

เกมส์ล่าลางสังหาร

 

ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างมองดูนกบินไปมาอยู่เพลินๆ ในใจก็คิดถึงเรื่องราวต่างๆ รวมทั้งเรื่องที่ไอ้นิลพูดในวันนี้ด้วย

" นักเรียน! ...ทำความเคารพ.."

เสียงหัวหน้าห้องดังขึ้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์

"สวัสดีครับ,ค่ะ...คุณครู..."

"จ้ะ..นั่งลงได้..."

คุณครูพิมพกายังคงเศร้ากับการตายของนักเรียนประจำชั้นของครูอยู่ ผมไม่แปลกใจหรอกเพราะมิ้นเป็นศิษย์รักของครู แต่กลับกันถ้าเป็นผม ครูแกคงเศร้าไม่นาน

" พรุ่งนี้เราจะไปวางพวงหรีดในนามของห้องเรานะ ครูอยากให้นักเรียนทุกคนแต่งชุดนักเรียนตามปรกติมาที่โรงเรียน แล้วครูจะให้รถนักเรียนขับไปส่ง เราจะไปช่วยงานของนรินดากัน"

่" จารย์ครับผมเอามอไซค์ไปเองได้มั้ย.."

ไอ้นัทยกมือขึ้นก่อนพูดห้วนๆตามสไตล์มัน

" ไม่ได้เด็ดขาด ช่วงนี้เกิดอุบัติเหตุบ่อยยิ่งเป็นกิจของห้องเรา ก็ยิ่งอยู่ในความดูแลของครู บ้านนรินดาอยู่ไกล เพื่อความสบายใจของครู ครูจึงอยากให้ขึ้นรถโรงเรียนไปเท่านั้นเข้าใจใช่ไหม ณัฐพงษ์ ครูขอเช็ครายชื่อก่อน..."

ไอ้นัทพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

นึกขึ้นได้ ผมลืมไอ้นิลไปสนิทเลย

"เออ..ครูครับ..ขออนุญาตเข้าห้องน้ำนะครับ พอดีผมปวดมาก"

ผมรีบยกมือขึ้นก่อนพูด แล้วแกล้งทำสีหน้าแบบไม่ไหวแล้วจริงๆ

"อืม...จ้ะรีบไปรีบกลับ"

ผมรีบวิ่งลงไปที่ห้องน้ำ ที่โถฉี่ไม่มีคนยืนอยู่ แล้วห้องน้ำก็เปิดอยู่เกือบทุกห้อง เห็นมีอยู่ห้องหนึ่งที่ปิดอยู่

"ไอ้นิล! ไอ้นิล!...ครูเช็คชื่อแล้วนะโว้ย.."

เงียบกริบไม่มีเสียงตอบกลับ ผมมองซ้ายขวาเห็นปากกามันหล่นที่อ่างล้างมือ แย่แล้วหรือว่ามันจะ... ผมรีบทุบประตูห้องนั้นทันที พร้อมสลับตะโกนเรียกชื่อมัน ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ ผมจึงรีบวิ่งออกไปยกก้อนหิน ขนาดสองมืออุ้ม ยกเข้ามาแล้ว ง้างขึ้นเหนือบ่า กะว่าจะทุ่มทุบกลอนประตูเข้าไป ทันใดนั้น "เเกร๊ก! " เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ไอ้นิลเปิดประตูโผล่หน้าออกมาผมกับมันต่างคนต่างตกใจ จังหวะนั้นผมยกหินทุ่มลงพอดี มันจึงรีบยกแขนขึ้นมาบังไว้ ส่วนผมบังคับเปลี่ยนทิศทางหินหลบมัน จนหินร่วงหล่นลงบนหัวแม่เท้าผมอย่างจัง

"โอ๊ย!"

ผมร้องลั่น

"เฮ้ย! ไอ้แก็ปเป็นไงบ้างวะ"

"ยังมีน่ามาถามอีก ก็เจ็บสิโว้ย โอ๊ย!...เชี้ยแล้วมึงอ่ะมัวทำไรอยู่กูเรียกแม่งไม่ตอบ ว่าวอยู่หรือไง! "

"ว่าวพ่อมึงซิกูขี้อยู่ กูไม่ได้ยินกูใส่หูฟัง"

มันพูดพลางชี้ไปที่สายหูฟังที่พาดบ่าอยู่ ผมสังเกตุเห็นตามันแดงๆ ที่แท้มันก็มาแอบร้องไห้นี่เอง แต่ผมจะไม่ถามมันเพราะยังไงมันก็ต้องปฏิเสธอยู่ดี

"เกือบตายห่าขึ้นมาจริงๆ แล้วซิมึง"

ผมลุกขึ้นมาตบหัวมันเบาๆ

" รีบขึ้นห้องด่วนครูพิมพกา เช็ครายชื่อแล้วอย่าลืมปากกามึงล่ะ"

พูดจบมันก็รีบคว้าปากกาแล้ววิ่งออกไปจนลืมผม ที่วิ่งกระเพลกๆ ตามหลังมันไปผมแอบเคืองนิดๆ แต่ก็ดีใจที่มันปลอดภัย หลังเลิกเรียนผมออกมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าโรงเรียนรอรถรับส่งนักเรียน เห็นไอ้นิลยืนสั่งลูกชิ้นทอดอยู่ ผมก้มลงถอดรองเท้ารูดถุงเท้าออก ดูเล็บหัวแม่เท้าที่ตอนนี้ห้อเลือดดำปื๋ เลยลองเอามือแตะดูปวดชะมัด

" ไอ้นิลนะไอ้นิลมึงแท้ๆ ทำให้ตีนกูเจ็บ"

ผมแอบสบถเบาๆ

" กูขอโทษ.."

เสียงไอ้นิลดังขึ้นผมจึงเงยหน้าขึ้น แต่มันยังคงยืนที่รถขายลูกชิ้นทอดอยู่เหมือนเดิม เอาอีกแล้วมันเกิดขึ้นอีกแล้วลางสังหรณ์ของผม ผมไม่อยากได้สัมพัสแบบนี้ที่ใครๆ ต่างบอกกันว่า เป็นสัมผัสพิเศษ ผมกลัวและรู้สึกไม่ดีเลย ไอ้นิลเดินเข้ามาพร้อมยื่นถุงลูกชิ้นทอดให้ผม ผมรู้สึกหดหู่ใจยังไงชอบกล

"เป็นไรของมึงวะ..ทำหน้าเศร้า.."

"เปล่ากูเจ็บตีน.."

ผมชี้นิ้วไปที่หัวแม่เท้า

" ฮาๆ ๆ อยากเป็นพังค์หรอ ทาสีเล็บตีนดำเฉียว"

มันหัวเราะลั่นจนผมลืมภาพ คนที่อมทุกข์อมเศร้าก่อนหน้านั้นไปเลย

" พังค์พ่อง..กูจะเอาหินทุบหัวหมาอ่ะ แต่พลาดหล่นใส่ตีนกูเองไง มึงก็อยู่ในเหตุการณ์หนิ.."

ผมพูดกัดมันเบาๆ

"เออพรุ่งนี้กูอาจไม่ได้ไปอยู่เป็นเพื่อนมึงนะ..ก็อย่างที่มึงรู้แหล่ะ พรุ่งนี้ห้องเราต้องไปงานศพมิ้นกัน..."

"ฉิบหาย..มึงนี่โคตรตอแหลเลยไหนบอกจะอยู่เป็นเพื่อนกู..ไอ้เหี้ย..มึงจะโกหกกูทำไม..มึง..."

" เฮ้ยกูพูดเล่นเว้ย...กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง ฮ่าๆ ๆ สาดเอ้ย แค่นี้จะร้องไห้ลูกผู้ชายหรือเปล่าวะ"

ผมพูดแทรกมันขณะที่มันชี้หน้าด่าผมรัวๆ

"ฮื้อๆ ฮ่า..มึงอย่าหลอกกูอีกนะสัตว์" มันหัวเราะทั้งน้ำตา

" พอๆ เลยมึงกูอายเค้า...รีบๆ แดกรถกูจะมาละ"

ผมรีบใส่รองเท้าเมื่อเห็นรถกำลังใกล้เข้ามา

"เออ..เดี๋ยวกูไปส่งเอง..ให้รถไปก่อนเลยกูมีเรื่องสำคัญจะบอกมึง"

"จะบ้าเหรอบ้านกูกับบ้านมึงไปคนละทางกันแถมไกลกันโขเลยนะ ไม่เป็นไรหรอกลำบากมึงเปล่าๆ อีกอย่างกูขี้เกียจนั่งมอไซค์ ทางในหมู่บ้านกูไม่ดีเจ็บตูดวะ"

รถมาพอดีผมรอให้คนอื่นขึ้นก่อน แล้วผมก็ขึ้นไปนั่งท้ายรถ

" พรุ่งนี้เจอกัน"

ผมโบกมือให้มัน

"กูว่าจะพามึงไปเลี้ยงซูชิร้านน้องดาว!!! "

มันตะโกนดังลั่น ได้ยินดังนั้นผมไม่รอช้า รีบกระโดดลงรถวิ่งอ้อมไปหน้ารถแล้วบอกคนขับว่าผมจะไปกับเพื่อน แล้วรีบวิ่งไปหามันอย่างไม่รีรอเสียงหัวเราะเสียงแซวดังจากในรถไล่ตามหลังมาแต่ผมไม่สนใจ

" แหม่ ๆ ๆ ๆ พอได้ยินชื่อน้องดาวเนี้ยเร็วเชียวนะมึง "

" อ่ะมันแน่อยู่แล้ว"

ผมรีบกระโจนขึ้นนั่งซ้อนท้ายมัน ไม่รอช้ามันก็รีบบิดเครื่องออกไปทันที

" เดี๋ยวกูพามึงไปแดกซูชิก่อนแล้วค่อยไปส่งละกัน "

มันหันหน้ามาบอกผม

" เออๆ ดูทางๆ "

ผมชี้นิ้วบอกให้มันดูทางข้างหน้า เพราะในใจยังคงหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก ขณะที่ผมตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าน้องดาว และคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ไอ้นิลก็ขี่รถเลยร้านซูชิน้องดาวไปเฉยเลย

" อ้าวเฮ้ยๆ! เลยแล้วเว้ย..เชี้ย!"

ผมตบขามันให้จอดแต่มันบิดเร็วกว่าเดิม

"ฮะๆ ฮาฮ่า..มึงหลงกลกูแล้ว ..ไม่ต้องบอกให้กูจอดหรอกนะ ไอ้โง่เอ้ยเวลานี้น้องดาวยังไม่เลิกเรียนหรอก อยากลงก็โดดไปเลยนะ"

ผมกำลังจะอ้าปากพูด ว่าหากไม่จอดผมจะกระโดดลงไป แต่มันพูดแทนไปหมดเลย สรุปผมมายืนอยู่ที่หน้าบ้านมันเรียบร้อย

"อ่ะ! "

มันยื่นโทรศัพท์ให้ผม

" อะไรของมึง.."

ผมพูดแบบมีน้ำโห

" โทรบอกแม่มึงไง..ว่ามึงค้างบ้านกู"

มันอมยิ้มแบบผู้ชนะ

" โทรศัพท์กูมี...โด่บอกดีๆ กูก็มาสัตว์!"

" กระโดดขึ้นรถรับส่งเนี้ยนะจะมากับกู พอกูเอาสาวมาล่อแม่งย้ายก้นทันที รักเพื่อนมากนะมึง"