Ep.2

'พี่ลีโอจะกลับยัง ผมรออยู่หน้าบ่อนเนี่ย' เสียงปลายสายแผดลั่นจนลีโอต้องเอาโทรศัพท์ออกห่าง 

"เออๆ จะกลับแล้วเนี่ย มือไม่ขึ้นเลยห่า" เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดก่อนจะวางสายไป นี่มันวันอะไรของลีโอกัน อุตส่าห์ได้เครดิตมาจากบ่อนนี่ตั้งห้าหมื่น แต่เพียงกระพริบตามันก็ละลายหายไป

"ทำไมมึงไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนวะกริมม์" ลีโอออกมานอกบ่อนก็เอ่ยถามพลางไล่สายตามองคนตรงหน้า "รู้ว่าแต่งแล้วสวย แต่ไม่ต้องขนาดนี้มั้ย"

"ก็ผมรีบนี่ และถึงไม่แต่งงี้ผมก็สวยมาก ๆ แล้วเหอะ" กริมม์ฉีกยิ้มก่อนออกเดินนำผู้พี่ไปรอโบกแท็กซี่

"ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนนักหนา?"

"พี่ไม่รู้เหรอ เวลาผมมารับพี่คนอื่น ๆ เขาชอบนินทากัน"

"นินทาอะไร?"

"ก็...คนนั้นโคตรสวย แต่แฟนหน้าอย่างกับแย้ อันนี้ผมยกตัวอย่างนะพี่"

"ไอ้เด็กห่า! เรื่องอะไรมาหลอกด่ากูเนี่ย" ลีโอสบถก่อนจะดีดหูญาติผู้น้องไปหนึ่งที 

"เจ็บนะ" กริมม์กุมใบหูตัวเองหน้ามุ่ย "นอกจากเป็นผีพนันแล้วยังชอบรังแกคนอื่นอีก แบบนี้ไงถึงไม่มีแฟน"

"กูไม่หาเองต่างหากเว้ย พวกผู้หญิงมีแต่งี่เง่า อยู่กับคาสิโนสบายใจกว่า"

"แล้วคาสิโนก็พาหมดตัว เหอะ!" กริมม์ส่ายหัวระอา

สองวันต่อมา

หัวหน้าแกงค์แบล็คลิสต์ที่รอบข้างรายล้อมไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ในบางครั้งต่อให้เจอใครต่อใครมามากมายก็ยังประสบกับความเหงาได้เฉกเช่นคนทั่ว ๆ ไป

เขาจึงเลือกมาคลายความเหงายังร้านเหล้าที่ไม่มีคนรู้จักพลุกพล่าน ความเบื่อหน่ายที่ต้องปั้นหน้ายิ้มเมื่อมีคนเข้าหาทำให้เขาพาตัวเองมายังที่นี่ 

"บอสจะเอาเด็กนั่งเป็นเพื่อนมั้ยครับ? " มือขาวคนสนิทเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้เป็นนายเอาแต่นั่งถอนหายใจ

"เอามาก็ดี แต่เลือกหน้าตาหน่อยแล้วกัน แล้วแบบที่งี่เง่าๆ นี่ไม่ต้องเลยนะ ฉันเบื่อ"

"ทราบครับ" โทมิรับคำก่อนจะหันไปสั่งกับบริกร

ไม่นานนักเด็กที่สั่งไว้ก็มา และในที่นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเบอร์หนึ่งของร้านอย่าง 'กริมม์'

"สวัสดีค่ะพี่...?" กริมม์ยกมือไหว้ก่อนแสดงสีหน้าฉงน คน ๆ นี้ไม่ใช่ลูกค้าประจำ หน้าก็ไม่คุ้น 

"ฉันชื่อแกสตัน" เขาเหลือบสายตาสบกับนัยน์ตาหวานก่อนเผยรอยยิ้ม "นั่งก่อนสิ" เมื่อเจ้าของโต๊ะอนุญาต ร่างสะโอดสะองก็ทรุดลงนั่งด้วยท่าทางนุ่มนวล

"หนูชื่อกริมม์นะคะ" เขาบอกก่อนเติมเหล้าให้ลูกค้าผู้มีใบหน้าหล่อสะอาดสะอ้าน ยิ่งได้พิจารณาในตัวผู้ชายคนนี้ยิ่งทำให้กริมม์ข้องใจ ทำไมคนแบบนี้ถึงเลือกจะมานั่งร้านระดับกลาง อันที่จริงอย่างเขาน่าจะไปร้านที่มันไฮโซกว่านี้ได้สบายมาก 

"ถามจริงนะ เธอเป็นกระเทยเหรอ? " ความหล่อเต็มสิบ แต่ปากหมาทะลุร้อย แต่ถึงอย่างนั้นกริมม์ก็ยังฉีกยิ้มเอาอกเอาใจเขาต่อ

"คือหนูมีฮอร์โมนเพศชายเยอะน่ะค่ะ เลยดูเหมือนผู้ชายไปหน่อย" นี่คือคำแก้ตัวที่เขาใช้เป็นประจำ อย่างไรก็ตามจะให้แขกรู้เพศสภาพที่แท้จริงไม่ได้เด็ดขาด

"เข้าใจละๆ แต่ยังดีที่หน้าเธอหวาน มันพอหักล้างกันได้"

"ค่ะ กินเหล้าก่อนนะคะ" กริมม์ป้อนเหล้าแกสตันแก้วแล้วแก้วเล่า แต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะเมา กลับเป็นเขาที่รู้สึกเวียนหัวเพราะแสงไฟและกลิ่นเหล้าแทน

"เธอ...!" แกสตันเท้าคางพลันหันหน้ามาทางกริมม์ เด็กหนุ่มเลิกคิ้วก่อนขานตอบ

"คะ? "

"ฉันถูกใจเธอจริงๆ นะ ขึ้นห้องกับฉันมั้ย? เธออยากได้เท่าไหร่ฉันจะให้"

"หา!" พูดตรงเกินไปแล้วไอ้บ้าเอ๊ย! ตัวก็ไม่อยากเปลือง ส่วนเงินก็อยากได้ เอาไงดี

"ว่าไง ฉันความอดทนต่ำนะ รีบคิดสิ"

"หนูน่ะ โดนหลอกมาเยอะแล้วนะคะ ถ้าพี่พูดจริง ขอมัดจำก่อนได้ม้าา" ปลายนิ้วเรียวไล้ตามขอบเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมเผยให้เห็นแผงอก ริมฝีปากบางกระซิบแผ่วที่ใบหูอย่างออดอ้อน

แกร๊ก!

แกสตันกระตุกยิ้มก่อนจะควักปืนออกวางบนโต๊ะแทน

"...!" ดวงตาสวยเบิกกว้างพลันกลืนน้ำลายลงคอ 'เดี๋ยวนะ มันพกของแบบนี้ผ่านการ์ดร้านกูมาได้ไง้!!'

"ฉันไม่ยอมเสียเปรียบใครหรอกนะ และก็ไม่เอาเปรียบใครเหมือนกัน เธอเข้าใจใช่มั้ย"

"ค...ค่ะ" กริมม์ยิ้มแหย ไม่กล้าแม้แต่จะปาดเหงื่อที่แย่งกันผุดไหลตามไรผม เด็กหนุ่มคิดไม่ตกว่าจะเอาตัวรอดเช่นไรดี คนที่คอยเป็นไม้กันหมาอย่างลีโอก็ดันมาหยุดซะอีก

"เธอจะไม่ไปก็ได้นะ แต่ฉันบอกไว้ก่อนว่าไม่เคยมีใครที่ฉันเล็งแล้วจะรอดมือฉันไปได้ ถ้าเธอจะลองก็โอเค ฉันยินดี"

คำพูดเหมือนให้อิสระทางความคิดแต่จริง ๆ มันคือคำขู่ดี ๆ นี่เอง 'จะมายินดงยินดีอะไร กูไม่ยินดีกับมึงหรอกเฟ้ย กูยังมีแม่ต้องเลี้ยงดูนะ'

"งั้นอีกห้านาทีหนูขึ้นไปหาพี่นะคะ ขออนุญาตแต่งตัวก่อน" ว่าแล้วกริมม์ก็ลุกพรวด แต่ก็ไม่ไวไปกว่าแกสตัน เขาคว้าข้อมือบางไว้ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ที่ทำคนตัวเล็กขนลุกเกรียว

"จำไว้ อย่าคิดหนี..." 

ฝ่ายกริมม์แม้จะกลัวคำขู่ของแกสตัน แต่ก็ไม่ทำให้เขากลัวไปมากกว่าความลับของเขาจะถูกเปิดโปง เพราะนอกจากพนักงานในร้านแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องเพศสภาพของเขาเลย

คิดได้อย่างนั้นเขาจึงรีบเก็บอุปกรณ์แต่งตัวใส่กระเป๋าเป้ จัดการแปลงโฉมกลับไปเป็นเด็กผู้ชายปอน ๆ คนเดิม แล้วเดินออกจากห้องแต่งตัวไปเงียบ ๆ 'บ๊ายบายนะครับคุณแกสตันสุดหล่อ'

แกสตันเดินวนไปมาภายในห้องพักชั้นบนของร้านนี้อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ทำไมเด็กคนนั้นถึงยังไม่รีบขึ้นมา คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าปล่อยให้เขารอ

ความอดทนบอสหนุ่มไม่ได้สูงมาก เขาเปล่งเสียงเรียกมือขวาที่รออยู่หน้าห้องทันที

"โทมิ! "

"ครับ "

"ลงไปดูเด็กฉันที" 

โทมิเดินลงไปหาตัวกริมม์ตามคำสั่ง แต่เขาก็พบว่า เด็กคนนั้นหนีกลับไปแล้ว 'ทำไมถึงได้คิดสั้นขนาดนี้นะ'

"เด็กข้างล่างบอกว่าเด็กที่ชื่อกริมม์กลับบ้านไปแล้วครับ" 

"หึ! จะเอางี้ใช่มั้ยคนสวย ได้เลย!" แกสตันคว้าเสื้อเชิ้ตบนเตียงที่ถอดออกไปก่อนหน้านี้กลับมาสวมก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"แกไปหาที่อยู่เด็กนั่นมาให้ได้ ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง" เขาบอกก่อนพาตัวเองเข้าไปนั่งรอโทมิในรถเบนซ์คันหรู 

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอย่างที่โทมิรับปาก เจ้าตัวก็วิ่งกระหืดหอบกลับมาพร้อมกับยื่นกระดาษที่เขียนที่อยู่กริมม์มาให้ 

"หือ?" ทันทีที่บอสหนุ่มเห็นรายละเอียดที่อยู่ของกริมม์ เขาก็แสยะยิ้ม "เธอหนีฉันไม่รอดหรอกน่า คนสวย"

ทันทีที่กริมม์ไขกุญแจห้อง เขาก็ถอนหายใจก่อนจะบ่นผู้เป็นพี่ 

"นอกจากติดพนันก็ติดเหล้าอีกเหรอพี่" เด็กหนุ่มเหวี่ยงเป้ลงบนโต๊ะกินข้าวห้องครัวก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ลีโอ

"ไม่ได้ติดเว้ย แค่เครียดนิดหน่อย" ลีโอถูฝ่ามือกับขมับถี่ ๆ 

"เครียดอะไร? ปรึกษาน้องได้นะ"

"พูดไปมึงก็ไม่เข้าใจหรอก เดี๋ยวด่ากูซ้ำอีก"

"เอ้า! เห็นผมเป็นคนแบบไหนเนี่ย" กริมม์หน้ามุ่ย 

"แล้วทำไมวันนี้มึงกลับเร็วจัง เพิ่งตีหนึ่งเอง"

"วันนี้มีลูกค้าชวนไปนอนอ่ะดิ มอมเหล้าก็แล้วมันยังไม่หลับ ก็เลยหนีออกมาเนี่ย"

"แล้วเฮียไม่ว่าเอาเหรอวะ"

"ผมบอกเฮียว่าพรุ่งนี้ผมมีสอบเช้า เฮียก็ไม่ว่าอะไร"

"อ๋อ...เออ งั้นมึงก็ไปนอนก่อนเหอะ เดี๋ยวกินเหล้าหมดนี่แล้วกูค่อยไปนอน"

"ครับ" กริมม์พยักหน้ารับก่อนเดินเข้าห้องตัวเองไป จัดแจงเก็บเงินที่ได้จากการทำงานไว้ในกล่องเหล็ก เพื่อไว้โอนให้แม่พรุ่งนี้เช้า

จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้านุ่งผ้าขนหนูออกมาอาบน้ำก่อนจะหันไปเห็นลีโอที่ฟุบหลับบนโต๊ะห้องนั่งเล่น 

กระทั่งเด็กหนุ่มอาบน้ำเสร็จพี่ชายก็ยังไม่ตื่น เขาจิ๊ปากก่อนจะเข้าไปลากร่างอีกฝ่ายให้ไปนอนในห้องตัวเอง

กริมม์นำผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ญาติผู้พี่เผื่อจะช่วยให้สร่างเมาเร็วขึ้น นี่ไม่ใช่ครั้งปรกที่เขาต้องมาดูแลลีโอเช่นนี้ แม้ได้ชื่อว่าเป็นลูกผู้พี่แต่อีกฝ่ายกลับไม่เคยทำตัวสมอายุ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

Trrr

กริมม์เหลือบดูหน้าจอโทรศัพท์ของลีโอก่อนขมวดคิ้ว ดึกดื่นป่านนี้ใครโทรมากัน

เด็กหนุ่มปล่อยให้โทรศัพท์มันแผดเสียงอยู่อย่างนั้นเพราะเป็นเบอร์ไม่คุ้น ก่อนเขาจะกลับเข้าห้องตัวเองไป

รุ่งเช้า

กริมม์แต่งตัวเสร็จก็เดินเข้าห้องลีโอเพื่อปลุกเขาให้ตื่นไปเรียน 

"พี่ลีโอ!! สายแล้วตื่นเถอะ " เด็กหนุ่มตะเบ็งเสียงจนแสบคอ ผลที่ได้คือ..

"งืมๆ คร่อกZzz"

"พี่ลีโอโว้ย!! ไม่ตื่นผมจะไปแล้วนะ! "

"เออๆ ไปเหอะ เดี๋ยวกูตามไป คร่อกZzz"

"ไม่รอแม่งละ" กริมม์ถอนหายใจไม่สบอารมณ์ก่อนจะพาตัวเองไปเรียน ยังไงซะเรื่องของลีโอก็เป็นสิ่งที่เจ้าตัวต้องรับผิดชอบเอง ตัวเขาทั้งต้องทำงาน ทั้งเรียน แล้วจะต้องให้มาเคี่ยวเข็ญผู้เป็นพี่อีกมันก็ไม่ใช่เรื่อง

บ้านแกสตัน

"บอสครับ ลีโอมันไม่ใช่เจ้าของร้านเหล้าครับ มันเป็นแค่เด็กเสริ์ฟ" โทมิรายงานข่าวที่เขาได้รู้มาให้แก่บอส

"งั้นเหรอ?" แกสตันคลี่ยิ้มบาง "ก่อนจะให้เครดิตมันแกไม่ได้เช็คให้ดีเหรอ?"

"ความผิดผมเองครับ"

"ไม่หรอก ฉันว่า ฉันต้องให้รางวัลแกด้วยซ้ำ" โทมิก้มหน้าเตรียมรับการลงโทษจากผู้เป็นนาย แต่พลันเขาก็ขมวดคิ้วฉงน

"บอสหมายความว่าไงครับ"

"ตอนนี้ไอ้ลีโอยังไม่ติดต่อคืนเงินใช่มั้ย? "

"ครับ ผมให้ไอ้แซมโทรหาตั้งแต่เมื่อวาน จนวันนี้มันยังไม่รับสายเลยครับ"

ลีโอตื่นขึ้นมาในช่วงสาย เขาหยิบมือถือขึ้นมาดูก็ต้องตกใจ มีเบอร์แปลกโทรเข้าเป็นพันมิสคอล ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นไอ้บ่อนนั่นแน่ นี่แหละสาเหตุที่ทำให้เขาเครียดจนต้องพึ่งเหล้า

"จะเอาเงินจากไหนไปให้มันวะเนี่ย" เจ้าตัวเดินวนไปมาภายในห้องด้วยคิดไม่ตก ครั้นจะขอพึ่งแม่ตัวเองก็ดูไร้ประโยชน์ แม่เขาไม่มีเงินขนาดนั้น กริมม์ก็...ใช่สิ กริมม์มี

เขาลุกพรวดวิ่งไปหาน้องอีกห้องนึงทันที แต่เวลานี้คือเวลาเรียนของกริมม์ ลีโอไม่มีหนทาง เขาเลือกจะใช้วิชาโจรค้นข้าวของในห้อง ดูว่าน้องซ่อนเงินไว้ที่ไหน

ลีโอนั่งถอนใจหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะเหลือบเห็นลิ้นชักข้างเตียง เจ้าตัวคลานพรวดไปลองเปิดดูก็พบว่ามันล็อค

"เปิดไม่ได้ก็งัดสิวะ" ลีโองัดอยู่พักใหญ่จนล็อคลิ้นชักหลุด เขาก็พบกับกล่องเหล็กเก่าๆ ในนั้นมีเงินอยู่เกือบๆ ห้าพัน ยังไงก็ไม่พอใช้หนี้หรอก แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้เขาหนีไปได้ไกลพอสมควร

ว่าแล้วลีโอก็เก็บข้าวของจำเป็นใส่กระเป๋าแล้วออกไปจากห้องทันที ทิ้งมือถือกับรูปถ่ายไว้ให้น้องชายดูต่างหน้า 

ตอนเย็น

กริมม์กลับมาถึงห้องก็แทบเป็นลม สภาพห้องเขาเหมือนโดนพายุไต้ฝุ่นถล่ม ทั้งเสื้อผ้าและข้าวของกระจัดกระจายไปหมด

'เงิน'

คิดได้ดังนั้นเขาก็วิ่งพรวดไปไปดูลิ้นชัก เด็กหนุ่มเข่าอ่อนยวบ เหลือเพียงกล่องเหล็กที่ว่างเปล่า 

เขาลุกขึ้นเดินไปดูห้องลีโอทันที มีโจรเข้ามางัดห้องขนาดนี้ พี่ของเขามัวทำอะไรอยู่ 

แต่ทว่า กริมม์ไม่ใช่คนโง่ที่จะเดาความเป็นไปไม่ออก ภายในห้องลีโอข้าวของทุกอย่างปกติดี แต่สิ่งของจำเป็นอย่างเสื้อผ้าหายไปหมด พี่ชายเขานั่นเองที่รับบทเป็นโจร 

'ขอโทษนะน้องชาย แต่กริมม์คงไม่อยากให้พี่ตายหรอกใช่มั้ย' 

กริมม์คว้าโพสต์อิทหน้าตู้เย็นมาขยำทิ้งก่อนจะกระทืบลงไปซ้ำ ๆ ให้หายแค้น

"ตายได้ตายไปเลย ไอ้พี่เวร!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***