การ์ดสีดำ

" มึงจะรีบไปไหนวะ!​ อ้าวสวัสดีครับพี่แวว"

ผมยกมือไหว้ทักทายพี่แววแม่บ้านของไอ้นิลมัน แกพยักหน้ายิ้มรับ บ้านมันใหญ่กว่าเดิมอีก ครั้งล่าสุดผมมาก็เมื่อสองเดือนที่แล้ว ช่วงพ่อแม่มันอยู่บ้านเลยไม่ค่อยได้มา ผมรู้สึกเกรงใจแบบไม่เป็นตัวเอง​ เลยไม่ค่อยมาหามันบ่อยๆส่วนใหญ่มันจะมาหาผมที่บ้านมากกว่า

" พ่อแม่มึงไม่อยู่หรอ..แล้วมึงต่อเติมหน้าบ้านตั้งแต่ตอนไหนวะ"

ผมกวาดสายตามองรอบบ้านมัน

" ไปดูแลงานที่ต่างจังหวัด กลับอาทิตย์หน้านู้นทิ้งเงินไว้ให้กูกองหนึ่ง แล้วหายเข้ากลีบเมฆ แม่งไม่สนใจกูสักคนทั้งพ่อและแม่ ขึ้นข้างบนกันเถอะเดี๋ยวกูเอากระดาษให้มึงดู"

" เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำตัวเป็นคนจนสักที​วะ ดูห้องมึงดิ แค่ห้องน้ำก็กว้างกว่าห้องนอนกูอีก"

"เออ... ถ้าไม่รังเกียจมึงก็มานอนในห้องน้ำกูบ้างก็ได้นะฮะฮ่ะฮา...ที่กูทำตัวแบบนี้ก็เป็นตัวกูแหล่ะการไม่มีเพื่อนที่คบกูที่เงินมันก็ดีนะ อย่างน้อยกูก็มีมึงเป็นเพื่อนที่เข้าใจกู​ ไม่ได้คบกูที่เงิน..ขนาดพ่อแม่ยังไม่เข้าใจกูเลย...มามาจุ๊บทีซิมึง"

มันอ้าแขนทำท่าทำทางใส่ผม

" มาๆ มาจุ๊บส้นตีนกูนี่.."

ผมยกเท้าขึ้น​ แต่ผิดคาดมันก้มลงจุ๊บส้นเท้าผมจริงๆ

" เห็นมั้ย...ว่ากูรักมึงมากแค่ไหนไอ้เพื่อนสนิทฮ่าๆ ๆ "

"บ้าไปแล้วมึงอ่ะ​ เออๆ เอากระดาษมาดูเร็ว"

ผมคิดว่ามันจะกลับมาเป็นปรกติแล้วซะอีก​ แต่พอมันเอาการ์ดออกมา​ มันก็มีท่าทีเหมือนสามวันก่อนทันที

"มันก็กระดาษสีดำธรรมดาๆหนิ"

ผมพลิกไปมา​ ไม่เห็นตัวหนังสือเห็นแต่ลายไทยสีเงินอยู่รอบมุมกระดาษคล้ายการ์ดงานศพ

"มึงดูดีๆ "

พูดจบมันก็ปิดไฟทำให้ตัวหนังสือเรืองแสงปรากฎขึ้นมา

[ขอแสดงความเสียใจ...คุณคือผู้โชคร้ายจะตายในวันเสาร์ที่18เดือนxxปีxxxxเวลา10:00น.​ผู้กำหนดชะตาBB15 ]​

" นี่มันอะไรกัน​ แล้วไอ้บีบีสิบห้านี่คืออะไร? "

ผมหันไปถามมัน

"กูก็ไม่เข้าใจกูถึงอยากให้มึงช่วยไงไม่แน่ถ้าเรารู้ความหมายของมันกูอาจรอดก็ได้"

มันพูดก่อนเปิดไฟ​

" ใครมันมาเล่นตลกแบบนี้วะ​"

ผมรู้สึกไม่โอเคกับสิ่งที่ได้รับรู้

“ ที่แน่ๆกูรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องตลกหรอก ทั้งครูมานะชัย และทั้งมิ้น ต่างก็ตายอย่างมีเงื่อนงำ มึงไม่แปลกใจเหรอ ทำไมครูมานะชัยต้องมาแขวนคอที่ใต้อัฒจันทร์ของสนามวอลเลย์บอล ทั้งๆที่ทำที่บ้านก็ได้ มันไม่ใช่การฆ่าตัวตายกูคิดว่างั้นนะ"

ไอ้นิลใช้นิ้วชี้ลูบคางตัวเองไปมาพร้อมพูด

" แต่กูคิดว่าคนถ้าเขา อยากจะตายที่ไหนเขาก็ไม่เลือกหรอก แล้วมึงคิดว่าใครเป็นคนทำครู? "

" กูจะไปรู้เหรอ​ แค่สงสัยน่ะ"

พูดจบมันก็ไปหยิบปากกากับสมุดที่โต๊ะเขียนหนังสือ​ แล้วเดินมานั่งที่พื้นปลายเตียง ผมจึงลุกจากเตียงแล้วนั่งลงพื้นเอาหลังพิงปลายเตียง​ ขยับไปอยู่ข้างๆมัน​

" มึงเอาสมุดกับปากกามาทำไม"

ผมถามด้วยความสงสัย

" กูจะเอามาจดรายชื่อคนที่ได้การ์ดสีดำ มึงช่วยกูคิดด้วยนะ มึงจำได้ไหมว่ามีใครบ้าง "

"กูจำได้นะว่ามีห้าคน​ ถ้าตัดมิ้นออกไปก็เหลือสี่มี มึงอีกคนก็เหลือสาม"

ผมคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น เราทั้งคู่พยายามที่จะเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมดเท่าที่จำได้

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัดทันทีเมื่อผมกับมันได้แต่ครุ่นคิดโดยไม่พูดกันสักคำ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***