ปริศนา​หลังการตาย

" กูจำได้แล้ว!!!"

ไอ้นิล พูดเสียงดังขึ้นมา​ กลบความเงียบทำให้ผมตกใจจนสะดุ้งโหยง

“ สัตว์! กูตกใจหมด มึงจำอะไรได้วะเล่ามาซิ "

ผมพูดพร้อมเอาไหล่กระแทกไหล่มัน

" กูพอจะจำได้บางส่วน คุณครูมานะชัยมาในคาบสุดท้ายของวันนั้น มึงสังเกตไหม สีหน้าของครูดูวิตกกังวลตลอดเวลาไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับใครเลย"

มันพูดก่อนกัดหัวปากกาไปมา

" จำได้สิ ทุกคนก็พูดกันในห้อง แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็คิดว่าครูต้องเจอเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ถึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย โดยที่ไม่มีใครสงสัยแบบเราเลยนะ"

" ไอ้แก๊ป​ ใครเป็นคนเจอศพครูคนแรกนะ"

มันหันควับมาถามผม

" ลุงภารโรงมาเห็นตอนเช้าไง พอเห็นก็รีบแจ้งตำรวจทันที​ "

"อ๋อ... แกน่าจะผูกคอตายของเย็นวันแจกการ์ดเลยแน่นอน​ ข่าวก็บอกว่าเย็นวันนั้นครูโทรไปบอกเมียแกว่าจะไม่กลับบ้านจะทำงานต่อให้เสร็จ​ แล้วที่คุณครูตัดสินใจฆ่าตัวตายเพราะปัญหาหนี้สินแถมยังคงทำใจไม่ได้กับการตายของลูกสาว​ ทางเมียครู ก็ไม่ได้ติดใจอะไร​คิดว่าเป็นการฆ่าตัวตายธรรมดา​ "

ไอ้นิลพูดพลางจับปากกาเขียนลงกระดาษวนไปมา

" วันนั้นครูบอกว่า จะมีบททดสอบให้นักเรียนห้องห้าทับสี่ทำ​ และสุ่มเอาจากเลขที่ประจำตัว เพียงแค่ห้าคน​ คนที่ทำแบบทดสอบได้ก็จะได้รับคะแนนสะสมพิเศษ​ มึงจำบรรยากาศในห้องวันนั้นได้ไหม มีทั้งคนอยากได้แล้วก็มีทั้งคนไม่อยากทำ​ หนึ่งในนั้นคือกูที่ไม่ได้อยากทำเลย​ "

ผมพูดตามภาพของดีเทลที่จำได้ในตอนนั้น

" คนแรกที่ครูจับสลากได้จากเลขที่ประจำตัวนักเรียนห้าสิบคน​ ก็คือมิ้น คนที่สองคือมึง

แล้วคนที่สามใครวะ? "

ผมคิดไม่ออก

" อ๋อกูจำได้แล้ว​ คนที่สามแพรไหม​ คนที่สี่ไอ้เคน​ คนสุดท้ายไอ้นัท​ไง"

ไอ้นิลมีท่าทางตื่นเต้นที่จำได้ทั้งหมด

" มิ้นโดนรถชนตอนนั่งกินก๋วยเตี๋ยวริมถนน หลังเลิกเรียน แต่กูก็แปลกใจเมื่อมันรู้ว่ามันจะตายแต่ทำไมมัน ถึงไม่มาถามพวกกูคนที่ได้การ์ดเหมือนกันวะ​ หรือไม่ก็ขังตัวเองไว้ในห้องไม่ออกไปไหนจนเลยเวลาที่ถูกกำหนดไว้

"

มันยังคงเกิดคำถามขึ้นมากมายทำให้ผมตอนนี้เริ่มสับสนไปหมดแล้วว่ามันคืออะไรกันแน่

" ก็โบไง​ เห็นมันบอกว่า มันก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ที่บอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมิ้นหรอก มันเลยพาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวปลอบใจไง จนเกิดเหตุการณ์ขึ้น​ "

" ดีนะที่มึงเชื่อกู กูรู้สึกโคตรรักมึงเลยมา​ๆ... เออว่าแต่พรุ่งนี้เราจะบอกคุณครู ยังไงวะเรื่องไปงานศพมิ้น "

มันพูดพลางทำท่าอ้าแขนใส่ผม ผมจึงทำท่าง้างหมัดใส่​ มันเลยเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

" ก็บอกไปสิว่ามึงไม่สบาย"

" แล้วมึงล่ะจะบอกครูยังไง"

มันชี้นิ้วมาที่ผมแล้วถาม

" กูก็บอกว่า หมาไม่สบายเลยเฝ้าหมา"

ผมพูดแหย่มัน

" กูยอมเป็นหมาก็ได้ถ้ามีเจ้านายดีๆแบบมึง"

พูดจบมันก็ทำท่าแลบลิ้นเลียนแบบหมาทันที

"มึงนี่ก็เน่าได้ตลอดเวลาเนาะ​ แต่ก็ยังดี มึงอ่ะกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว"

ผมยิ้มแล้วลูบหัวมัน​ที่ตอนนี้กำลังทำท่าหมาอยู่

แต่ก็อดสงสารมันไม่ได้ ที่เหมือนมันมีผมเป็นเพียงเพื่อนมันแค่คนเดียว​ มีครอบครัวก็เหมือนไม่มี​ ผมก็ได้แต่หวังว่าสิ่งที่มันเจอเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น และเรื่องบังเอิญ พรุ่งนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมันอย่างแน่นอน ขอให้เป็นอย่างที่ผมคิดเถอะ​

" เออไอ้แก๊ป เราโทรไปเตือนทุกคนดีไหม ที่ได้การ์ดไง​ บางคนยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าการ์ดเขียนว่าอะไร"

มันหยุดทำท่าหมาแล้วพูดขึ้นมาทันที

" กูว่าอย่าเพิ่งเลย รอพรุ่งนี้ดีกว่า เพราะรายต่อไปก็คือมึง หากไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรืออาจเป็นเรื่องแกล้งเล่นตลกของใครบางคน​ ไม่อยากให้เป็นเรื่องตื่นตระหนกใหญ่โต ดีไม่ดีมันอาจจะเป็นงานแบบทดสอบ ที่สะสมคะแนนพิเศษก็ได้นะมึงว่ามะ "

พูดจบผมก็ดูอาการมัน ที่ตอนนี้นิ่งเงียบจ้องมองหน้าผม

" ถึงขนาดนี้แล้วมึงยังคิดว่าเป็นเรื่องแกล้งเรื่องล้อเล่นอะไรอยู่หรอ​ หรือว่ามึงยังคงไม่เชื่อกู"

เอาอีกแล้วมันดึงดราม่าอีกแล้ว​ ผมไม่รู้จะพูดยังไงละนะ บรรยากาศเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง

" แต่...ก็เอาตามที่มึงบอกแหละ ยังไงกูก็ต้องไม่ตายพรุ่งนี้ ป่ะเดี๋ยวออกไปหาอะไรกินกัน แล้วค่อยกลับมาอาบน้ำเล่นเกมต่อยาวๆเลย"

" อะไรของมึงวะ มึงเป็นไบโพล่าเหรอ กูตามอารมณ์มึงไม่ทันแล้วนะเว้ย"

ผมตามมันไม่ทันจริงๆ แต่ถึงยังไงผมก็แอบเป็นห่วงเรื่องที่จะเกิดกับมันอยู่ดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***