที่รร.นั้นก็ด้วยเป็นเพื่อนแท้ๆใจร้ายมาก^^^

^^^เอ็นดูมิสฟอร์จูนของเราด้วยนะคะ^^^

^^^comment \= ❤^^^

^^^❤❤❤\= อัพ^^^

^^^^^^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***