รถไฟ

การเดินทาง

ตอนนี้ฉันเดินอยู่ที่สถานีรถไฟด้วยตัวคนเดียว ส่วนพวกเดอร์สลีย์ก็เดินไปอีกทางหนึ่ง

เพราะเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมง ก็เดินชมนกชมไม้ไปเรื่อย

แต่ฉันไม่รอหรอก ฉันเข้าไป หาที่นั่งในรถไฟเลย ในห้องท้ายสุด เนื่องจากถ้าฉันไม่เลือกตอนนี้

คนมันจะเยอะมาก เมื่อเวลาใกล้หมด บางคนก็ต้องยื่นนอกห้องรอจนกว่าจะถึงhogwartsเลยก็มี

ทอมนั่งลงบนโซฟา ก่อนที่จะเอากระเป๋าวาง อย่างเป็นระเบียบ พร้อมดึงหนังสือวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

ขึ้นมาอ่านด้วยความสงสัยว่าเนื้อหามันจะแตกต่างจากตอนที่เขามาเรียนเมื่อ เขายังเด็กๆหรือเปล่า

จนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนที่รถไฟจะออก ก็ได้มีเสียงวิ่งของเด็กชาย 2 คน

ตรงมาที่ห้องของเขา ทำให้เขาพระออกจากหนังสือและเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

ก่อนที่เขาจะสะดุดตาเข้ากับใบหน้าของดัดลีย์และเด็กอีกคนที่มีผมขิงและตาสีฟ้ามีกระ

นั่นทำให้ทอมสนใจขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่ทอมจะเอ่ยปากถามว่าพวกเขาต้องการอะไร

เด็กชายผมสีบรอนซ์ ก็เรากลับรู้ใจว่าทอมกำลังจะพูดอะไร

“ เออ harry นี รอน วีสลีย์ และรอนนี่น้องชายของฉันเอง เขาเป็นญาติของฉันเอง

แล้วก็นายคงไม่ว่าอะไรฉันใช่ไหมถ้าฉันขอนั่งกับนายด้วย เพราะห้องอื่นมันเต็มหมดแล้ว

แล้วห้องนายก็มีแค่นายคนเดียวด้วย ” ดัดลีย์พูดด้วยความลังเลเล็กน้อยตรงคำว่าน้องชาย

ฉันไปเป็นน้องชายของแกตอนไหนฟะ อายุป่านก็จะ70แล้ว

ทอมมองดัดลีย์ด้วยสายตาที่เยือกเย็น ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นออกมาว่า “ ฉันไม่ใช่น้องชายของนาย

แล้วฉันก็จะไม่ให้นายนั่- ” ก่อนที่ทอมจะพูดจบประโยค

ดัดลีย์ได้นั่งลงอย่างสบายใจเฉิบพร้อมเชิญเพื่อนใหม่ของเขามาด้วย ทอมมองหน้าเด็กชายผมสีบรอนซ์

ด้วยความเหนื่อยใจ พร้อมถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบหนังสือของเขาขึ้นมาแล้วก้มหน้าอ่านอีกครั้ง

โดยทำราวกับเด็กชายผมสีบลอนด์และเพื่อนผมขิงของเขาไม่มีตัวตนในสายตาของเขา

ฉันเกลียดไอ้สองคนนี้จริงๆ

ระหว่างที่เด็กชายผมสีบรอนซ์และผมขิง ได้หัวเราะคิกคักแล้วเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยรอนได้เล่าเกี่ยวกับ

กีฬาแปลกๆที่มีชื่อว่าควิดดิช ฉันเกลียดกีฬานั่นทุกครั้งเลยฉันไม่เคยไปดูกีฬานั่นสักครั้งหนึ่ง

เนื่องจากฉันไม่ชอบขี่ไม้กวาด มันมีแต่พวกโง่เท่านั้นแหละที่คิดจะแข่งขันอะไรบ้าๆนั่นที่ไร้ความหมายอย่างนั้น

แทบทุกตาและแทบทุกการแข่งขันต้องมีคนบาดเจ็บอย่างน้อย 3 คน

แล้วแล้วร้อนก็ได้เล่าถึงตำนานที่แม่ของเขามาเล่าให้เขาก่อนนอนทุกคืนตอนเด็กๆ มันทำให้ดัดลีย์

มีตาที่แวววาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรอนเล่าถึงยมทูตที่มีเครื่องรางแปลกๆให้กับพ่อมดผู้โชคดี

โดยที่ดัดลีย์ชื่นชมนิทานก่อนนอนแปลกๆของรอน ที่เป็นตำนานเรื่องราวของพ่อมด

ก่อนที่เขาจะได้เล่าเรื่องราวของเจ้าหญิงที่จูบกบบ้าง

ด้วยปาฏิหาริย์หรืออะไรก็ไม่รู้มีแรงบันดาลใจให้กบตัวนึง ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาในห้องของพวกเขา

แล้วเด็กชายผมขิงก็ได้นึกพิเรนทร์ โดยมีไอเดียแปลกๆขึ้นมา เขาก้มลงไปแล้วหยิบกกตัวอวบอ้วน

ขึ้นมาด้วยความรักอันเกินความปรารถนาของเขา

ปากของเขาค่อยๆแล้วค่อยๆเข้าไปใกล้กบตัวนั้น

โดยมีดัดลีย์คอยดูอยู่อย่างห่างๆอย่างห่วงๆ แต่ในความห่วงง่วงก็มีประกายไฟลุกขึ้นมาในตาของเขาวิกลับเต็มไปหมด

เรากับเขาเห็นสิ่งที่เด็กชายผมขิงทำนะน่าตื่นเต้น

เด็กสมัยนี้ไม่มีอย่างอื่นทำแล้วหรือไงกันฟะ น่าขยะแขยงชะมัด นี้ไม่เห็นหัวกันบ้างเลยหรือไง ฉันอยู่ตรงนี้นะเว้ย

จนในที่สุดปากของเด็กชายผมขิงก็ได้ชนเข้ากับริมฝีปากอมชมพูแสนสวยของน้องกบตัวอวบอ้วน

ตึกตึกตึก เสียงเท้าดังขึ้นมาอยู่ตรงหน้าประตูแล้วเปิดประตูออกมายังหน้าด้าน

โดยไม่มีการเคาะก่อนเลย เผยให้เห็นเด็กชายหน้าตาดี มีผมสีช็อคโกแลตและตาสีน้ำตาลอ่อน

“ สวัสดี! ฉัน henry grangerนะ ยินดีที่ได้รู้จัก นายเห็นกบของเนวิลล์บ้างหรือเปล่า ”

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***