วาเรียชุบแป้งทอด

...Chapter 1...

งานเฉลิมฉลองรับสมาชิกใหม่ ท่ามกลางเสียงเงียบงันมีชายแก่ที่เหมือนจะเป็นเจ้าภาพงานนี้กำลังแนะนำเด็กสาววัย14ที่แต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีดำและริบบิ้นสีม่วงบนผม แต่ที่น่าสนใจกว่านั้นคือดวงตาอัญมณีสีม่วงไล่สีของเธอ ทุกคนต่างจ้องมอง ชื่นชม พลางเอ่ยต้อนรับกันอย่างเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะ! หนูชื่อ เรสส์เปียร์ โรนิสซ่า ยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ฝากตัวด้วยนะคะทุกท่าน!!"

ทุกคนปรบมือและกล่าวยินดีต้อนรับกันยกใหญ่ ชายแก่ยกมือขึ้นดนตรีก็ขึ้นตามมันเป็นสัญญาณว่าให้เริ่มงานเลี้ยง ผู้คนในงานต่างพากันจับกลุ่มแลกเปลี่ยนความคิดกัน─ส่วนรุ่นที่9ไม่สิ ท่านพ่อโนโน่พาฉันมาทำความรู้จักกับพี่ซันซัสด้วยแหละ! 

"เหอะ ยัยเด็กผู้หญิง...อ่อนแอ"

"ไม่ได้อ่อนแอนะ!"

โนโน่ได้ห้ามปรามทั้งสองไว้ก่อนจะมีสงคราม เขาแนะนำโรนิสซ่าว่าจะมาเป็นน้องสาวของซันซัสและบอกให้ซันซัสช่วยดูแลเธอหน่อย จะเอาไปไว้ที่วาเรียก็ได้เพราะเหมือนตัวเขาเองก็มีงานและเรื่องสุขภาพที่ไม่ค่อยดีนัก ไม่มีเวลามาเลี้ยงใครหรอก

"ก็ได้ พรุ่งนี้เดี๋ยวจะเอาไปด้วยแล้วกัน"

"ขอบคุณนะซันซัส ดูแลน้องดีๆล่ะ"

แต่ซันซัสไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาทำเป็นหลบสายตาของโนโน่เขาเดินออกไปข้างนอกทันที เหลือแต่เด็กสาวกับคนแก่วัย70ท่านหนึ่งไว้เพราะด้วยเป็นเจ้าของงานจึงจะต้องอยู่ต่อจนจบ

—เช้าอันสนใสของวันต่อมาโรนิสซ่ารีบเก็บข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ก่อนจะสวมมัน เธอเดินออกมายังหน้าบ้านพัก ตรงนั้นมีรถลีมูนซีนและซันซัสได้ยืนรออยู่แล้ว

"ขึ้นรถมาได้แล้วคุณน้องสาว"

"ค่า!~"ไปโดนตัวไหนมาล่ะนั้น เมื่อคืนยังเรียกเราว่ายัยเด็กผู้หญิงอยู่เลย ชั่งเถอะ

แต่ภายในใจซันซัสไม่ค่อยอยากจะเรียกว่าน้องสาวทำไหร่หรอกแต่เพราะเขาถูกไหว้วานจากพ่อของเขาโนโน่ เลยจำเป็นต้องเรียกแบบนั้นและยังบอกอีกว่าต้องพูดกับเธอเพราะๆถ้าไม่อย่างงั้นเธออาจจะเป็นเด็กที่เกรี้ยวกราดใส่หรือเอาแต่ใจไม่ยอมทำตามที่พูดก็ได้ "ก็..น่ารักดี" เขาพึมพำเบาๆก่อนจะยกยิ้มเล็กๆขึ้น

ภายในรถไม่มีเสียงสนทนาอะไร มีแต่เสียงรถที่แล่นอยู่บนถนนในหุบเขาสูง  และดูเหมือนจะใกล้ถึงที่สิ่งสู่ของวาเรีย กลุ่มของซันซัส

พอมาถึงคนขับรถได้ลงมาเปิดประตูให้ทั้ง2คน ซันซัสลงไปก่อน เขามองมาที่เด็กสาวพอเธอมองกลับเขาดันหันหน้าหนีซะงั้น "อา..พี่ซันซัส เมื่อกี้พี่มองหนูหรอ?" เธอถามด้วยความสงสัย "ไม่ได้มอง─รีบเข้าไปเถอะน่า" นั้นคือคำตอบ 

─ส่วนคฤหาสน์ที่เหมือนปราสาทนั้นสวยมาก! ฉันกับพี่(ซันซัส)เข้ามาก็เจอกลุ่มคนนั่งอยู่ห้องโถงใหญ่พวกเขาแต่งตัวคล้ายกัน..เสื้อคลุมน่ะนะ และดูเหมือนฉันจะเป็นเป้าสายตาซะแล้วสิ

"อุ๊ยตาย! นี่บอสพาใครมาเหรอจ๊ะ!~ น่ารักเชียว"

"น้องสาว..."เขาเบือนหน้าหนีก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้น2ปล่อยให้โรนิสซ่าอยู่ตรงนั้นแบบเกร็งๆ

"ฉันชื่อลูซซูเรียน้า~ จะเรียนคุณแม่ก็ไม่ว่าหรอกนะเตง~"เจ้าตัวจับโรนิสซ่าหมุนเหมือนกำลังสแกน

"สวัสดีค่ะ เรสส์เปียร์ โรนิสซ่า ตั้งแต่วันนี้จะมาอยู่ที่นี่นะ..คะ"

ทุกคนต่างพากันมารุมที่เด็กสาว มันเป็นความรู้สึกที่เกร็งและทำตัวไม่ถูกอย่างมากแต่ก็ยังไม่เว้นคำถามเดิมๆที่เคยได้ยินมา

"ไม่เคยเห็นตาแบบนี้มาก่อนแฮะ..โอ๊ะ"หนุ่มไม่มีตาเอ่ยถาม

"ก็....แปลกใช่ไหมล่ะ?"มองเห็นได้ยังไงล่ะนั้น

ทุกคนพากันแนะนำชื่อแต่มีคนคนหนึ่งที่แนะนำได้เสียงดังที่สุด อา..แหกปากซะมากกว่า"เห้ยย!! ฉันสเปลบี สควอโล่ ยินดีที่ได้รู้จักคุณน้องสาว!!" เขาหันปลายดาบมาที่โรนิสซ่า ปลายดาบนั้นแทบจะทิ่มลูกตาเธออยู่แล้ว "โปรดอย่าเอามันมาใกล้ตัวโรซด้วยค่ะ" เธอใช้หลังปัดดาบนั้นออกไปและน้ำเสียงที่ดูเย็นขึ่นจากตอนแรกก่อนจะขอตัวขึ้นไปพักที่ห้อง

"โถ่ สคอวโล่─จะทักทายทั้งทีช่วยอย่าเที่ยวเอาดาบไปจี้ใครสิตัว~ แบบนั้นจะสนิทกับน้องสาวบอสได้ยังไง"

"แหม พ่อหนุ่มซึนเอ๋ย..ทำไปได้ชิชิชิ"

เบลเฟกอลพูดต่อประโยคลูซซูเรียทันทีหลังจากนั้นมีแต่เสียงสคอวโล่โวยวายบ่นอยู่คนเดียว ส่วนคนอื่นต่างแยกย้ายไปทำกิจกรรมส่วนตัว

ก๊อก ก๊อก แอ๊ด~

"หืม เบลเหรอ?..มีอะไรล่ะ"

"ก็ไม่มีอะไร~ แค่มาอยู่เป็นเพื่อนเฉยๆ"

"ฉันแก่กว่านาย1ปี"

เบลหัวเราะชิๆ เขาเดินไปนั้งตรงขอบหน้าต่างข้างๆจะเป็นโต๊ะทำงานสีขาวสะอาดของโรนิสซ่า เบลเป็นคนตั้งคำถามมากมายแต่อีกคนเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยตอบคำถามนั่นๆ เธอตอบได้หมด แต่ก็ยกเว้นเรื่องเลขน่ะนะ

"วิชาเลขไม่ได้เรื่องเลยนะ ชิชิชิ"

"ก็ไม่ชอบหนิ ทำไงได้..แล้วก็อย่ามาทำเป็นหัวเราะเยาะเลยนะ"

แต่ความเงียบก็ได้เกิดขึ้นเบลเลยยกโทรศัพท์กดโทรหามาม่อนว่าให้เข้ามาที่ห้องโรนิสซ่าแต่เสียงปลายสายเหมือนกำลังยุ่งอยู่เลยปฏิเสธก่อนจะกดวางทันที เบลทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็กลับทำได้แค่นั่งกอดอกอยู่เฉยๆ 

เด็กสาวที่กำลังจับปากการ่างเส้นอยู่นั่นเธอก็ได้วางมันลงและเอ่ยถามเบลว่าความหมายที่แท้จริงในการเข้ามาในห้องของเธอคืออะไรกันแน่ แค่มานั่งเฉยๆแบบนี้มันก็แปลกๆอยู่ แถมยังจ้องตัวเธอเองอีกต่างหาก มันไม่ต่างกับกล้องวงจรปิดเลยสักนิด

"ไม่มี─ฉันหิวแล้ว!ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ!"

"ใหญ่โตมาจากไหนไม่ทราบ? ฉันเป็นน้องสาวบอสนะ"

"ก็ฉันเป็นเจ้าชายไง! จำไว้ด้วยล่ะ..รีบๆไปทำซะสิ ชิชิชิ" เบลพูดอย่างร่าเริงและภูมิใจกับคำว่าเจ้าชายมาก โรนิสซ่าเคลื่อนเก้าอี้ออกแล้วเดินมาทางเบลไม่กี่ก้าว เธอเข้าประกบตัวชิดทันที

คนตัวเล็กกว่าช้อนตัวแทรกตรงกลางระหว่างขาของเบลมือซ้ายเรียวเล็กสวยกำไปที่ต้นขาอ่อน ส่วนอีกข้างยกขึ้นไปทีท้ายทอยก่อนจะดันลงมานิดหน่อย ทำให้ใบหน้าทั้ง2อยู่ใกล้กันมากกว่าเดิม

สาวเจ้ายิ้มเล่ห์ร้ายดวงตาของเธอนั่นจ้องมองใบหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำยังกับมะเขือเทศจนถึงปลายหู ปากของเบลขยับพึมพำอะไรสักอย่างเบาๆตอนนี้ลมหายใจของชายหนุ่มนั่นมันร้อนลุ่มไปหมดแม้แต่ฝ่ายคนที่รุกเองยังสัมผัสได้

"ถ้ายอมเรียก'พี่สาว'..อืมม ฉันจะยอมทำตามนายพูดก็แล้วกัน ว่าไงจ๊ะ~หนุ่มน้อยน่ารัก"

"ก..ก.ก็ได้ๆ! พี่สาว! ช่วยทำ...ขนมให้กินหน่อย...."

"ครับด้วย"

"ด้วยครับ..." ยัยนี่อันตราย..แถมรุกแรงชะมัด! โดนเต็มๆเลยเรา..ตั้งแต่วันแรกเลยเนี่ยนะ ไม่ยอมหรอก! ไม่ยอม!!~~

โรนิสซ่าก้าวถอยหลังเพื่อให้เบลเดินนำไปยังห้องครัว โถงทางเดินที่กว้างและใหญ่สีหินสีขาวขุ่นถูตัดด้วยพรมสีแดงบนพื้น ตอนนี้เป็นเวลายามบ่ายแล้ว แสงแดดอ่อนๆพากันส่องเข้ามาทำให้บรรยากาศสดชื่นเล็กน้อย

ทั้ง2เดินลงมาที่ชั้นล่างเบลบอกว่าเลี้ยวซ้ายไปประตูบานแรก แต่เด็กสาวเองบอกให้เขาไปด้วยกัน แต่ก็ถูกคำปฏิเสธของเขา เจ้าชายไม่ยอมเข้าครัวหรอกนะ

"ขืนไม่ถูกใจขึ้นมาล่ะจะทำยังไง? ถ้าเกิดว่าฉันใส่ยาพิษให้นายกินล่ะ หืม?"

"ชิ! รู้แล้วล่ะน่า"

ก็เพราะเขารู้ว่าเธอเคยสร้างยาพิษขนาดใหญ่ให้กับวองโกเล่เพื่อเป็นกำลังเสริมเมื่อปีก่อนนี้เอง มันเป็นพิษจากผีเสื้อฝูงใหญ่ พวกมันล่องลอยรุมเข้าไปยังที่อยู่ศัตรู มันแทะกินมนุษย์ทั้งเป็น กัดกินเนื้อหนังจนหมด นั้นเป็นข่าวใหญ่ในหมู่มาเฟียเชียว..

"คุกกี้ไหม?"

"กินเกือบทุกวันแล้ว น่าเบื่อจะตาย"

"(Panna Cotta)เพนนา คอตตาไหมล่ะ ฉันจะทำเผื่อทุกคนด้วย"

"ไม่เคยกินแฮะ น่าสนน~"

สาวเจ้าลวบผมที่ยาวเหยียดขึ้นเป็นทรงห้างม้าท่าทางแบบนั้นมันเพิ่มความสวยไปอีก ขนาดเบลยังแอบกลืนน้ำลายอึกนึง ─มือเรียวซาวหาถ้วย อุปกรณ์ที่จะทำขนมส่วนเบลนั่นนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ(อยู่คนละฝั่ง) โรนิซ่าหยิบสมุดอันเล็กขึ้นมาเธอเลื่อนสายตาขึ้นลงเพื่ออ่านมัน

นม 200 มล.

วิปปิ้งครีม 200 มล.

ผงเจลาติน ½ ช้อนโต๊ะ

น้ำตาล ¼ ถ้วย

ฝักวานิลลา ½ ฝัก (สามารถใช้กลิ่นวานิลลาสังเคราะห์แทนได้)

สตรอว์เบอร์รีแช่แข็ง (สามารถใช้แยมสตรอว์เบอร์รีแทนได้)

"ยุ่งยากจัง ชิชิชิ"

"ช่วยลุกไปเอาสตอเบอรี่มาให้หน่อยสิ นะคะ♡"

เบลลุกพรวดขึ้นอย่างเร็วเขารีบก้าวท้าวไปทางตู้เย็นที่อยู่ขอบมุมห้องครัวแล้วก็รีบเดินมาวางถาดสตอเบอรี่2ถาดใหญ่ไว้ตรงกลาง

เด็กดีกว่าที่คิดนะเนี่ย~

"ดี งั้นนั่งเฉยๆ..อืม ชวนคุยก็ดีนะ"

"ยอมรับคำสั่งครับเจ้าหญิง~ชิชิชิ"

"ควีนต่างหาก คิกคิก"

ทั้ง2พากันพูดเรื่องไร้สาระไปทั่วจนมีบุคคลที่3เข้ามาแจมด้วย คุณแม่! ลูซซูเรียเปอะปากแซวว่าเหมือนวัยรุ่นกำลังเดทกันอยู่

"บ้าหรือป่าว ใครเขาจะมาเดทที่ห้องครัว"(เบล)

"จริงเหร๊อ~"(ลูซซูเรีย)

"ไม่เอาน่าพี่ลูซซูเรีย เดี๋ยวเจ้าชายก็เขินหรอกค่ะ"ฉันขำคิกคัก เบลก็ดูจะเขินจริงๆถึงแม้จะหั่นหน้าหนีก็เถอะ พี่ลูซซูเรียถามอะไรฉันนิดหน่อยก่อนจะฝากทำสมูทตี้องุ่นแล้วเดินจากไป

ฉันลงมือทำการปั่นสตอเบอรี่ให้ระเอียด ใส่น้ำตาลนิดหน่อยก่อนจะทำมากรองด้วยกระชอน ส่วนเบลก็ชวนคุยเรื่องคนที่เขาฆ่าตอนไปทำงานคุยไปด้วยหัวเราะชิชิของเขาไปด้วย แหม คุยเก่งเหมือนกันนะเจ้าไม่มีตา

*อาจจะไม่เหมือนเด็ก13-14นะคะTT*

ตอนนี้ก็เป็นอันเสร็จในการทำเพนนา คอตตา ฉันทำไว้10แก้วเผื่อจะมีใครกินเยอะ55 นี่เราเข้าข้างตัวเองว่าน่าจะทำอร่อยสินะ ความมั่นอะเนาะ ─ส่วนเบลขอจิ๊กมากินก่อน1แก้วสงสัยจะหิวจริงๆ ที่เหลือฉันเป็นคนเอาไปแช่เย็นเพราะจะเป็นของหวานของมื้อค่ำนี้

"เบลเฟกอล กินเสร็จแล้วเอาไปเก็บด้วยล่ะ─เดี๋ยวฉันมาล้างเอง"

"เข้าใจแล้ว~"

สงสัยจังว่าทำไมเขาวางใจฉันง่ายขนาดนี้ พึ่งเจอกันแท้ๆ..โอ๊ะ ไม่คิดมากดีกว่าๆ ชิ้วๆความคิด

เด็กสาวเดินถือแก้วสมูทตี้ออกมายังห้องโถงใหญ่ ตรงข้างบันไดอีกฝั่งมีโซฟาสีแดงเลือดหมู กับโต๊ะที่มีราคา ลูซซูเรียกล่าวขอบคุณเสียงของหล่อนยังเหมือนคนดี้ด้า

"ขอบคุณน้า~โรซี่จัง~..จะกินให้อร่อยเลยล่ะ"

"ค่าา ส่วนมื้อค่ำยังมีของหวานด้วยนะคะ.อันที่ทำเมื่อกี้แหละ ไว้กินด้วยกันกับทุกคน"

ลูซซูเรียถอนหายใจพร้อมกับมองมาที่เด็กสาว

"ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะมาครบไหมนะ มาม่อนกับเดวี่ทำงานไกลด้วยน่ะสิ"

"อ้ะ! จริงด้วย"

เด็กสาวรีบเดินขึ้นบันไดยาวหลายขั้น เธอมุ่งหน้าไปที่ประตูบานใหญ่ตรงกลางโถงทางเดิน

ปัง!

"บอกให้พี่เดวี่กับมาม่อนกลับมาก่อนมื้อค่ำเดี๋ยวนี้!!"

"อะไรของเธอน่ะ"

โรนิสซ่าเดินเร่งรีบจนมาหยุดตรงที่พี่ชายไม่จริงของเธอ เธอขู่ว่าจะฟ้องพ่อแต่ซันซัสเองไม่ได้สนใจกับคำสั่งที่เธอตั้งเลยสักนิด เขาทำเป็นเมินหน้าหนีไม่ว่าจะออดอ้อนยังไงก็ไม่มีท่าทีจะทำให้ง่ายๆ

"แค่นี้ก็ไม่ได้..เฮ้อ ไปหาเบลล่ะ"เจ้าหล่อนทำเป็นจะเดินออกไป

"สนิทกันเร็วกว่าที่คิดนะกับเจ้าบ้านั้น"

"ก็ต้องสนิทกันสิ เจ้าชายที่ยอมปฏิบัติกับคำสั่งเล็กๆน้อยๆของหนูน่ะ คาวาอี้สุดๆเลยนี่~" โกหก มันไม่ถือเป็นคำสั่งสักหน่อย555

เธอหมุนตัวอย่างกับเต้นรำ สิ้นสุดเสียงปิดประตู ข้างในห้องชายผู้ที่หน้ายังกับร็อตไวเลอร์เขาใช้มือหนาจับไปยังโทรศัพท์บ้านก่นอที่จะพูดราวกับคำสั่งเด็ดขาด และนั้นคนที่อยู่นอกประตูก็ได้ยินเช่นกัน─ถึงจะเบาแต่แค่นี้ก็พอจะจับใจความได้

"คุณพี่ชายซึนทางสีหน้าเก่งนะเนี่ย~🌸"

เธอกระโดดสลับไปมาพลางพึมพำเพลงไปด้วยความสุขอันเล็กน้อย

19:27

[dinner]

"ดีใจจังเลยค่ะ ที่มากันครบทุกคน"โรนิสซ่ายิ้มร่าออกมา 

"รีบๆกินข้าวไปเถอะน่า~ คุณเธอเขามีอะไรจะให้กินด้วยแหละ เนอะ~"ลูซซูเรียมองมาทางโรนิสซ่าที่กำลังตักซุปเข้าปาก

โรนิซซ่านั่งตรงขอบติดกับซันซัสที่นั่งตรงกลางหัวโต๊ะ เก้าอี้ข้างซ้ายเธอก็ยังคงเป็นพ่อหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าเจ้าชาย ถัดไปอีกก็ต้องเป็นคนตัวเล็กอัลโกบาเลโน่ ต่อไปก็หุ่นยนตร์ร่างใหญ่ ส่วนตรงข้ามจะเป็นคุณแม่กล้ามโต เลวี่ แล้วก็สคอวโล่คนขี้โวยวาย

การรับประทานอาหารมันปกติกว่าที่คิดโดยจะมีเสียงแจ้วจ้าวจากสคอวโล่และลูซซูเรีย ส่วนฉันกำลังฟื้นฟูค่าHPชื่อเต็มๆก็พลังชีวิตนั้นแหละ โดยการจับมือกับคุณพี่ที่ตอนนี้หันหน้าหนีอีกแล้ว แต่เขาก็ยอมให้จับ10นาทีแหนะ ส่วนเรื่อขนมหวานพวกเรากินเป็นขั้นตอนสุดท้ายยกเว้นไอ้เจ้าหุ้นนั้นน่ะนะ ได้รับคำชมว่าอร่อยจากทุกคนด้วย ฮึ่ม! ภูมิใจ

...──────────────────────...

...พลังชีวิต \= ประกอบไปด้วย...

...1.ใช้ตัณหากิเลสของตัวเองให้มีความสุข...

...2.การสกิลชิพต่างๆ...

...3.การใช้ทรัพย์สินเงินทองให้เริงร่า...

...───────────────────────...

กลางดึก

"ขอ...ขอค่าHPหน่อย..นะ..น้าา"

"อ..อะไรของเธอเนี่ย!!"

ร่างผู้หญิงผมยาวถึงขาอ่อนนั่นกำลังเดินอย่างกับซอมบี้ที่หิวเนื้อ ภายในห้องที่แต่งด้วยของที่สวย หรูไม่มากนักที่นี่เป็นห้องของเบลเฟกอล เธอคล้ำครวญขอค่าHPพลางยืดแขนออกไปข้างหน้า ไม่ทันไรเรี่ยวแรงก็เหมือนจะหมดไปอย่างงั้น เธอล้มลงนั่งหายใจเร็วตอนนี้เธอเหมือนกับตุ๊กตาที่หายใจ

ชายร่างบางเดินมาหยุดตรงหน้าร่างเล็ก "จะให้ทำยังไง" ดูเหมือนเธอจะได้ยินนะ เพียงเท่านั้นมันเป็นเหมือนคำสั่ง?ผ่านออกมาจากปากร่างที่นั่งอยู่"นั่งลง..เดี๋ยวทำเอง แฮ่ก"

เบลเฟกอลทำตามในทันที เขาไม่รู้ทำไมถึงได้ทำตามที่เธอบอกอย่างว่าง่าย ร่างสาวเห็นแบบนั้นจึงกระโจนใส่ทันทีเธองับไปที่ลำคอของเบล แต่เขาดันไม่ได้ร้องหรือส่งเสียงอะไรออกมา แต่เขาหัวเราะ ใช่ ไอ้ชิชิชิของเขานั้นแหละ

รสเลือดหวานที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนปากของสาวเจ้า มือเองก็ดันไม่อยู่กับที่ นิ้วเรียวค่อยๆ สัมผัสเอวที่บางของฝ่ายชาย จากเสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงครางเล็กๆ และเบา เขาใช้มือปิดช่องปากเพื่อไม่ให้มีเสียงและไม่น่าอาย (อย่างน้อย) ปล่อยเวลาทีละวินาทีผ่านไปอย่างช้าๆ"ขอบใจ..ก็แค่สกิลชิพเองน้า นี้นายช่วยชีวิตฉันเลยนะ"เธอเลียรอบปาก

"มันก็เจ็บอยู่นะ ยัยบ้า"

"คิกคิก มานี่มา...เด็กน้อย"ริมฝีปากได้ประกบอยู่บนแก้มที่นุ่มนิ่มของเบลแล้ว เธอบอก ว่ามันคือความปลอบใจ เบลเริมหน้าขึ้นสีแดง ไม่สิ เขามีสีแดงตั้งนานแล้ว....

"ฉันจะบีบคอเธอ!!!อ๊ากกก!~>////<"

^^^∆ค่าHPเพิ่ม340คงเหลือ100,340∆^^^

ไรท์ชิพคู่นี้ค่ะ! โรเบล RoxBal อร๊าย~ อาจจะแต่งไม่รู้เรื่องนะคะ ไรท์เมายาดม...คอมเม้นความคิดกันเยอะๆน้าาาา030

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***