ตอนที่4 ชีวิตที่มาพร้อมคำสาป

ฉาก: ณ เขตศาลเจ้าโมริ ในป่าโฮตารุ

เนื้อเรื่อง:เมื่อ 20 ปีที่แล้ว มีเสียงเด็กทารกคนหนึ่งร้องไห้เสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่าจนดึงดูดเอาเหล่าภูต ผี ปีศาจทั้งป่าโฮตารุตรงหรี่มาตามเสียงร้องของเด็กทารก แล้วเหล่าภูต ผี ปีศาจก็มาหุ้มล้อมรอบตระกร้าที่มีร่างของเด็กทารกอยู่ในนั้น พอเด็กทารกมองเห็นปีศาจเหล่านั้นก็หยุดร้องไห้แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแทน แต่เมื่อเหล่าภูต ผี ปีศาจแยกย้ายกันไปทารกผู้นั้นก็กลับมาร้องไห้อีกครั้ง จึงมีปีศาจตนหนึ่งเอาหน้ากากจิ้งจอกมาใส่ไว้บนใบหน้าของเด็กทารกได้ไม่นานทันใดนั้นทารกผู้นั้นก็หลับไป ปีศาจตนหนึ่งเลยอาสาจะเลี้ยงดูทารกผู้นั้นให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่โชคชะตากลับเล่นตลกก่อให้เกิดเงื่อนไขที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เงื่อนไขนั้นคือคำสาปที่จะติดตัวทารกนี้ไปตลอดชีวิต ซึ่งเงื่อนไขมีอยู่ว่าถ้าจะเลี้ยงดูทารกที่เป็นมนุษย์ ต่อไปทารกคนนี้จะไม่สามารถแตะต้องตัวมนุษย์ได้เป็นอันขาด ถ้าหากแตะต้องโดนตัวมนุษย์เขาจะสลายไปตลอดกาล แล้วเรื่องราวทั้งหมดก็ดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน

เนื้อเรื่อง:เข้าวันต่อมา โทวกะก็รีบทานมื้อเช้าที่คุณปู่เตรียมให้แล้วห่อเอาของว่างใส่ถุงเตรียมตัวออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปหาทัสสึยะที่หน้าทางเข้าศาลเจ้าโมริแต่เช้า พร้อมกับว้าวที่คุณปู่ทำให้

โทวกะ:"คุณปู่หนูไปเล่นก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับมื้อเช้านะคะ"

ปู่:" (บ่นพึมพำ) อะไรกันเด็กคนนี้ ออกจากบ้านไปเล่นแต่เช้าเลย"

เนื้อเรื่อง:หลังจากนั้นไม่นานโทวกะก็ได้มาถึงที่หน้าทางเข้าศาลเจ้าโมริ ที่มีทัสสึยะนั้งรอโทวกะอยู่

โทวกะ:"วันนี้อากาศดีจังเลยนะ วันนี้ฉันเอาของว่างอร่อยๆมาด้วยหละ แล้วก็มีว่าวมาเล่นด้วย"

ทัสสึยะ:"อื้อ ฉันก็มีที่ไว้สำหรับให้เธอเล่นโดยเฉพาะแล้วหละ"

โทวกะ:"ที่ไหนงั้นหรอ"

ทัสสึยะ:"ตามมาสิ"

เนื้อเรื่อง:แล้วทั้งสองก็เดินไปที่ ที่ทัสสึยะพูดถึงหลังจากนั้นโทวกะก็เล่นว่าวกับทัสสึยะท่ามกลางลมเย็นๆบนลานหญ้าโล้งอย่างสนุกสนาน แต่แล้วว่าวก็หลุดจากมือของโทวกะแล้วลอยหายไปตามลม

โทวกะ:"เสียดายจัง"

ทัสสึยะ:"ช่างมันเถอะ เอางี้ตามฉันมาฉันจะพาไปดูศาลเจ้าโมริ รีบตามมาหละ"

โทวกะ:" (เดินตามทัสสึยะไปด้วยหน้าตาที่เบื่อหน่าย)"

ทัสสึยะ:"ถึงแล้วหละ ซากปรักหักพังตรงนี้ก็คือศาลเจ้าโมริเป็นสถานที่ ที่ชาวเมืองเคารพบูชาเมื่อ 70 ปีก่อน แต่ตรงนี้ไม่ค่อยเสียหายเท่าไหร่ แต่ก็ถูกทิ้งร้างมานานมากแล้วหละ"

โทวกะ:"อ๋อ! คุณปู่เคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับความสวยงามของศาลเจ้าและก็ความยิ่งใหญ่ของงานเทศกาลฤดูร้อนเมื่อตอนที่ยังไม่เกิดเหตุระเบิดเมื่อ 70 ปีก่อนแล้วหละ แต่หน้าเสียดายที่ทุกวันนี้กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว"

ทัสสึยะ:"ใช่แล้วหละ แต่เหตุการณ์เหล่านั้นมันเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะเกิดประมาณ 60 ปีแล้วหละ ฉันก็เลยไม่เคยเห็นว่ามันสวยงามและยิ่งใหญ่จริงหรือเปล่าหนะ"

โทวกะ:"เรามาเล่นซ่อนหากัน นายเป็นคนหานะ"

ทัสสึยะ:"เดี๋ยวก่อนสิโทวกะ!"

เนื้อเรื่อง:หลังจากนั้นทัสสึยะก็รีบตามหาโทวกะ เพราะกลัวว่าจะหลงป่าอีก แต่ตามหายังไงก็ไม่เจอจนกระทั่งกิ่งไม้ที่โทวกะขึ้นไปหลบทัสสึยะเกิดหัก จึงทำให้โทวกะจากต้นไม้ เมื่อทัสสึยะเดินมาเห็นจึงรีบพยายามวิ่งเข้าไปรับตัวโทวกะแต่โทวกะได้ตะโกนใส่ทัสสึยะจนทำให้ทัสสึยะตกใจจนหยุดนิ่ง ส่วนโทวกะเองก็ตกลงบนพุ่มไม้จนได้แผลถลอก หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้ไปหาที่นอนพักในขณะที่ทัสสึยะกำลังหลับอยู่โทวกะก็ได้พยายามที่จะถอดหน้ากากจิ้งจอกของทัสสึยะออก แต่ก็ถูกจับได้ซะก่อนโทวกะเลยรีบจับหน้ากากใส่คืน

ทัสสึยะ:"เธอกำลังจะทำอะไรของเธอ ปู่ไม่สอนหรอว่าห้ามแอบดูในสิ่งที่คนอื่นไม่ให้ดูหนะ"

โทวกะ:"ก็เห็นว่านายหลับแล้ว เลยอยากทดสอบว่าหลับจริงหรือเปล่า ไม่เห็นต้องโมโหเลยหนิ"

ทัสสึยะ:" (ถอนหายใจ) นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว ฉันจะไปส่งเธอที่ทางออกเหมือนเดิมนะ"

เนื้อเรื่อง:ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกจากป่าได้มีผีเสื้อบินเข้ามาวนรอบตัวทัสสึยะอย่างเป็นมิตร ทัสสึยะเลยเปิดหน้ากากออกแล้วแหงนหน้าหน้ารับแสงอาทิตย์สีส้มยามเย็นอย่างอบอุ่นและมีเสน่ห์ เส้นผมสีขาวบริสุทธิ์ตกกระทบกับแสงแสงสีส้มยามเย็นของพระอาทิตย์และแสงพระอาทิตย์นั้นยังส่องมายังใบหน้าอันอ่อนโยนของทัสสึยะ ทำให้มองเห็นใบหน้าที่แสนอ่อนโยนและรอยยิ้มที่เป็นมิตรของทัสสึยะได้อย่างชัดเจนจนทำให้เย็นวันนั้นของโทวกะเต็มไปด้วยความสุขอย่างบอกไม่ถูก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***