นั่นใคร?

ผมเดินลงมาชั้นล่าง นั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์รอมันลงมา ดวงอาทิตย์เริ่มลับ​ลา แสงโพล้เพล้สีส้มอ่อน​สะท้อนระยิบระยับในบ่อน้ำพุ​ ทำให้ผม ยากที่จะละสายตา ความรู้สึกหดหู่กรูเข้ามาในจิตใจ​

"จะ...อะ​ ออก​ ปะ​ ปะ​ ไป​ ขะ​ ข้างนอกกันเหรอคะ คุณแก๊ป"

ผมหันไปมองตามเสียงที่พูดติดอ่างของพี่แวว

"ใช่ครับผมจะออกไปกินข้าวข้างนอกกับไอ้นิลมัน แต่ก็ไปไม่นานหรอกครับกินเสร็จเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว​"

" ว้า... พี่แวว​ กะ​ กะ​ วะ​ ว่า​ จะ​ จะ​ ทะ​ ทะ​ ทำ

อา​หาร​ ยะ​ ยะ​ เย็น​ ให้สักหน่อย​ "

ผมพยายามฟังลุ้นว่าพี่แววแกจะพูดอะไรแบบเผลอกลั้นหายใจไปด้วย​

" อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับมีพี่แววเหลืออยู่ดูแลบ้านดูแลไอ้นิลคนเดียวแบบนี้คงจะเหนื่อยมากอยู่แล้ว​ ไว้ถ้าพี่จะทำให้กินจริงๆก็ พรุ่งนี้ละกันเนาะ"

พี่แววพยักหน้ายิ้มรับ​ ก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ผมพูดรักษาน้ำใจ​แก​ และก็รู้สึกสงสารที่ทำงานบ้านคนเดียว​ ผมเคยถามไอ้นิลว่าทำไมไม่จ้างคนเพิ่ม มันบอกว่าประหยัดเงิน แล้วก็ไม่ชอบให้คนเยอะด้วย แต่มันก็โอเคตรงที่ว่ามันทำความสะอาดบ้านด้วยเองนะ​ ไม่รอให้แต่แม่บ้านทำ ชอบมันก็ตรงนี้แหละติดดินดี

" ป่ะไป​กัน​ แดกไรดี"

มันเดินมาตบไหล่ผม กลิ่นน้ำหอมของมันฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ​

“ โอ้โหไอ้นี่​ แค่ออกไปกินข้าวแค่เนี้ย​ ถึงขั้นแต่งเต็มขนาดนี้เลย​​ แล้วน้ำอาบหรือยังเนี่ย "

มันใส่ชุดการ์ดบิ๊กไบค์เต็มยศ​ ทำให้ผมแปลกใจหรือว่ามันจะเสียเส้นไปแล้วจากการที่กลัวตายครั้งนี้ แต่ความรู้สึกที่แปลกไปกว่านั้นคือ ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์ที่มันใส่ชุดแบบนี้เหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน หรือที่เรียกว่าเหตุการณ์เดจาวู อะไรแบบนั้น

" อื่อ...ยังไม่ได้อาบกลับมาค่อยอาบ​ อ่ะกูขี่เอง"

มันยื่นหมวกกันน็อคให้ผม ก่อนสวมหมวกกันน็อคของมันเอง​ ผมยืนงงกับการกระทำ​ จะอะไรของมันขนาดนั้น​

" แล้วมึงก็ไม่ดูกูเลยเนาะ ใส่ชุดนักเรียนอยู่เนี่ย แล้วดูมึงดิ "

ผมรู้สึกไม่พอใจที่มันไม่มีชุดให้ผมใส่

" เออน่าไปกินข้าวข้างนอกแป๊บเดียวเอง จะอะไรนักหนา เดี๋ยวกูให้ยืมชุดนอนของกูแล้วไง​ ใส่ชุดเดียวก็พอมึงอ่ะ​เปลื้อง"

มันย้อนประโยคที่ผมพูดกับมัน​ โคตรกวนเลย

ไม่นานนักผมกับมันก็มาที่ร้านอาหารตามสั่งริมฟุตบาท​ จากการบิดแบบสปีดเร็วกว่านรก

ของมัน​

" กูคิดว่ากูจะไม่ได้แดกข้าวเย็นละ​ ขี่เร็วขนาดนั้นคงไม่ได้ตายพรุ่งนี้แน่"

" เออกูรู้แล้ว กูกลัวไม่ทันพระอาทิตย์ตกดิน

มึงจะกินอะไรสั่งเลย แต่ต้องสั่งใส่กล่องนะ"

ผมคงไม่ใช่เพื่อนสนิทของมันจริงๆแล้วล่ะ เพราะเดาอารมณ์มันไม่ถูกเลย เมื่อกี้ก็บอกว่าจะมากินข้าวข้างนอกบ้าน แต่ตอนนี้ก็บอกให้สั่งกลับบ้านแล้ว แต่ผมก็ไม่เถียงมัน และไม่ถามเหตุผลมันด้วย ปล่อยให้ทำอะไรตามใจอยาก

" เอากระเพราหมูกรอบไข่ดาวสองกล่องครับป้า"

ไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากสั่งอาหาร มันก็สั่งตัดหน้าผมไปแล้ว แต่ก็ยังดีที่เป็นกระเพราหมูกรอบที่ผมกำลังจะสั่งอยู่พอดี

" เป็นไงล่ะมึงกูรู้ว่ามึงต้องสั่งกระเพราหมูกรอบ แค่นี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่ากูสนิทมึงขนาดไหน"

มันยิ้มอย่างภูมิใจ

" เออกูรู้แล้ว มึงจะเอาโล่รางวัลคนสนิทอันดับหนึ่งจากกูเหรอ​ ไม่มีใครแข่งกับมึงหรอกเพราะกูก็ไม่มีใครเป็นเพื่อนเหมือนกัน มีแค่มึงคนเดียวนั่นแหละ"

ผมพูดประชดมัน​ แต่มันก็คือความจริงนั่นแหละ ผมก็ไม่มีใครที่จะสนิทไปมากกว่ามันแล้ว

" ไอ้แก๊ป กูรู้สึกว่ามีคนคอยมองดูเราอยู่"

มันมองไปที่ข้างหลังผม ทำให้ผมหันไปมองตามสายตามัน

" ใครวะ แต่ก็ไม่น่าแปลกหรอกมึงแต่งตัวซะขนาดนี้ กูก็เห็นมองกันทุกคนแหละ"

" มันไม่ใช่แบบที่มึงคิด กูเห็นมาสักพักแล้วล่ะ ผู้ชายตัวสูงมาก ใส่แจ็คเก็ตมีฮู้ด ยืนอยู่มุมตรงนั้น มึงอย่ารีบหันไปมองนะ​ ทำตัวตามปกติ​มันกำลังจ้องเราอยู่​ อย่าให้มันรู้ว่าเรารู้"

ไอ้นิลพูดเบาๆในลำคอ โดยไม่มองหน้าผม

" ได้แล้วจ้า"

แม่ค้ายื่นถุงใส่ข้าวกล่องให้กับไอ้นิล​

" เก้าสิบบาทจ้าหนุ่ม​ "

มันจ่ายเงินเสร็จแล้วก็รับถุงข้าวกล่อง

จากป้าแม่ค้า

" ขอบคุณ​นะจ๊ะ​ พรุ่งนี้ก็ตายแล้วสิเนาะวันเสาร์"

แม่ค้าพูดพลางยิ้ม

เมื่อได้ยินประโยคนั่นผมถึงกับ พูดไม่ออก และกำลังจะลุกต่อว่าป้าแม่ค้าที่ปากพล่อย​ แต่ไอ้นิลกับยิ้มแล้วพยักหน้าตอบรับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น​

" ไอ้นิลเมื่อกี้แม่ค้าว่ายังไงนะ"

ผมดึงแขนมันมากระซิบถาม

" ก็แกแค่ขอบคุณแล้วก็บอกว่าพรุ่งนี้ก็ได้หยุดกันแล้วเนาะวันเสาร์ อะไรทำไมเหรอ?"

"เปล่าไม่มีอะไรหรอกกูแค่หูฝาด"

ผมคิดในใจว่าขออย่าให้เป็นลางสังหรณ์ที่ผมได้รับรู้แบบนั้นอีก​

"ว่าแต่ไอ้ผู้ชายตัวสูงคนนั้นไปไหนละ"

มันพูดพร้อมกวาดสายตามองหา ก่อนขึ้นควบ บิ๊กไบค์

“ ช่างเหอะอย่าไปสนใจเลย รีบๆกลับกูหิวข้าวแล้ว แล้วมึงก็มาแค่เนี้ย มึงออกมาซื้อเองแล้วให้กูรออยู่บ้านมันก็จบ "

ผมบ่นอยู่ข้างหลังมัน

" อะไรของมึงวะ ไม่เป็นห่วงกูเลยหรอ มึงก็ต้องอยู่ติด​กับกูตลอด​เวลาจนถึงเส้นตายของกู

กูจะจ้างมึงเป็นบอดี้การ์ด จ่ายค่าจ้างเป็นเลี้ยงข้าวกระเพราหมูกรอบ ทุกมื้อเย็นดีมั้ย"

" มึงอยากให้กูอ้วนตายหรอไง​ แล้วดูคำพูดมึงพูดอย่างกับหนังแอ็คชั่นบู้ล้างพลาญ เส้นตงเส้นตายอะไรของมึง​ ไปรีบไปกูหิวโว้ย! "

พูดจบผมก็ใช้ฝ่ามือตบไปกลางหลังมันทีนึง ให้มันรีบออกรถไป แล้วหันไปมองข้างหลัง มีผู้ชายใส่ฮู้ดร่างสูงยืนอยู่ที่มุมตรงนั้นจริงๆด้วย​ ผมแอบตกใจเล็กน้อย​ แต่ก็ไม่พูดให้มันฟัง อยากให้มันมีสมาธิในการขี่​ พูดง่ายๆคือผมก็กลัวตายนั่นแหละ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***