มันไม่ใช่ความลับอีกแล้ว

4 วัน ต่อมา

ณ. ห้องประชุมภาคีนกฟีนิกซ์

“ ฉันรู้ว่าพวกคุณคงสงสัยว่าฉันเรียกคุณมาทำไมแทนที่จะไปฉลองกับเพื่อนของพวกคุณ”

ดัมเบิลดอร์เป็นผู้เริ่มพูดก่อนในขณะที่ทุกคนเงียบ

ทำให้มีเสียงของเขาดังสนั่นไปทั่วห้องปะชุม

“ อัลบัสคุณมีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะเราต่างก็ทธุระของเรากันทั้งนั้น ”

มักกอนนากัลเป็นคนพูด ใบหน้าของดัมเบิลดอร์ดูไม่ดี

ชักเท่าไร นั้นดูเป็นลางร้ายสำหรับทุกคนในห้อง

และทำให้บรรยากาศในห้องตึงเครียดอย่างกะทันหัน

“ ว่าไง คุณ อัลบัส ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องซวยๆมาบอกอีกสินะ ”

มูดดี้ต่อให้ อัลบัสขยับหน้า

“เรื่องมันยาวหน่อยนะ”

“ เหตุผลที่ฉันจะเล่าคือฉันคิดว่าพวกคุณทุกคนมีสิทธิ์จะรู้เรื่องนี้ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันยากที่จะเข้าใจ ฉันเลยอยากให้พวกคุณตั่งใจฟังเรื่องนี้ คือ ทุกคนคงจำได้ถึงเรื่องในคืนนั้นว่าเขาคนที่คุณก็รู้ใครหายตัวไป

ฉันค้นพบว่ามีเศษเสี้ยววิญญาณที่มืดมิดที่ฉันไม่ต้องบอกคุณก็คงรู้ว่าของใครคุณก็คงรู้ มันมีอยู่ 1.5% แต่ในกรณีนี้ ฉันไม่รู้ว่าวิญญาณของเด็กยังมีอยู่หรือเปล่าด้วยสิแต่ถ้ายังโชคดีก็อาจจะยังมีอยู่ แต่ถ้าไม่ละก็- ”

“ ชิบหายแน่!พินาศแน่!! ” มูดดี้พูดแทรก

“ ใช่นี้ม..มันแย่มากๆ ” ลูปินเกือบจะร้องไห้

“ ต้องจับตามองในตอนที่เขาอายุครบ 11 ปี ว่าเขาใช่อย่างที่เขาควรจะเป็นรึเปล่า ”

ดัมเบิลดอร์พูด

“ แค่เครียดเรื่องแฟรงค์กับอลิซก็จะฉลองไม่ลงอยู่แล้วยังมีเรื่องให้เป็นโรคประสาทกันเลยหรือ ”

มูดดี้และลูปิน พูดในทำนองเดียวกัน

ในขณะที่พวกเขากำลังเถียงกับดับเบิ้ลดอกันอยู่

บนกระจกหน้าต่างได้มีแมลงปีกแข็งบินออกไป

โดยไม่รู้เลยว่าเรื่องที่พวกเขากำลังพูดกันอยู่นั้น

จะได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งและกระจายไปทั่วโลกเวทมนตร์ในเช้าวันพรุ่งนี้

ผู้คนต่างแตกตื่นตกใจกับข่าวนี้

และเรียกร้องให้กระทรวงเวทมนตร์สืบสวนเรื่องนี้