พิเศษมุมมองของดัดลีย์

ฉันเห็นแฮร์รี่เดินออกไปจากกลุ่มนักเรียน เพื่อไปนั่งเก้าอี้ และกระซิบดังไปทั่วห้องโถง เพราะความโด่งดังของเขา ซึ่งฉันก็ไม่ได้ประหลาดใจซะเท่าไหร่เพราะเขามักจะมาเป็นคนแรกและที่หนึ่งเสมออยู่แล้ว

แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันอิจฉาหลอกนะ ถ้างั้นมันก็ไม่น่าแปลกใจอย่างที่พูดไปตอนแรกเขาทันมีหน้าตาที่ดีราวกับแกะสลักมาพร้อมกับการเกิดมาพร้อมกับความอัจฉริยะ ที่ฉันมักโดนเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะที่โรงเรียนกับครูของฉัน

“ เฮ้ย ดัดรู้อะไรไหมฉันพนันได้เลยว่าเจ้าเฟอเร็ทหัวทาน้ำมันนั้นอยู่บ้านสลิธีรินชัวร์เลย เพราะไม่มีคนนิสัยดีๆหรอกที่จะอยู่บ้านนั้น แค่คนที่รู้ว่าใครอยู่บ้านนั้นก็พอรู้แล้วล่ะว่าจะเป็นคนดีหรือคนเลว ” รอนกล่าว

บางทีแฮร์รี่อาจจะอยู่บ้านนั้น แม่มักบอกเสมอว่าเขานั้นเลว เคยมีครั้งนึงเกี่ยวกับข่าวโรงเรียนของเขา มันเกี่ยวกับผู้หญิงที่ฉันเคยแอบชอบ เธอชื่อ อลิซ แต่เธอกลับแอบชอบแฮร์รี่มันแน่อยู่แล้วสำหรับแฮร์รี่ทุกคนน่ะชอบเขากันทั้งนั้นหน้าตาดีเป็นอัจฉริยะ เธอมักชอบตามตื้อเขาอยู่บ่อยๆ

แต่ยังไงก็ตาม harry ก็ดูรังเกียจเธอตลอดเลย ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เธอตามตื๊อเขาจนเขาพูดไม่ดีใส่เธอทำให้ฉันโมโหมากเลยเวลาที่เขาเรียกเธอว่า โสเภณีโสโครก นั่นทำให้เธอโมโหจนเอาเรื่องไป ปรุงแต่งแล้วไปบอกเพื่อนของเธอว่าแฮร์รี่นั้นชอบลวนลามเธอและยังบังคับให้เธอคบกับเขาด้วย

แต่เอาจริงๆแล้วฉันก็ไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องนั้นเท่าไหร่ ถึงแม้ฉันจะเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนดี แต่เขาไม่เคยมีอารมณ์ทางเพศและเขาก็ไม่มีวันทำอะไรโง่แบบๆนั้นด้วย

และนั่นจงทำให้คนครึ่งหนึ่งของห้องไม่กล้าเข้าใกล้แฮร์รี่เพราะทุกคนนั้นมองว่า harry นั้นเป็นพวกโรคจิตลามก มีแต่พวกอาจารย์ที่ไม่เชื่อเรื่องเด็กๆอย่างที่อลิซพูดไป และยังชมเชยเขาที่เป็นอัจฉริยะอยู่เรื่อยไป

แต่มันจะไม่มีเรื่องอะไรเลยที่ถ้าเธอไม่ตายโดยคดีรุมโทรมทีโรงเรียน หลังจากที่วันหลังจากที่เธอว่าร้าย harry แต่หลังจากพบผู้ร้ายที่ก่อเหตุมากกว่า 10 คน พวกมันก็พาฆ่าตัวตายกันเกือบหมดเหลือแค่เพียงคนเดียวที่เอาแต่พูดว่า ฉันไม่ได้ทำๆ ทั้งที่ยังมีคราบอสุจิที่ตรวจดีเอ็นเอออกมาว่าเป็นเจ้านั่นแต่ก็ยังไม่ยอมรับ

หลังจากวันนั้นทุกคนก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นราวกับไม่รู้จักคนที่ชื่อว่า อลิซ ด้วยซ้ำไป และแฮรี่ที่อารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมฉันต้องอยู่ใกล้เขาคนนั้นอีก เพราะว่าบางครั้งมันทำให้ฉันคิดว่าทุกเรื่องแปลกที่เกิดมันต้องเป็นฝีมือของแฮร์รี่อยู่เสมอเลย

่ทำไมฉันถึงยังอยู่ในวงโคจรของเจ้านั้นกันนะ่

…

“ ดัด ”

“ ดัด ”

“ ดัดลีย์ ”

เขาสะดุ้งเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมมาจับที่ไหล่ของเขา

“ ฮ่ะ ร-รอน ” เขาได้สติแล้วรีบหันไปดูเพื่อนของเขา

“ เอ่อ ดัดลีย์ นายโอเคใหมพวก! หน้าซีดๆนะ ” รอนเอ่ยถาม เพราะเห็นว่าเพื่อนของเขาดูไม่ดีเท่าไหร่

“ ขอโทษนะรอน ที่เมินนาย แต่ฉันไม่เป็นไร ” ดัดลีย์กล่าว

“ พวก แม่ฉันเคยบอกhogwartsมีห้องพยาบาลนะ เราลองไปถาม-”รอนพูดไม่จบ

“ รอน ฉันไม่เป็นไรจริงๆ นายเชื่อฉันเถอะ ” ดัดกล่าวอย่างไม่พอใจเท่าไหร่

“ ก็ได้ ” รอนถอนหายใจ

“ เออ แล้วบ้านหลังอื่นล่ะ รอน!นายคิดว่าหลังไหนดีที่สุดหรอ ฮัฟเฟิลพัฟ เรเวรครอไรงี้ ” ดัดลีย์ถามไปอย่างอายนิดๆที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย และอีกส่วนหนึ่งก็เพราะเขาอยากเปลี่ยนเรื่อง

“ เรเวรครอสำหรับพวกเนิร์ดจืดชืดตัวอย่างเช่น เกรนเจอร์ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่มีวันอยู่บ้านหลังนั้นแน่ๆ ฮัฟเฟิลพัฟสำหรับพวกไร้ค่าที่หมวกไม่รู้จะเอาไว้ไหน และกริฟฟินดอร์บ้านที่ดีที่สุดในโลกเวทมนต์ ทั้งครอบครัวของฉันอยู่ที่บ้านนั้น ” รอนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ดัดลีย์พอยิ้มอย่างเหนื่อยใจ

“ แล้วทำไมมันถึงเป็นบ้านที่ดีที่สุดละ ” ดัดลีย์ถาม

“ 555 ก็เพราะมันเป็นบ้านที่ดีที่สุดยังไง ” รอนอวดบ้านที่เขารักอีกครั้ง

“ ใช่ ฉันรู้แล้ว คือฉันถามว่าแล้วทำไมมันถึงเป็นบ้านที่ดีที่สุดล่ะ ” ดัดลีย์ถามอีกครั้ง

“ เพราะมันดีไง ” รอนตอบอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ดัดกำลังหมายถึง

“ ที่ ฉัน หมาย ถึง คือ แล้ว ดี ที่ นาย หมาย คือ อะไร ละ- ”

“ วิสลีย์ รอน! ” เสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลตะโกน

“ โทษทีนะดัดฉันไปก่อนนะ ” รอนโบกมือลา

และเดินขึ้นไปอย่างระมัดระวังเพื่อไปที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะยาวที่เหล่าอาจารย์นั่งอยู่ และนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสีหน้าไม่มั่นใจซักเท่าไหร่

“ กริฟฟินดอร์!!! ” หมวกตะโกนออกมา

เสียงตบมือดังมาจากกริฟฟินดอร์

รอนเผยยิ้มกว้างให้กับดัดลีย์ แล้วก็เดินไปสมทบกับพี่น้องของเขา และนั่งรอดัดลีย์อย่างอดทน

.

.

.

.

.

.

.

“ เดอร์สลีย์ ดัดลีย์!! ”

ถึงเวลาที่เขาจะขึ้นไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ และศาสตราจารย์ก็สวมหมวกคัดสรรให้เขา ใจของสั่นไม่หยุด และได้แต่ภาวนาในใจอย่างเงียบๆไปว่าขอให้เขาอยู่เป็นเพื่อนของรอนในกริฟฟินดอร์ด้วย

“ กริฟฟินดอร์!!! ” หมวกตะโกนออกมา

เขาหายใจไม่ออก แต่พอหมวกได้พูดออกมาเขารู้สึกโล่งใจอีกครั้ง เขารีบวิ่งไปที่โต๊ะอาหารของกริฟฟินดอร์ข้างๆรอน และมองอาหารที่น่าทานปรากฏออกมาอย่างมหัศจรรย์บนจานที่เคยว่างเปล่า

เมื่อเขากินจนอิ่ม เขาหันไปมองคนรอบๆตัวเขา เห็นรอนที่กินอย่างกับหมูที่ไม่เคยกินของอร่อยมาก่อน เห็นเฮนรี่ที่จดทุกอย่างลงในสมุดบันทึกของเขาด้วยความมหัศจรรย์ใจกับสิ่งรอบข้าง

และเขาเห็นแฮร์รี่ที่กำลังพูดคุยสานสัมพันธ์กับทุกคนในบ้านของเขาโดยเฉพาะกับเพอร์ซี่ วีสลีย์ พี่ชายของรอนด้วยสายตาพิจารณา ทุกคนดูเหมือนจะหลงและชอบแฮรี่กันอย่างมาก โดยเฉพาะสาวๆ

เขาหันกลับมาหารอนแล้วชี้ไปที่แฮร์รี่แล้วกรอกตา ในขณะที่รอนมันขำคึกคัก

มันอาจจะค่อนข้างที่จะสั้นไปหน่อยถ้าเทียบกับตอนก่อนๆหน้านี้ ตอนนี้งานเยอะมากไปอาจจะไม่ค่อยมีเวลาอัพเท่าไหร่

จะหาเวลามาทำประมาณเดือนหน้าก็จะปิดเทอมแล้วน่าจะได้อัพยาวๆเลยแล้วเจอกันนะครับท่านผู้อ่าน

comment กันหน่อยก็ได้นะตอนนี้ช่อง comment จะกลายเป็นป่าช้าแล้ว:)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***