Ep.1

ทั่ก ๆ ๆ ๆ 

เสียงฝีเท้านับสิบดังกระทบพื้นคอนกรีตท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืน ในเวลาเช่นนี้ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน เหมาะแก่การจัดการปัญหาเงียบ ๆ แบบที่ผู้ก่ออาชญากรรมมักจะทำกัน

ร่างผอมบางของผู้ที่ได้ชื่อว่าเหยื่อวิ่งกระหืดหอบปานว่าจะขาดใจตาย ทั้งสองขาไร้เรี่ยวแรงจะวิ่งต่อ ทว่า สมองสั่งว่า ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ห้ามหยุดเด็ดขาด

'บอสครับ ตอนนี้มันวิ่งเข้าไปในซอยแล้วครับ'

"ฉันรอมันอยู่" ผู้ถูกเรียกว่าบอสตอบกลับแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นสูบอย่างใจเย็น เพียงไม่นานแมลงเม่าก็บินมาหากองไฟที่กำลังลุกโชน

'โง่เง่าจนวินาทีสุดท้าย'

ริมฝีปากสีคล้ำจากนิโคตินยกยิ้มร้าย ดวงตาคมมองแมลงเม่าที่อ่อนแรงก่อนเปล่งเสียงทุ้ม

"ไง" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ไม่ต้องมีคำขู่เข็ญก็ทำอีกฝ่ายเย็นสันหลังวาบ

"อึก!" เขาทรุดตัวอย่างหมดแรงลงตรงหน้าชายชุดสูทนัยน์ตาดุดัน ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาใครจะรู้ว่าชายผู้นี้น่ากลัวเพียงใด

"เคียว...แกคงไม่ได้ลืมอะไรไปใช่มั้ย" เขาถามพลันดีดก้นบุหรี่ทิ้งก่อนใช้ส้นรองเท้าขยี้ 

"...!" 

"เฮ้อ\~ แกลืมแบบนี้ฉันก็แย่สิ" 

"ผมไม่มีหรอกเฮีย ขอผลัดไปก่อนได้มั้ยครับ" เคียวประนมมือขอความเห็นใจด้วยตัวสั่นเทิ้ม

"หือ? แกใช้ความกล้าเยอะมั้ยก่อนจะพูดคำนี้ออกมา" 

"ขอร้องเถอะครับ" 

พลั่ก!

"โทษที ฉันคิดว่าแกขอส้นตีน" ลำแข้งแข็งเตะอัดเข้าที่ปลายคางอีกฝ่ายรุนแรงจนคนโดนล้มหงาย 

"อั่ก!"

"ยอดหนี้แกน่ะ ต้นมันจะทบดอกแล้วนะเคียว ทางที่ดีแกรีบจ่ายฉันมาดีกว่า" เขาทรุดนั่งชันเข่าลง มือหนายื่นออกไปตรงหน้าเคียวพลางกระดิกนิ้วรอ

"ผมไม่มีจริงๆ นะเฮีย ตอนนี้ลูกผมก็กำลังจะเปิดเทอม เห็นใจผมเถอะ" 

เจ้าของเงินคลี่ยิ้มบางก่อนจะฟาดฝ่ามือเข้ากับใบหน้าตอบนั้นเต็มแรง 

"มึงไม่มีลูก! แล้วเงินที่กู้ไปมึงก็เอาไปเล่นพนันบอล"

"อะ...!" เคียวนิ่งงัน ตัวเขาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าผู้ชายคนนี้หูตาเป็นสัปปะรด 

 "โกหกกันแบบนี้ เท่ากับมึงดูถูกกูรู้มั้ยเคียว"

"อะ...ผะ...ผม ผมขอโทษ ขอเวลาผมหน่อยนะเฮีย แล้วผมจะรีบหามาให้" เคียวก้มหน้าจนหัวแทบติดพื้น

เจ้าหนี้ยืดตัวขึ้นยืนก่อนจะโยกหัวไปมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย 

"แกบอกแบบนี้มากี่ครั้งแล้วนะ หนึ่ง...สอง...สาม..." เขายกยิ้มก่อนจะยื่นมือไปหาลูกน้องคนสนิท "จำได้แล้ว รอบนี้ครั้งที่สิบ" 

ไม่ต้องรอให้เจ้านายเอ่ยอะไรต่อ ปืนกระบอกสีเงินแวววาวก็ถูกวางบนมือโดยลูกน้องเขาเรียบร้อย

"ครั้งหน้าผมจะคืนเฮียจริง ๆ ครับ"

"น่าเบื่อชิบ!"

กริ๊ก!

"เฮีย..." เคียวเอ่ยเสียงแผ่ว 

"มึงรู้มั๊ยกูเกลียดคนแบบไหน? "

"..." เคียวส่ายหัวดิก 

"กูเกลียดคนที่ไม่รู้จักดิ้นรน นี่ถ้ามึงเป็นคนขยันสักหน่อยมีเหรอกูจะไม่สงสารน่ะ" เขาถอนหายใจก่อนยื่นกระบอกปืนไปข้างหน้า "กูยกหนี้ให้"

"หะ?? " เคียวเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มโดยหารู้ไม่ว่านั่นคือกลลวง 

เปรี้ยง!!!

คมกระสุนวิ่งทะลุกะโหลกของเคียวทันที ไม่ทันที่เขาจะได้สั่งเสียหรืออ้อนวอนอะไรต่อ ร่างผอมล้มหงายตามแรงกระสุน เลือดท่วมใบหน้าเคียวอย่างฉับพลัน ลมหายใจรวยรินหยุดลงในที่สุด

"ยกหนี้ให้แต่เอาชีวิตมึงแทน" เขาเอ่ยแล้วหมุนตัวกลับขึ้นรถที่ลูกน้องเปิดประตูรออยู่ "เก็บกวาดให้เรียบร้อย" 

เขาเอ่ยคำสั่งทิ้งท้ายก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้คนสนิทออกรถ 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้คมกระสุนกระชากลมหายใจผู้อื่น และทุกครั้งเขาก็ไม่เคยรู้สึกผิด ถ้าจะเปรียบให้เห็นภาพชัด ๆ คนพวกนั้นก็เหมือนขายชีวิต และเขาก็เป็นผู้ซื้อชีวิตนั่นเอง

โลกนี้ไม่มีที่ยืนให้คนอ่อนแอ เขาตระหนักได้ตั้งแต่หนีออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชีวิตของเขาต้องดิ้นรนจนแทบกระอักเลือด 

หากไม่สู้ เราก็จะเป็นเพียงคนตัวเล็กที่ถูกสังคมนี้เอารัดเอาเปรียบและกดให้จมโคลนตมลงไปในที่สุด

เพราะคิดเช่นนี้จึงทำให้ปัจจุบันชื่อเขากลายเป็นที่รู้จักทั้งวงการใต้ดินและบนดิน หมายถึงธุรกิจถูกและผิดกฏหมาย ไม่ใช่หวย

เมื่อมีชื่อเสียงและเงินทอง ผู้คนต่างก็เข้าหาและต้องการทำความรู้จักเพื่อผลประโยชน์ในด้านต่าง ๆ 

ทำให้บางครั้งตัวเขาก็หลงระเริงในสิ่งจอมปลอมนี้ไปชั่วขณะ กว่าจะรู้ตัวว่าทุกอย่างไม่ใช่อย่างที่ตนเชื่อมั่นก็สายไปเสียแล้ว

ตอนนี้สิ่งสำคัญสำหรับเขาเหลือเพียง 'แกงค์แบล็คลิสต์' ที่เขาก่อตั้งมาเองกับมือ

ส่วนเรื่องความรักนั้น ตั้งแต่โดนคนที่หวังจะให้เป็นคนสุดท้ายของชีวิตกับเพื่อนที่รักที่สุดหักหลัง หัวใจเขาก็ไม่หวั่นไหวให้ใครอีกเลย

ในอีกมุมหนึ่งของคำคืนนี้ ยังมีหนึ่งชีวิตที่ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ความสำเร็จ และสิ่งสำคัญคือทำเพื่อบุคคลอันเป็นที่รัก

"ป๋าดื่มอีกหน่อยนะคะ" มือเรียวหยิบแก้วที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์เข้มข้นยื่นให้ตรงหน้าคนข้างตัว 

"อื้อ เดี๋ยวป๋าก็ไม่มีแรงกันพอดีอะหนู" ชายวัยดึกหนวดเคราครึ้มกล่าวด้วยรอยยิ้มทั้งดวงตาปรือริบหรี่ ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเงินออกมาวางให้บนเรียวขาเนียน 

"หือ อะไรคะป๋า" วาจาแสร้งว่าซื่อเอ่ยถามด้วยดวงตาแป๋ว แต่มือกลับสั่นระริกอยากจะคว้าไว้เก็บเสียเดี๋ยวนั้น 

"ป๋าให้ เอาไว้เป็นค่าขนม" 

"ขอบคุณนะคะ" เขาไหว้แทบอกแล้วฉวยแก้วขึ้นมาป้อนอีกฝ่ายหนแล้วหนเล่า 

เมื่อแขกพิเศษคอพับหมดสติ เขาก็วานให้พนักงานช่วยพาตัวขึ้นไปพักยังชั้นบนของสถานบันเทิง แล้วจึงพาตัวเองเลี่ยงเข้าในห้องแต่งตัวเพื่อจะตรงกลับหอพัก

"กริมม์ ลูกค้าเรียก" ขณะกำลังลงมือถอดวิก มือเรียวก็ชะงักพลันหันมาถอนหายใจฟึดฟัด

"ไม่ไปแล้วได้มั้ยพี่ กริมม์อยากกลับแล้ว"

"แต่คนนี้กระเป๋าหนักนะ"

"อีกห้านาทีครับ" วิกผมถูกจัดระเบียบใหม่ ก่อนเขาจะก้าวฉับ ๆ ตามพนักงานไป ระหว่างทางเขาก็สวนกับญาติผู้พี่

"ยังไม่กลับอีกเหรอ"

"ลูกค้าเรียกอะดิ อยากกลับจะตายแล้วเนี่ย" กริมม์บอกหน้ามุ่ย 

"เอาน่า ยังไงเจอกันที่ห้องนะ" 

"พี่ลีโอจะกลับห้องหรือไปไหนก่อน" คนถูกถามฉีกยิ้มก่อนจะล้วงปึกเงินขึ้นมาหอม

"ต่อทุนดิวะ วันนี้ติปหนัก"

"เพลา ๆ บ้างเหอะ ระวังจะเดือดร้อนเพราะการพนันเข้าสักวัน" 

"รับทราบจ้าน้องรัก" ลีโอยื่นมือวางบนวิกหัวน้องชายก่อนขยี้เบา ๆ "เจอกัน"

"พี่พาไปหาหมอผีเอามั้ย" พนักงานคนเดิมถามกริมม์ระหว่างเดินไปส่งยังโต๊ะลูกค้า

"ไปทำไมอะพี่" กริมม์ถามด้วยคิ้วขมวด 

"หมายถึงพาไอ้ลีโอไปน่ะ ผีพนันกินสมองหมดแล้วมั้ง"

"คงยากอะพี่ กริมม์ทั้งด่าทั้งห้ามก็ไม่เคยจะเข้าสมอง" เด็กหนุ่มส่ายหัวระอาก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าลูกค้าคนใหม่ "สวัสดีค่ะเสี่ย" 

"อื้อ นั่งสิ" กริมม์นั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะชงเครื่องดื่มให้ ฝ่ามือสากคอยลูบไล้เนื้อตัวขาวหนุบหนับ สร้างความรำคาญให้เจ้าของร่างเหลือเกิน แต่จำต้องฝืนใจอดทน

อาชีพอย่างเขามันเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจออะไรแบบนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ 

"นั่งนิ่ง ๆ สิคะเสี่ย" เขาปรามเบา ๆ แต่อีกฝ่ายแสร้งหูทวนลมก่อนซบหน้าลงกับซอกคอบาง 

กริมม์นึกอยากจะลุกพรวดเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทว่า ทั้งรายได้และชื่อเสียงร้านมันค้ำคอ

ใครว่างานแบบนี้มันสบายกัน วัน ๆ ต้องเจอผู้คนร้อยพ่อพันแม่ ถ้าวันไหนเจอลูกค้าดีก็คือกำไร แต่ถ้าซวยไปเจอลูกค้าที่คิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าแทบอยากลาออกไปกินยาแก้ไมเกรน

"ไปต่อกับเสี่ยมั้ยหนู?" 

"พรุ่งนี้หนูมีเรียนค่ะเสี่ย" 

"เดี๋ยวเสี่ยไปส่งแต่เช้าเลย" ชายผู้นั้นยื่นปึกเงินไปตรงหน้ากริมม์หมายจะล่อให้ตกหลุมพราง 

"ไปไม่ได้จริง ๆ ค่ะเสี่ย"

"ไม่อยากได้เงินเหรอ"

"ถ้าจะให้หนูแลกการเรียนกับเงินของเสี่ยหนูไม่เอาก็ได้ค่ะ" กริมม์คลี่ยิ้มบางอย่างมีจริต อีกฝ่ายเลิกคิ้วก่อนหัวเราะร่า

"โอเค ๆ เสี่ยยอมแพ้ ตั้งใจเรียนนะ" เขายื่นเงินปึกนั้นให้เด็กหนุ่มก่อนจะหอมตรงกระหม่อมเบา ๆ 

กริมม์หอมปึกเงินชื่นอกชื่นใจ อยากให้พรุ่งนี้มาถึงไว ๆ จะได้รีบโอนเงินให้แม่ แค่นึกใบหน้าแม่ที่ยิ้มเมื่อเห็นจำนวนเงินโอนเข้าเด็กหนุ่มก็มีความสุขหนักหนา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***