จำคนผิด

"คุณจริงๆ ด้วย!!

"อะไรของคุณผมทำไม

"ทำไมคุณทำหน้าไม่ตกใจเลยล่ะ

"ตกใจทำไมผมไม่ได้เห็นผี

"ก็ที่เราเจอกันเมื่อคืน..คุณลืมแล้วหรอคะ?

"?????? คุณพูดอะไร...

เปอโยคิ้วขมวดผูกเข้าหากันไม่ใช่ว่าเค้าไม่รู้เรื่องเมื่อคืนว่าเกิดอะไรขึ้นเเต่เขาเเค่จำหน้าผู้หญิงไม่ได้เลย...ไม่มั่นใจ

"คุณจำไม่ได้จริงๆด้วย

"ผมว่าเรามาคุยกันเรื่องงานดีกว่า...ผมไม่รู้นะว่าคุณเคยเจอผมที่ไหน เเต่อยู่ทำเป็นรู้จักผมดีกว้า

"นึกดีๆสิ..คุณนึกดีๆ

ร่างเล็กตรงหน้าเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานของคนตัวโตก่อน

"ขอเรซูเม่ด้วยครับ

คนร่างหนายื่นมือไปขอเอกสารจากร่างเล็ก...

"นี่ค่ะ

พอได้เอกสารนั้นมา..เปอโยจึงเปิดดูข้อมูลของคนที่ยื่นใบสมัครมาว่าทำด้านอะไรได้บ้าง

"จบจาก University of Zurich มาหรอ

University of Zurich เป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ และมีการเรียนการสอนที่หลากหลายมากที่สุด

"ใช่ค่ะ....

"เชอรีนอายุ20ปี....นักศึกษาจบใหม่ด้วยสิ

"ค่ะ

"ทำไมถึงอยากมาเป็นเลขาที่นี่

"ฉันเองก็ดูมาหลายๆที่นะคะ..เเต่ก็..ถ้าพูดตรงๆไม่มีบริษัทไหนตรงคุณสมบัติกับฉันเท่าไหร่..พอเห็นบริษัทคุณเปิดรับสมัครออนไลน์..อ่านคุณสมบัติเเล้ว ฉันว่า...ฉันพอจะทำได้เเละฉันก็อยากร่วมงานกับคุณมากๆเลยค่ะตอนนี้

เปอโยที่นั่งฟังอย่างนิ่งๆ ก็ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก  ก่อนจะไปหยิบปากกาที่วางตรงหน้าขึ้นมา

"คุณขายเก่งมั้ย?

"ห๊ะ!!อะไรนะคะ?

"ไหนคุณลองขายน้ำหอมขวดนี้ให้ผมหน่อยสิ..บอกคุณสมบัติน้ำหอมขวดนี้มา ว่าทำไมผมต้องซื้อ

"คุณ...คือ...คือฉันมาสมัครเป็นเลขา

"การจะเป็นเลขาต้องเก่งทุกด้าน...ไม่ใช่รับโทรศัทพ์เเละถ่ายเอกสารเป็นอย่างเดียว

ว่าเเล้วคนร่างหนาก็ยื่นขวดน้ำหอมส่งให้ร่างเล็กตรงหน้าก่อนที่หญิงสาวจะยื่นมือมาหยิบขวดน้ำหอมขนาดทดลองจากคนตัวโตไป

"พอดมดูเเล้วกลิ่นนี้จะออกเป็นเเนว..ธรรมชาติ ปนกับความสนุก กลิ่นจะแฟรชชี่มากกว่า...เเต่ความเเฟรชชี่ก็ซ่อนความร้อนเเรงไว้เหมือนกัน...พอฉีดไปสักพักก็ได้กลิ่นไอความอบอุ่น..ซึ่งนั้นน้ำหอมขวดนี้ก็เหมาะกับคุณ

ในขณะที่ร่างเล็กกำลังพูดอยู่นั่นสายตาอันทรงเสน่ห์ก็มองไปทางคนตัวโต พร้อมกับฉันน้ำหอมที่ข้อมือเล็กเเล้วกลึงมันไปที่ต้นคอขาว...ก่อนจะเดินอ้อมไปที่เก้าอี้ที่คนตัวโตนั่งพิจรณาอยู่

"คุณเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูอบอุ่นเเต่ก็ซ่อนความร้อนเเรงไว้เหมือนกัน...เหมือนกับน้ำหอมขวดนี้..รักอิสระเเต่ไม่ชอบผูกมัด

ก่อนที่คนร่างเล็กจะค่อยๆก้มไปกระซิบข้างหูของชายหนุ่ม..ทำให้เปอโยได้กลิ่นน้ำหอมจากซอกคอขาวของคนที่ก้มลงมา

"เหมือนรอยสักที่สีข้างของคุณไงคะ?

"!!!!

ร่างหนาเบิกตาโพรงอย่างไม่เชื่อ...ผู้หญิงคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเค้าสักตรงไหนบ้าง...

"หึ...ฉันพูดขนาดนี้เเล้วคุณยังจำไม่ได้อีกหรอคะ

"ผมบอกเเล้วไงอย่าทำเป็นรู้จักกัน ผมไม่รู้นักว่าคุณไปเอาข้อมูลของผมมาจากไหน..เเต่เราไม่เคยรู้จักกัน

หญิงสาวทำหน้าอย่างไม่อะไรก่อนจะเดินถอยห่างออกไปสองก้าว

"ก็ได้คะ...ฉันจะไม่พูดอีกก็ได้...ฉันจะไม่พูดจริงๆ

หญิงสาวทำถ้าเหมือนปากรูดซิบก่อนจะก้มหน้าลง....คนร่างหนาก็มองอย่างพิจรณาก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน.....

"เสียงง?

ไม่ใช่ว่าเค้าเองไม่ได้เอะใจเเต่เพียงเพราะยังไม่เเน่ใจต่างหาก

"ตกลงว่าผมรับคุณเข้าทำงาน

"จะ..จริงหรอ เยส!!!

ร่างเล็กทำท่าดีใจก่อนจะฉีกยิ้มให้คนร่างหนาไปหนึ่งที

"ดีใจอะไรขนาดนั้น....คุณทำให้ฐานนะเด็กฝึกงานไปก่อนเเล้วกัน

"ค่ะ...ฉันพร้อมจะเรียนรู้งาน...ฉันจะทำเต็มที่ค่ะ

ร่างเล็กพูดพร้อมกับก้มหน้าน้อมรับคำติ ติง

"พรุ่งนี้ค่อยมาลองเริ่มงานดู...ส่วนวันนี้กลับบ้านไปได้

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ...ว่าเเต่

"ฮืมม

ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินออกจากห้องไป...ก็ได้หันหลังมาถาม

"ขอถามได้มั้ยคะ..ว่าคุณชื่ออะไร

"......

คนตัวโตนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบออกไป

"เปอโย

"หึ....ครั้งนี้รู้จักชื่อเเล้วนะคะ...คุณเปอโย

ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกไปจากห้องทำงานเเละทิ้งให้ร่างหนานั่งอยู่เเบบนั้น

"จิ๊!!

--ตื้ดดด---ตื้ดดด

ก่อนที่จะมีสายเรียกเข้า  เข้ามาขัดจังหวะการคิดของคนตัวโต..ก่อนจะล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเละกดรับ

|บทสนทนาในสาย|

"อืม..ว่า

("วันนี้กูจะเอาแผนผังการการจัดการเข้าไปให้เเล้วกัน)

"เออ..เร็วๆเถอะมึง..มึงนัดกูไว้กี่โมงจนปานนี้เเล้ว

("เออแหม..เเบบนี้ทำมาเป็นพูด..ที่ไปไหนไม่ชวนกูนะ)

"ทำไม..พี่คาร์สันบอกมึงหรอ

("เออเจอของดีมาสิท่า)

"นกรู้จริงๆเลยนะมึงเนี้ย

("อยู่เเล้วกูอ่ะ มีเรื่องไหนที่กูไม่รู้เกี่ยวกับมึงบ้าง)

"งั้นช่วยอะไรกูอย่าง

("อะไร?)

"มาให้ถึงที่ก่อน...

----ห้องทำงาน----

หลังจากจบบทสนทนาก็ผ่านไปได้สักพักใหญ่โจเซฟเพื่อนสนิทของเปอโยก็มาถึงพร้อมเอกสารการจัดการเเละการลงทุนติดไม้ติดมือมาด้วย

​



"เฮ้!!!

เสียงเพื่อนสนิทยกมือขึ้นเป็นการทักทาย

"หึ...นั่งก่อนๆ

"อ่ะอันนี่แผนการจัดการที่กูเตรียมมาคราวๆนะ ถ้ามึงอยากจะร่วมลงทุนกับเค้า...ก็ไม่น่าจะมีปัญหาติดขัดอะไร

"จริงอ่อ

"อืม...ก็จริงไง..ถ้ามึงตกลงจะไปเซนสัญญามึงต้องไปด้วยตัวเอง

"กูต้องลงคิดดูก่อน

"งั้นก็...ตามใจมึงเเล้วกัน

"อืม

"ว่าเเต่มึงมีอะไรให้กูช่วย

โจเชฟนั้นก็ยังไม่ลืมประเด็นที่เพื่อนของตนนั้นได้พูดค้างไว้

"คือ..กูอยากให้มึงช่วยหาประวัติของคนนี้ให้กูหน่อย

เปอโยส่งเอกสารเรซูเม่ใบสมัครงานของเชอรีนให้โจเซฟดู

"เห้ยย!!สวยนี่หว่าเลขาคนใหม่มึงหรอ

"เออ..เลขาคนใหม่

"หื้ม..แต่เดี๋ยวนะ...ทำไมคุ้นๆกับนามสกุลนี้จัง

"ห้ะ...เชอรีน โทมาลอต  นี่อ่ะนะ

"อืม..กูว่าเหมือนกูเคยได้ยินนามสกุลนี้จากที่ไหน หรือเห็นที่ใดที่นึงเเหละกูจำไม่ได้

".....

"เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูหาข้อมูลเเละกูจะส่งให้มึงทางเมลเเล้วกัน

"อืมขอบใจมาก

"เเต่รอหน่อยนะเพราะช่วงนี้กูไม่ว่าง

"อืม...อย่านานมากล่ะ

"เออๆกูจะเร่งให้...ว่าเเต่เมื่อวานไปผับ ทามเลอร์มาหรอ

"อืม...ยังพูดอยู่เหมือนเดิม

"มันยังไม่ล้มเลิกอีกหรอวะ...ใครจะโง่ไปร่วมหุ้นกับมัน

"หึ..มัยก็มีเเละ กอบโกยได้เเค่ช่วงเเรกๆ...หลังๆก็รอรับผลที่ตามมาได้เลย

"คนอย่างมัน ไม่มีใครเอามันจริงๆได้มันก็ไม่หยุดหรอก

"กูไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง 

"ดีเเล้วอยู่ในที่ของตัวเองดีที่สุด

พอได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานเเรกเปลี่ยนกับเพื่อนสักพักใหญ่ๆโจเซฟก็ขอตัวกับก่อนเพราะมีนัดกับลูกค้า เเล้วมันก็เที่ยงพอดี เเต่คนตัวโตนั้นก็ไม่ได้ไปทานอาหารเเต่อย่างใด เพราะต้องนั่งดูขอมูลงานที่โจเซฟเอามาให้

แกร็กกก!!!

ประตูเปิดออกมาพร้อมกับหญิงชราคนนึงนั่นก็คือแม่บ้านประจำบริษัทเข้ามา

"คุณโยไม่ออกไปทานข้าวหรอคะ

"ไม่ครับ..ยังไม่หิว

"อะ..อ่อค่ะ..ป้าเอาเเซนวิซมาให้เผื่อลองท้องนะคะ

หญิงชราวางจานเเซนวิซเเละน้ำส้มเป็นของว่างให้คนตัวโตได้ทาน

"จะได้ไม่ปวดท้องค่ะ

"ครับคุณมากๆเลยครับป้า

จากนั้นหญิงเเก่กว่าก็เดินออกไปเปอโยจึงหยิบเเซนวิซขึ้นมากินชิ้นนึงก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ

--ร้านดอกไม้-- 

​



เมืองซูริค ของประเทศสวิซเซอร์เเลนด์ มีร้านดอกไม้เล็กๆตั้งอยู่ซึ่งเปิดขายประมาน5เดือนเเล้ว นั่นก็เป็นร้านของ เชอรีนนั่นเอง...เชอรีนเป็นเด็กสาวที่เคยเติบโตมาในบ้านคนรวยเเต่กลับถูกในดันออกมาตอนคุณพ่อท่านเสีย ไม่ได้มีส่วนรับมรดกอะไรเเม้เเต่ เเดงเดียวเพราะแม่ของเธอเป็นเมียน้อยเขา  ...หลังจากที่โดนไง่ออกมาสู่โลกความเป็นจริง นั้น  เเม่ของเธอก็เสียใจมากไม่เป็นอันทำอะไรเลยมาหลายปี เอาเเต่กินเหล้าจนเสียคน ก็จะมีเเต่เชอรีนที่ตอนนี้กลายเป็นหัวหน้าครอบครัวไปเเล้ว ดีที่เชอรีนมีนิสัยที่ห้าวหาญ ไม่ได้กลัวต่อโลกภายนอก..เเละก็ไม่ได้อ่อนเเอ

แกร็กก!!!

"มาเเล้วหรอ

เสียองผู้เป็นเเม่เมื่อเห็นหน้าลูกสาว

​



"อือ

"มีเงินมั้ย?

"แม่!หนูไม่ใช่ธนาคารนะ..เเละหนูก็ยังไม่มีด้วย

"ไม่มี.ไม่มี! เเต่เเกออกไปเที่ยวเตร่ แบบนี้ไม่มีหรอ!?

"เเละเเม่ล่ะเอาเงินไปกินเเต่เหล้าไม่เบื่อบ้างหรือไง

"แกอย่ามาย้อนฉันนะ เอาเงินมา!

"ไม่มี! หนูไม่มีเเล้ว

ร่างเล็กทนไม่ไหวกับเเรงของเเม่จึงตัดสินถอดกระเป๋าใบที่สะพายให้เเม่ เเละรีบวิ่งขึ้นห้องไป

"แม่อยากได้มากใช่มั้ย..นี่!!แม่ค้นให้เต็มใจเลย

ตึ่ก!!ตึ่ก!!ตึ่ก!!

"หึ่ยย นังลูกคนนี้!!!อ๊ายย!มันไม่มีเเกเอาเงินมาให้ฉันเดี่ยวนี้นะ!

--บนห้องนอน--

เปิดร้านมาก็เเทบจะไม่ได้กำไร มีเเต่ค่าเช่า...ตนน่ะมีเงินเเต่ไม่อยากให้เเม่ เพราะถ้าให้ก็คงหมดเเน่ๆ...

​



พอมาถึงบนห้องความเหนื่อยล้าก็หายไปเพียงครู่เพราะได้เอนกายลงไปบนที่นอนนุ่ม เพื่อระคายความปวดเมื่อยลงได้บ้าง เพราะสถานที่ทำงานใหม่ก็ไกลจากบ้านพอสมควรเเต่ถ้าหักกับรายได้เเล้วก็พอได้ค่าเเรงอยู่

"เอ้ะ?

พักความล้าได้ไม่นานสายตาก็พลันไปเห็นใบอะไรบางอย่าง..ตอนเช้ายังไม่มีตอนนี้มันกับมายอยู่บนนี้ได้ยังงไง..ก็คงไม่พ้นแม่เเน่นอน

"!!!!นะ..นี่มันอะไรกัน

พอเห็นใบนั้นเเล้วกับจำต้องจุกอกมากกว่าเดิม สองดวงตานั้นร้อนพาว....มันเป็นใบสลีปเงินเป็นจำนวนมากเเล้วบ่งบอกชื่อของคนให้กู้อย่างเด่นชัดว่าเป็นคนเดิม หนี้เก่ายังไม่ได้ใช้หนี้ใหม่ก็ ซ้ำเข้ามาอีก เขาจะทำยังไงดี

ตึก!!ตึก..ตึก!!

เสียงฝีเท้าเก้าลงมาจากข้างบนห้องเดินตรงดิ่งมาที่ประตูร้านก่อนจะล็อคประตู เเละกลับป้ายให้เป็นร้านปิด

"ทำไมเป็นบ้านอะไรอีก

เสียงของผู้เป็นเเม่กล่าวยังไม่เข้าใจ

"เเม่ทำอะไรไว้อีกล่ะ!หนูรับให้เเม่ไม่ไหวหรอกนะ!!

"อะไรของแก?!

"ยังทำเป็นไม่รู้อีกหรอแม่!!นี่ไง!

ร่างเล็กชูใบสลีปให้คนเป็นเเม่ดู..พอรู้แบบนั้นเเม่จึงทำหน้าเจื่อนลงทันที

"กะ...ก็ฉันเอามานิดเดียว

"10ล้านนี่นิดเดียวหรอแม่! เเล้วหนูจะหามาจากไหนล่ะ

"ไม่รูล่ะ แกก็ต้องหามาให้ได้

"งั้นเเม่ลองมาเป็นคนหาบ้างมั้ย เดี๋ยวหนูจะลองเป็นคนสร้างบ้าง!

เพี๊ยะ!!!!

ใบหน้าหญิงสาวหันไปทางเเรงตบของฝ่ามือผู้เป็นเเม่น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ตรงหัวตาก็พยายามอดกลั้นเก็บมันเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

"อย่ามาย้อนฉัน! ฉันทำให้เเดเกิดมาเป็นผู้เป็นคนได้ มันก็ดีเท่าไหร่เเล้ว...ตอบบุญคุณฉันมันก็ถูกแล้ว!

"ถ้าหนูเกิดมาเเล้วต้องเหนื่อยเเบบนี้....หนูขอไม่เกิดดีกว่า...ฮึกก!!

"เชอรีน!!!

"หนี้เก่าของเเม่...หนูก็พึ่งไปคุยมา...นี่เเม่สร้างหนี้ใหม่ขึ้นมาอีก..มีหวังรอบนี้เราคงไม่มีที่อยู่เเล้ว เพราะหนุหามาให้เเม่ไม่ทันจริงๆ!

"มะ..ไม่ได้นะเชอรีน...ไม่ได้นะ....ละเเล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน?

คนเป็นเเม่เริ่มรนราน...พอมาคิดได้ก็แทบจะสายไปเสียทุกอย่าง

"ก็อยู่ข้างถนนไงเเม่....ลองแบบนั้นกันดูบ้างไหม

"มะ..ไม่ได้นะเชอ!!แม่อยู่ไม่ได้!

"แล้วเเม่เล่นทำไมพนัน!!เเค่เหล้าหนูก็เบื่อเต็มทนเเล้ว!!เเม่ยังจะให้ผีพนันมันเข้าสิงเเม่อีกหรือไง!!

"กะ..ก็ฉันน  เล่นเเล้วมันเลิกไม่ได้ เเกจะให้ฉันทำยังไง

"โถ่แม่!! 

"แม่สัญญาว่าเเม่จะเลิกเล่นเเล้ว แม่จะเลิกทุกสิ่งทุกอย่างเเม่ขอโทษนะ เเม่อยู่ข้างถนนไม่ได้

"ฮึกก..แม่กลัวเเต่เเม่จะไม่มีที่อยู่ เเละเเม่ไม่กลัวหนูจะเหนื่อยบ้างหรอ

"....กะก็ ..เเกอย่าลืมไปลองคุยกับเค้าอีกครั้งนะ เเม่สัญญาเเม่จะเลิกทุกอย่าง เเต่เเม่อยู่ข้างถนนไม่ได้นะเชอ

หญิงเเก่โถมตัวเข้ามากอดคนเป็นลูกที่ยืนน้ำตาไหลอยู่...ประมานว่าอ้อนวอน

"ถ้าหนูตายไปสักคนหนูก็ยากรู้ว่าแม่จะอยู่ยังไงเหมือนกัน

ร่างเล็กสะบัดผู้เป็นเเม่อกไปจากตัวก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนเเละปิดประตูห้องเสียงดัง...ภายในห้องที่มืดสนิทตอนนี้มีเเค่เชอรีนที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียว...ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เเค่มีลมหายใจให้อยู่รอดไปวันๆยังลำบากเลย..คำที่เเม่พูดน่ะถูก ตนต้องทดเเทนบุญคุณ....เเต่จะทดเเทนได้เท่าไหร่กันนะ...

#เอ้ะ ได้กลิ่นตุตุกันมั้ยคะ😂  ที่หายไปไม่ใช่อะไรนะคะไรท์วางเรื่องผิดค่ะ..ก็คือวางพล็อตผิดนั้นเอง เลยต้องลื้อใหม่หมดเลย..เเต่ตอนนี้บรรลุเเล้วค่ะ...ติดตามกันตอนต่อไปนะคะ🙏💚

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***