โอกาสครั้งนี้ผมจะไม่ทำให้มันศูนย์เปล่า

ตอนที่ 1

ในเมืองกรุงที่แสนวุ่นวายทั้งรถที่แล่นไปแล่นมาทั้งผู้คนที่มากมายทำให้ผมรู้สึกแย่ไม่เหมือนที่ชนบทที่ผมเคยอยู่ทีี่นั้นมันทั้งเงียบสงบผู้คนก็รู้จักกันดีและคอยช่วยเหลือกันเอ่อ ผมลืมเเนะนำตัวไป ผมชื่อแคลนอายุ41ปีผมเกิดวันที่ 18 มิถุนายน ซึ่งอีก3วันก็จะถึงวันเกิดผมแล้ว

ถ้าถามว่าทำไมผมมาทำงานที่นี้ทั้งที่ผมไม่ค่อยชอบเมืองกรุงก็เพราะก่อนที่แม่กับพ่อผมจะเสียท่านทั้ง2บอกว่าคุณอาอยู่ที่นี้ผมเลยทั้งใจมาหาท่าน

ปลี้นๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรถยนต์ดังขึ้น

"เห้ย! ระวัง"

เมื่อสิ้นสุดเสียงก็มีชายคนหนึ่งที่วิ่งไปพลักชายคนที่กำลังจะโดนชนให้ออกไปจนตนนั้นโดนรถชนเข้าอย่างจังซึ่งคนที่โดนรถชนก็อื่นแครนนั้นเองร่างของแครงลงไปอยู่ที่พื่นพร้อมกับของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากตัวแครนไม่หยุด

"เห้ย! ไอ้หนุ่มทำใจดีๆอย่าผึ้งหลับหละ"

คนที่คับรถชนก็รีบลงมาดูแครนอย่างไวคนแถวนั้นก็รีบมาดูบางคนก็รีบเรียกรถพยาบายบางคนที่เห็นของเหลวสีแดงเต็มพื้นถนนก็เป็นลมบ้างบางคนก็ลนจนทำอะไรไม่ถูกบางคนก็ยื่นตัวแข็งส่วนบางคนที่มีสติก็รีบไปดูแครนบนท้องถนนตอนนี้วุ่นวายมาก

ตำรวจแถวนั้นจึงต้องรีบมาดูแล้วยุติความวุ่นวายก็จะประถมพยาบาลเบื่องตนให้แครน

"เจ็บยัง"

แครงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ซีด

"อดทนหน่อยนะครับรถพยาบานกำลังมาแล้วครับ"

ตำรวจคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวน

"คุณตำรวจไปทำหน้าที่เถอะครับปล่อยผมไว้นี้เเหละ:

"ไม่ได้ครับนี้ก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ผมนะครับ"

"ด้วยชุดคุณตำรวจก็เปลื่อนหรอกครับ"

"ถ้าชุดไม่เปลื่อนแล้วต้องแลกกับชีวิตคุณผมก็ไม่ควรเป็นตำรวจ:

คุณตำรวจพูดแล้วก็ยิ้มให้แครน

"ฮ่า ฮ่า คุณตำรวจเป็นคนดีจังนะครับ"

"ขอบคุณที่ชมครับรถพยาบาลมาแล้วครับ"

ณ โงพยาบาล

"คุณตำรวจค่ะเราคงช่วยอะไรไม่ได้มากนะค่ะ"

คุณหมอท่านหนึ่งไปเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

แล้วหมอท่านนั้นก็เดินไปบอกข่าวร้ายกับคุณตำรวจ

"ทำไมละครับ"

"เพราะร่างกายคนไข้เสียหายไปหลายจุดมากค่ะและถ้าทำการผ่าตัดก็จะมีความเสี่ยงสูงที่คนไข้จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกค่ะ"

"ผมเข้าใจแล้วครับผมขอเข้าไปคุยกับเข้าได้ไหมครับ"

"เชิญเลยค่ะ"

หลังจะหมอท่านนั้นพูดจบก็เดินออกไปด้วยความรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยส่วคนที่อยู่ในห้องนั้นก็เดินออกไปคุณตำรวจคนนั้นจึงเดินเข้าไปหาแครน

"เอ่อ คือ"

"ผมรู้ครับว่าผมต้องต*ย"

แครนรู้ตัวดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนจึงได้พูดขัดคุณตำรวจไปแล้วยิ้มให้

"คุณชื่ออะไรหรอครับ"

"ผมชื่อแครนครับแล้วคุณตำรวจละ"

"ผมชื่อซานครับ"

ทั้งคู่ก็คุยกันไปสักพักด้วยใบหน้าที่มีความสุขจนซานได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นซึ่งเสียงนั้นทำให้ใบหน้าที่มีความสุขของเขาบิดเบียวแล้วดวงตาของซานก็เริ่มแดงขึ้นจนมีน้ำตาคลออยู่ไม่นานน้ำตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งก็ไหลออกมาไม่หยุดปากก็เริ่มสั่นหน้าก็เริ่มแดง

เสียงนั้นก็คือเสียง"ตื้ด~"การเครื่องวัดการเต้นของหัวใจสิ่งที่ซานเห็นไนหน้าจอเครื่องก็คือเส้นตรง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ตอนที่ 2

