ความกลัว

สามวันมาแล้วหลังจากการตายของมิ้น บรรยากาศภายในโรงเรียนดูอึมครึมหดหู่ตั้งแต่เช้า ทุกคนต่างพูดถึงการตายของมิ้นตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ก็ยังคงพากันจับกลุ่มคุยกันไม่จบสิ้นสักที กิจกรรมหน้าเสาธงก็ดูกร่อยๆ ทุกคนไม่สดชื่นกันเลย​ แม้แต่คนในห้องเรียนก็ไม่มีกะจิตกะใจอยากจะเรียน ขนาดคุณครูก็คงไม่อยากที่จะสอน​ แจกชีทสั่งงานเสร็จก็เดินออกจากห้องไป จนค่อนวันแล้วทุกคนดูไม่ปกติเลย อาหารกลางวันก็ดูจืดชืด เป็นอะไรกันไปหมดก็ไม่รู้​ ผมเข้าใจว่ามีนักเรียนตายแต่ผมคิดว่าบรรยากาศมันไม่น่าจะเศร้าขนาดนี้ นี่ก็ผ่านไปสามวันแล้ว คนที่เป็นไปกับเขาด้วยก็คือไอ้นิล​ เพื่อนสนิทผมที่วันนี้ดู แปลกไปกว่าวันอื่นๆ ผมสังเกตุดูมันตั้งแต่เช้าแล้ว​ มันมีอาการหวาดระแวง ทำตัวปิดปากเงียบไม่คุยกับใครแม้แต่ผม​ ที่เป็นเพื่อนสนิทมัน ผมพยายามเดินเข้าไปหา พยายามทัก แต่มันกลับเดินหนีตลอด ทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงมันอย่างบอกไม่ถูก  เสียงออดหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้นนักเรียนต่างทยอยกันกลับเข้าชั้นเรียน​ แต่ไอ้นิลยืนนิ่งมองหน้าผม ตกลงมันเป็นอะไรกันของมันนะ ผมจึงเดินเข้าไปหามันแล้วสังเกตุเห็นน้ำตาคลอที่เบ้าตามันเหมือนกำลังจะร้องไห้

" เฮ้ย! ไอ้นิล..มึงเป็นเหี้ย..อะไรของมึงวะ"

ผมพูดเสียงดังทำให้มันหลบหน้าก้มลงมองพื้น

" ไอ้แก๊ปกูทนไม่ไหวแล้ว..กูต้องบอกมึงแล้วว่ะ"

มันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม

 "เฮ้ย! พูดได้ด้วยเหรอวะกูนึกว่าใบ้แดกไปซะละ"

ผมพูดกวนมันแต่ดูมันไม่ตลกเอาเสียเลย

" เออ..มึงมีอะไรจะบอกกูเหรอ?"

ผมรอฟังคำตอบว่ามันเป็นบ้าอะไรของมันกันแน่

" เอ่อคือ...กระดาษสีดำนั้น"

 มันพูดเสียงต่ำอยู่ในลำคอ

" ห๊ะ! ..อะไรนะ​ กระดาษสีดำอะไรของมึง" 

ผมทวนคำพูดมัน​ แต่มันเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดต่อ

"กระดาษนั่นน่ะคือมัน...เอ่อ..โธ่เว้ย! กูไม่รู้จะบอกมึงยังไง..มึงต้องว่ากูบ้าแน่ๆ..." 

มันหยุดพูดแล้วเอามือกุมหัว 

"เชี้ย...มึงอย่าหยุดพูดดิ กูคาใจเว้ยเฮ้ย​ กูไม่ว่ามึงบ้าหรอก...ทุกวันนี้มึงก็บ้าอยู่แล้ว...ฮ่าๆ ๆ ๆ "

ผมพูดติดตลกแล้วหัวเราะกลบบรรยากาศตึงเครียดที่มันสร้างขึ้น​ แต่พอมองหน้ามัน​ เหมือนเดิม มันไม่ขำด้วยเลย​ ผมจึงหุบยิ้มหยุดหัวเราะทันที 

"ตกลงมึงจะบอกกูไหมห๊ะ! " 

ผมรู้สึกหงุดหงิดอยากรู้ว่ามันจะบอกอะไรแต่มันดันเงียบเอาแต่ก้มหน้า คราวนี้ผมเห็นน้ำตามันหยดลงพื้​น​ มันเอามือขยุ่มผมแล้วทึ้งไปมา ผมจึงรีบแกะมือมันออกจากหัว เพราะมันเริ่มทำร้ายตัวเองแล้ว 

"เฮ้ย! หยุดไอ้นิลมึงเป็นอะไรของมึงวะ​ ไม่ต้องบอกกูก็ได้..อึก! ..."

 พูดไม่ทันจบมันก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดพร้อมร้องไห้โฮ ทำเอาคนรอบข้างหันมามอง​ ผมพยายามแกะมือมันออกแต่มันยิ่งรัดตัวผมแน่นกว่าเดิม​ ผมจึงปล่อยเลยตามเลยให้มันร้องไห้ให้เต็มที่คราวนี้รอบกายไม่ได้หยุดมองกันธรรมดา มีเอามือป้องปากกระซิบนินทากันเป็นกลุ่มๆ​แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ​ ในตอนนี้ผมสนแต่สิ่งที่มันเป็นอยู่ สักพักมันก็ปล่อยมือออก

" มึงมีอะไรบอกกูได้เลย กูเป็นเพื่อนมึงนะ ถ้าช่วยได้กูก็จะช่วย"

ผมตบไหล่มันเบาๆ

"มึงช่วยกูไม่ได้หรอก.."

มันตะคอกใส่หน้าผม​พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

" ทำไมวะ! " 

ผมจับไหล่มันเขย่า

 "พรุ่งนี้กูจะตาย..." 

พูดจบมันก็ปัดมือผมออก​ เมื่อได้ยินสิ่งที่มันบอก​ ผมก็อึ้งไปสามวิ

 "เวรแล้งไง...มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะ​ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษากูได้​ อย่าคิดอะไรแบบนั้นดิ ยังมีคนรักคนห่วงใยมึงอยู่นะอย่างน้อยมึงก็มี..."

"กูไม่ได้จะทำแบบที่มึงคิด"

มันพูดแทรกผมขึ้นมา

"แล้วที่มึงพูดหมายความว่ายังไง "

" ไอ้แก๊ป...กูจะตายตอนสิบโมงตรงวันเสาร์ที่สิบแปดก็คือวันพรุ่งนี้​ ไอ้กระดาษนั่นมันบอกกระดาษสีดำที่ครูมานะชัยให้มามึงจำได้มั้ยอาทิตย์ก่อนที่มิ้นจับสลากได้กระดาษนั้น​ ตอนแรกกูไม่เชื่อหรอก สามวันก่อนกูแอบได้ยินมิ้นกับโบคุยกัน มิ้นมันบอกกับโบว่ามันจะตายตอนเย็นของวันนั้น กระดาษนั่นมันมีข้อความเขียนไว้ ข้อความบอกว่ามันจะตายในวันนั้นตอนเย็น ดูเหมือนโบไม่ค่อยเชื่อกูได้ยินยังหลุดขำเลย พอตอนเย็นมันก็โดนรถชน มึงเข้าใจยัง ไอ้กระดาษเฮงซวยนั้นมันบอกว่ากูจะตายตอนสิบโมงของวันพรุ่งนี้..."

มันพูดเบาลงในประโยคสุดท้าย

" นี่มึงหมายถึงการ์ดที่ครูมานะชัยแจก​ ก่อนที่ครูจะตายนั่นเหรอ มึงเชื่อไอ้การ์ดบ้าบออะไรนั่นถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ มันอาจบังเอิญก็ได้ มึงนี่ก็คิดมากไปได้"

ไม่รู้ผมพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง​ ทั้งที่ในหัวมีแต่ความสงสัย ทั้งเรื่องคุณครูมานะชัย เรื่องการตายของมิ้นหรือแม้กระทั้งเรื่องการ์ดสีดำอะไรนั่น 

"กูคิดแล้วว่ามึงต้องพูดแบบนี้....กูไม่น่าบอกเรื่องนี้กับมึงเลย เสียเวลาเปล่า พูดไปมึงก็ไม่เชื่อกู..."

 มันพูดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดเรื่องที่มันเล่าให้ฟังอยู่​ แล้วมันก็เดินกลับเข้าไปห้องเรียนอย่างรวดเร็ว ผมจึงรีบวิ่งตามมันไปแล้วดึงแขนมันจับไหล่ให้หันหน้ามา

" เอางี้แล้วกันพรุ่งนี้กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง โอเคมั้ย! "

ผมพูดหนักแน่นแล้วจ้องหน้ารอคำตอบจากมัน แต่มันจับมือผมออกจากไหล่แล้วเดินไปผมจึงกอดคอมันล็อคเข้ามา​ แล้วเดินไปด้วยกัน

" มึงไม่ต้องกลัวนะ... กูจะปกป้องมึงเอง​ เพราะมึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู "

ผมแอบเลี่ยนในคำพูดของตัวเอง​ แต่อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของมัน

" ใบ้แดกอีกแล้ว ไอ้นิล​ ตกลงจะให้กูไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ยพรุ่งนี้...ห๊ะ! "

ผมพับแขนเข้ามาล็อคคอมันแน่น

" เชี้ย! กูหายใจไม่ออก...ก็นี่แหล่ะไอ้เเก๊ปที่กูต้องการได้ยินจากปากมึง กูต้องการให้มึงเชื่อและช่วยกู " 

พูดจบมันก็ดึงมือผมออก

" มึงเข้าห้องไปก่อนนะเดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อน " มันผลักผมเข้าห้องแล้วมันก็เดินแยกไปห้องน้ำ ผมมองตามหลังมันไป และมีความรู้สึกว่ามันอุ่นใจขึ้นมานิดหนึ่งแล้ว ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***