no.4 ซิน​เดียร์​ ​โบวีเซีย

..แฮ่ก...แฮ่ก..เเฮ่ก..

ภายในป่าใกล้ๆกับฐานลับที่แฟลชอยู่นั้น

มีสาวน้อยผู้หนึ่งกำลังหลบหนีบางสิ่งบางอย่าง เสื้อผ้าชุดขาวนํ้าเงินของเธอมีลอยฉีกขาดเลอะไปด้วยเศษดินและรอยเลือด..ไม่รู้ว่าเธอหนีมานานแค่ไหนจนในที่สุดเธอก็หยุดพักหลังพิงกับตันไม้ใหญ่ตันหนึ่ง

ที่แขนของเธอมีรอยฉีกขาดของเสื้อและมีเลือดไหลซึมออกมา

"แฮ่ก...แฮ่ก..ฮือออ.."

"ทำไมกันทำไมเจ้านั้นต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย..ขอเพียบเจ้านั้นไม่เข้ามาขัดขวาง..ละก็ …?!"

เธอกระโดดออกจากตรงนั้นทันที

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

ในต้นไม้จุดนี่เธอเคยอยู่เมื่อตะกี้เกิดลอยจากกระสุนปืนทันที

"....ตามตื๊อ จริงๆ พวกนี้"

เธอพุ่งหลบปืนที่หันมาทางเธอ

แล้วบินด้วยความเร็วพุ่งเข้าใส่ ศัตรูสามคนในชุดเกราะสีดำคลุมทั้งตัวเเล้วใช้ดาบเวทฟันใส่ทันที

คนแรกถูกฟันเข้าที่ ท้องจนเกือบขาดเสียชีวิตทันที แล้วตามด้วยคนที่สองแต่..ตอนที่โดนฟันได้ใช้ตัวเอกจับตัวดาบและใช้พลังเวทตึงไว้ทำให้เธอไม่สามารถดึงดาบเวทออกมาได้

"ชิ.. พลีชีพงั้นเหรอ"

ในตอนนั้นคนที่สามก็หันปืนยิงที่เธอทันที

"ฮึยย!! กำแพงเวท!!"

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!!

เสียงของปืนที่รั่วใส่เธอไม่หยุด

แก๊ง!!

ในจังหวะเดียวกันมี ระเบิดมือถูกโยนเข้ามาใส่กำแพงเวทของเธอ

"..??!"

ตูม!!!!

แรงระเบิดรุนแรงจนเธอกระเด็นออกมาเลยทีเดียว

"อ๊า!! …."

เธอกลิ้งล้มไปกับพื้น

ฟุบ!! ฟุบ!!

ในเวลาเดียวกันก็มีศัตรูมีอีกสองคน.โผล่ออกมาจากด้านหลัง

".ชิ!! ...."

เธอมองพวกคนร้ายด้วยสายตาแค้นเคือง ....

แย่ล่ะสิพลังเวทมันใกล้จะหมดเต็มทีแล้ว...ขอเพียบจัดการเจ้านั้นได้ละก็...

"เข้ามาเลย!!"

เมื่อเธอตั้งใจจะเข้าไปปิดฉาก มีคลื่นดาบพลังเวทรูปจันทร์เสี้ยวพุ่งมาหาเธอจนต้องกระโดดหลบถอยออกมา

ก็ได้มีเสียงหัวเราะและปรบมือดังมาจากด้านหลังของศัตรู

"หึหึหึหึ... แหม อะไรกันดูไม่ได้เลยนะเจ้าหญิง...นึกว่าคุณจะมีฝืมือกว่านี้ซะอีกผมนี้ผิดหวังมากเลยนะครับ"

"หุบปาก!! "

ซินเดียยิงกระสุนพลังเวทเข้าใส่แต่เจ้านั้นก็ไม่หลบแถมเอาปายดาบปัดออกไป

"ซินเดียร์ โบววีเซีย ที่ทุกคนต่างยกย่องว่าเป็นเจ้าหญิงอัจฉริยะอันสูงส่งต้องมาถูกต้อนจนมุนเช่นนี้ เป็นยังไงบางล่ะครับ... รสชาติขอการที่ถูกลากลงมาคุกเศษดินเช่นนี้.."

เบื้องหน้าของ ชายหนุ่มผมแดงหน้าตาดีร่างผอมผิวขาวดูดีคนหนึ่งได้เดินก้าวออกมาเธอรู้จักใบหน้านี้ดี..

" แกมัน เลซนีส เเห่ง 7 ดาบเวท .…"

" แหมเป็นเกียรติจริงๆ ที่คนแบบเจ้าหญิงจำข้าน้อยได้ด้วย หึหึหึ.."

ชายหนุ่มผมแดงยิ้มตอบกลับ

" ช่วงนี้สัตว์อสูรที่พวกเราปล่อยออกมาต่างโดนคุณจักการไปซะเยอะเลยนะครับ"

" นั้น?!! ฝีมือพวกแกเองงั้นเหรอ!!

"ผมคงไม่ตอบอะไรมากไปกว่านี้ แต่คงจะปล่อยให้คุณมาขัดขวางแผนการของเราไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ถ้ายังไงก็ขอให้คุณไปกับพวกเราด้วยล่ะนะ"

"แหม.. เป็นคำเชิญที่โรแมนติกจังนะ.. แต่ต้องขอปฏิเสธละนะ..เพราะพวกนายไม่ใช่รสนิยมของดิฉันคะ"

"แหมช่างน่าเสียดายจังเลยนะครับแต่ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องไปกับพวกเราอยู่ดี...."

" นี่มัน! ..."

พอสิ้นเสียงคำพูด พร้อมปล่อยพลังเวทแผ่ออกมารอบตัวของเขา...พร้อมรอยยิ้มที่เย็นยะเยือก

“หึหึ.. ได้เวลาเลิกเล่นเป็นฮีโร่ แล้ว...."

สีหน้าของเธอวิตกทันทีมีเหงื่อไหลไปรอบๆใบหน้าอันสวยงาม แผ่นหลังรู้ได้ถึงความขนลุกเย็นยะเยือก...

ผู้ชายคนนี้อันตราย…....ทำไม...เรื่องแบบนี้ถึงต้องมาเกิดขึ้นกับเราด้วย

ทุกๆ วัน เธอพยายาม ฝึกฝนให้เหนือกว่าผู้คน...ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยล้มเหลวไม่ว่าจะทำอะไรก็ต่างถูกชื่นชมทำอะไรก็สำเร็จราบรื่นจนถูกเรียกว่าอัจฉริยะ

“ทำไมกัน..."

ตัวเธอคือ ซินเดียร์ โบววีเซีย

เธอเกิดมาเป็นลูกสาวของประธาน บริษัท วีเซีย คอร์ปอเรชั่นบริษัทที่ดูแลผลิตส่งออกอุปกรณ์ อิเล็กทรอนิกส์รายใหญ่ของทวีป ยุโรป

เธอมีสิทธิ์ที่จะสืบทอดบริษัทจากพ่อของเธอแต่ตัวเธอนั้นไม่ต้องการด้วยการที่เกิดมามีพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่ง มาแต่กำเนิดเธอต้องการที่จะเป็น จอมเวทที่ยิ่งใหญ่เหมือนกับแม่ที่เสียไปแล้วของเธอ...

เธอมีทั้งพรสวรรค์ในด้านการเรียนและเวทมนตร์ทั้งนั้นเธอยังมีความเพียรพยายาม อย่างมาก

เธอยังคิดว่าการมี ความเพียรพยายามเเละการมุ่งมั่น คือหน้าที่ของคนที่จะต้องอยู่เหนือผู้คนหากพยายามแล้วก็จะเกิดผลลัพธ์ที่ดีแน่นอน

จะได้รับคำชมเชยจากพ่อและความเคารพจากผู้คน..เพราะแบบนั้นตั้งแต่จำความได้ การพยายามก็ได้กลายเป็นเรื่องปกติของเธอ

ท้ายที่สุดความพยายามก็ส่งผลให้เห็นออกมา จนเธอถูกเรียกว่าอัจฉริยะเธอยืนอยู่แถวหน้าเป็นอันดับ 1 ของสถาบันเวทมนตร์ราฟาเอล

เพราะเช่นนั้นเธอจึงคิดว่าตนเองเหนือกว่าผู้อื่นไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้ ตัวเธอนั้นพิเศษความภูมิใจในตัวเองจึงมีมาก ขึ้นจนกลายเป็นความผยองเย่อหยิ่ง อย่างมาก..

เธอออกล่าพวกสัตว์อสูรเกือบทุกคืนเพราะคิดว่ามีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่ทำได้ มันคือความภูมิใจ เพราะมันคือหน้าที่ของชนชั้นสูงที่ต้อง

ปกป้องผู้คนที่ไร้ซึ่งพลังจนมาถึงวันนี้....

ช่วงเวลานี้คือช่วงเวลาที่สัมผัสความกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต

เธอถูกทำลายศักดิ์ศรีรู้สึกได้ว่าความภาคภูมิใจที่มีมาตลอดมานั้น

จริงแล้วไม่ได้มีความพิเศษอะไรเลยกับยังพึ่งพาอะไรไม่ได้เลยด้วย....

....แต่ไม่ว่ายังไง..เราก็ต้องรอดไปให้ได้

"..ฮึก!!"

ซินเดียร์ พุ่งออกไปเปิดการโจมตีด้วยความเร็วโดยเล็งดาบที่ฟันไปยังรำคอของ เลซนีส อย่างรุนแรง

"แหมโหดจังเลยนะครับ.."

เลซ นีส ปัดดาบออกจากนั้นก็รับมือกับการโจมตีที่ตามมาของซินเดียร์

แล้วดาบเวทของทั้งสองก็ปะทะกัน จนแรงปะทะ จนเกิดปะกลายไฟหลายครั้ง

แม้ด้านเวทมนตร์ของเธอจะสูงกว่า แต่เรื่องดาบแล้วเธอยังห่างชั้นกลับเลซนีสอยู่มาก เมื่อรู้ว่าสู้ระยะประชิดต่อไปก็มีเเต่จะเสียเปรียบเธอจึงออกมารักษาระยะ เเล้วยิงกระสุนเวททันทีแล้วตามด้วยร่ายเวทมนตร์ระดับกลางอย่างรวดเร็ว

"แอร์แฮมเมอร์!"

ค้อนวายุพุ่งเข้าใส่เลซนีสอย่างรวดเร็ว

ตูม!!!

"..แฮ่ก...แฮ่ก…? ชิ!!"

เลซนีสเดิมออกมาใช้ดาบเวทมนตร์ตัดกระสุนเวทและใช้คลื่นดาบป้องกันเวลระดับกลางของเธอย่างง่ายดาย

"แหมช่างหน้าตกใจจริงที่คุณยังมีพลังเหลือขนาดนี้..เพื่อจะไม่ได้เสียเวลาในความพยามของเจ้าหญิง..งั้นผมขอเอาจริงสักหน่อยดีกว่า.."

นํ้าเสียงอันดูสบายที่เลซนีสพูดพร้อมกับตั้งท่าจับดาบ เวท…

..ฮึก! ..

ซินเดียร์ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปมีพลังเวทไหลรอบๆตัวของ เลซนีสและบรรยากาศก็สั่นสะเทือน..

" นะ.นี่มันอะไรกัน.."

ดาบเวทของ เลซนีส พุ่งเข้ามาโจมตี ซินเดียร์อย่างรุนเเรงเป็นการโจมตีไปด้วยอานุภาพความเร็วและพลังทำลายจนชวนทำให้สิ้นหวังเลยก็ได้..

ถึงแม้..ในยามปกติที่เธอมีพลังเวทพร้อมก็ยังพอจะรับมือทำอะไรได้บางแต่ก็คงจะลำบากอยู่ดี..

เจ็บใจนัก..

ที่เธอยังป้องกันและหลบคมดาบที่พุ่งเข้ามาโจมตีกดดันอยู่ได้นั้นเพราะการเคลื่อนไหวตอบสนองอัตโนมัติที่ผ่านฝึกร่างกายมาระยะเวลานานแค่นั้นแต่ในที่สุดก็ถึงขีดจำกัด...

ดาบเวทได้เร่งพลังขึ้นอีกโจมตีเข้าใส่ซินเดียร์ แล้วปะทะเข้าคทาดาบเวทของเธอจนหักหลุดออกจากมือแรงกระแทกซัดเธอกระเด็นไปติดตันไม้จน หักโค้นลง

อาการบาดเจ็บและพลังเวทหมดทำให้เธอหมด สภาพต่อสู้จนรุกไม่ขึ้น

แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังคงสติอยู่เอาไว้ได้...

"แม่ค่ะ..."

ในเวลานั้น ซินเดียร์ รำลึกถึงสักที่ที่ห่างไกลความทรงจำเมื่อครั้งยังเด็กที่ได้อยู่กลับแม่.. ที่ค่อยสอนเวทมนตร์

ในเวลานั้นช่างมีความสุขสนุกสนาน ข้างๆของเธอมักจะมีคุณแม่อยู่ด้วยกันตลอด...

ความทรงจำนี้คือความทรงจำที่เธอไม่เคยลืม...

".....แม่...ค่ะหนูขอโทษ หนูแค่อยากจะเป็นแบบ...แม่.."

“จบแล้วงั้นรึพวกแกสองคนไปจับเธอมาซะ"

หยาดนํ้าตาได้ไหลออกจากตาของ ซินเดียร์

"ข้าจะไปรอที่ฐาน.."

"พวกแกเอาเธอใส่กุลเเจกักพลังเวทเเล้วเอาไปศูนย์วิจัยซะ!!"

หลังจากออกคำสั่ง เขาก็ได้หันหลังเดินออกไป

อึก!! เฮือก!! อึ่ก!!

ในตอนนั้น เลซนีส รู้สึกขนลุกที่ด้านหลังอย่างมากแล้วหันกลับไปทันที

"หะ!!"

พริบตานั้นได้เห็นลูกน้องทั้งสามคนล้มลงและเห็นเด็กชายคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่ เลซนีส ทันที...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***